เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 199

ตอนที่ 198 เด็กคนนี้ก็น่ารักอยู่หน่อย ๆ

หลังจากความบ้าคลั่งที่ดุเดือดจบลง พวกเขาก็เงียบสงบลงอย่างช้าๆ

ยศพลอุ้มจารวีเข้าไปในห้องนอน แล้ววางเธอลงบนเตียง จากนั้นก็ลงไปทับบนร่างเธออีกครั้ง

ยศพลจูบเธออย่างไม่เต็มใจที่จะผละออกจากเธอ

จารวียื่นมือออกมาผลักเขา

“นี่ก็เจ็ดปีแล้ว นายมาทำอะไรตอนนี้”

“ช่วยพ่อจัดการเรื่องที่สำนักงานใหญ่….”

“งั้นทำไมไม่มาหาฉัน หรือว่านายไม่ได้อยากจะสานต่อความรักของเราแล้ว”

ยศพลเงียบไป “มีเรื่องที่ฉันยังจัดการไม่เสร็จดีน่ะ ฉันไม่เคยคิดจะปล่อยเธอไปเลยนะ”

“แล้วนายคิดเอาไว้ว่าจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตคู่ของพวกเรา”

ยศพลยื่นมือออกมาดึงจารวีเข้าไปกอดแน่นๆ ในอ้อมอกของเขา

“ฉันพยายามอยู่ แต่ว่า ฉันไม่อนุญาตให้เธอไปอยู่กับไอ้เลวนั่น ไม่งั้นครั้งหน้าฉันจะจัดการมันซะ”

“เห้ย นายเลิกเผด็จการสักทีได้มั้ย เขาก็แค่เพื่อน”

“เพื่อนเหรอ ฉันเห็นนะ ว่าเธอกอดกับมันอ่ะ ไอ้ห่านั่นมันไม่ได้บริสุทธิ์ใจกับเธอหรอก…”

“เห้ย พอนายกลับมาก็ทำตัวเห็นแก่ตัวและใจแคบอีกแล้วเหรอ ทำยังกับว่าผู้ชายทั้งโลกจะมาเพื่อแย่งผู้หญิงของนาย”

ยศพลคร่อมจารวีไว้ใต้ร่างของเขาอย่างเผด็จการ แล้วจูบเธอ เป็นเวลานานกว่าเขาจะเงยหน้าขึ้นมา แล้วนั่งอยู่ข้างๆอย่างอาลัยอาวรณ์

“ฉันจะไปแล้ว!”

ยศพลสวมเสื้อเชิร์ตแล้วติดกระดุม จารวีมองเขาด้วยแววตาที่หดหู่

“จะไปทั้งอย่างนี้เหรอ”

ยศพลโน้มลงมาจูบที่ใบหน้าของเธอ จารวีถอยหลบไปเล็กน้อย

“ยศพล นายต้องบอกเหตุผลกับฉันก่อน…”

“เหตุผลอะไร”

จารวีปาหมอนออกไป แต่ยศพลก็คว้าหมอนไว้ในมือด้วยทักษะที่ดีและปราดเปรียวคล่องแคล่ว

“ไม่อนุญาตให้ไป คืนนี้ ถ้านายไปอีก ฉันจะไปกับผู้ชายคนอื่น…”

มือใหญ่ของยศพลหยุดลง

เจ็ดปี หล่อนตามหาเขามาเจ็ดปี ไม่นึกเลยว่าจะมีแค่คืนนี้ที่ได้เจอเขา หล่อนไม่ยอมปล่อยเขาไปอีก

จะให้เธอทนแบบนี้ต่อไปเหรอ

บนใบหน้าอันหล่อเหลาของยศพลมีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏขึ้นมา เขากลับขึ้นไปคร่อมร่างของจารวี

“ดูเหมือนว่าจะยังทำให้เธอไม่พอ ใช่มั้ย…”

“ไอ้ชั่ว นั่นไม่ใช่ประเด็น…”

จารวียังพูดไม่ทันจบ ยศพลก็ใช้จูบอันเร่าร้อนเหมือนกับฝนที่ตกลงมาเพื่อดับไฟโกรธในตัวเธอ

เขามีพละกำลังเหลือล้นมาก ในคืนนี้เขาทำมาสี่ครั้งแล้วแต่ก็ยังมีเรี่ยวแรงเหลือ

จารวีเหนื่อยล้าจนผล็อยหลับไป

ตอนกลางวันก็ทำงานมาทั้งวัน แล้วยังมีความเหนื่อยล้าหลังการเลิกงาน สุดท้ายแล้วจารวีก็ทนไม่ได้อีกต่อไป

ยศพลลงจากเตียง สวมเสื้อผ้าให้ดี แล้วก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของเธอ

ถึงเขาจะอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากเธอไป แต่ว่า เขายังมีเรื่องที่สำคัญกว่าที่ต้องไปทำ จะปล่อยเอาไว้แบบนั้นไม่ได้

เช้าวันต่อมา จารวีก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุก

พอลืมตาขึ้นมา เธอก็ยื่นมือไปสัมผัสผ้าห่มที่อยู่ข้างกาย คนที่อยู่กับเธอจากไปแล้ว ผ้านวมก็เลยเย็น

ไอ้บ้า นายนี่จริงๆ เลย ไม่นึกเลยว่าจะออกไปโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้

เดิมทีจะมีเสื้อผ้าเมื่อคืนที่ถูกโยนกระจัดกระจายบนพรมในห้อง แต่ตอนนี้ เสื้อผ้า กระโปรง ชุดชั้นในและกางเกงชั้นในของเธอถูกเก็บขึ้นมาวางไว้บนเตียงในที่ที่เธอเอื้อมถึง

จารวีสวมชุดนอนเสร็จ ก็เดินออกมา

มีกระดาษเล็กๆ แผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ บนกระดาษมือข้อความที่ถูกเขียนด้วยลายมือของยศพล

ฉันซ่อมโน้ตบุ๊กให้เธอเสร็จแล้ว ก๊อกน้ำในห้องน้ำก็ซ่อมให้แล้ว ฝันดีนะ จุ๊บๆ!

จารวีลูบกระดาษแผ่นนั้นเป็นวงกลม ในใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

อีตาบ้านี่หายตัวไปเพราะไปเรียนซ่อมคอมพิวเตอร์กับก๊อกน้ำมางั้นเหรอ

แต่ว่า จารวีก็เดินไปที่ห้องทำงาน แล้วเปิดโน้ตบุ๊กของตนจริงๆ

เมื่อเจ็ดปีก่อน เธอซื้อโน้ตบุ๊กเครื่องนี้ที่เมืองเอส ในเครื่องเต็มไปด้วยรูปภาพที่ถ่ายด้วยมือถือ แล้วอัพโหลดลงในคอมพิวเตอร์ช่วงที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับยศพล มีตอนที่เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์โพธิสูง และยังมีตอนที่อยู่บนชายหาด ในสวนดอกไม้ นอกจากนี้ก็ยังมีช่วงหลังจากเธอป่วย และวิดีโอที่เธออัดเอาไว้ให้ลูกของตน ทั้งหมดอยู่ในโน้ตบุ๊กเครื่องนี้

เธอหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดดูเป็นครั้งคราว แต่เนื่องจากเวลาผ่านไปนานมากแล้ว โน้ตบุ๊กจึงพังไปตั้งนานแล้ว

เธออยากจะเอามันไปซ่อม แต่กลัวว่าข้อมูลที่อยู่ข้างในจะหายไป ก็เลยปล่อยเอาไว้อย่างนั้น

นึกไม่ถึงเลยว่ายศพลจะซ่อมโน้ตบุ๊กของเธอได้

เธอกดปุ่มเปิดเครื่อง ภาพหน้าจอค่อยๆ ปรากฏขึ้น โน้ตบุ๊กของเธอใช้งานได้แล้วจริงๆ

โน้ตบุ๊กได้รับการซ่อมแซมอย่างดี จารวีตื่นเต้นดีใจมาก และที่ทำให้เธอประหลาดใจมากกว่านั้นก็คือ ยศพลได้ตั้งเอารูปคู่ของพวกเขาทั้งสองเป็นภาพพื้นหลังของโน้ตบุ๊ก

รูปคู่รูปนั้น คือรูปเมื่อเจ็ดปีก่อน เป็นภาพที่เธออุ้มลูกยืนคู่กับเขา ในตอนนั้นเขาบันทึกภาพไว้ในมือถือตลอด นึกไม่ถึงเลยว่าจะเก็บไว้นานขนาดนี้

จารวีจ้องภาพนั้นด้วยความสงสัยเป็นเวลานาน และแล้วฉากในอดีตก็ถูกฉายอยู่ในหัวของเธอ

ตัวเธอในตอนนั้น มีความสุขเรียบง่ายแค่ไหน ความหวานและความสุขเหล่านั้น ก็ยังคงเปี่ยมล้นออกมา

แม้ว่าตอนที่ยศพลจูบเธออยู่ ก็ยังมีดวงตาเหมือนปีศาจที่ดึงดูดคน

จารวีค่อยๆ ดูภาพในโน้ตบุ๊กช้าๆ ทีละภาพ ทีละภาพ

ในสมองค่อยๆ ปรากฏภาพที่อยู่ที่บ้านโพธิสูงในระยะเวลาไม่นานอย่างต่อเนื่อง

เธอหลับตาลง เงยหน้าขึ้นรับพลังงานจากแสงแดด

มีเสียงฝีเท้าเบาๆ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของจารวี เธอลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ

เบื้องหน้าของเธอ มีเด็กผู้ชายตัวสูง ดูๆแล้วน่าจะอายุแปดเก้าขวบ

ภายใต้ผมที่ดำขลับของเขาคือใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ไร้เดียงสา พร้อมดวงตาคู่สวยถี่หรี่ลงจนเหมือนดอกท้อ

เขาสวมเสื้อโค้ทตัวยาวสไตล์อังกฤษที่ดูมีระดับ ที่คอมีผ้าพันคอลายตารางหมากรุก ผ้าพันคอนี้เป็นผ้าพันคอแฮนด์เมดของตระกูลที่เชียวชาญด้านเสื้อผ้าตระกูลหนึ่งในประเทศอิตาลี

เสื้อผ้าชุดนี้ไม่ได้มีมูลค่าถูก ๆ คนสวมกลับเป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ ยิ่งไปกว่านั้น ชุดดูดีตระการตาและมีออร่ามาก ราวกับเป็นทายาทของกษัตริย์ยังไงยังงั้น

เด็กน้อยเอามือไพล่กันไว้ข้างหลัง เอียงคอ แล้วมองจารวีด้วยความสงสัย

จารวีมองเด็กคนนี้นิ่งๆ แม้ว่าเธอจะพบเขาเป็นครั้งแรก แต่ในใจกลับมีความรู้สึกแปลก ๆ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเคยเจอเด็กคนนี้มาก่อน

เด็กคนนี้….

ทั้งสองจ้องตากันเป็นเวลานาน และท้ายที่สุดแล้วจารวีก็ทนไม่ไหว

"คิกๆ"จารวีหัวเราะ "หนุ่มน้อย ทำอะไรของเธอน่ะ"

พอมองใบหน้าและดวงตาของเขา ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นคนเอเชีย จารวีเลยพูดภาษาไทยกับเขาโดยตรง

พอพูดจบก็เห็นว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร จารวีจึงยิ้ม และถามเป็นภาษาฝรั่งเศส "เธอชื่อว่าอะไรจ้ะ พ่อหนุ่มน้อย"

นี่คงเป็นลูกของคนไทยที่เกิดในฝรั่งเศส และเติบโตในฝรั่งเศส ก็คงจะพูดภาษาบ้านเกิดตัวเองไม่ได้แน่เลย

เด็กน้อยคนนั้นยิ้ม พอยิ้มก็เผยให้เห็นฟันขาวๆ ที่ทำให้คนที่เห็นรู้สึกถึงแสงแดดที่สวยงาม

ที่พิเศษก็คือสายตาที่ดูลึกซึ้งมาตั้งแต่กำเนิด เด็กคนนี้มีเสน่ห์แบบผู้ชายมากๆ แค่สายตาที่มองมาของเขา ก็ดึงดูดเด็กผู้หญิงได้แล้ว

"หวัดดี คนสวย ผมชื่อวิตต์! ยินดีที่ได้รู้จักครับ" เขาใช้ภาษาไทยตอบเธอด้วยสำเนียงที่หมือนคนไทยแท้ๆ

"สวัสดีจ้ะ พวกเราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า" จารวีพูดแล้วก็ยิ้ม เธอมีประสบการณ์ถูกผู้ชายหยอดมามากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกเด็กผู้ชายหยอด

"หึๆ เคยสิครับ ผมเคยเห็นคุณในทีวี ผมชื่นชมคุณมากเลย ดังนั้น เพื่อเป็นการแสดงความรักของผม กรุณารับดอกไม้ของผมด้วยนะครับ"

วิตต์ทำเหมือนกำลังเล่นละครอยู่ เขาหยิบดอกกุหลาบสีแดงสดบานสะพรั่งที่เหน็บไว้หลังกางดกงของตนออกมา

จารวีมองมองแล้วมองอีก นี่ดวงความรักของเธอดีขนาดนี้เลยเหรอ

เมื่อวานเพิ่งจะได้รับดอกกุหลาบเต็มคันรถ วันนี้ก็ได้รับดอกกุหลาบจากเด็กที่น่ารักแบบนี้อีก

จารวีรับดอกกุหลาบมาจากวิตต์โดยไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย จากนั้นเธอก็หยิบมันมาอยู่ใต้จมูกของตน

"หอมจัง ขอบคุณนะ วิตต์ ...แล้วพ่อแม่เธอล่ะ"

"ไม่ค่อยแน่ชัดเท่าไหร่ แต่ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ อย่ามายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่"

“อื้อ เข้าใจแล้ว ที่แท้เธอก็โตแล้วนี่เอง เธออายุเท่าไหร่แล้วล่ะ"

วิตต์มองเธอด้วยสายตาที่ปลิ้นปล้อนและเจ้าเล่ห์ "อายุกับสัดส่วนของผมเป็นความลับครับ!"

"คิกๆ" จารวีหัวเราอย่างมีความสุข ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงทำให้คนมีความสุขได้ขนาดนี้กันนะ