เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 196

ตอนที่ 195 งานแต่งงานที่วิปริต

แสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามา จารวีลืมตาขึ้นอย่างมาอย่างประหลาดใจ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามือทั้งสองข้างของตนเริ่มขยับได้แล้ว

เธอพยุงตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียง แล้วมองเสื้อผ้าของตน เสื้อผ้าก็ยังอยู่ครบ

ดูเหมือนว่ามนต์ตรีจะไม่ได้คิดจะทำมิดีมิร้ายเธอ

ขาทั้งสองของเธอยังคงไร้ความรู้สึก

จารวีมองไปที่หน้าต่าง เธอกำลังคิดหาวิธีจะหนีออกไป

“วี…”

ร่างสูงของมนต์ตรีเดินเข้ามาจากด้านนอก เขาสวมชุดแต่งงานอยู่ ในมือของเขาถือชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์สำหรับจารวีอยู่

“วี วันนี้พวกเรามาแต่งงานกันเถอะ พอแต่งงานกันแล้ว วีก็จะกลายเป็นผู้หญิงของพี่...”

ในคำพูดของเขามีบางอย่างแฝงอยู่ หลังจากเสร็จสิ้นพิธีแต่งงาน เขาก็จะทำการล่วงเกินเธอทันที

น่ากลัวจริง ๆ ไม่เอา ไม่เอานะ ให้ตายยังไงก็ไม่เอา! ใบหน้าของจารวีซีดเผือกราวกับตายแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของมนต์ตรีนั้นบิดเบี้ยวเล็กน้อย ทำให้คนที่เห็นรู้สึกแปลก ๆ นั่นไม่ใช่รอยยิ้มของคนปกติ

“ไม่เอา เร็วไปมั้ย! ให้วีทบทวนอีกสักหน่อยนะ….”

มนต์ตรีนั่งอยู่ตรงข้ามของจารวี เขาใช้ทั้งสองมือประคองแขนของเธอ

“วี ไม่ต้องคิดแล้ว ก่อนหน้านี้นานมากแล้ว วีก็คิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะยศพล ตอนนี้ลูกของพวกเราก็คงโตมากแล้ว….วีรักพี่ ใช่มั้้ย...”

แสงอาทิตย์สาดส่องใบหน้าของเขา ทำให้เห็นว่าผิวของเขาซีดจนเหมือนกับคนป่วย ริมฝีปากก็แดงผิดปกติ พอมองรวม ๆ แล้วดูน่ากลัวมากๆ

จารวีไม่มีทางที่จะซ่อนความกลัวของเธอที่มีต่อเขาได้ “พี่มนต์ วียังเด็กอยู่เลย พวกเรายังมีเวลาปรึกษากันอีกสองปีนะ รอให้อาการป่วยของวีดีขึ้นก่อน แล้วพวกเราค่อยแต่งงานกันดีมั้ย”

“ฮะๆ วีวางใจเถอะ พี่จะดูแลวีอย่างดี ที่จริงงานแต่งงานนี้จะต้องถูกจัดตั้งนานแล้ว ชุดแต่งงานตัวนี้วีก็เคยใส่แล้ว สิ่งที่วีต้องทำก็คือทำให้งานแต่งงานในวันนี้ดำเนินต่อไป”

“ไม่เอา ไม่นะ ไม่เอานะ...มนต์ตรี นายโรคจิตไปแล้ว นายก็รู้อยู่ว่าฉันไม่ชอบนาย ไม่ได้รักนาย คนที่ฉันรักคือยศพล นายส่งฉันกลับเถอะ” จารวีสูญเสียสัมปชัญญะไปชั่วคราว เธอลืมไปแล้วว่าตอนนี้มนต์ตีไม่ใช่คนปกติอีกต่อไปแล้ว

เธอตะโกนด่าเสียงดังจนทำให้สีหน้าของจารวีเปลี่ยนไป

“วีเก็บคำพูดที่เพิ่งพูดออกมาไปเลยนะ!”

มนต์ตรีมองเธอด้วยความโกรธ แม้ว่าเขาจะโกรธมาก แต่ก็ยังคงถ่อมตัวและสุภาพอ่อนโยน

“วีไม่คืนคำหรอก วีไม่ได้รักพี่ วีจะไม่แต่งงานกับพี่…”

ใบหน้าของมนต์ตรีบิดเบี้ยวไป ทันใดนั้นเขาก็ง้างมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าของจารวีอย่างแรง

“ทำไมวีถึงใฝ่ต่ำแบบนี้ ทำไมคนชั่วช้าอย่างยศพลถึงได้นอนกับวี แต่พี่ให้เกียรติวีมาตลอด พี่ไม่เคยจะแตะต้องตัววีเลย ทำไมวีต้องเหยียบย่ำความรักของพี่ที่มีต่อวีแบบนี้ด้วย”

จารวีนิ่งไป แล้วมองมนต์ตรีที่โกรธเธอจนตัวสั่น เธอยื่นมือออกมาจับแก้มของตัวเอง

รู้สึกได้ว่ามีความอัปยศอดสูคืบคลานเข้ามา

“ใส่ชุดเจ้าสาว อยากจะใส่เอง หรือให้พี่ใส่ให้”

มนต์ตรีโยนชุดเจ้าสาวใส่หน้าของจารวี จากนั้นก็รีบเดินออกไป

สองมือของจารวีจับชุดเจ้าสาวไว้ เธอโกรธจนตัวสั่น ทันใดนั้นเธอก็เห็นโทรศัพท์ที่อยู่ข้างโต๊ะ เธอพยายามคลานไปหยิบมันมา เธอยกหูโทรศัพท์ขึ้น เตรียมจะกดปุ่มหมายเลข แต่เธอกลับพบว่าไม่มีเสียงอะไรดังออกมาจากโทรศัพท์เครื่องนี้เลย

สายโทรศัพท์ก็ถูกเขาตัดขาดหมดแล้ว! ! !

ในใจของจารวีรู้สึกถึงความสิ้นหวังอีกครั้ง จะต้องทำยังไง

“จะให้พี่ช่วยเปลี่ยนชุดมั้ย”

มนต์ตรียื่นหน้าเข้ามาทางประตู จารวีตกใจจนเหงื่อท่วมตัว

“ไม่ ไม่ต้อง วีทำเองได้….”

จารวีตกใจจนสั่นไปทั้งตัว แต่เธอก็จำเป็นต้องใส่ชุดเจ้าสาวที่ขาวบริสุทธิ์ ความผิดหวังเหมือนกับน้ำทะเลที่ค่อย ๆห่อเธอไว้

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง จารวีใส่ชุดเจ้าสาวอย่างเชื่อช้า มนต์ตรีเดินเข้ามาผ่านทางประตูห้อง

“วี วีเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด…”

เขาใช้มือของตนลูบแก้มของเธอ “ยังเจ็บอยู่มั้ย”

บนใบหน้าที่ขาวเนียนของเธอมีรอยสีแดงสดของนิ้วมือทั้งห้า ซึ่งเขาเป็นคนลงมือกระทำแบบนั้นกับเธอเมื่อสักครู่

ในดวงตาของจารวีมีน้ำตาคลออยู่ เธอหันไป ไม่มองเขา

“วี อย่าเมินพี่สิ ก็เพราะว่าวีไม่เชื่อฟังพี่ ถ้าวีเชื่อฟังพี่สักหน่อย พี่ก็ไม่ต้องจำใจทำร้ายวีหรอก”

มนต์ตรีลูบใบหน้าของเธออย่างจริงจัง ราวกับกำลังสัมผัสผลงานศิลปะบางอย่างอยู่

“แต่ว่า วีก็ไม่เกลียดพี่ใช่มั้ย ยศพลก็ตบวี และต้องทำรุนแรงกว่าที่พี่ทำแน่ ๆ แต่วีก็ยังคงรักเขา ใช่มั้ยล่ะ”

ทฤษฎีที่วิปริตของมนต์ตรีเกือบจะทำให้จารวีทรุดลง

“...”

“เอาล่ะ วันนี้คือวันเลี้ยงฉลองของพวกเรา วีอย่าไม่มีความสุขแบบนี้สิ มา ยิ้มหน่อยนะ…”

มนต์ตรีอุ้มจารวีมาในห้องรับแขก

บนโต๊ะกลางห้องรับแขกมีเค้กแต่งงานเจ็ดชั้นอยู่ จัดวางเหล้าแชมเปญ และยังมีดอกกุหลาบที่สดใสมีสีสันสวยงาม

มนต์ตรีพยุงจารวีไปนั่งบนวีลแชร์ให้ดี แล้วก็เปิดลำโพง เสียงเพลงงานแต่งก็ดังขึ้น

จารวีทำหน้านิ่งตั้งแต่เริ่มจนจบพิธีแต่ง โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตนเองเป็นของเล่นของมนต์ตรีที่ถูกเขาจัดวางท่าต่างๆให้ “คุณจารวี คุณยินยอมจะเป็นภรรยาของคุณมนต์ตรี และจะไม่ผิดหวังกับเรื่องนี้ไปลอดชีวิตมั้ย”

มนต์ตรียิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เขาจับมือขวาของจารวีมาวางแล้วหยิบแหวนขึ้นมาวางบนมือเธอ

ทันใดนั้นจารวีก็คว้าแหวนไว้แล้วโยนทิ้งออกนอกอย่างรุนแรง จากนั้นเธอก็เหมือนกับเป็นบ้า เธอทุบเค้กบนโต๊ะจนร่วงหล่นลงไปที่พื้น กุหลาบก็ถูกเธอดึงและฉีกจนเป็นชิ้นเล็กๆ

ใบหน้าของมนต์ตรีค่อยๆเปลี่ยนเป็นมืดหม่น เขายื่นมือออกไปจับคางของจารวี

“วีตั้งใจเหรอ วีจงใจทีให้พี่โกรธใช่มั้ย”

“ฉันไม่อยากแต่งงานกับแก แกมันบ้าไปแล้ว ปล่อยฉันไป…”

ใบหน้าของเขาในตอนนี้ดูโหดร้ายทารุณมาก เขายื่นมือออกมาบีบคอของจารวี

“วีไม่ฟังพี่ วียังดื้อ ทำไมวีไม่ยอมเชื่อฟังพี่…”

ดวงตากลมโตของเขากำลังจดจ้อง ทั้งสองมือที่แข็งแกร่งบีบคอจารวี พลังความโกรธของเขาถูกรวบรวมเอาไว้ที่ฝ่ามือทั้งสอง

จารวีค่อยๆหมดหนทางที่จะหายใจ ร่างกายของเธออ่อนแอไร้เรี่ยวแรง

ใบหน้าเปื้อนเลือดของมนต์ตรีที่อยู่ตรงหน้าเธอค่อยๆเบลอ

ในที่สุด เธอก็รู้สึกว่าโลกของเธอก็เงียบสงบลง

“วี วี ตื่นสิ…”

จารวีรู้สึกว่าตนถูกเขย่า สติสัมปชัญญะของเธอค่อยๆกับคืนมา

เธอลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือแล้วเหมือนเก่า แล้วพยายามรื้อฟื้นความทรงจำของตนอย่างจริงจัง

“ไม่นะ อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ไม่นะ…” ตะโกนออกมาด้วยความระส่ำระสายและเสียสติ

มีสองมือของสัมผัสไปที่ใบของหน้าของเธออย่างอ่อนโยน แล้วก้มลงไปจูบเธอ

“ที่รัก ไม่มีอะไรแล้วนะ ไอ้เลวนั่นถูกตำรวจจับไปแล้ว…”

เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นมา จารวีค่อยๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าของยศพลปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ

จารวีมองยศพลอย่างงุนงง “นี่ฉันกำลังฝันอยู่เหรอ”

ยศพลยิ้มมุมปากอย่างเพอร์เฟค เผยให้เห็นรอยยิ้มที่เซ็กซี่

“เธอฝันถึงฉันแบบนี้บ่อยๆ เหรอ”

เขายื่นมือมาหยิกจมูกเล็กๆ ของเธอ

จารวียื่นมือมาดึงแก้มตัวเอง “ฉันยังไม่ตาย!!!”

“อื้อ ยังไม่ตาย ฉันจะปล่อยให้เธอตายได้ยังไงกันล่ะ”

“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะ”

ยศพลเงียบไปสักพัก มีรอยยิ้มแข็งกระด้างอ่อนๆปรากฏบนใบหน้าของเขา ตอนที่เขาบุกเข้ามาในห้องนี้ ก็เห็นมนต์ตรีที่เลือดท่วมตัวกำลังกดทับร่างของเธออยู่ ตอนนั้นเลือดร้อนในกายเขาก็ปะทุขึ้นจนเตะเขากระเด็นไป

มนต์ตรีถูกเขาเตะกระเด็นจนล้มลงไปอย่างไม่ทันได้ป้องกันตัว และในตอนนั้น จารวีก็เปื้อนเลือดไปทั้งร่างด้วย….

ไม่ว่าผู้ชายคนใดก็ทนไม่ได้ที่เห็นผู้หญิงผู้เป็นที่รักของตนถูกคนย่ำยี…

“ไม่มีอะไรแล้ว ที่รัก เลิกคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาได้แล้ว ตอนนี้ เธอกลับมาอยู่ข้างกายฉันแล้ว ฉันต้องดูแลเธอให้ดีสิ…”

“แล้ว...นายยังต้องการฉันอยู่มั้ย” จารวีถามออกมาอย่างโง่ ๆ เธอคิดว่าเขาอาจไม่ต้องการเธอแล้ว

“หึๆ ต้องการสิ ต้องการเธออยู่แล้ว เป็นเพราะมนต์ตรีเอายาถอนพิษมาให้ฉัน เขาขู่ฉันว่า เพียงแค่ฉันยอมเลิกกับเธอ เขาก็จะเอายาถอนพิษให้กับฉัน”

“จริงเหรอ” น้ำตาของจารวีไหลลงมาท่วมหน้าอย่างตื่นเต้นดีใจ นี่มันเป็นฝันร้ายจริงๆ

ยศพลกางแขนออกมา แล้วเอาจารวีมากอดในอ้อมแขนไว้แน่น “ตอนนี้เรื่องทั้งหมดก็เป็นอดีตไปแล้วนะ”