เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 201

ตอนที่ 200 หม่ามี๊คนนี้โหดนิดหน่อย

อังคณาโง่เขลาเบาปัญญาเอามากๆ การตอบสนองที่รวดเร็วฉับพลันของจารวีทำให้เธอรู้สึกว่ามันไร้เหตุผล

ไม่ใช่ว่าจารวีจะคิดถึงและเฝ้าคอยเวลาที่จะเจอยศพลตลอดเวลาหรอกเหรอ เพราะเวลาก็ผ่านมาเนิ่นนานขนาดนี้แล้ว จารวีก็น่าจะโล่งใจถึงจะถูกไม่ใช่เหรอ

แต่ว่าทำไม พอเห็นแล้วต้องวิ่งด้วย

อังคณาเตรียมที่จะขึ้นรถ ทันใดนั้นข้างหลังก็มีมือยื่นออกมาสองมือดึงเธอไปด้านหลัง แล้วมีเงาดำพุ่งเข้ามาแทน ยศพลพุ่งเข้าไปในรถอย่างไม่เกรงใจและไร้สามัญสำนึก

ดวงตาสีดำของยศพลจ้องมองจารวีอย่างกับจะฆ่าให้ตาย “ออกรถสิ!”

อังคณาไม่ได้ขึ้นรถ เธอไม่กล้าขึ้้นรถอย่างแน่นอน

“ลงจากรถนะ ฉันไม่รู้จักนาย” จารวีออกคำสั่งด้วยสีหน้าที่เย็นชา

“ไม่รู้จักฉันเหรอ พวกเราทำกันมาตั้งกี่ครั้งละ เธอไม่รู้จักฉันจริงๆเหรอ” ยศพลพูดออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“แกอย่าเล่นเยอะเลยววี เขาก็แค่หึงน่ะ ลงจากรถเถอะ!”

“ออกไป!” ยศพลตวาดอังคณา

จารวีผลักไหล่ของยศพล “ออกไป ฉันไม่อยากเจอหน้านาย”

“เห้ย ไอ้ยศพล นายกับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกัน” อังคณาตบกระจกหน้าต่างรถเบาๆ

ยศพลเปิดหน้าต่างรถแล้วโยนเงินเป็นฟ่อนให้อังคณา “เธอหาทางกลับเองนะ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับจารวี”

พอมองไปที่ยศพลทีเกรี้ยวกราดและอำนาจมหาศาล อังคณาก็ทำได้แต่ก้มไปหยิบเงินก้อนนั้นแล้วโบกรถกลับบ้านเอง

เขาลากจารวีมานั่งที่นั่งข้างคนขับอย่างเผด็จการ แล้วเขาก็เข้าไปนั่งที่นั่งฝั่งคนขับเอง

จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถอย่างช้าๆ

“อยากจะไปไหน” ยศพลเอ่ยถาม

จารวีหรี่ตามองเขาอย่างเย็นชา โดยไม่ได้พูดอะไร

“พูดมาสิ ไปหาที่เงียบ ๆ คุยกัน ถ้าเธออยากถามอะไร ฉันก็จะตอบเธอทุกคำถาม”

จารวีไม่กล้าจะมองเขาอย่างเชื่อสนิทใจ พูดชัดเจนแบบนี้ก็ดี เธอจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องเขาอย่างไร้สาระไปอีกหลายปี

จารวีไม่กล้าจะขัดขวางเขา ความรักที่เธอให้ไปในหลายปีที่ผ่านมานี้ ท้ายที่สุดก็ต้องกลับมาทำให้มันชัดเจน

ในใจของเธอมีความเศร้าโศกเล็กน้อย

รถจอดอยู่ที่ย่านที่มีถนนเก่าเส้นหนึ่ง ที่นี่มีร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่อยู่กลางแจ้งมากมาย ร้านแถวนี้ดูสวย สง่างาม และค่อนข้างจะเงียบสงบมาก ๆ

ยศพลจอดรถดีแล้วก็ไปนั่งข้างกายจารวีที่โต๊ะสำหรับจิบกาแฟ

“จะดื่มอะไร”

“ลาเต้ละกัน!” จารวีเอ่ย หลายปีมานี้ เธอชินกับการดื่มกาแฟแล้ว

ในตอนที่เธอยุ่งมากและทุกข์ทรมานมาก เธอก็ต้องการกาแฟมาทำให้เธอตื่น แต่การดื่มแค่แก้วสองแก้วมันไม่ได้ทำให้เธอตื่น เธอต้องการสามถึงห้าแก้วถึงจะทำให้สมองเธอตื่นและกระชุ่มกระชวยต่อไปได้

จารวียกมือขึ้นมาบังแสงอาทิตย์ที่เข้าตา นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเธอจะมีวันนี้ วันที่เธอยังต้องการกาแฟเพื่อทำให้ตัวเองตื่นและกระชุ่มกระชวย

“ฉันเคยพูดที่ไหน” สายตาที่หล่อเหล่าของยศพลจ้องมองใบหน้าของจารวีอย่างจริงจัง

“นายพูดไว้ตอนจะจากกัน ทำไมนายถึงทิ้งฉันให้เหงาอยู่ที่เมืองเอสคนเดียว หรือว่าเพราะนายจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น”

“ที่เธอพูดน่าจะหมายถึงโซฟีใช่มั้ย! ฉันไม่แต่งงานกับหล่อนหรอก” ยศพลเอ่ย

ในที่สุดจารวีก็โล่งใจและถอนหายใจออกมา ภูเขาที่อยู่ในใจของเธอถูกยกออกมาแล้ว

“ที่จริงแล้ว ตอนนั้นฉันติดเชื้อไวรัส HVE...ไวรัสตัวนั้นมันแพร่กระจายทางทางเลือดและของเหลวในร่างกาย…” ยศพลพูดอย่างจริงจัง ทำให้จารวีตกใจมาก

“นายรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”

ยศพลยิ้มมุมปาก จนเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เซ็กซี่และฟันขาวๆ

“ในตอนที่เธอเพิ่งจะได้รับการวินิจฉัยจากหมอ ฉันก็ถูกหมอสั่งให้แยกจากเธอ แต่ฉันอดใจไม่ได้ ฉันต้านทานสิ่งล่อตาล่อใจอย่างเธอไม่ได้ ฉันยอมตาย ถ้าไม่ได้อยู่ข้างกายเธอ”

ยศพลคุยโวโอ้อวดอย่างไร้ยางอาย จารวีเหงื่อแตกไปทั้งตัว ผู้ชายคนนี้ไม่เต็มบาตรจริงๆ...

ก็เห็นๆ อยู่ว่าถ้าเขามีเพศสัมพันธ์กับเธอที่มีเชื้อ ก็จะทำให้ตัวเองติดเชื้อได้ เขาก็ยังกระโจนเข้ามาคร่อมและร่วมรักกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า!!

“แล้วนายมีอาการในภายหลังเหรอ”

“บางทีร่างกายของฉันอาจจะดีกว่าเธอเยอะ ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ เอาแต่จะช่วยเธอกลับมา เธอยังจำได้มั้ย ว่ามนต์ตรีได้เจอกับฉันครั้งนึงก่อนที่มันจะฆ่าตัวตาย”

จารวีพยักหน้าอย่างจริงจัง “จำได้ดีเลยล่ะ ตอนนั้นฉันถามนายมาตลอด ว่าเขาเรียกนายมาพบทำไม แต่นายก็ไม่เคยบอกฉัน”

ยศพลหัวเราะเบาๆ “มันบอกว่า ฉันกับเธอไม่มีทางได้อยู่ด้วยกัน แล้วมันก็บอกฉันว่าฉันติดเชื้อไวรัส HVE และโรคนี้ไม่มียารักษา…”

จารวีก้มหน้าด้วยความรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ เป็นเพราะเธอที่นำพาความทุกข์ทรมานมาให้กับยศพล

“จริง ๆ แล้ว ฉันน่ะไม่กลัวเชื้อไวรัส HVE หรอกนะ ฉันก็แค่ไม่อยากจะแพร่เชื้อไวรัสนี้ให้เธออีก ตอนนั้นพ่อของฉันรู้เรื่องนี้ เขาเลยขัดขวางงานแต่งของพวกเราตั้งแต่ต้นเลย ดังนั้นเขาเลยพาฉันกลับปารีสอย่างหมดหวัง”

“พ่อของนายก็อยู่ปารีสเหรอ”

ยศพลพยักหน้าอย่างจริงจัง

“ฟังฉันพูดให้จบก่อนนะ หลังจากฉันกลับมาปารีส เขาก็จัดหาคนมารักษาฉัน สองปีถัดมา สภาพร่างกายฉันดีขึ้นแล้ว แต่เขาก็ยังห้ามไม่ให้ฉันไปเจอเธอ ถ้าเกิดฉันติดต่อเธอไป เขาก็จะส่งคนมาฆ่าเธออีก และก่อนหน้านี้ที่คนของเธอถูกลอบฆ่าครั้งนั้น พ่อฉันส่งคนมาฆ่าเองแหละ..ขอโทษนะ วี ในช่วงปีที่ผ่าน ๆ มา ฉันต่อสู้มาตลอด อยากจะให้เรื่องวุ่น ๆ นี่จบก่อนแล้วค่อยมาหาเธอ และตอนนี้ฉันก็ใกล้จะทำมันสำเร็จแล้ว”

ยศพลจดจ้องจารวีด้วยความรัก มือใหญ่ของเขากุมมือจารวีแน่น

“ฉันคิดว่า อีกไม่นานพวกเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว เธอจะไม่ต้องได้รับความเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว”

จารวีชักมือกลับมา แล้วมองเขาอย่างเคืองๆ

“ไอ้เลว ก็รู้อยู่ว่าฉันคิดถึงนายขนาดไหน ไม่นึกเลยว่านายจะไม่โทรมาแม้แต่สายเดียว ข้อความก็ไม่เคยส่งมา โปสการ์ดสักใบก็ไม่มี เอาแต่หลบๆซ่อนๆอยู่แบบนี้ นายปล่อยให้ฉันเผชิญหน้ากับสิ่งที่เลวร้ายอยู่คนเดียว นายโหดร้ายเกินไปแล้วนะ”

“ขอโทษนะ วี ฉันผิดไปแล้ว! ให้อภัยฉันเถอะนะ”

ยศพลทำเหมือนเด็กที่เพิ่งทำผิด แล้วมองจารวีด้วยสายตาที่อ้อนวอน

จารวีลุกขึ้นยืน แล้วมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา