เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 999

บุรุษไปรษณีย์เคาะประตูด้านนอกลานหน้าบ้านของครอบครัวจาร์คอป

“มีใครอยู่บ้านไหมครับ?”

ฮิลลารีได้ยินเสียงเคาะประตู เธอรีบวิ่งไปที่ประตู แล้วหยิบแฟ้มเอกสาร

บุรุษไปรษณีย์พูด “คุณผู้หญิง กรุณาลงชื่อตรงนี้ด้วยครับ”

ฮิลลารีเปิดเอกสารอย่างใจร้อนหลังจากที่เธอเซ็นรับของ หัวใจของเธอเต้นแรง

เธอได้เข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดจริง ๆ เธอรู้สึกปลาบปลื้มอย่างมาก จนเธอยอมทิ้งทุกอย่างรวมทั้งเรื่องจินไว้ข้างหลัง

การเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดหมายความว่าเธอสามารถไปเรียนต่อต่างประเทศที่อังกฤษ นั่นหมายความว่าเธอสามารถเป็นอิสระจากครอบครัวจาร์คอปได้ เธอไม่ต้องเผชิญหน้ากับความลำเอียงของวินสัน และไม่ต้องรับมือกับอารมณ์ของลีน่าอีกต่อไป ที่สำคัญที่สุด เธอไม่ต้องเผชิญหน้ากับคาราที่น่ารำคาญอีกด้วย

ฮิลลารีตื่นเต้นมาก

แต่คาราได้บ่นทุกอย่างกับวินสันแล้ว วินสันโกรธจัด เขาตะโกนใส่ฮิลลารีจากที่ไกล ๆ

“ฮิลลารี! มานี่สิ!"

ฮิลลารีเคยชินกับการที่พ่อดุเธอ เธอไม่สนใจพ่อของเธอ และโชว์จดหมายตอบรับเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดให้เขาดู เธอพูดกับวินสันอย่างตื่นเต้นว่า “พ่อคะ หนูเข้ามหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดได้แล้ว ฉันสามารถไปเรียนต่อที่อังกฤษได้แล้ว!”

วินสันทำหน้าเฉยเมย และแย่งจดหมายจากเธอ เขาเพียงแค่เหลือบมองดูแล้วกระแทกมันลงบนโต๊ะ

วินสันเอามือไขว้หลัง แล้วพูดด้วยสีหน้ามืดมนว่า “ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องไปเรียนต่างประเทศ อยู่ไกลบ้านจะมีประโยชน์อะไร?”

รอยยิ้มที่สดใสของฮิลลารีหายไปทันที เมื่อได้ยินสิ่งที่วินสันพูด

“พ่อ เดี๋ยวนี้มีเด็กผู้หญิงหลายคนไปเรียนต่อต่างประเทศ นอกจากนี้ ฉันจะมีโอกาสได้เรียนรู้ และมีอนาคตที่ดีขึ้นหากได้เรียนในสถาบันอย่างมหาวิทยาลัยอ๊อกซฟอร์ด พ่อ ฉันได้เข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงระดับโลก พ่อไม่มีความสุขกับฉันเหรอ?”

วินสันขมวดคิ้ว “พ่อขอถามอะไรลูกหน่อย ลูกหมายความแบบนั้นจริง ๆ ไหมตอนที่ลูกรังแกน้องสาวของลูก และพูดเรื่องพวกนั้นทั้งหมดกับเธอก่อนหน้านี้?”

คำพูดของเธอรุนแรงมากจนแม้แต่วินสันก็ยังอายเกินกว่าจะพูดซ้ำในสิ่งที่เธอพูด

เธอเรียกคาราว่าเป็นลูกนอกสมรส เหมือนเธอกำลังตบหน้าของวินสัน

ฮิลลารีเม้มปากแล้วพูดว่า “ใช่ สิ่งที่ฉันพูดไปไม่ใช่ความจริงงั้นเหรอ? คาราไม่ใช่ลูกนอกสมรสของพ่องั้นเหรอ?”

วินสันมองเธอ เขายกมือขึ้น แล้วตบหน้าเธอ

การตบรุนแรงจนมุมปากของฮิลลารีมีเลือดออก ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วใบหน้าด้านขวาของเธอ

แต่หัวใจของเธอกลับเจ็บปวดยิ่งกว่า เธอกำหมัด เงยหน้าขึ้น และจ้องตรงไปในดวงตาของวินสัน เธอคำราม “พ่อ พ่อเคยรักแม่บ้างไหม? ลีน่าฆ่าแม่แต่พ่อก็ยังแต่งงานกับเธอ! แม่คงไม่ตายถ้าไม่ใช่เพราะลีน่า และลูกสาวของเธอ!”

"พอแล้ว! หุบปาก!"

ฮิลลารีเยาะเย้ยอย่างน่าสังเวช “หุบปากงั้นเหรอ? ฉันจี้ใจดำของพ่อใช่ไหม? ฉันจำได้ว่าพ่อรักฉันมากตอนที่ฉันยังเด็ก แต่ทำไมพ่อถึงแต่งงานกับลีน่าทันทีหลังจากที่แม่เสียชีวิต? พ่อไม่ได้สนใจฉันเลยด้วยซ้ำ พ่อโทษฉันทุกอย่างโดยไม่ค้นหาความจริงหลังจากที่ฉันกับคาราทะเลาะกัน มันเป็นความผิดของฉันจริง ๆ เหรอ? พ่อ ฉันเป็นลูกสาวของพ่อจริง ๆ หรือเปล่า?”

หัวใจของวินสันอ่อนลงเล็กน้อยหลังจากเห็นน้ำตาแห่งความคับข้องใจในดวงตาของฮิลลารี เขาลดเสียงลงแต่คำพูดของเขายังคมเหมือนมีด

“ฮิลลารี ลูกแก่กว่าคาราสองปี ลูกเป็นพี่สาวของเธอ ดังนั้นลูกควรมีน้ำใจกับเธอมากกว่านี้!”

คารากำลังเติมน้ำมันลงในกองไฟ ขณะที่เธอพูดว่า “ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นความผิดของพี่ตั้งแต่แรก พี่ทำเรื่องเลวร้ายกับนายท่านเชนน์ก่อนหน้านี้ พี่ทำตัวไม่ดี”

วินสันถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ฮิลลารี น้องสาวของลูกพูดถูก ลูกเป็นผู้หญิงและลูกยังเรียนอยู่ ลูกควรเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง”

น้ำตายังคงไหลอาบแก้มของเธอ ขณะที่เธอนิ่งเงียบ

ฮิลลารีหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา และพูดว่า “พ่อกำลังพูดว่าฉันไม่รักตัวเองเพียงเพราะฉันยั่วยวนจิน แล้วที่ลีน่าจงใจผลักคาราเข้าไปในอ้อมอกของจินล่ะ? นั่นถือเป็นการกระทำที่ชั่วร้ายหรือเปล่า?”

“ฮิลลารี! ลูกกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

“ฉันเห็นทุกอย่าง! ฉันไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ!”

"พอแล้ว! หุบปาก!" วินสันรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นลูกสาวของเขาทำตัวแบบนั้น

น้ำตายังคงไหลลงมาบนใบหน้าของฮิลลารี เธอยังร้องไห้อยู่ในใจด้วยเช่นกัน “พ่อ ฉันทำอะไรผิดกันแน่? ฉันฆ่าคนหรือจุดไฟเผาอะไรงั้นเหรอ? ทำไมพ่อถึงเกลียดฉันมากขนาดนั้น? หรือว่าพ่อถูกหลอกหลอนด้วยความรู้สึกผิดของตัวเอง ในขณะที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย? หรือพ่อคิดถึงแม่ทุกครั้งที่มองหน้าฉัน? พ่อรู้สึกผิดที่ไปมีชู้กับลีน่าในตอนนั้น และพ่อยังมีลูกนอกสมรสอีกด้วย!”

เพี๊ยะ

เขาตบหน้าเธออีกครั้ง

ใบหน้าของฮิลลารีเอียงไปข้างหนึ่ง

เธอนิ่งเงียบ ขณะที่เธอก้มศีรษะ และมองไปที่พื้น

ดูเหมือนว่าเธอจะพูดถูกทุกเรื่องไม่ใช่เหรอ?

วินสันตัวสั่นด้วยความโกรธ ขณะที่เขาตะโกน “ฮิลลารี ไปสำนึกผิดซะ!”

ฮิลลารีค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น และพูดอย่างดื้อรั้นทีละคำ “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด และฉันจะไม่สำนึกผิด!”

“ลูกมันสิ้นหวังจริง ๆ!”

วินสันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เขานั่งบนเก้าอี้ และใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

ลีน่าออกมาจากห้องครัว ขณะที่เธอได้ยินความโกลาหลทั้งหมดที่เกิดขึ้น เธอพูดว่า “มีอะไร? ฮิลลารี ทำไมเธอทำให้พ่อของเธอโกรธอีกแล้ว? ฉันบอกเธอแล้วว่าเขามีปัญหาที่หัวใจ เขาจะป่วย!”

ลีน่ากลอกตาใส่ฮิลลารี

ฮิลลารีมองไปที่พ่อของเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “มันจะสำคัญอะไรว่าพ่อแบบนั้นจะมีชีวิตอยู่หรือไม่? มันก็ไม่ต่างอะไรกับฉันเลย”

ดวงตาของวินสันเบิกกว้าง เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะพูดอะไรที่ชั่วร้ายขนาดนั้น

“ลูกมันเป็นผู้หญิงที่ดื้อด้าน! ดื้อด้านจริง ๆ!”

ลีน่าไม่เคยคิดว่าฮิลลารีจะพูดอะไรแบบนั้นเช่นกัน เธอตกใจ “ปากของเธอชั่วร้ายจริง ๆ แม้เธอยังเด็ก เธอพูดแบบนี้กับพ่อของเธอได้ยังไง? เธอไม่กลัวว่าพระเจ้าจะลงโทษเธองั้นหรือ?”

“พวกคุณต่างหากที่ควรถูกลงโทษ! ไม่ใช่ฉัน!"

ลีน่าพูดด้วยความไม่พอใจทันที “วินสัน ดูที่ลูกสาวของคุณทำตัวสิ!”

วินสันชี้ไปที่ประตูแล้วพูดว่า “ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ ถ้าลูกไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว!”

ฮิลลารีหยิบจดหมายตอบรับบนโต๊ะ หันหลังกลับ และวิ่งออกจากบ้านของครอบครัวจาร์คอป

ใครมันอยากอยู่ในบ้านหลังนั้นก็อยู่ไป! เธอไม่ต้องการกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว!