เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 945

เชอรีชมีน่องไก่อยู่ในจาน

เธอเอาน่องไก่ให้บอยล์

บอยล์ตกใจ เขามองรอยยิ้มของเธอที่เหมือนเด็ก

ทันใดนั้น บอยล์ก็คิดถึงช่วงเวลาที่เธอมาหาเขาที่สำนักงานกฎหมาย เธอเอาอาหารมาให้เขาเมื่อเจ็ดปีก่อน ตอนนั้นเธอสั่งน่องไก่จากโรงอาหารของมหาวิทยาลัยมาด้วย และฮันท์ลีย์ก็เกือบทานน่องไก่ของเขา

เธอปกป้องอาหาร และบอกฮันท์ลีย์ว่าน่องไก่เป็นของบอยล์ไม่ใช่เขา

บอยล์ยิ้มให้เธอด้วยความรัก แทนที่เขาจะเอาน่องไก่คืนกลับไปให้เธอ เขาก็ทานมัน

เธอดูมีความสุขมาก

บอยล์รู้ว่านั่นเป็นการแสดงความรักของเธอ

บอยล์จับมือเชอรีช พวกเขาเดินเล่นรอบมหาวิทยาลัย หลังจากที่ทานอาหารเย็นจากโรงอาหาร

สายลมเย็นทำให้รู้สึกสบายและผ่อนคลาย

พระอาทิตย์ตกดิน ทำให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีแดง

เชอรีชกับบอยล์เห็นคู่รักกำลังจูบกันในสวนของคู่รัก

ตอนนั้นบอยล์ก็ทำแบบเดียวกันนี้กับเชอรีชหลายครั้ง

มีคู่รักหลายคู่อยู่ในสวน หัวใจของบอยล์ปั่นป่วน

เขาหยุดเดินและหันมาถามหญิงสาวที่อยู่ข้างเขา "ผมจูบคุณได้ไหม?"

เชอรีชตกใจ เขาไม่ค่อยถามคำถามแบบนี้กับเธอ ปกติเขาจะจูบเธอทันทีถ้าเขาต้องการ

แต่ใบหน้าอันหล่อเหลาของบอยล์ก็มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา

ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเขาจูบเธอ

มันช่างน่าตื่นเต้น

เชอรีชจับเสื้อเชิ้ตที่เอวของเขา

บอยล์มองเธอหลังจากที่พวกเขาจูบกัน หูของเธอแดง

เชอรีชมองเขาแล้วบอก "ฉันยังไม่ได้ตอบคุณเลยนะ"

เขาอบอุ่นแต่ก็เอาแต่ใจ

พวกเขาเจอเชสตรงที่จอดรถจักรยาน หลังจากออกมาจากสวนของคู่รัก

เชสมองให้ชัดขึ้น แล้วเขาก็เห็นบอยล์กับเชอรีชเดินเข้ามาใกล้เขา เขาทำหน้าดีใจ

"บอยล์ ลอว์สัน! เชอรีช ฟัดด์ ใช่พวกเธอจริง ๆ ด้วย!"

เชสถือเอกสารไว้ในมือ แล้ววิ่งเข้าไปหาพวกเขา

บอยล์กับเชอรีชหันมาพร้อมกัน พวกเขาประหลาดใจ

เชสยิ้มแล้วบอกพวกเขา "ฉันก็คิดว่าเห็นอะไรบางอย่าง กลายเป็นว่าใช่พวกเธอจริง ๆ ด้วย!"

บอยล์กับเชอรีชรู้จักกันเมื่อเจ็ดปีก่อน เชสสนิทกับอยล์ตอนที่เขายังเป็นนักศึกษา เขาเป็นทั้งอาจารย์และเพื่อนสนิทในเวลาเดียวกัน

ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เหมือนน้ำเปล่า แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ติดต่อกันบ่อยในเจ็ดปีที่ผ่านมานี้ แต่พวกเขาก็ดีใจที่ได้เจอกัน

เชสดึงบอยล์เข้ามากอด เขาลูบหลังแล้วชมบอยล์ "เธอเป็นนักศึกษาที่เก่งที่สุดที่ฉันเคยมี บอยล์ ในฐานะที่เป็นทั้งอาจารย์และเพื่อนสนิท ฉันดีใจกับเธอจริง ๆ!"

บอยล์ยิ้มแล้วพูดกับเขา "ไม่ได้เจอกันนานนะครับ คุณเลน ที่ผ่านมานี้เป็นยังไงบ้างครับ?"

เชสตอบเขา "ฉันสบายดี ก็ยังสอนเหมือนเดิม มันน่าเบื่อแต่ก็ดีที่ได้ทำงานกับคนหนุ่มสาว ฉันไม่แก่ง่าย ๆ หรอกนะ!"

เชอรีชบอกเขา "คุณเลน คุณยังดูหนุ่มตลอดเลยค่ะ"

เชสชี้ไปที่เชอรีช เขามองเธอด้วยความรักใคร่ "พูดได้ดีมาก เชอรีช!"

เชสเพิ่งรู้หลังจากเขาเห็นทั้งคู่จับมือกัน "พวกเธอ...กลับมาอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ?"

เขาดูแปลกใจมาก

"ฉันไม่เจอเชอรีชที่งานเลี้ยงคืนสู่เหย้า เมื่อครั้งที่แล้ว ฉันคิดว่าเธอบอกว่า..."

เชสพูดด้วยความโล่งใจ "ฉันดีใจนะ ที่เห็นว่าพวกเธอกลับมาอยู่ด้วยกัน ฉันจำได้ตอนที่รู้ว่า ผู้หญิงที่สวยที่สุดในเอกภาษาอังกฤษ กำลังคบกับนักศึกษาที่เก่งที่สุดในมหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ ฉันยังอดคิดไม่ได้ว่าพวกเธอเหมาะสมกัน ฉันยังบอกเชอรีชว่าพวกเธอต้องชวนฉันไปงานแต่ง ตอนที่พวกเธอแต่งงานกัน"

เชสอดถอนหายใจไม่ได้ เมื่อเขาคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น "แต่หลังจากนั้น ฮ่า อย่าพูดถึงเรื่องในอดีตเลย มาคิดดูแล้วพวกเธอนี่เกิดมาคู่กันจริง ๆ พวกเธอกลับมาอยู่ด้วยกันได้ หลังจากผ่านอะไรมาหลายอย่าง ฉันมีความสุขกับเธอสองคนมาก"

บอยล์ยิ้มแล้วบอกเขา "เรากำลังจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้ครับ ผมจะส่งบัตรเชิญงานแต่งไปให้คุณแน่ครับ"

แววตาของเชสมีประกายแห่งความสุข "เอาล่ะ บอกฉันก็แล้วกันนะ เธอสองคนก็เป็นนักศึกษาของฉัน พวกเธอรู้จักกันตั้งแต่ยังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย และกลับมาอยู่ด้วยกันหลังจากผ่านมาเจ็ดปีที่ไม่ได้เจอกัน เธอสองคนจะเป็นตำนานของมหาวิทยาลัยของเรา ถ้าฉันบอกนักศึกษาเรื่องของพวกเธอ"

เชสเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเชอรีช ในตอนนั้นที่เธอแท้ง เขารู้สึกผิดต่อเธอเพราะเขาก็สนิทกับบอยล์

แต่ทั้งคู่ก็ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก และกลับมาอยู่ด้วยกัน

แม้ว่าเชสจะรู้สึกสะเทือนใจเมื่อได้เห็นพวกเขา แต่เขาก็รู้สึกยินดีกับพวกเขา

คนหนึ่งเป็นนักศึกษาที่เรียนเก่งที่สุด ส่วนอีกคนหนึ่งก็เป็นนักศึกษาคนแรกที่เขารู้สึกผิด เขามีความสุขจริง ๆ ที่ได้เห็นพวกเขากลับมาอยู่ด้วยกัน

พวกเขากลับมาจากมหาวิทยาลัย

เชอรีชนั่งด้านหน้ารถจักรยานของบอยล์ ลมเย็นพัดผ่านใบหน้าเธอ

เธอถามเขา "ทำไมฉันไม่รู้เลยล่ะ ว่าเราจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้?"

บอยล์ก้มลงมองเธอด้วยรอยยิ้ม "คุณจะแต่งหรือเปล่าล่ะ?"

เธอหัวเราะแล้วพูด "ฉันไม่อยากแต่งกับคนแปลกหรอก"

"ทำไมคนแปลกถึงได้หล่ออย่างนี้นะ?"

"ถึงจะหล่อแต่ก็ยังแปลกอยู่ดี ฉันไม่ได้โง่นะ"

บอยล์ขำ เขาอารมณ์ดีแล้วจูบหน้าผากเธอ

มีร้านขายขนมข้างถนนอยู่ด้านหลังมหาวิทยาลัย