เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 917

แสงไฟบนถนนส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องที่มืด

หลังจากลังเลอยู่สักพัก บอยล์ก็สูดลมหายใจเข้า และหมุนลูกบิดประตู

คลิก

ประตูเปิดออก

เขาเข้ามาในห้องและมองไปที่เตียงขนาดใหญ่ ผ้าห่มนั้นนูนขึ้น

บอยล์มองผ้าห่มที่นูนขึ้น ใจเขาเต้นแรงจากความคาดหวัง

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เธอเป็นคนที่มาหาเขา

บอยล์เดินไปที่เตียงและนั่งลงข้างเตียง เขาคิดว่าเธอหลับแล้วจึงไม่กล้าปลุก

เขามองเธอที่กำลังนอนหลับอยู่เงียบ ๆ และรู้สึกพอใจ

เชอรีชตื่นอยู่ตลอด ตอนที่บอยล์เปิดประตูเข้ามาและนั่งลงข้างเตียง เธอรู้ว่าเขากลับมาแล้ว

เธอถือมีดและซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

ตอนที่บอยล์กำลังจะเอามือมาจับเธอ เธอก็ลุกขึ้นมาแล้วแทงมีดไปที่ลำคอของเขา

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว บอยล์งงกับการเคลื่อนไหวโดยไม่คาดคิดของเธอ

เลือดไหลออกมาจากตัวเขา เมื่อเธอกดมีดลงไปที่ลำคอของเขา

เชอรีชมองเขาแล้วถาม "เจ็ดปีก่อนที่คุณเลิกกับฉัน เพราะพ่อฉันคัดค้าน หรือเป็นการตัดสินใจของคุณเอง?"

เชอรีชเข้าใจเขาเป็นอย่างดี

บอยล์ไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ เพราะคนอื่นไม่พอใจ

ถึงแม้คนนั้นจะคือฮีลตัน คนอย่างเขาคงไม่หวั่นไหวกับการตัดสินใจแบบนั้น

บอยล์ไม่ได้เลี่ยงคำถาม เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอแล้วตอบ "ผมตัดสินใจเอง"

คนอื่นไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้

ฮีลตันแค่บอกความจริงว่า เชอรีชคือเหยื่อในเหตุการณ์ลักพาตัวของแฮนสัน เขาไม่กล้าที่จะคบกับเธอต่อ

ในตอนนั้นเขาไม่มีความสามารถพอที่จะปกป้องเธอ เขาคิดว่าการทิ้งเธอไป คือทางที่ดีที่สุดที่จะปกป้องเธอ

น้ำตาไหลลงอาบแก้มตอนที่เธอได้ยินคำตอบ แววตาเธอเย็นชา เธอไม่มีเสียงตอนที่เช็ดน้ำตา

"ทำไมถึงทำแบบนั้นกับฉัน?"

บอยล์ยิ้มประชด "ตอนนั้นผมมันบ้า และไม่อยากให้คุณตกต่ำลง รีช คุณคือเมฆบนท้องฟ้า ส่วนผมเป็นแค่เศษดินที่อยู่บนพื้น ผมไม่คู่ควรกับคนอย่างคุณ"

"แค่เพราะคุณคิดว่าไม่คู่ควรกับฉัน คุณเลิกกับฉันแล้วพูดคำพูดที่เจ็บปวดแบบนั้นกับฉัน!"

เชอรีชกดมีดเข้าไปในลำคอของเขาแรงขึ้น

บอยล์ไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ลำคอเลย เขาขยับเข้าไปใกล้เธอ ความรู้สึกที่เขาเก็บไว้มานานหลายปี ในที่สุดก็แสดงออกมาผ่านแววตาของเขา

"รีช ผมขอโทษ"

หลังจากผ่านมาเจ็ดปี ในที่สุดเขาก็ขอโทษเธอ

เชอรีชหัวเราะ "บอยล์ คุณไม่รู้หรอกว่าฉันต้องเสียสละมากแค่ไหน เพราะความเห็นแก่ตัวของคุณ"

เชอรีชยกมีดขึ้นมาแทงไปที่ไหล่ของเขา

มีดแทงลงไปบนผิวหนังของเขา

บอยล์ไม่ได้ขยับตัวเลย ดวงตาของเขาจ้องเธอ "ผมรู้ ผมมันแย่และเห็นแก่ตัว ผม...ทำให้คุณต้องเจ็บ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง"

ใบหน้าของเชอรีชเต็มไปด้วยน้ำตา เธอดูไม่เหมือนเดิม เธอกำมีดแน่นแล้วแทงเข้าไปที่ผิวหนังของเขา

"รู้หรือเปล่า? นี่เป็นมีดที่ฉันใช้กรีดข้อมือเมื่อสี่ปีก่อน ฉันเก็บมีดเล่มนี้ไว้กับตัว เพื่อเตือนว่าฉันโง่และน่าสมเพชแค่ไหน ที่ไปรักคุณ"

น้ำตาค่อย ๆ ไหลลงมา ดวงตาของเธอแดงก่ำ

เขาจับข้อมือเธอและถือมีดไว้ แล้วเขาก็แทงตัวเอง

และแทงเขาอีก

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเลือด

บอยล์รู้สึกมึนจากความเจ็บปวด เขารู้สึกพอใจและโล่งใจ ภายใต้ใบมีดที่แหลมคม

เจ็ดปีได้ผ่านไปและในเสี้ยววินาทีนั้น ความรู้สึกผิดที่เขาเก็บไว้ก็ได้หายไปในอากาศทันที

เขามองเลือดที่สาดเข้าไปที่ใบหน้าของเชอรีช ใบหน้าและมือของเธอเต็มไปด้วยเลือดของเขา

แม้ว่าเธอจะแทงเขาซ้ำ ๆ เขารู้สึกราวกับว่าได้มีโอกาสปลดปล่อยชีวิตของเขา

บอยล์เม้มปากและพูดเสียงแหบ "รีช ผมรักคุณ คุณเป็นคนเดียวที่ผมรัก"

มือของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเลือด

เธอถือมีดแน่นอยู่ตลอดเวลาโดยไม่ปล่อยเลย

ขณะที่ทนกับความรู้สึกเจ็บปวด บอยล์ขยับเข้าไปใกล้เธอ

เชอรีชมองมีดที่ปักอยู่บนหน้าอกของเขาแล้วพูด "คุณไม่ได้รักฉัน และไม่เคยรัก..."

ถ้าเขารักเธอ เขาก็คงไม่เลิกกับเธอ

ถ้าเขารักเธอ เขาคงตามหาเธอเพื่อจะพบเธอในเจ็ดปีที่ผ่านมานี้

น้ำตาของเขาไหลลงมา เขากลั้นน้ำตาแล้วมองใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเธอ "ผมรักคุณ ผม บอยล์ ลอว์สัน จะรักคุณแค่คนเดียว เชอรีช... ผมรักคุณและมีแค่คุณเพียงคนเดียว"

เลือดไหลออกมาจากแผลของเขา

เขากอดเธอโดยที่ยังมีมีดปักอยู่บนหน้าอก

เขาก้มลงจูบหน้าผากเธอ เขาพูดซ้ำคำเดิมครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง "ผมรักคุณ ไม่มีสักนาทีที่ผมไม่คิดถึงคุณ รีช ผมรักคุณนะ ผมรักคุณ..."

แค่คุณเท่านั้น

น้ำตาของเขาไหลลงมาที่ต้นคอของเธอ