เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 932

หลังจากที่เชอรี่ถูกย้ายไปโรงพยาบาลของเอ็มโอ กรุ๊ป ค่ารักษาพยาบาลของเธอก็ได้รับการยกเว้นทั้งหมด

บอยล์กับเชอรีชไปเยี่ยมเชอรี่ในวันที่เธอย้ายมา

แอนดี้รู้สึกขอบคุณบอยล์อย่างมาก

ไม่นานบอยล์กับแอนดี้ก็ออกจากห้องผู้ป่วย โดยปล่อยให้หญิงสาวสองคนไว้ตามลำพัง

เนื่องจากเชอรีชไม่ได้ติดต่อกับเชอรี่เป็นเวลานานแล้ว พวกเขาจึงไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับชีวิตรักของกันและกัน

ทั้งหมดที่เชอรี่รู้คือ เชอรีชเคยมีแฟนเก่าที่อเมริกา ชื่อของเขาคือ โรวาน ฮิลส์

บอยล์ได้ยินบทสนทนาของพวกเขา เมื่อเขากำลังจะกลับไปที่ห้องผู้ป่วย

เชอรี่ถาม “เกิดอะไรขึ้นกับโรวาน?”

“เราเลิกกันเมื่อสี่ปีก่อน”

บอยล์จับที่ด้ามจับแน่นเมื่อเขาได้ยินชื่อโรวาน เขาไม่เคยรู้ถึงการมีอยู่ของโรวานเลย

เมื่อเขาไปเยี่ยมเชอรีชที่ฟิลาเดลเฟียเมื่อสี่ปีที่แล้ว เขาบังเอิญไปเจอเชอรีชกับโรวาน

เขาเห็นเชอรีชพิงอัฒจันทร์ ขณะที่เธอดูชายหนุ่มเล่นบาสเก็ตบอล เธอยิ้มขณะมองไปที่ชายคนนั้น และรอยยิ้มของเธอก็ดูหวานมากในตอนนั้น

ในช่วงเวลานั้นเองที่บอยล์ตัดสินใจที่จะขอความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญ เนื่องจากเขาต้องการลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเชอรีช และปล่อยให้ทั้งคู่เริ่มต้นชีวิตของตนเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะโรวาน บอยล์อาจจะเข้าไปหาเธอแล้ว

แต่ไม่มีคำว่าถ้าหากในชีวิตจริง

บอยล์ปฏิเสธที่จะพูดเกี่ยวกับโรวานกับเชอรีช ไม่ใช่เพราะเขากลัวเขา แต่เขาไม่สามารถพูดถึงเรื่องนั้นได้

เขากลัวว่าเธอจะรักโรวานจริง ๆ

วิธีที่เธอมองชายคนนั้นไม่ใช่ของปลอม เธอไม่สามารถโกหกใครได้ ไม่แม้แต่เขาด้วยสายตาแบบนั้น

นั่นเป็นเพราะวิธีที่เธอมองเขาคล้ายกับตอนที่เธอมองบอยล์ ทั้งหมดที่เธอสนใจคือเขา และไม่มีใครอื่น

…

หลังจากที่พวกเขาไปเยี่ยมเชอรี่เสร็จ พวกเขาก็ออกจากโรงพยาบาล และบอยล์ก็ขับรถพาเชอรีชกลับบ้าน

เชอรีชตัดสินใจเลื่อนดูฟีดเฟสบุ๊กของเธอ

โรวานได้โพสต์ภาพชุดแต่งงาน

ภาพแสดงให้เห็นคู่รัก พวกเขาดูเหมาะสมกันมาก

คำบรรยายใต้ภาพ [โปรดดูแลฉันตลอดชีวิตที่เหลือของฉัน]

เชอรีชกดไลค์ให้โพสต์นั้น

โรวานส่งข้อความหาเธอทันทีหลังจากที่เธอกดไลค์โพสต์นั้น

โรวานถาม [ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง เชอรีช? ผมได้ยินมาว่าคุณกลับไปที่บ้านแล้ว]

เชอรีชตอบ [ฉันสบายดี]

โรวานพูด [ผมจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้ และงานแต่งงานจัดขึ้นในสุดสัปดาห์หน้า คุณว่างที่จะมาเข้าร่วมงานไหม?]

เชอรีชตอบ [โอ้ ฉันคงไปไม่ได้ แต่ฉันจะอวยพรให้คุณนะ]

โรวานตอบ [ขอบคุณ]

หลังจากนั้นไม่นาน เชอรีชก็สังเกตเห็นข้อความแจ้งว่า 'โรวานกำลังพิมพ์...'

ดูเหมือนโรวานกำลังจะถามอะไรบางอย่าง อย่างลังเลหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง [คุณเจอคนที่คุณตามหามาโดยตลอด หลังจากที่คุณกลับไปหรือยัง?]

เชอรีชตอบ [ฉันเจอแล้ว]

[ตอนนี้พวกคุณกำลังคบกันอยู่รึเปล่า?]

[ใช่ เรากำลังคบกันอยู่]

โรวานถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วพูดว่า [งั้นผมก็ควรจะแสดงความยินดีกับคุณด้วย]

ขณะที่เชอรีชมองไปที่คำอวยพรของเขา เธอตอบหลังจากนั้นครู่หนึ่ง [ฉันยังติดค้างคำขอโทษกับคุณอยู่]

โรวานตอบ [มันนานมากแล้ว และถ้าคุณอยากจะขอโทษจริง ๆ ผมคิดว่าผมก็มีข้อผิดพลาดบางอย่างที่ต้องขอโทษเช่นกัน ตอนนั้น คุณ... ลืมมันไปซะ อย่าพูดถึงมันเลย คุณเจอเขาแล้ว และตราบใดที่คุณสบายดี ทุกอย่างก็เป็นเรื่องดี]

เชอรีชไม่ได้ตอบเขาหลังจากนั้น และเธอก็กดล็อกโทรศัพท์ของเธอ

ไม่นานเธอก็ได้รับข้อความใหม่

โรวานพูดว่า [ความจริงแล้วผมค่อนข้างอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงหลงใหลเขาขนาดนั้น ผมขอพบเขาได้ไหม? ถ้าผมรู้ว่าเขาเป็นคนที่น่าทึ่งมาก ผมจะรู้สึกเหมือนเป็นเกียรติที่แพ้เขาในตอนนั้น]

เชอรีชถาม [แล้วถ้าเขาไม่ทำล่ะ?]

โรวานตอบ [ถ้าอย่างนั้น ผมจะคิดว่าคุณตาบอด และคุณก็ไม่คู่ควรที่จะอยู่กับคนที่น่าทึ่งอย่างผม แบบนั้นผมจะมีความสุขมากขึ้นที่จะได้แต่งงาน]

เชอรีชพูดไม่ออก

เชอรีชเงยหน้าขึ้น และเหลือบไปมองบอยล์ที่กำลังขับรถอยู่

ชายหนุ่มดูน่าทึ่งเหมือนอย่างเคย

เชอรีชก้มหน้าลง แล้วตอบว่า [งั้นคุณคงจะผิดหวังมาก]

โรวานพูด [ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่เขารักคุณจริง ๆ ผมก็ยินดีกับคุณ จริง ๆ จากก้นบึ้งของหัวใจของผม]