เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 203

ตอนที่ 202 ไม่เห็นด้วยกับเรื่องแต่งงานของพวกเธอ

แสงในห้องใต้ดินนั้นมืดมาก บนมุมกำแพงมีเพียงหลอดไฟที่ส่องแสงสีเหลืองออกมา

ในห้องใต้ดินนั้นเป็นโครงสร้างของอิฐ ถึงมันจะแห้ง ๆ แต่ก็ยังคงรู้สึกหนาวเหน็บ

จารวีหดตัวอยู่ในอ้อมกอดของยศพล ความร้อนจากร่างกายเขาแผ่ส่งต่อเข้าไปในเสื้อหนาของเธออย่างไม่ขาดสาย

จารวีหลับไปในความเลือนลาง

ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่เธอถูกเสียงอะไรปลุกให้ตื่น

เธอลืมตาขึ้น ก็เห็นร่างของนิรันจากข้างนอกเดินเข้ามา

ยศพลค่อยๆ วางจารวีลงอย่างเบาๆ

"คุณชาย!"

“เป็นไง เอาของมาแล้วใช่มั้ย”

นิรันส่ายหัว "ตอนที่เข้ามา ถูกเขายึดเอาไว้ครับ ดูเหมือนว่าครั้งนี้นายท่านจะโกรธมาก ไม่มีวิธีเลยครับคุณชาย”

ยศพลชกไปที่ราวลูกกรงอย่างแรง

“แต่ว่า อีกสามวัน จะเป็นโอกาสที่ดีนะครับ”

“ดีบ้าอะไรล่ะ อีกสามวัน ฉันก็ต้องแต่งงานกับโซฟีแล้ว”

“เฮอะๆ นั่นแหละครับความหมายของผม เมื่อถึงตอนนั้น ทุกอย่างสามารถเกิดขึ้นได้ เพราะฉะนั้นเนี่ย คุณชายจะต้องรอ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ อย่าเพิ่งรีบร้อนทำอะไร”

คำพูดของนิรันทำให้ยศพลรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย

“นายออกไปเถอะ เตรียมเรื่องที่ควรเตรียมพร้อมให้เรียบร้อย จำไว้ล่ะ อย่าให้รั่วไหลเป็นอันขาด”

“ครับ ให้ผมจัดการเถอะครับ... คุณชายวางใจได้เลยครับ”

“ไปเถอะ!”

ร่างของนิรันหายออกไปจากประตูใหญ่อย่างรวดเร็ว จารวีเหม่อลอยเล็กน้อย

“หลับต่ออีกนิดเถอะ!”

เสียงยศพลแหบแห้งเล็กน้อยและตาแดง ดูเหมือนว่าเค้านอนไม่หลับทั้งคืน

“ถ้าหากว่าฉันไม่ปรากฏตัวขึ้นมา นายก็จะแต่งงานกับโซฟีใช่มั้ย”

เด็กผู้หญิงคนนั้นที่สวยและดูอ่อนวัย เต็มไปด้วยกลิ่นของอายวัยรุ่น ผู้หญิงแบบนั้น เด็กผู้ชายที่ไหนมอง ก็จะลืมไม่ลงเลย

ยิ่งกว่านั้นก็คือขอมาเป็นภรรยาของตัวเอง

ยศพลหรี่ตาอย่างอันตรายและพูดกับจารวีอย่างไม่เกรงใจว่า “เธออยากให้ฉันทำที่นี่ใช่มั้ย”

สีหน้าของจารวีเด่นชัดขึ้นมาเล็กน้อย “เหอะ ๆ พวกเรายังไม่เคยลองในห้องใต้ดินเลยเนอะ”

แววตาของยศพลส่อถึงกามารมณ์ขึ้นมา “หรือว่า มาลองในนี้สักรอบมั้ย”

จารวีใช้มือผลักออกไป "นี่นาย ในสมองนายคิดแต่เรื่องแบบนี้รึไง คิดแต่จะทำอยู่นั่น รีบคิดหาวิธีออกไปเถอะ”

อีตาบ้านี่ ถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินทั้งคู่อยู่นะ นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีกระจิตกระใจคิดแต่เรื่องพรรค์นี้ โดยไม่ได้กระวนกระวายหาวิธีหนีออกไปจากที่นี่เลยสักนิด

"นิรันบอกแล้วหนิ ว่าสามวัน!"

เช้าวันต่อมา ถิรพลพาวิตต์มาหาสองสามีภรรยาคู่หนึ่งที่กำลังตกทุกข์ได้ยากอยู่ในห้องใต้ดิน

“ฮั่นแน่ ยศพล นายมาอยู่ในนี้โรแมนติกดีมั้ยล่ะ เมื่อคืนพวกเธอนั้นกันรึเปล่า”

ถิรพลพูดออกมาอย่างมีเลศนัย

ยศพลโบกมือไล่ไปทีหนึ่ง "ออกไปซะ กูให้มึงมา เพื่อให้มึงมาพูดจาซี้ซั้วแบบนี้รึไง”

ถิรพลวิ่งหลบหาฝั่งจารวีอย่างปราดเปรียว ยิ้มแล้วพูดว่า “น้องสะใภ้ เธอรีบๆ ดูแลผู้ชายของเธอให้ดีเถอะ ช่างเป็นพวกบ้าอำนาจจริงๆ ดูเหมือนว่าเมื่อคืนน่าจะไม่สุด ก็เลยหัวร้อนง่ายแบบนี้”

“อะแฮ่ม…” จารวีกระแอมเบาๆ “คุณลุงคะ ตรงนี้มีเด็กอยู่นะคะ กรุณาอย่าพูดโจ่งแจ้งขนาดนั้นจะได้มั้ยคะ”

“เอ้อ จริงสิ วิตต์ ฉันเกือบลืมไปเลย แต่ว่าเด็กเจ็ดขวบคงจะฟังไม่รู้เรื่องหรอก”

วิตต์ไม่ได้สนใจเขา จากนั้นเดินไปอยู่ตรงหน้าของจารวีซึ่งมีราวลูกกรงกั้นอยู่ เขามองหม่ามี๊ของตัวเองอย่างกังวลเป็นห่วงเป็นใย

"หม่ามี๊ หม่ามี๊ทรมานมั้ยคับ"

จารวียื่นมือผ่านราวลูกกรงที่กั้นอยู่เพื่อลูบหน้าผากของวิตต์

"ลูกรัก หม่ามี๊ไม่ได้เจ็บปวดทรมานอะไร แค่ได้เห็นหน้าวิตต์ ไม่ว่าจะต้องทำอะไรหม่ามี๊ก็ยอม”

จารวีจะไม่สับสนลนลานเหมือนเมื่อก่อนแล้ว มีลูกชายอยู่ข้างกาย เธอจะไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

"หม่ามี๊ วิตต์จะช่วยหม่ามี๊ออกมาให้ได้นะคับ หม่ามี๊ไม่ต้องกลัวนะคับ"

"อื้ม หม่ามี๊ไม่กลัวจ่ะ!"

จารวียื่นมือออกมาลูบหัวของวิตต์อย่างอ่อนโยน เด็กคนนี้ โตมาจะต้องหล่อแน่ ๆ เลย

“โหย แม่ลูกคู่นี้ เลิกพูดจาน่าสะอิดสะเอียนกันสักทีเถอะ”

ถิรพลพูดจาต่อต้านขึ้นมา

วิตต์อ้อมค้อมมาก “ลุงอะ ผมไม่ได้เจอแม่มาหลายปีนี่นา อีกอย่างเป็นหม่ามี๊ที่สวยขนาดนี้ ก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนแม่นาน ๆ หน่อยสิคับ”

‘เหอะ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะลุงอย่างฉัน จนถึงตอนนี้หลานอย่างแกก็ยังไม่รู้หรอกว่ายังมีหม่ามี๊อีกคน’

“พอแล้ว พวกนายสองคนเลิกเถียงกันได้แล้ว อยู่ที่นี่นานเดี๋ยวพ่อก็รู้หรอก”

ยศพลพูดตัดบทขึ้นมา เวลานี้ ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องไม่มีเหตุอันควรแบบนี้

"โอเค น้องยศ นายต้องดูแลน้องสะใภ้ฉันให้ดีล่ะ อย่าปล่อยให้เธอเหงา…” ถิรพลยักคิ้วให้อย่างจริงจัง

ยศพลถีบราวลูกกรงไปทีหนึ่ง ถิรพลตกใจจนรีบวิ่งออกไป

จริง ๆ แล้วยศพลถีบไม่ได้ถึงตัวเขา เขาก็แค่ทำเว่อร์ไป ทำให้จารวีกับวิตต์หัวเราะออกมาอย่างตลกขบขัน

ถิรพลโอบไหล่วิตต์ ลุงกับหลานรีบออกไปจากห้องใต้ดินอย่างรวดเร็ว

“นายเป็นคนจัดการให้วิตต์มาหาฉันเหรอ”

จารวียิ้มแล้วถาม ยศพลใช้มือทั้งสองโอบกอดจารวีไว้ ทั้งสองคนหมุนกลับตำแหน่งกัน เขาเอาหลังพิงราวลูกกรง แล้วให้จารวีพิงตัวเขาอีกทีหนึ่ง

เขาส่อแววตาที่ดำเฉียบ แล้วมองไปยังเธออย่างอบอุ่น “อืม ฉันคิดมาตลอดว่า ตอนแรกฉันหลอกเธอ โดยบอกเธอว่าลูกตายแล้ว เธอจะได้ลืมเขา แต่คิดไม่ถึงว่า ในโน้ตบุ๊กของเธอยังเก็บสิ่งเหล่านั้นไว้อยู่ เพราะฉะนั้น ฉันก็เลยให้ถิรพลออกไปตามหาเธอ…”