เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 196

ตอนที่ 195 งานแต่งงานที่วิปริต

แสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามา จารวีลืมตาขึ้นอย่างมาอย่างประหลาดใจ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามือทั้งสองข้างของตนเริ่มขยับได้แล้ว

เธอพยุงตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียง แล้วมองเสื้อผ้าของตน เสื้อผ้าก็ยังอยู่ครบ

ดูเหมือนว่ามนต์ตรีจะไม่ได้คิดจะทำมิดีมิร้ายเธอ

ขาทั้งสองของเธอยังคงไร้ความรู้สึก

จารวีมองไปที่หน้าต่าง เธอกำลังคิดหาวิธีจะหนีออกไป

“วี…”

ร่างสูงของมนต์ตรีเดินเข้ามาจากด้านนอก เขาสวมชุดแต่งงานอยู่ ในมือของเขาถือชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์สำหรับจารวีอยู่

“วี วันนี้พวกเรามาแต่งงานกันเถอะ พอแต่งงานกันแล้ว วีก็จะกลายเป็นผู้หญิงของพี่...”

ในคำพูดของเขามีบางอย่างแฝงอยู่ หลังจากเสร็จสิ้นพิธีแต่งงาน เขาก็จะทำการล่วงเกินเธอทันที

น่ากลัวจริง ๆ ไม่เอา ไม่เอานะ ให้ตายยังไงก็ไม่เอา! ใบหน้าของจารวีซีดเผือกราวกับตายแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของมนต์ตรีนั้นบิดเบี้ยวเล็กน้อย ทำให้คนที่เห็นรู้สึกแปลก ๆ นั่นไม่ใช่รอยยิ้มของคนปกติ

“ไม่เอา เร็วไปมั้ย! ให้วีทบทวนอีกสักหน่อยนะ….”

มนต์ตรีนั่งอยู่ตรงข้ามของจารวี เขาใช้ทั้งสองมือประคองแขนของเธอ

“วี ไม่ต้องคิดแล้ว ก่อนหน้านี้นานมากแล้ว วีก็คิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะยศพล ตอนนี้ลูกของพวกเราก็คงโตมากแล้ว….วีรักพี่ ใช่มั้้ย...”

แสงอาทิตย์สาดส่องใบหน้าของเขา ทำให้เห็นว่าผิวของเขาซีดจนเหมือนกับคนป่วย ริมฝีปากก็แดงผิดปกติ พอมองรวม ๆ แล้วดูน่ากลัวมากๆ

จารวีไม่มีทางที่จะซ่อนความกลัวของเธอที่มีต่อเขาได้ “พี่มนต์ วียังเด็กอยู่เลย พวกเรายังมีเวลาปรึกษากันอีกสองปีนะ รอให้อาการป่วยของวีดีขึ้นก่อน แล้วพวกเราค่อยแต่งงานกันดีมั้ย”

“ฮะๆ วีวางใจเถอะ พี่จะดูแลวีอย่างดี ที่จริงงานแต่งงานนี้จะต้องถูกจัดตั้งนานแล้ว ชุดแต่งงานตัวนี้วีก็เคยใส่แล้ว สิ่งที่วีต้องทำก็คือทำให้งานแต่งงานในวันนี้ดำเนินต่อไป”

“ไม่เอา ไม่นะ ไม่เอานะ...มนต์ตรี นายโรคจิตไปแล้ว นายก็รู้อยู่ว่าฉันไม่ชอบนาย ไม่ได้รักนาย คนที่ฉันรักคือยศพล นายส่งฉันกลับเถอะ” จารวีสูญเสียสัมปชัญญะไปชั่วคราว เธอลืมไปแล้วว่าตอนนี้มนต์ตีไม่ใช่คนปกติอีกต่อไปแล้ว

เธอตะโกนด่าเสียงดังจนทำให้สีหน้าของจารวีเปลี่ยนไป

“วีเก็บคำพูดที่เพิ่งพูดออกมาไปเลยนะ!”

มนต์ตรีมองเธอด้วยความโกรธ แม้ว่าเขาจะโกรธมาก แต่ก็ยังคงถ่อมตัวและสุภาพอ่อนโยน

“วีไม่คืนคำหรอก วีไม่ได้รักพี่ วีจะไม่แต่งงานกับพี่…”

ใบหน้าของมนต์ตรีบิดเบี้ยวไป ทันใดนั้นเขาก็ง้างมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าของจารวีอย่างแรง

“ทำไมวีถึงใฝ่ต่ำแบบนี้ ทำไมคนชั่วช้าอย่างยศพลถึงได้นอนกับวี แต่พี่ให้เกียรติวีมาตลอด พี่ไม่เคยจะแตะต้องตัววีเลย ทำไมวีต้องเหยียบย่ำความรักของพี่ที่มีต่อวีแบบนี้ด้วย”

จารวีนิ่งไป แล้วมองมนต์ตรีที่โกรธเธอจนตัวสั่น เธอยื่นมือออกมาจับแก้มของตัวเอง

รู้สึกได้ว่ามีความอัปยศอดสูคืบคลานเข้ามา

“ใส่ชุดเจ้าสาว อยากจะใส่เอง หรือให้พี่ใส่ให้”

มนต์ตรีโยนชุดเจ้าสาวใส่หน้าของจารวี จากนั้นก็รีบเดินออกไป

สองมือของจารวีจับชุดเจ้าสาวไว้ เธอโกรธจนตัวสั่น ทันใดนั้นเธอก็เห็นโทรศัพท์ที่อยู่ข้างโต๊ะ เธอพยายามคลานไปหยิบมันมา เธอยกหูโทรศัพท์ขึ้น เตรียมจะกดปุ่มหมายเลข แต่เธอกลับพบว่าไม่มีเสียงอะไรดังออกมาจากโทรศัพท์เครื่องนี้เลย

สายโทรศัพท์ก็ถูกเขาตัดขาดหมดแล้ว! ! !

ในใจของจารวีรู้สึกถึงความสิ้นหวังอีกครั้ง จะต้องทำยังไง

“จะให้พี่ช่วยเปลี่ยนชุดมั้ย”

มนต์ตรียื่นหน้าเข้ามาทางประตู จารวีตกใจจนเหงื่อท่วมตัว

“ไม่ ไม่ต้อง วีทำเองได้….”

จารวีตกใจจนสั่นไปทั้งตัว แต่เธอก็จำเป็นต้องใส่ชุดเจ้าสาวที่ขาวบริสุทธิ์ ความผิดหวังเหมือนกับน้ำทะเลที่ค่อย ๆห่อเธอไว้

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง จารวีใส่ชุดเจ้าสาวอย่างเชื่อช้า มนต์ตรีเดินเข้ามาผ่านทางประตูห้อง

“วี วีเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด…”

เขาใช้มือของตนลูบแก้มของเธอ “ยังเจ็บอยู่มั้ย”

บนใบหน้าที่ขาวเนียนของเธอมีรอยสีแดงสดของนิ้วมือทั้งห้า ซึ่งเขาเป็นคนลงมือกระทำแบบนั้นกับเธอเมื่อสักครู่

ในดวงตาของจารวีมีน้ำตาคลออยู่ เธอหันไป ไม่มองเขา

“วี อย่าเมินพี่สิ ก็เพราะว่าวีไม่เชื่อฟังพี่ ถ้าวีเชื่อฟังพี่สักหน่อย พี่ก็ไม่ต้องจำใจทำร้ายวีหรอก”

มนต์ตรีลูบใบหน้าของเธออย่างจริงจัง ราวกับกำลังสัมผัสผลงานศิลปะบางอย่างอยู่

“แต่ว่า วีก็ไม่เกลียดพี่ใช่มั้ย ยศพลก็ตบวี และต้องทำรุนแรงกว่าที่พี่ทำแน่ ๆ แต่วีก็ยังคงรักเขา ใช่มั้ยล่ะ”

ทฤษฎีที่วิปริตของมนต์ตรีเกือบจะทำให้จารวีทรุดลง

“...”

“เอาล่ะ วันนี้คือวันเลี้ยงฉลองของพวกเรา วีอย่าไม่มีความสุขแบบนี้สิ มา ยิ้มหน่อยนะ…”

มนต์ตรีอุ้มจารวีมาในห้องรับแขก

บนโต๊ะกลางห้องรับแขกมีเค้กแต่งงานเจ็ดชั้นอยู่ จัดวางเหล้าแชมเปญ และยังมีดอกกุหลาบที่สดใสมีสีสันสวยงาม

มนต์ตรีพยุงจารวีไปนั่งบนวีลแชร์ให้ดี แล้วก็เปิดลำโพง เสียงเพลงงานแต่งก็ดังขึ้น

จารวีทำหน้านิ่งตั้งแต่เริ่มจนจบพิธีแต่ง โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตนเองเป็นของเล่นของมนต์ตรีที่ถูกเขาจัดวางท่าต่างๆให้ “คุณจารวี คุณยินยอมจะเป็นภรรยาของคุณมนต์ตรี และจะไม่ผิดหวังกับเรื่องนี้ไปลอดชีวิตมั้ย”

มนต์ตรียิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เขาจับมือขวาของจารวีมาวางแล้วหยิบแหวนขึ้นมาวางบนมือเธอ

ทันใดนั้นจารวีก็คว้าแหวนไว้แล้วโยนทิ้งออกนอกอย่างรุนแรง จากนั้นเธอก็เหมือนกับเป็นบ้า เธอทุบเค้กบนโต๊ะจนร่วงหล่นลงไปที่พื้น กุหลาบก็ถูกเธอดึงและฉีกจนเป็นชิ้นเล็กๆ

ใบหน้าของมนต์ตรีค่อยๆเปลี่ยนเป็นมืดหม่น เขายื่นมือออกไปจับคางของจารวี

“วีตั้งใจเหรอ วีจงใจทีให้พี่โกรธใช่มั้ย”

“ฉันไม่อยากแต่งงานกับแก แกมันบ้าไปแล้ว ปล่อยฉันไป…”