เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 941

บอยล์วางสายและล้มตัวลงนอนบนโซฟา

เขาหลับตาและพิงศีรษะกับโซฟา เขาคิดเรื่องนี้ทั้งคืน

ฮันท์ลีย์กับวิทนีย์โทรหาเขาหลังเที่ยงคืน

ฮันท์ลีย์บอกเขา "บอยล์ พรุ่งนี้...วิทนีย์ เฮกเตอร์กับฉัน จะไปเยี่ยมพวกนายที่นอร์ท ซิตี้ เชอไม่ค่อยมีเพื่อน ให้วิทนีย์อยู่กับเธอนะ"

บอยล์ตอบ "ได้"

หลังจากผ่านไปสักพัก บอยล์ก็บอกเขา "ขอบใจนะ"

ฮันท์ลีย์ยิ้มแล้วพูด "ไม่เอาน่า เราหลั่งเลือดมาด้วยกัน อีกอย่างวิทนีย์กับเชอก็สนิทกัน...ตอนนี้เชอไม่สบาย พวกเราก็ต้องไปเยี่ยมสิ"

บอยล์ลุกขึ้นมาจาโซฟาในห้องนั่งเล่นตอน 6 โมงเช้า และกลับเข้าไปในห้องนอน

เชอรีชยังคงหลับอยู่

บอยล์วางโทรศัพท์ของเธอกลับที่เดิม เขาปีนขึ้นไปบนเตียง ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มและกอดเธอแน่น

เชอรีชหลับเป็นตายตั้งแต่เธอป่วย แต่เธอก็ไม่ได้หลับสนิท เธอตัวสั่นเมื่อรู้สึกหนาวตอนที่บอยล์เลิกผ้าห่มขึ้น เธอซุกตัวที่หน้าอกและกอดเอวเขา เธอหลับตาและพึมพำเสียงแหบ "ไปไหนมา? ไม่มีคุณอยู่ด้วยมันหนาวนะ"

บอยล์ก้มลงมองใบหน้าที่น่ารักของเธอ แววตาเต็มไปด้วยความรักและความเสน่หา "ผมทำโจ๊กไว้ให้ เราจะกินข้าวเช้ากันหลังจากที่คุณตื่น"

เชอรีชท้องร้องเมื่อได้ยินคำว่าข้าวเช้า เธอถูใบหน้ากับต้นคอของเขา "ฉันอยากกินเกี๊ยวที่เขตมูนไลท์"

"ได้สิ ไว้ผมจะซื้อให้"

เชอรีชกอดเขาแล้วพูด "ไม่เอา ฉันไม่อยากให้คุณอยู่ห่างฉัน"

เธอติดเขาเหมือนเด็ก

หัวใจที่เย็นชาของบอยล์ละลาย เขาก้มลงจูบหน้าผากที่ขาวเนียนของเธอ เขาหัวเราะและพูดเสียงทุ้มต่ำ "คุณอยากกินเกี๊ยวแต่ไม่อยากให้ผมไป ต้องการแบบไหนกันแน่? เกี๊ยวหรือผม?"

เชอรีชกางแขนเขาจึงกอดเธอ เธอพูดเหมือนเด็ก "ฉันต้องการทั้งคุณและเกี๊ยวเลย"

บอยล์กอดเธอแน่น เขาลูบผมเธอ "ผมจะให้คาลัมซื้อเกี๊ยวมาให้"

เขากอดเธอแล้วมองไปในความว่างเปล่า

เชอรีชหลับตาและซบอกเขา ขนตาที่หนาของเธอสั่น ตอนที่ลืมตาขึ้นมามองบอยล์กะทันหัน "ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ห้ามทิ้งฉันไว้คนเดียวนะ?"

เธอกลายเป็นคนอ่อนไหวหลังจากเธอป่วย

บอยล์มองเธอด้วยหางตาและกุมมือเธอ เขาสัญญากับเธอด้วยเสียงที่แหบ "ผมจะไม่ทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียว"

ตอนนี้เชอรีชรู้สึกมั่นใจขึ้น เธอกอดคอและพิงศีรษะที่คอของเขาแล้วพึมพำ "คนที่โรงพยาบาลจะมาเอาตัวฉันไป ถ้าคุณทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียว ถ้าพวกเขาพาฉันไป คุณจะไม่ได้เห็นฉันอีก"

บอยล์รู้สึกเหมือนมีก้อนหินนับล้านก้อนทับลงบนหน้าอกเขา เขารู้สึกหายใจไม่ออก "ผมยังไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลได้ ถ้าพวกเขาพาคุณไป เรายังได้เจอกันอีกนะ"

บอยล์พยายามปลอบเธอ

แต่เชอรีชก็โกรธ เมื่อเธอได้ยินว่าบอยล์จะพาเธอไปโรงพยาบาล เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวและหันหลังให้เขา

"คุณต้องถูกคนที่โรงพยาบาลติดสินบนแน่"

บอยล์มองเธอที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม เขาดึงเธอกลับมา "คนที่โรงพยาบาลไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก ถ้าทำแบบนั้น ผมก็จะด่าพวกเขา"

"แต่คุณอยู่ข้างพวกเขานี่"

"เชอรีช ผมไม่ได้อยู่ข้างพวกเขานะ ไม่ว่ายังไงผมก็จะอยู่ข้างคุณ"

เชอรีชกำผ้าห่มและแอบดูจากใต้ผ้าห่ม เธอถามเขาด้วยความสงสัย "จริงเหรอ?"

บอยล์มองเข้าไปในดวงตาของเธอแล้วตอบ "อืม จริงสิ"

เชอรีชกอดเขาอีกครั้งเหมือนเด็กที่พึงพอใจ "ฉันจะกินข้าวตรงเวลาและหลับให้สบาย ตราบใดที่คุณอยู่กับฉัน ฉันก็จะหาย"

บอยล์ยื่นมือมาปัดผมเธอออก เขาเงียบและมองเธอด้วยความรัก

เชอรีชกระพริบตาให้เขา "ดีหรือเปล่า บอยล์?"

"ดีสิ"