เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 92

คุชที่กําลังจะขึ้นลิฟท์มา เขารีบปิดตาทันที!

"อืมมม... เจ้านาย ผมไม่เห็นอะไรเลย เขิญต่อ... ต่อเลยครับ..."

คุชยกมือขึ้นเพื่อกดปุ่มปิดประตูของลิฟต์ ฮีลตันยืดหลังของเขาขึ้น แล้วเอามือข้างหนึ่งล้วงลงในกระเป๋ากางเกงของเขา ก่อนที่จะหันไปรอบ ๆ เขากั้นประตูลิฟต์ด้วยแขนยาวของเขาและตอบ คุชอย่างเย็นชา "นายคิดว่าฉันยังมีอารมณ์ที่จะทำต่อหรือไม่?"

"..."

มุมปากของคุชกระตุก เจ้านายจะถือสาเขาสําหรับเหตุการณ์นี้ และทําให้ชีวิตยากสําหรับเขาในอนาคต?

ฮีลตันหันหน้ามองเวอเรียนที่ยังอยู่ในมุมของลิฟต์ด้วยใบหน้าที่แดงของเธอ เขาพูดเบา ๆ ว่า "ออกมา! คุณต้องการให้ผมพาคุณออกไปหรือไม่?"

เวอเรียนหน้าแดงมากยิ่งขึ้น ใครขอให้คุณอุ้มฉัน?!

คุชยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนใจทันที ขณะที่เขาพูดว่า "เจ้านาย ผมสั่งอาหารกลางวันไว้แล้ว มันอยู่ห้องทํางานคุณ สองชุดนะครับ"

'สองชุด’ ที่กล่าวถึงในประโยคสุดท้ายของเขาเสียงสูงเล็กน้อย แม้แต่การแสดงออกในสายตาของเขาก็ดูเหมือนจะบอกใบ้บางอย่างมากขึ้น

เวอเรียนตามฮีลตันไป พวกเขาเข้าไปในออฟฟิศของท่านประธานทีละคน

บนโต๊ะกาแฟถัดจากโซฟามีอาหารสองชุดที่มาพร้อมกับอาหารอร่อยหลายอย่าง ที่มีกลิ่นช่างหอมเย้ายวน แค่มองมันทําให้น้ำลายสอแล้ว

เวอเรียนหิวแล้ว เธอนั่งบนโซฟาและมองไปที่อาหารอร่อย เมื่อเธอหยิบตะเกียบขึ้นมาหนึ่งคู่และต้องการกินอย่างมีความสุข ฮีลตันหยิบกุญแจจํานวนมากมายจากโต๊ะและโยนมันต่อหน้าเธอ

"นี่อะไร?"

เวอเรียนเหลือบไปเห็น พวกนั้นเป็นกุญแจรถ BMW

"คุณต้องการเข้าร่วมการแข่งขันเพื่อคว้ารางวัลเงินสําหรับซื้อรถยนต์ ตอนนี้ผมซื้อรถให้คุณแล้ว คุณสามารถถอนตัวจากการแข่งขันได้"

เวอเรียนขมวดคิ้ว เธอคิดว่าฮีลตันเข้าใจคําพูดของเธอในลิฟท์ตอนนี้ ตอนนี้เขาไม่ควรมีการคัดค้านใด ๆ เพิ่มเติมต่อการมีส่วนร่วมของเธอในการแข่งขันของบริษัท ยาส เธอไม่ได้คาดหวังว่าชายคนนี้จะดื้อรั้น

เวอเรียนไม่ได้แตะกุญแจรถด้วยซ้ำ เธอวางชาม และตะเกียบไว้ที่ช่องเก็บของแล้วปฏิเสธไปตรง ๆ "ถ้าคุณให้รถฉัน เพื่อที่จะมาหยุดฉันไม่ให้เข้าแข่งขัน ฉันก็คงไม่อยากได้รถคันนี้ ฮีลตัน ฉันมีความฝันของฉัน ถ้าคุณดีกับฉันจริง ๆ ก็อย่ามายุ่งกับเรื่องนี้เลย ครั้งนี้ฉันต้องลงแข่งให้ได้"

ผู้หญิงคนนี้ดื้อกว่าที่เขาคิด

ฮีลตันหยิบบัตรเครดิตแพลตตินั่ม แบบไม่จํากัดจํานวนออกจากกระเป๋าแล้วโยนใส่หน้าเธอ "บัตรนี้ไม่จํากัดวงเงิน"

เวอเรียนมองบัตรเครดิตแพลตตินั่ม "ฮีลตัน ฟัดด์ คุณช่างมีน้ำใจจริง ๆ ที่จะหยุดฉันจากการแข่งขันนี้"

เธอหยิบบัตรเครดิตแล้วโยนใส่เขาอย่างแรง จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและพยายามจะออกจากออฟฟิศ เขาขมวดคิ้ว แล้วจับข้อมือเธอไว้ทันที ดวงตาสีดําเข้มของเขา จ้องมองไปที่ใบหน้าเล็กของเธอที่กำลังโกรธ "นั่นคุณจะไปไหน?"

เวอเรียนเม้มริมฝีปาก "ประธานฟัดด์ ฉันอิ่มแล้ว ฉันสามารถกินข้าวเที่ยงเองได้"

เธอสะบัดมือของเขาและวิ่งออกจากออฟฟิศอย่างรวดเร็ว

ฮีลตันจ้องไปที่บัตรเครดิตและกุญแจรถบนโต๊ะของเขา เขายิ้มเยือกเย็น

เธอไม่ต้องการบัตรเครดิต และรถที่เขาให้ พร้อมกับยืนยันที่จะเข้าร่วมการแข่งขันโง่ ๆ นั่น ผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่

แค่เพื่อเงินเพียงหนึ่งล้าน?

บางทีเธออาจจะอยากค้างคืนกับยานิ?

ฮีลตันรู้สึกถึงความโกรธที่มาจากภายในใจของเขา เขาโทรเรียกด้วยสีหน้าบึ้งตึง

แนนซี่ที่กําลังทานอาหารกลางวันไม่ได้คาดหวังว่าฮีลตันจะโทรมาในชั่วโมงนี้ เธอหยิบมันขึ้นมาด้วยความยินดี

"ฮีลตันเหรอคะ? กินอะไรหรือยัง? คุณต้องการให้ฉันไปกินข้าวกับคุณไหม?"

"ไม่เป็นไรฉันกินแล้ว"

ฮีลตันเหลือบมองอาหารที่ไม่ถูกแตะต้องบนโต๊ะกาแฟอย่างเย็นชา ความโกรธในใจของเขาเติบโตขึ้น

"งั้น...คุณโทรหาฉันทําไม…? "