เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 198

ตอนที่ 197 ฉันต้องการเธอ

“ฮะๆ ยังไม่มีเลยค่ะ….”

“แล้วคุณจารวีชอบผู้ชายแบบไหนครับ ผู้ชายที่ปารีสของพวกเราจะได้หาโอกาสแย่งชิงคุณ!”

“อืม...ที่จริงมันขึ้นอยู่กับโชคชะตาค่ะ แต่ฉันค่อนข้างชอบชายร่างสูง และโรแมนติกนิดหน่อย…”

“ว้าว หนุ่ม ๆ ได้ยินแล้วใช่มั้ยครับ สเปคของคุณจารวีไม่ได้ซับซ้อนมากครับ ทุกคนก็ยังมีโอกาสกันนะครับ”

เสียงที่ชื่นชมจนเกินจริงของพิธีกรได้เงียบลง เป็นอันจบการสัมภาษณ์อย่างเป็นทางการ

จารวีเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วสูดหายใจเข้าไปลึกๆ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เลขาก็รีบเข้ามาหลังจากเสร็จสิ้นการออกอากาศ

“คุณจารวี ที่ด้านนอกมีชายคนหนึ่งบอกว่าเขาต้องการส่งดอกไม้ให้คุณ เขาขับรถบรรทุกขนาดใหญ่ที่ขนดอกกุหลาบมาจนเต็มคันรถค่ะ”

จารวีขมวดคิ้วจนชนกัน หรือว่าจะเป็นเขากันนะ

หัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะและวิ่งออกไปข้างนอกบริษัทพร้อมกับเลขา เธอเห็นรถบรรทุกดอกกุหลาบอยู่ไกล ๆ ตามที่คาดไว้ และสีแดงของดอกกุหลาบสะท้อนเข้าตาของเธอ

“จารวี เธอประกาศหาคู่สเปกสูงแบบนี้ ฉันก็มีโอกาสแล้วสินะ”

ร่างของดนวัตปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ จารวีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

แต่ว่า ในเมื่อเจอเพื่อนเก่า จารวีก็ต้องต้อนรับอย่างอบอุ่น

“ฮะๆ กุหลาบเยอะอะไรแบบนี้ นี่นายเด็ดกุหลาบจากทั้งปารีสมาให้ฉันรึยังไง”

“ใช่ ที่เธอพูดก็ถูก เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นตามจีบเธอ ฉันเลยซื้อกุหลาบมาทั้งหมดเลย เป็นไง ฉันฉลาดใช่มะ”

“อืม ๆ นายฉลาดมากจริง ๆ ดอกกุหลาบมากมายแบบนี้ ฉันว่าจะเอากลับไปทำเค้กกุหลาบ คุ้กกี้กุหลาบ น้ำเชื่อมกลิ่นกุหลาบ ไวน์กุหลาบ ว้าว เอาไปทำขนาดนั้นก็คงใช้กุหลาบพวกนี้ไม่หมด!”

“ฮะๆ ฟังดูไม่เลวนะ คนสวย ได้โปรดให้เกียรติไปทานมื้อค่ำกับฉันด้วยเถอะ!”

“อืม ก็ได้ อีกชั่วโมงนึงฉันก็เลิกงานละ นายรอฉันก่อนละกัน!”

“ไม่มีปัญหา แค่ชั่วโมงเดียวเอง ฉันรอเธอมาเจ็ดปี ก็ยังรอได้เลย…”

ดนวัตพูดอย่างไม่แคร์เธอเลย

จารวียิ้มพลางเดินเข้าไป ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มีความรู้สึกแปลกๆ

ที่จริงก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เธอก็ยังรู้สึกว่ายศพลมองดูเธออยู่ตามมุมต่างๆ แม้ว่าเธอจะไม่มีทางได้เจอเขา แต่เธอเชื่อว่าเขาจะต้องอยู่แถวนี้

ในร้านอาหารสไตล์ตะวันตก ดนวัตสั่งอาหารเสร็จแล้ว

“วันนี้เป็นยังไงบ้าง เธอคิดยังไงถึงได้ไปประกาศหาคู่แบบนั้นอ่ะ”

จารวีส่ายแก้วไวน์แดงที่อยู่ในมือไปมา “ไม่ได้ประกาศหาคู่ซะหน่อย ก็แค่เพิ่มความนิยมให้กับบริษัทเอง ฮะๆๆ ฉันอยากจะหาหนุ่มหล่อสักคนไปงั้นๆ ก็รู้นี่ ว่าฉันเหงามานานมากแล้ว”

“งั้นเธออยากจะลองคบกับฉันมั้ย” ดนวัตเข้ามาใกล้มาก ใกล้ซะจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของฝ่ายตรงข้าม

จารวีผ่านอะไรมาเยอะแล้ว เธอไม่ได้เป็นสาวน้อยที่ขยับมาใกล้นิดหน่อยก็หน้าแดงอีกแล้ว

เธอยื่นมือไปหยิกดนวัตทีหนึ่ง

“นายเนี่ยนะ ไม่ได้ นายคลุกคลีอยู่กับผู้หญิงมานานขนาดนี้ ไม่ได้เด็ดขาด นายไม่มีทางได้ฉันไปหรอก”

“หรอ งั้นคืนนี้ลองหน่อยมั้ย” ดนวัตพูดอย่างกำกวม

จริงสิ หลายปีมานี้ ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขาก็เปลี่ยนคนควงไม่ซ้ำหน้า แต่เขาไม่เคยคบใครได้นานเลย

สำหรับเขาแล้ว ผู้หญิงก็เหมือนเครื่องระบายความใคร่ แต่จารวีคือเป้าหมายที่ไม่มีวันเปลี่ยนไปหาคนอื่นของเขา มีแค่หัวใจของผู้หญิงคนนี้ ที่เขาไม่ได้มันมา

“ไป๊ อย่ามากวนน่า ฉันไม่ใช่สาวของนายนะ ในชีวิตฉัน นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่ง ถ้าเป็นคนรักกัน ฉันก็ไม่มีเพื่อนแล้วสิ”

จารวีแบ่งแยกมิตรภาพกับความรักออกจากกันอย่างชัดเจนมาก

ที่จริงแล้วในใจของเธอยังไม่ปล่อยวางจากยศพล

ทั้งสองคุยกันได้สักพัก จารวีก็สบายใจ เพราะดื่มไปสองสามแก้วแล้ว ตอนที่กำลังจะกลับ แค่ยืนเธอก็ยังเซ

“ฉันไปส่งเธอนะ!”

ดนวัตพยุงจารวีเข้าไปในรถของเขา

จารวีเอาศีรษะพิงกับเบาะหลังของรถ แล้วมองวิวนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ

นานเท่าไหร่แล้ว ที่เธอไม่ได้พูดคุยแบบนี้

“ถ้าอีกเดือนนึง เขายังไม่โผล่หัวมา ฉันจะยอมไปกับนาย”

ดนวัตมองเธอแล้วยิ้มอ่อน “ไม่รีบ รอให้เธอล้างคนในใจของเธออย่างสมบูรณ์ก่อน แล้วค่อยให้ฉันไปอยู่ในใจเธอก็คงไม่สาย”

“เหอะ ๆ แล้วใครอยากจะเข้าไปอยู่ในใจนายละห้ะ ไม่เกรงใจจริงๆ!”

รถจอดอยู่หน้าอพาร์ตเม้นต์แห่งหนึ่ง ดนวัตยื่นมือมาประคองจารวี จารวีลื่นจนร่วงเข้าไปอยู่ให้อ้อมอกของเขาพอดิบพอดี

ชายคนนี้รูปร่างสูงจนดูเหมือนกับกำแพงสูง

จารวีเวียนหัวเล็กน้อย เธอไม่ได้กลิ่นกายของชายหนุ่มมานาน หัวใจของเธอเลยเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย

ดนวัตกอดจารวีเบาๆ กลิ่นน้ำหอมของแอ็กซ์ในอ้อมอกของเขาอบอวล ใบหน้าของเขายิ่งอยู่ยิ่งใกล้เธอ

ทั้งคู่ใกล้ชิดกันจนได้กลิ่นลมหายใจของฝ่ายตรงข้าม ทันใดนั้นจารวีก็ยื่นมือมาผลักเขาออกไป

“ฝันดีนะ ฉันกลับบ้านก่อนนะ”

ทั้งสองมือของดนวัตล้วงกระเป๋ากางเกง ยิ้มอ่อนๆแล้วมองไปที่เธออย่างเสียไม่ได้

“ราตรีสวัสดิ์ พรุ่งนี้เจอกัน!”

จารวีเดินไปที่หน้าบ้านของตนโดยไม่หันกลับไปเลย หยิบกุญแจขึ้นมาเปิดประตู ผลักประตูเข้าไป แล้วยื่นมือออกไปเพื่อกดเปิดสวิตซ์ไฟ

ในตอนที่เธอยังคลำหาสวิตซ์ไฟไม่เจอ มีร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ในท่ามกลางความมืด ร่างนั้นผลักเธอกดจนชิดกำแพงอย่างรวดเร็วราวกับเสือชีตาห์กำลังล่าเหยื่อ

“แกเป็นใคร” จารวีถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“ทำไมเธอถึงได้หิวกระหายแบบนั้น”

ท่ามกลางความมืดนั้น มีเสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากปากของร่างสูงที่อยู่ในความมืด ในวินาทีนี้ ความทรงจำของจารวีเริ่มสับสนเล็กน้อย

คือเขางั้นเหรอ ดูเหมือนว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ นี่จะต้องเป็นความฝันแน่ๆ

“ปล่อยฉันนะ แกเป็นใคร ช่วยด้วย…”

ปากที่อ้าเพื่อตะโกนของจารวีถูกจูบที่เร่าร้อนปิดปากไว้

เขาดันเธอไปติดกำแพง มือใหญ่ของเขาลูบไล้ตัวเธอไปทั่วอย่างดุเดือดเลือดพล่าน เขาลูบไล้พลางดูดเอาน้ำลายที่หอมหวานในปากของเธอซ้ำไปซ้ำมา