เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 204

ตอนที่ 203 ลี้ภัยทั้งบ้าน

สามวันต่อมา งานแต่งงานของยศพลก็ได้ถูกจัดขึ้นตามกำหนด

ในโบสถ์ที่สวยวิจิตรตระการตาหลังหนึ่ง มีแขกผู้เข้าร่วมงานนั่งอยู่มากมาย ณ เวลานี้ยศพลได้ถูกปล่อยออกมาเรียบร้อยแล้ว

เขาสวมสูทแต่งงานเดินไปเดินมาท่ามกลางฝูงชน เจ้าสาวโซฟียังมาไม่ถึง

ยศพลหยิบมือถือขึ้นมา แล้วกดโทรออก

“ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วรึยัง”

“ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ คุณชาย!”

ในเวลานี้ วิตต์อยู่ใกล้ห้องใต้ดินของบ้านโพธิสูง

“คุณหนูครับ นายท่านสั่งเอาไว้ไม่ว่าใครก็ตามห้ามเข้าไปที่ห้องใต้ดินนะครับ” บอดี้การ์ดที่เฝ้าประตูพูดอย่างไร้อารมณ์

“ไม่ว่าใครก็ตามเหรอ งั้นต้องไม่รวมผมแน่ๆ ให้ผมเข้าไปเถอะ ผมคิดถึงหม่ามี๊ของผมแล้ว ผมอยากเจอเค้า”

วิตต์ตัวน้อยพูดอย่างดึงดัน บอดี้การ์ดที่เฝ้าประตูมองเขา เขาก็มองบอดี้การ์ด ไม่ได้เถียงอะไรกัน แต่บอดี้การ์ดก็ยังไม่ปล่อยให้วิตต์เข้าไป

“เร็วเข้า ผมอยากจะเข้าไปหาหม่ามี๊ของผม” วิตต์พูดออกมาอย่างโมโหและทนไม่ได้

“ไม่ได้นะครับ คุณหนู ผมคิดว่า คำว่าไม่ว่าใครก็ตามน่าจะรวมถึงคุณหนูด้วยนะครับ”

“ฮึ พวกพี่จำไว้เลยนะ พวกพี่ทำให้ผมโกรธ พวกนายไม่ได้อยู่ดีกินดีแน่”

วิตต์เดินจากไปอย่างโกรธเคืองและหงุดหงิด

แผนการต่อไป วิตต์ก็กลับมาอีกรอบ

ครั้งนี้ เขาถือเค้กมาด้วยสองชิ้น

“พี่บอดี้การ์ดทั้งสองครับ พวกพี่คงเหนื่อยมาก แดดก็แร๊งแรง พวกพี่ต้องหิวน้ำมากแน่เลย กินเค้กนี่ก่อนสักหน่อยเถอะ!”

ใบหน้าของวิตต์เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่หวังดี เขาพูดอย่างเอาอกเอาใจ

บอดี้การ์ดทั้งสองหันหน้ามามองกัน ตอนนี้ยังเช้าอยู่ แดดข้างนอกแรงตรงไหน แล้วอีกอย่าง กินเค้กก็ไม่ได้ช่วยดับกระหายได้ซะหน่อย!

แต่ คุณหนูก็ตะโกนอยู่ตรงนี้มาพักใหญ่แล้ว ถ้าเกิดว่าไม่กิน ก็คงทำให้คุณหนูโมโหอีกเป็นแน่

“รีบ ๆ กินนะครับ ผมไม่ใส่ยาพิษอะไรลงไปหรอกน่า!”

วิตต์พูดเสียงดังขึ้นอย่างทนเอาไว้ไม่ได้

บอดี้การ์ดทั้งสองไม่กล้าที่จะขัดใจ เพื่อเป็นการประจบสอพลอและเอาใจ พวกเขาก็หยิบเค้กกันไปคนละชิ้นแล้วเอาเข้าปากของตัวเอง แต่ว่า รสชาติของเค้กนี่ก็ไม่เลวเลยจริง ๆ

วิตต์มองพวกเขาอย่างภาคภูมิใจ ผ่านไปนานมาก บอดี้การ์ดทั้งสองก็เป็นลมล้มลง

วิตต์ตะโกนออกมา “ลุง ได้เวลาลุงออกโรงแล้ว”

ถิรพลวิ่งอุตลุตออกมาจากมุมอับของกำแพงทันที

"เจ้าหนู เก่งไม่เบาเลยนี่!"

"แน่อยู่แล้ว…"

วิตต์ภาคภูมิใจในตัวเองมาก ถิรพลหอบชุดมาชุดหนึ่งเดินเข้ามา

จารวีกำลังเดินไปเดินมาอย่างกลุ้มอกกลุ้มใจอยู่ในห้องใต้ดิน เมื่อคืนยศพลถูกพาตัวออกไปแล้ว คืนนี้เธอต้องถูกทิ้งให้อยู่อย่างเหงา ๆ เพียงลำพัง

แค่คิดว่าเขาจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ในใจของเธอก็ทุกข์ทรมานมาก

“หม่ามี๊…”

วิตต์ตะโกนออกไปทีหนึ่ง จารวีรีบเดินไปที่ลูกกรงเหล็กแล้วจับลูกกรงเหล็กไว้แน่น

“เป็นยังไงบ้าง”

“หม่ามี๊ รีบเปลี่ยนชุดเป็นชุดนี้เร็ว ๆ ครับ เดี๋ยวพวกเราต้องไปแล้ว….”

วิตต์แย่งเสื้อผ้ามาจากอ้อมอกถิรพล แล้วยื่นผ่านช่องราวลูกกรงให้จารวี

“ถอยไปหน่อย ลุงจะเปิดประตู”

ถิรพลหยิบกุญแจที่ขโมยมาจากบอดี้การ์ด แล้วไขลูกบิดทีล็อกอยู่

สองสามนาทีต่อมา จารวีก็แต่งตัวเป็นบอดี้การ์ด แล้วเดินออกมาจากชั้นใต้ดิน

เห็นได้ชัดว่าชุดที่อยู่บนตัวเธอใหญ่เกินไปนิดหน่อย บนหัวก็สวมหมวกและเพื่อปกปิดผมสีดำของเธอเอาไว้

“เป็นยังไงบ้าง” จารวีรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจและตื่นตระหนกเพราะกลัวว่าจะถูกจับได้

ถิรพลลูบคาง แล้วมองเธอจากหัวจรดเท้า

“อื้ม ใส่เครื่องแบบแบบนี้ก็ดูล่อตาล่อใจไปอีกแบบนะ! น้องสะใภ้ เธอทำให้ฉันเสียดายแล้วสิ หรือว่าปล่อยให้น้องยศแต่งงานกับโซฟีให้จบ ๆ แล้ววีมาอยู่กับพี่ดีมะ” ถิรพลล้อเล่นจารวีแบบจริงจัง

วิตต์กระทืบเท้าเขาไปทีหนึ่ง "ลุง ลุงกล้ามาทำงี้กับพ่อผม ลุงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วใช่มั้ย”

ถิรพลรีบเผ่นแน่บ จนหางจุกตูดออกไปทันที

เพราะมีถิรพลช่วยคุ้มกัน จารวีจึงหนีออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลโพธิสูงด้วยความราบรื่น

ที่จริงแล้วแค่ออกจากชั้นใต้ดินได้ ตามหลักแล้วมันก็ไม่ได้มีอุปสรรคอะไร ยังไงถิรพลก็เป็นคนของตระกูลโพธิสูง การที่เขาจะออกไปข้างนอกก็ทำได้โดยอิสระอยู่แล้ว

และยิ่งมีงานมงคลของบ้านโพธิสูงอีก ก็ไม่อยากจะมีใครมีเรื่อง

หลังจากรถแล่นไปถึงถนนใหญ่แล้ว ชีวิตของจารวีที่เหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย ก็ค่อย ๆ รู้สึกว่าวางใจไปได้อีกเปราะหนึ่ง

ในตอนนั้น ยศพลนั่งอยู่ในรถที่แห่เป็นขบวนคาราวาน รถถูกตกแต่งด้วยดอกกุหลาบและตุ้กตาที่เป็นมงคลสำหรับการแต่งงาน

ถนนเส้นนี้ มุ่งหน้าไปรับเจ้าสาว

ในขบวนคาราวานนี้ มีรถสิบกว่าคัน ทุกคันมีบอดี้การ์ดนั่งอยู่สี่คน ทุกอย่างจะต้องอยู่ในสายตาของพ่อยศพล เพื่อป้องกันไม่ให้ยศพลเกิดอุบัติเหตุ

ตามองไปที่รถ ขบวนคาราวานเริ่มเข้าใกล้บ้านของโซฟีเข้าไปทุกที ยศพลรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย

เขามองนาฬิกาเพชรบนข้อมือแล้วตระหนักว่าเวลามีไม่มากแล้ว

แต่ถ้าลงรถที่นี่ตอนนี้ จะต้องสะดุดตาคนมากแน่ๆ บอดี้การ์ดก็เยอะขนาดนี้ ไม่น่าจะหลุดไปได้ง่ายๆ

พอขบวนรถคาราวานหยุด โซฟีก็สวมชุดเจ้าสาวที่ดูสบายตายืนรออยู่ที่ประตูใหญ่

แม้ว่างานแต่งงานจะถูกจัดเตรียมขึ้นแบบไทย ๆ แต่ยังไงโซฟีก็เป็นเด็กสาวชาวฝรั่งเศสที่กำลังจะแต่งงานกับชายคนรัก หัวใจที่เบิกบานของหญิงสาวราวกับได้บินออกมา ตอนนี้เธอแทบจะรอเข้าร่วมพิธีแต่งงานกับยศพลไม่ไหวแล้ว

ยศพลเดินลงมาจากรถ โซฟีโถมตัวเข้าใส่เขาอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ เธอรีบคว้าช่อดอกไม้จากมือของยศพลมาทันที

“ที่รัก เค้ารอตั้งนานแหน่ะ”

มีบอดี้การ์ดลงจากรถมาแล้วครึ่งหนึ่ง ยศพลมองไปที่เหล่าบอดี้การ์ด แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย