เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 977

ช่วงนี้ฮันท์ลีย์ตื่นเต้นและมีความสุขมาก เพราะเขากำลังจะได้ลูกชาย เขาโทรบอกเพื่อนทุกคนด้วยความตื่นเต้น

แน่นอนว่าบอยล์ก็เป็นคนที่เขาโทรหา

ฮันท์ลีย์โทรหาบอยล์ตั้งแต่เช้าตรู่ มันทำให้เขารำคาญจนบอยล์ต้องรับสาย

และยังทำให้เชอรีชต้องตื่นไปด้วย

บอยล์กอดเชอรีชบนเตียง ก่อนจะลูบศีรษะเธอแล้วรับสาย

ทันทีที่บอยล์รับสาย ฮันท์ลีย์ก็ทักทายเขาด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้อึดอัด "เฮ้ย บอยล์..."

บอยล์ขมวดคิ้วแล้วบอกเขา "พูดมาเลย ถ้ายังพูดกับฉันด้วยเสียงแบบนั้นอีก ฉันจะวางสาย"

ฮันท์ลีย์ตอบทันที "ไม่นะ ห้ามวางสาย ฉันมีข่าวใหญ่จะประกาศ รู้หรือเปล่าว่านี่ก็อาจเป็นข่าวดีสำหรับนายด้วยนะ!"

"ข่าวอะไร?" บอยล์ถามด้วยความอดทน

ฮันท์ลีย์ไอก่อนจะบอกเขา "แค่ก แค่ก ฉันจะได้เป็นพ่อคนแล้ว และนายก็จะได้เป็นพ่อทูนหัวแล้วนะ!"

บอยล์หัวเราะ "ที่นายโทรหาฉันตั้งแต่เช้า เพื่อมาอวดว่ากำลังจะได้ลูกงั้นเหรอ?"

"วิทนีย์ปวดท้องมาสี่ชั่วโมง จนคลอดเจ้าอ้วนตัวน้อยออกมาตอนหกโมง น้ำหนัก 0.78 ปอนด์เชียวนะ!"

บอยล์หัวเราะ "ยินดีด้วย"

หลังจากที่ได้ฟังข่าวดีของฮันท์ลีย์แล้ว บอยล์ก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ก่อนจะกอดเชอรีชแล้วกลับไปนอนต่อ

เชอรีชถาม "กี่โมงแล้ว?"

"เจ็ดโมง คุณนอนต่ออีกหน่อยก็ได้นะ"

เชอรีชถาม "ฮันท์ลีย์โทรมาเหรอ?"

บอยล์ตอบ "ใช่ วิทนีย์คลอดลูกชาย น้ำหนัก 0.78 ปอนด์ ฮันท์ลีย์ดีใจมาก"

เชอรีชลืมตาขึ้นมา ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง "บอยล์ เพื่อนวัยเดียวกับคุณส่วนใหญ่มีลูกกันหมดแล้วนะ คุณผิดหวังหรือเปล่าที่เราไม่อยากมีลูก?"

บอยล์มองเธอก่อนจะลูบศีรษะ แล้วยิ้มให้เธอด้วยความรัก "ไม่เลย"

"จริงนะ?"

เขาถอนหายใจแล้วกอดเธอ "ความจริงผมก็ไม่ได้ชอบเด็กหรอก นิสัยผมก็เข้ากับเด็กไม่ค่อยได้ ผมมาจากครอบครัวที่แตกแยก ถ้าเรามีลูก ผมกลัวว่าจะรักลูกและตามใจมากเกินไป แต่ถ้าให้ความรักน้อยเกินไป มันก็จะเย็นชากับเด็กอีก อีกอย่างถ้าเรามีลูก ผมก็จะไม่ได้ตามใจและให้ความสนใจคุณ ในทุกวินาทีของทุกวันสิ"

บอยล์หยุด แล้วมองเธอก่อนจะพูดชัดเจน "เชอรีช ผมอยากเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับคุณแค่คนเดียว ผมอยากให้ความรัก และให้ชีวิตที่ดีที่สุดกับคุณเท่าที่ผมจะทำได้ ผมอยากจะให้ความรักและความสนใจกับคุณเต็มที่ ผมไม่กลัวหรอกว่าจะตามใจคุณมากเกินไป เพราะนี่เป็นสิ่งที่ผมอยากทำให้คุณมากที่สุด"

เชอรีชยิ้มกว้างแล้วกอดเขา "บอยล์"

บอยล์กอดเธอแล้วก้มลงจูบหน้าผากเธอ เขาพูดเสียงเบา "คุณบอกว่าคนอื่นมีลูกกันแล้ว นั่นก็เป็นชีวิตของพวกเขา ยังมีคนที่ชอบเด็กบนโลกใบนี้ และคู่แต่งงานที่ไม่อยากมีลูกอีก จะมีลูกหรือไม่ มันก็ไม่ได้เป็นตัววัดความสุขในชีวิตหรอกนะ"

"สำหรับคุณแล้ว...เชอรีช ผมกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณมาก ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นคุณเสี่ยงชีวิตเพื่อลูก หรือทนเห็นคุณเสียเลือดมาก มีคุณคนเดียวก็พอแล้วสำหรับผม ผมไม่ต้องการลูกหรืออย่างอื่นอีก ความสัมพันธ์ของเรานั้นแกร่งพอที่ไม่ต้องมีเรื่องนั้นก็ได้"

"จุดประสงค์หลักที่โลกนี้ต้องมีลูก ก็เพื่อที่จะสืบเชื้อสายของตระกูล หรือเพื่อให้ความสัมพันธ์ของคู่รักนั้นแข็งแกร่งขึ้น บางครอบครัวก็มีความสุขที่มีลูก แต่การมีลูกก็ต้องเสียสละเวลาส่วนตัวที่ได้อยู่ด้วยกัน"

"เชอรีช ผมอยากตามใจคุณไปตลอด ผมไม่ต้องการคนที่สามในโลกของเรา ไม่ต้องห่วงว่าผมจะละเลยหรือไม่สนใจคุณเพราะลูกนะ มันเป็นทางเดียวที่ผมจะให้ความเชื่อใจและมั่นคงกับคุณได้"

เชอรีชกอดคอเขา "ตราบใดที่คุณไม่ทำให้ผิดหวัง ฉันก็ไม่อยากมีเหมือนกัน"

บอยล์ลูบหลังเธอเบา ๆ "ผมจะทำให้ผิดหวังได้ยังไง ในเมื่อผมมีคุณอยู่"

เชอรีชนอนหนุนแขนบอยล์แล้วพึมพำ "เพราะทุกคนบอกว่าคนอายุเท่าคุณควรจะมีลูกได้แล้ว แต่ฉันไม่อยากมี บอยล์ ฉันดีใจนะที่คุณเป็นคนที่ฉันรัก และเป็นคนที่ฉันแต่งงานด้วย"

บอยล์รับทุกอย่างที่เป็นเธอได้โดยไม่มีเงื่อนไข และความรักของเขาก็มาจากก้นบึ้งของหัวใจ

พวกเขาเป็นโลกใบเดียวกัน

เชอรีชยังมีอาการมึนตอนที่เธอหนุนแขนบอยล์ เธอพึมพำเสียงสับสน "ไว้ไปเยี่ยมวิทนีย์ที่โรงพยาบาลกันเถอะ เธอต้องเจ็บท้องคลอดมากแน่ ๆ"

บอยล์ตอบเธอ "ได้สิ"

บอยล์ทำอาหารเช้าง่าย ๆ หลังจากที่ทานเสร็จแล้ว พวกเขาก็ไปเยี่ยมวิทนีย์ที่โรงพยาบาล

ฮันท์ลีย์กับครอบครัวของเขาไม่อยู่ในห้องตอนที่พวกเขามาถึง มีแค่คนดูแลอยู่ในห้อง

วิทนีย์นอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง หลังจากที่คลอดลูก

เชอรีชถามทันทีที่เข้าไปในห้อง "ฮันท์ลีย์อยู่ไหนล่ะ?"

วิทนีย์นอนบ่นอยู่บนเตียง "เขากับครอบครัวยุ่งจนไม่ได้มาเยี่ยม ให้ตายสิ พวกเขาทิ้งฉันไว้คนเดียวที่นี่ ถ้าฟื้นตัวแล้วฉันจะฆ่าเขา!"

เชอรีชเดินเข้ามานั่งข้างเธอแล้วถาม "เจ็บหรือเปล่า?"

วิทนีย์มองเชอรีชด้วยท่าทางเศร้า "เจ็บสุด ๆ เลยล่ะ ตอนท้องฉันคงกินมากไป เจ้าตัวแสบเลยอ้วน ฉันเกือบหมดแรงหลังจากคลอดลูก เกือบบอกหมอให้ผ่าและดึงลูกออกแล้ว!"

หลังจากนั้นไม่นาน ฮันท์ลีย์ก็กลับมา

ทันทีที่เขาเห็นว่าบอยล์กับเชอรีชมาเยี่ยม เขาก็พูดด้วยความตื่นเต้น "นี่ ทั้งสองคนเป็นพ่อแม่ทูนหัวแล้วนะ อยากไปเยี่ยมเจ้าอ้วนตัวน้อยของฉันหรือเปล่า?"

บอยล์สวนกลับเขาทันที "ดูแลเมียนายก่อนดีกว่า"

วิทนีย์พูดด้วยความไม่พอใจ "ไม่เป็นไรหรอกนะ ถ้าพ่อแม่คุณจะรีบไปเยี่ยมหลาน แต่คุณก็ไปกับพวกเขาด้วยเหรอ? นี่ฉันเป็นเมียคุณหรือเปล่าเนี่ย? ฉันกับลูกใครสำคัญมากกว่าล่ะ?"

ฮันท์ลีย์รีบเข้าไปหาวิทนีย์ "ผมก็แค่มีความสุขเกินไปหน่อย รู้หรือเปล่า? เมียสุดที่รัก จะกินแอปเปิ้ลไหม? ผมจะหั่นให้"

วิทนีย์กลอกตา เธอไม่อยากเถียงกับเขา "ฉันไม่อยากกินของเย็น ๆ หลังจากที่คลอดลูกนะ"

ฮันท์ลีย์หยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างลนลาน "งั้นผมจะสั่งโจ๊กร้อน ๆ ให้คุณก็แล้วกัน"

วิทนีย์บอกเขา "ใครจะไปอยากกินอาหารที่สั่งมาล่ะ?"

ฮันท์ลีย์พูดด้วยความเป็นห่วง "อย่าโกรธเลยนะ เมียรัก วันนี้ผมจะอยู่กับคุณทั้งวันและไม่ไปไหนเลย ดีหรือเปล่า?"

ฮันท์ลีย์จับแขนวิทนีย์เล่น เธอไม่โกรธเขาแล้ว เพราะเขาอยู่กับเธอหลังจากที่คลอดลูก และต้องดูแลเธอด้วย พอเขาดูแลได้สักพัก หลังจากแน่ใจว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว เขาก็อดที่จะไปเยี่ยมลูกไม่ได้ อาการของเขานั้นเป็นเรื่องปกติ

วิทนีย์มองเขาก่อนจะสะบัดแขนเขาออก "ก็ได้ เลิกเสแสร้งได้แล้ว บอยล์กับเชอรีชก็อยู่ที่นี่ คุณรินน้ำให้พวกเขาที"

ในตอนนั้นเอง ฮันท์ลีย์นึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้ทักทายพวกเขา "แหม ฉันก็แค่ดีใจเกินไปหน่อย"

บอยล์บอกเขา "นายไม่ต้องลำบากเตรียมน้ำให้เราหรอก เราเป็นครอบครัวกันแล้ว ไม่ต้องทำตัวเป็นทางการหรอก"