เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 197

ตอนที่ 196 ตอนจบที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้

ยศพลก้มลงไปจูบจารวี

ผ่านอุปสรรคมามากมายขนาดนี้ ในที่สุดทั้งสองคนก็ได้อยู่ด้วยกัน

จารวีกอดแขนเขาแน่น กลัวว่าเขาจะหายไปอีก

หลังจากนั้นสามวัน มนต์ตรีก็ถูกส่งตัวกลับเมืองเอส จารีกับยศพลกำลังเตรียมตัวที่จะยื่นศาลฟ้องร้องมนต์ตรี

ความต้องการของมนต์ตรีคืออยากจะพบยศพลสักครั้ง

หลังจากที่มนต์ตรีได้พบกับยศพล ในเย็นวันนั้นมนต์ตรีก็ฆ่าตัวตายในสถานีตำรวจ

จริง ๆ แล้วเขาซ่อนยาพิษไว้ในเข็มขัดกางเกงของตน และอาศัยช่วงที่ตำรวจไม่ได้ให้ความสนใจฆ่าตัวตาย

ณ บ้านตระกูลโพธิสูง จารวีกับยศพลอยู่ด้วยกันที่บนดาดฟ้า

อาการป่วยของจารวีค่อยๆฟื้นตัวขึ้นทุกวัน หลังกลับจากอเมริกาหนึ่งสัปดาห์ ขาทั้งสองของเธอก็เดินได้แล้ว

ไม่ใช่แค่นั้น ผมของเธอยังค่อยๆยาวขึ้นอย่างช้าๆ

บางที มนต์ตรีอาจให้ยาแก้พิษกับเธอตั้งนานแล้วก็ได้

“ยศพล ตอนที่มนต์ตรีกับนายเจอกัน พวกนายคุยอะไรกันเหรอ”

ยศพลหลับตาอย่างอารมณ์ไม่ดี “มันตายแล้ว เธอยังคิดถึงและลืมมันไม่ลงอีกเหรอ”

“ไม่จริงน่า ฉันก็แค่...โอเค ช่างเหอะ เขาพูดอะไรก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ”

สายตาของศพลมองไปในที่แสนไกล ใบหน้าของเขามีเงามืดปกคลุม

“ยศพล นายโกรธเหรอ จากนี้ไปฉันจะไม่พูดถึงเขาแล้ว เคมั้ย”

ยศพลขมวดคิ้วเบา ๆ “พรุ่งนี้เป็นวันฝังศพเขา เธอจะไปมั้ย”

“ไม่ไป!”

จารวีพูดออกมาอย่างแน่วแน่และมั่นใจ ไอ้บ้านั่นมันทำร้ายเธอไปไม่น้อยเลย

ยศพลหันมา แล้วใช้แรงกอดจารวีไว้แน่น

แล้วก็กอดแบบนั้นเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร

“ถ้ามีวันนึง ฉันไม่อยู่ข้างกายเธอแล้ว เธอจะดูแลตัวเองได้ใช่มั้ย” ยศพลเอ่ยปากถาม

จารวีเงยหน้า “นายคงไม่อยากจะบอกเลิกฉันอีกรอบใช่มั้ย”

พูดจบ เธอก็พูดเสริมอีก “ยศพล นายเลิกเล่นเป็นเด็กแบบนี้ซะทีนะ เกมเลิกกันแบบนี้เล่นรั้งเดียวก็พอ ไม่ต้องเล่นกันถึงสองรอบหรอก”

ยศพลยื่นมือมาจับจมูกของเธอให้งอขึ้น แล้วก้มไปจูบริมฝีปากเธอ

ทั้งสองคนแลกลมหายใจที่หอบหนักกัน จารวียื่นแขนทั้งสองออกมาแล้วโน้มคอของเขา

ยศพลถือโอกาสกดจารวีลงบนโต๊ะ

พวกเขาจูบจนกว่าจะตายไปข้างหนึ่ง หลังจากที่ทั้งคู่หอบจนเกือบตาย จึงจะหยุดลง

กลางดึกคืนนั้น จารวีนอนอยู่บนเตียง เธอนอนหลับสนิทมาก

สองมือของยศพลจับคางของเธอ แล้วมองเธออย่างจนสติหลุดลอย ไม่ว่าจะมองให้นานเท่าไหร่ก็ยังไม่เพียงพอ

เขาไม่รู้ว่าจะเลือกวิธีอะไร ที่ทำให้เธอเจ็บปวดน้อยลงได้ แต่ว่าเขาก็จำต้องจากเธอไป

นี่ก็เป็นเช้าอีกวันที่มีแดดแรงจ้า จารวีค่อยๆตื่นขึ้นมา

โคมระย้าที่สวยงามค่อยๆปรากฏชัดเจนอยู่ตรงหน้าของเธอ

“ยศพล…”

จารวียังคงนอนเปลือยกายอยู่ เมื่อคืนทั้งสองร่วมรักกันอย่างเมามัน เขามีพลังเยอะเหลือล้น เขาบุกเข้ามาหลายครั้งต่อหลายครั้ง จนกระทั่งเธอเหนื่อยจนผล็อยหลับไป

จารวีขยับตัว แล้วลงมาจากเตียง

ไม่มีใครตอบกลับเธอ

“น้าอาม คุณชายยศพลไปไหนคะ”

เธอตะโกนออกไป แต่นึกไม่ถึงเลยว่าทั้งคฤหาสน์จะเงียบกริบ

ไม่มีใครตอบเธอเลย จารวีเดินลงไปชั้นล่าง เธอไม่พบใครเลยสักคน

จารวีรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เธอตระหนักได้ว่านี่มันไม่ปกติ เธอวิ่งเท้าเปล่าไปที่สวน บอดี้การ์ดหน้าประตูสักคนก็ไม่มี

หรือว่านี่คือความฝันกันนะ

จารวีหยิกหน้าตนอย่างสุดชีวิต เจ็บ...เจ็บจัง...

ผู้คนล่ะ ทำไมคนในบ้านโพธิสูงถึงไม่เหลือเลยแม้แต่คนเดียวล่ะ

“น้าอาม นิรัน พวกคุณหนีไปไหนกันหมด”

มันจะต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างที่น่ากลัวเกิดขึ้นแน่ ๆ จากนั้นคนในบ้านโพธิสูงทุกคนจึงต้องออกไปกันหมด

เธอเข้าไปในห้อง หยิบมือถือขึ้นมา...แล้วมองผ่านๆไปแวบหนึ่ง เธอตกตะลึงไปทันที

วันที่ของวันนี้ที่ปรากฏอยู่บนมือถือคือวันที่ 28 เห็นชัดอยู่ว่าเมื่อวานวันที่ 26 นี่นา…

ไม่สิ นั่นไม่ใช่เมื่อคืน นั่นมันสองคืนก่อน งั้น...หรือว่าเธอหลับไปสองวันสองคืน

จารวีระลึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอจำวันเหล่านั้นที่อยู่กับยศพลได้ สำหรับเธอแล้วมันเป็นเรื่องประหลาดที่อธิบายไม่ได้ ในใจของเธอรู้สึกสับสนงุนงง

เธอรีบกดเบอร์ของยศพล ในโทรศัพท์ก็มีเสียงดังขึ้นมาทันที

‘ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกได้ถูกระงับใช้บริการชั่วคราวค่ะ’

จารวีจึงกดเบอร์ของนิรันและน้าอามอย่างสับสนงุนงง

ไม่ว่าจะโทรหาใคร ก็โทรไม่ติดเลยสักคน!!!

ไม่ปกติแล้ว นี่มันไปไม่ปกติแล้วจริงๆ!

จารวีเปิดโทรทัศน์ ในโทรทัศน์ก็กำลังรายงานข่าวอยู่

‘บริษัทSTกรุ๊ปจำกัด ซึ่งเป็นบริษัทในเครือของบริษัทโพธิสูงกรุ๊ป วันนี้ได้ถูกซื้อหุ้นไปบริหารต่อโดยบริษัทเจเอสสากลกรุ๊ปจำกัด...’

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ จารวีทรุดตัวลงบนโซฟา

ยศพลไปแล้วจริงๆ เขาทิ้งเธอไว้ แต่พาคนทั้งบ้านคนอื่นหนีไปกันหมด

ยศพล นายมันชั่ว นายจะเลวให้น้อยกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงกันนะ!!!

เขารีบหนีไปแบบนี้ทุกครั้งเลย ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ครั้งนี้ ฉันจะไม่อภัยให้นายอีกต่อไปแล้ว

น้ำตาของจารวีไหลจนท่วมหน้า

ยศพลระเหยไปจากโลกมนุษย์นี้แล้ว เขาไม่ได้ทิ้งเบาะแสอะไรไว้ให้เธอเลย ไม่มีข่าวคราวไว้เลยแม้แต่นิดเดียว

ทิ้งไว้ก็แต่เพียงคฤหาสน์นี้ กับบริษัทน้องวีจำกัดเอาไว้

หลังจากนั้นจารวีก็เจอทัศนีย์ ทัศนีย์ยังคงจัดการบริษัทนั้นเหมือนแต่ก่อน ก็แค่เปลี่ยนจากตำแหน่งเจ้าของมาเป็นลูกมือ หล่อนไม่ได้พูดถึงการจากไปของยศพลเลยแม้แต่น้อย หล่อนพูดแต่ว่าตนไม่รู้