เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 906

เนื่องจากแฮริสันและลูคัสมักจะมาเล่นสนุ๊กเกอร์ที่ผับแห่งนี้ พวกเขาจึงมักจะจองโต๊ะซี

แฮร์ริสันเคยพูดติดตลกกับลูคัสว่าโต๊ะนั้นนำโชคให้เขา

ดูเหมือนว่าเหตุการณ์นี้จะกลายเป็นลางร้ายเช่นกัน

นั่นก็เพราะว่าถ้าพวกเขาเปลี่ยนโต๊ะ พวกเขาเชื่อว่าโชคของพวกเขาจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

แฮร์ริสันมีโอกาศชนะแปดสิบถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์หากพวกเขาเล่นที่โต๊ะซี

ครั้งหนึ่งลูคัสเคยบอกให้เขาเปลี่ยนไปใช้โต๊ะอื่นเพราะแบบนั้น

ความจริงเขาไปเล่นโต๊ะอื่นก็ได้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นปัญหาที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เมื่อพวกเขารู้ว่าโต๊ะที่พวกเขามักจะใช้ถูกคนอื่นแย่งไป

คนที่แย่งโต๊ะของพวกเขาไปไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น แกรี่ เชน คู่แข่งของแฮริสันจากโรงเรียน ดูเหมือนแกรี่กับลูกน้องของเขากำลังครองโต๊ะอยู่

แกรี่หยิบไม้คิวขึ้นมา ขณะที่ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขาเอาชอล์กไปให้เขาเอามันถูกับหัวไม้คิว

แฮร์ริสันจ้องไปที่แกรี่ด้วยสายตาไม่พอใจอย่างมาก ขณะที่เขายิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย เขาพูด "ถ้านายอยากเล่นสนุ๊กเกอร์ ไปเล่นตรงนั่นไป โต๊ะนี้เป็นของฉัน"

แกรี่หยิบไม้คิวที่เพิ่มถูด้วยชอล์กขึ้นมา เล็งไปที่ลูกคิวสีขาวบนโต๊ะและแทงมัน ทำให้ลูกอื่น ๆ พุ่งออกไปทุกทิศทาง

แกรี่ยืนตัวตรง และตอบด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย "ชื่อของนายเขียนไว้บนโต๊ะนี้งั้นเหรอ? ฉันใช้เวลาตรวจสอบโต๊ะนี้นานมาก แต่ก็ยังหาชื่อนายไม่เจอ ดังนั้นแฮร์ริสัน นายมีสิทธิอะไรมาบอกว่าโต๊ะนี้เป็นของนายคนเดียว? ใครมาก่อนก็ได้ก่อน เพื่อน ต่อให้นายจะไร้เหตุผลแค่ไหน นายเข้าใจไหมว่ายังไงนายก็ต้องปฏิบัติตามกฎ?”

แกรี่นั่งลงบนโต๊ะทันที และเห็นได้ชัดว่ากำลังพยายามจะหาเรื่อง

แฮร์ริสันพูดว่า "ลูคัส ฉันต้องการให้นายโทรหาผู้จัดการ และให้เขาบอกแกรี่ว่าใครคือเจ้าของโต๊ะนี้กันแน่"

ไม่นานนักลูคัสก็มากับผู้จัดการ

แฮริสันมาจากครอบครัวฟัดด์ และผู้จัดการไม่กล้าพอที่จะมีปัญหากับเขา แต่ดูเหมือนว่าแกรี่ก็เป็นลูกชายของข้าราชการบางคนเช่นกัน สิ่งนี้ทำให้ผู้จัดการอยู่ในจุดที่ค่อนข้างยากลำบาก

เนื่องจากทั้งสองฝ่ายค่อนข้างเป็นคนที่มีอิทธิพล ผู้จัดการจึงทำได้เพียงพยายามให้เหตุผลกับพวกเขา

ผู้จัดการดันแว่นกลับเข้าไปที่สันจมูกของเขา และพูดด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ เขาพูดว่า "คุณเชน คือว่า คุณฟัดด์เป็นลูกค้าประจำของร้านของเรา และเป็นความจริงที่ว่าเขาได้จ่ายค่าโต๊ะนี้ไว้ตลอดทั้งปีแล้ว ทำให้โต๊ะนี้ไม่รองรับลูกค้าท่านอื่น โต๊ะนี้เป็นโต๊ะส่วนตัวของคุณฟัดด์ครับ”

แกรี่เอาไม้คิวทิ่มไปที่หน้าอกของผู้จัดการ อย่างไร้เหตุผลและไม่สุภาพอย่างยิ่ง ขณะที่เขาพูดว่า "คุณกำลังจะบอกว่าผมควรจะมอบโต๊ะนี้ให้แฮร์ริสันเดี๋ยวนี้งั้นเหรอ?"

ผู้จัดการสะดุดถอยหลังไปสองก้าวหลังจากถูกแกรี่ทิ่ม แต่เขายังคงยิ้ม ในขณะที่เขาพูดว่า "ใช่แล้วครับ ด้วยเหตุผลนั้น"

ขณะที่แกรี่กำลังจะตีผู้จัดการด้วยไม้คิว แฮร์ริสันก็คว้ามันไว้ก่อนที่ไม้จะโดนเขา

“เจ้าคนโง่ไร้ยางอาย อยากจะทำเรื่องให้มันยุ่งยากงั้นเหรอ?”

แกรี่กระโดดลงจากโต๊ะ เอื้อมมือไปชี้ที่หน้าอกของแฮร์ริสัน เขาพูด "แกเรียกใครว่าไร้ยางอาย แฮร์ริสัน?"

"แก"

จู่ ๆ แฮร์ริสันก็คว้าไหล่ของแกรี่แล้วกระแทกเขาลงกับพื้น

"พลั๊ก!"

"อา!"

สองเสียงดังขึ้นในเวลาเดียวกัน

ลูคัสเปิดกระป๋องน้ำอัดลมที่ด้านข้าง และเริ่มดื่ม เขาไม่แปลกใจกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น

แฮร์ริสันถอดเนคไทจากโรงเรียนออกจากปกเสื้อของเขา แล้วโยนมันลงบนพื้น ปลอกคอของเขาเปิดออกเล็กน้อย

เขาชำเลืองไปมองลูกน้องของแกรี่ และพูดว่า "ยังมีใครอยากจะสู้อยู่อีกไหม? พวกแกอยากจะสู้กับฉันแบบตัวต่อตัว หรือจะรุม?"

เมื่อพวกลูกน้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็ตกใจ และถอยห่างออกไปทันที

เมื่อแกรี่เห็นว่าเขาถูกทำให้อับอาย เมื่อลูกน้องทั้งหมดของเขาวิ่งหนีไป เขาก็ตะโกนด่า "บ้าเอ้ย! ไอ้พวกขี้ขลาด!"

แฮร์ริสันลดสายตาลง และมองไปที่แกรี่อย่างเย็นชา ขณะที่เขานอนอยู่บนพื้นก่อนจะเยาะเย้ยเขาอย่างเย็นชาด้วยการหัวเราะเบา ๆ "โอ้ ได้โปรด นายกล้ามาท้าฉันสู้แบบตัวต่อตัวตอนที่นายอ่อนแอ นายเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

แกรี่ปีนกลับขึ้นไปยืนขึ้น และเดินกะเผลกไปที่ทางออกก่อนที่จะชี้ไปที่แฮร์ริสันเขาอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงที่กล้าหาญ "รอก่อนเถอะ! ครั้งหน้าฉันจะมาเอาคืน!"