เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 200

ตอนที่ 199 ลูกต้องอยู่ให้ห่างจากแดดดี๊หน่อยนะ

“อืม ก็ได้ วิตต์ นายพักอยู่ที่ไหน”

จารวีเอ่ยปากถามเขา บริเวณโดยรอบสวนสาธารณะ มีต้นไม้สูงใหญ่ล้อมรอบ บรรยากาศเงียบงัน

“คนสวย เธอคอยแต่ที่เจอสืบเรื่องส่วนตัวของฉัน แบบนี้มันไม่ค่อยดีหน่อยละมั้ง เธอไม่คิดจะแนะนำตัวให้ผมรู้จักสักหน่อยเหรอ”

“เหอะ!” จารวีหัวเราะขึ้นมาอีก ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องดีๆ เยอะแยะขนาดนี้

จารวียื่นมือขวาออกมา “สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อจารวี เรื่องอายุฉันขอไม่บอกนะคะ ฉันต้องการเก็บเป็นความลับ จะเป็นไรมั้ยถ้าเราจะมาเป็นเพื่อนกัน”

วิตต์ยื่นมือขวาออกมาจับมือจารวีไว้แน่น

“จารวีเหรอ! เฮอ ๆ ชื่อเพราะดีนะ!”

ใบหน้ารอยยิ้มของวิตต์ตอนที่หัวเราะนั้น ทำให้จารวีรู้สึกตกใจ

รอยยิ้มนั้นมันคุ้นจัง!!

“วิตต์ นายต้องพูดความจริงนะ พ่อแม่ของนายชื่ออะไร”

“ก็พูดไปแล้วไง มันเป็นเรื่องส่วนตัว ผมบอกไม่ได้หรอก ไม่อย่างนั้นละก็อาจจะมีเรื่อง”

“จารวีคนสวย กอดผมหน่อยได้รึเปล่า”

วิตต์ยิ้ม เขาร้องขอความต้องการที่มันมากเกินไป

จารวีตกใจ เธอยังไม่ทันคิดอะไร ก็ตกไปอยู่ในอ้อมกอดของวิตต์

หลังจากช่วงบ่ายท้องฟ้าปลอดโปร่งแบบนี้ จารวีกับวิตต์กอดกันแน่น จากนั้นความรู้สึกแปลกๆ ก็ไหลเวียนอยู่ในหัวใจของทั้งสอง

ทันใดนั้นวิตต์เงยหน้าขึ้น แล้วหอมแก้มจารวีไปทีหนึ่ง

ใบหน้าของแดงเล็กน้อย เธอนึกไม่ถึงว่าจะได้รับจูบจากเด็กผู้ชายแปลกหน้าแบบนี้

“หนุ่มน้อย เธอคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ใจง่ายใช่มั้ยเนี่ย”

"จารวีคนสวย เธอรับดอกไม้กับจูบของผมไปแล้วนะ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ!"

วิตต์พูดอย่างจริงจัง

จารวียื่นมือออกมาหยิกจมูกของวิตต์

"ไป พวกเราไปหามื้อเที่ยงกินกันเถอะ มาฉลองที่พวกเราได้รู้จักกันเถอะ”

วิตต์แลบลิ้น "ไม่ได้ ผมยังมีเรื่องสำคัญต้องทำอีก แล้วพบกันใหม่นะ จารวีคนสวย"

ร่างของวิตต์วิ่งหายเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว

จารวีกุมดอกกุหลาบในมือ แล้วนิ่งไปสักพัก

เด็กนี่!!

อยู่ดีๆ เธอก็รู้สึกชอบเด็กคนนี้มาก บอกได้ไม่แน่ชัดว่าเพราะอะไร เธอรู้สึกว่าชะตากรรมนั้นถูกกำหนดไว้แล้วว่าให้เธอได้รู้จักกับเขา

การปรากฏตัวของวิตต์ ทำให้บางสิ่งบางอยางในชีวิตของจารวีกระจัดกระจาย

เดิมทีในหัวใจของจารวีมีเอาไว้เพื่อยศพล ทันใดนั้นก็มีพื้นที่ว่างให้กับวิตต์ และทำให้เธอวางใจได้มากขึ้น

เธอเอาดอกกุหลาบที่วิตต์ให้ไปใส่ไว้ในแจกันที่ซื้อมาโดยเฉพาะ แล้ววางไว้บนโต๊ะในห้องรับแขก

เที่ยงวันต่อมา จารวีก็จงใจไปที่สวนแห่งเดิมอีกครั้ง

และยังจงใจทำเค้กด้วยตัวเองด้วยจำนวนหนึ่ง เธอหวังว่าจะได้เจอเด็กคนนั้นอีกครั้ง

วิตต์ปรากฏตัวขึ้น ในช่วงเวลาพอๆกับเมื่อวาน เขาไม่ได้สวมเสื้อกันลม วันนี้สวมแต่เพียงเสื้อสูทตัวเล็กๆสีด ผมก็ถูกหวีไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

"จารวีคนสวย นึกไม่ถึงเลยว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง"

วิตต์กระโดดเข้าไปกอดจารวีอย่างแนบแน่น

จารวีหยิบเค้กที่ทำเองกับมือออกมาด้วยความดีอกดีใจ

"ฮะๆ พี่วิตต์สุดหล่อ ดูสิว่าฉันทำอะไรมาให้เธอ…"

จารวีนำเค้กออกมา แล้วป้อนเข้าปากวิตต์

นี่เป็นครั้งแรกที่วิตต์ได้ลิ้มรสเค้กรสเกาลัด เขารู้สึกได้ถึงความสดใหม่และเร้าใจ

"จารวีคนสวย นึกไม่ถึงเลยว่า นอกจากคุณจะสวยแล้ว ก็ยังทำของอร่อยๆเป็นด้วย"

"เหอะๆ ถ้าเธอกลับบ้านมากับฉัน ฉันมีของอร่อยกว่านี้เยอะเลย ฉันเตรียมเอาไว้กินกับเธอน่ะ!"

"จริงเหรอ นี่จะให้ผมเข้าใจว่าคุณกำลังหยอดผมอยู่ใช่มั้ย” วิตต์กัดเค้กไปคำหนึ่ง ยิ้มแล้วพูดอออกมา

จารวีเคาะหัวเด็กคนนั้นไปอย่างแรงหนึ่งที “หยอดเหยิดอะไรล่ะ แต่ว่า ฉันชอบเธอมากจริงๆนะ ถ้าเธอไม่คิดอะไรมากละก็...มาเป็นลูกของฉันได้มั้ย”

วิตต์มองอย่างตกตะลึง เขายิ้มแล้วพูดออกมาว่า “ขอเป็นแม่ผมเหรอ แต่ผมนึกว่าจะได้เป็นแฟนผมซะอีก”

“หือ!” พฤติกรรมคำพูดแบบนี้ ต้องมีใครสักคนสอนเขามาแน่ๆ

พอทานเค้กเสร็จ ทั้งสองก็นั่งอาบแดดด้วยกัน

"ได้ยินมาว่าเมืองเอสของไทยวิวสวยมาก คุณจารวีคนสวยเคยไปมั้ยครับ" วิตต์ถามอย่าง...

"อื้อ ใช่ เมืองเอสสวยมาก เธอไม่เคยไปเหรอ"

ทั้งสองคนนอนอาบแดดโดยเอาหัวชนกันอยู่บนสนามหญ้า

เดี๋ยวนะ เมืองเอสเหรอ จารวีกระโดดขึ้นมาเพราะนึกถึงชื่อเมืองเมืองนี้ “เธอเคยได้ยินเรื่องเมืองเอสเหรอ เธอรู้มาจากที่ไหน”

วิตต์คาบดอกหญ้าเอาไว้ในปาก เขาส่ายหัว เอามือประสานไว้ที่ท้ายทอย แล้วพูดออกมาอย่างมั่นใจในตัวเอง

“ปู่ของผมเคยอยู่ที่นั่นน่ะ บางทีคุณปู่ก็เล่าเรื่องที่นั่นให้ผมฟังน่ะ ผมก็เลยคิดว่ามันแปลกมาก”

“ปู่ของเธอชื่ออะไรเหรอ”

“อันนี้น่ะ...ก็เป็นเรื่องส่วนตัวนะคับ เรื่องนี้ก็อยู่ในหมวดที่ต้องเก็บเป็นความลับคับ” วิตต์พูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

จารวีรู้สึกขำไม่ออก เด็กคนนี้อย่างกับลูกสุนักจิ้งจองตัวน้อย เจ้าเล่ห์มากๆ”

"วิตต์ ที่ที่ฉันอยู่มีของน่าสนุกเยอะแยะเลย เธออยากไปมั้ย”

วิตต์ส่ายหัว “คุณปู่ไม่อนุญาตให้ไปบ้านของผู้หญิงคับ ให้แค่คบเล่นๆ แต่ไม่ให้คบจริงจัง”

“เอ่อ ปู่เธอนี่ยังไงกัน ทำไมถึงสอนอะไรเลอะเทอะให้เธอแบบนี้เนี่ย!”

อายุก็ยังน้อย ไม่ได้เรียนรู้สิ่งที่ดีต่อสุขภาพ เรียนรู้แค่วิธีจีบสาวพวกนี้

“ไอ้พวกที่มันเลอะเทอะ ปู่ไม่ได้เป็นคนสอน คนที่สอนคือคุณลุง ผมก็ให้เขาพาผมหนีมาข้างนอก ตอนนี้เขาไปจีบสาวอยู่…” คำพูดของวิตต์ค่อยๆ ขาดไป

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง แต่แบบนี้ไม่ดีนะ ทีหลังไม่ต้องไปฟังลุงของเธอแล้วนะ เธอต้องฟังฉันนะวิตต์”

"จริงสิ เธอเรียนที่โรงเรียนอะไรเหรอ"

"โรงเรียนเหรอ ผมไม่ได้ไปเรียน แต่ผมมีเรียนที่บ้าน สิ่งที่อยู่ในหนังสือน่ะ คงจะขวางผมไม่ได้หรอก”