เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 195

ตอนที่ 194 ความรักที่กักบริเวณ

สุดท้ายแล้วการกระทำของจารวีก็ทำให้มนต์ตรีโกรธ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาบิดเบี้ยว

“จารวี เธออย่าทำเกินไปกว่านี้เลย พี่หลงวีดูแลวีอย่างดีมาตลอด รักวีมาตลอด ทำไมวีก็ยังไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองมีชีวิตดีๆ ล่ะ ถ้าวีไม่ไปเป็นเมียน้อยของยศพลนั่น วีก็คงไม่ตกต่ำแบบนี้มั้ย”

จารวีมองเขาอย่างตะลึงและตกใจ นี่เป็นครั้งแรงที่เธอได้ยินคำว่าตกต่ำหลุดออกมาจากปากของเขา

“ใช่ วีมันตกต่ำ แต่ว่าวีก็ยอมที่จะตกต่ำ และวีไม่มีทางไปชอบคนที่บ้าและโรคจิตแบบพี่หรอก”

แววตาของมนต์ตรีเต็มไปด้วยประกายที่โกรธเคือง เขาโกรธจนเดินออกจากห้องไป

จารวีนั่งอยู่บนเตียง เธอคนพบว่าทั้งสองมือสองเท้าของเธอไร้ความรู้สึกแล้ว ช่างน่ากลัวเหลือเกินจริงๆ

ทำยังไงดี

จารวีลืมตาขึ้นมาอย่างทรมาน ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ไปได้นะ

มนต์ตรีเปลี่ยนเสื้อที่สะอาด แล้วเดินเข้ามา แต่ว่าตอนนี้สีหน้าของเขากลับมาดูอบอุ่นอีกครั้ง

เขาเข็นวีลแชร์เข้ามา “วี พี่จะพาวีออกไปดูอะไรสักหน่อย….”

ในใจของจารวีถูกห่อหุ้มด้วยความเจ็บปวดและตกใจ เธอมองเขาด้วยความโกรธเคือง

แต่ว่า เธอขยับตัวไม่ได้ เธอไม่มีสักวิธีที่จะขยับตัวได้เลย

“วี วีโกรธพี่เหรอ อยู่กับพี่แล้วไม่มีความสุขเหรอ”

มนต์ตรียิ้มอย่างอ่อนโยน เขาเปิดผ้าห่มแล้วอุ้มจารวีไปนั่งบนวีลแชร์ จากนั้นก็เข็นเธอที่อยู่บนรถวีลแชร์ออกไปข้างนอก

นี่คือบ้านพักตากอากาศเล็ก ๆ เป็นห้องที่ทำจากไม้แห่งหนึ่งในเกาะมัลดีฟส์

“มนต์ตรี ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย”

มนต์ตรีหยุดเข็นรถวีลแชร์ แล้วก้มลงมามองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน

“พี่ก็ดูแลวีอยู่ไง วียังไม่พอใจอีกเหรอ ยศพลมันมีดีอะไรตรงไหน มันมีผู้หญิงในคอลเลกชั่นมากมาย แต่พี่มีแค่วีคนเดียว”

"วี วีรู้มั้ย พี่ชอบวีตั้งแต่เด็กแล้ว ผ่านมานานหลายปีแล้ว พี่ก็ไม่เคยเปลี่ยนไป ตอนที่พ่อของวีทำร้ายจิตใจพี่แบบนั้น แม้ว่าพ่อของวีจะทำร้ายพี่ แต่พี่ก็ไม่เคยสนใจเลย พี่ไม่ต้องการอะไร พี่ก็แค่อยากอยู่กับวี พวกเราเป็นคู่กัน ไม่มีใครแยกพวกเราออกจากกันได้…”

“พี่คิดจะทำอะไรกับวีกันแน่” จารวีมองเขาด้วยดวงตาที่แผดเผาและเกลียดชัง

มนต์ตรีชำเลืองมองเธอเบา ๆ จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก เขาเข็นเธอออกจากบ้านไม้

ข้างนอกมีแสงแดดอันอบอุ่น ทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม ดอกไม้หลากสีและยังเห็นท้องทะเลอันกว้างใหญ่ที่อยู่ไกลแสนไกล

วิวทิวทัศน์สวยงามมาก สวยกว่าบ้านไม้ที่เขาเคยสร้างให้เธออีก

“วี วีชอบที่นี่มั้ย หลายปีก่อน พี่มาที่นี่เป็นครั้งแรก พี่ตัดสินใจแล้ว ว่าชาตินี้ พี่จะใช้เวลากับวีที่นี่!”

“มนต์ตรี นายคิดว่าตอนนี้นายเหมือนกับคนบ้ามั้ย”

“วี วีอย่าทำลายบรรยากาศที่โรแมนติกแบบนี้ได้มั้ย วีดูสิ ตอนนี้วีน่าเกลียดแล้ว สองมือสองเท้าก็ขยับไม่ได้ วีก็ยังจะคิดถึงแต่ยศพล มันไม่มีประโยชน์หรอกวี เขาดูแลวีไม่ได้หรอก เขาต้องการหญิงสาวที่สดใหม่ที่กระตุ้นให้เขาเกิดอารมณ์ วีดูสิ เขาเพิ่งจะเลิกกับวี เขาก็รอไม่ไหวที่จะหาผู้หญิงคนอื่นมาหาความสุขให้ตัวเองแล้ว...”

“ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไปจากที่นี่…” จารวีหลั่งน้ำตาและขอร้องอ้อนวอนมนต์ตรี

“วีเดินเองได้แล้วเหรอไง”

มนต์ตรีเอ่ยปากถามเธอเบาๆ จารวีก็นิ่งไป เธอรู้สึกผิดหวังท้อใจขึ้นมาทันที

วีลแชร์ถูกเขาผลักมาอยู่บนพื้นหญ้า มนต์ตรีวางเบาะนุ่มๆ ไว้บนพื้นหญ้า จากนั้นก็วางเค้กและผลไม้

เขาอุ้มจารวีออกมาจากรถวีลแชร์ แล้วให้เธอนั่งบนเบาะนั้น

“ใช้ชีวิตแบบนี้ เหมือนกับที่วีใฝ่ฝันเอาไว้มั้ย….”

“ทำไมพี่ต้องทำกับวีแบบนี้”

จารวีพูดตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“วี วีลองชิมเค้กที่พี่ทำเองสิ…”

มนต์ตรีนำเค้กป้อนเข้าปากของจารวี เขามองเธออย่างอ่อนโยนและป้อนอาหารเธออย่างระมัดระวัง

จารวีเบือนหน้าหนี “เอาออกไปซะ วีไม่กิน!”

“ไม่กินก็หิวแย่เลย มา กินเถอะ กินสักหน่อย….”

"ไม่กิน!!"

มนต์ตรีวางเค้กลง แล้วเปลี่ยนมาเป็นนมวัวแก้วหนึ่ง "ดื่มนมหน่อยเถอะ!"

จารวีมองเขาอย่างดุร้ายเป็นการปฏิเสธการดื่ม มนต์ตรียกมือขึ้นตรงหน้าเธอ ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นคนที่ดูโหดร้ายขึ้น

"ดื่มมันซะ วี!!"

น้ำเสียงของเขาหยาบแข็งมาก และเต็มไปด้วยพลังที่ไม่อาจต้านทานได้

จารวีเปิดปาก แล้วดื่มนมไปคำหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองใบหน้าที่โกรธจัดของมนต์ตรี

มนต์ตรีถูกความโกรธกลืนกินจนใบหน้าที่เป็นสีนมชมพู กลายเป็นสีดำทมิฬ

เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน แล้วมองจารวีอย่างเย็นชา "ดูเหมือนว่าวีจะชอบให้พี่เย็นชานะ"

เขาทิ้งจารวีไว้ แล้วเดินเข้าไปในห้องคนเดียว

จารวีถอนหายใจ เบือนหน้าหนีไม่มองเขา

ดวงอาทิตย์เริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ พอเธอมองไปรอบ ๆ ก็พบล้อมรอบด้วยภูเขาและทะเล ไม่มีคนเลยแม้แต่คนเดียว

ในช่วงแรกจารวีก็รู้สึกเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่หลังจากนั่งเป็นเวลานานเธอก็รู้สึกเหนื่อยมาก พอเธอพายามจะเคลื่อนไหว เธอก็ล้มลงไปนอนบนเบาะ

แค่ล้มไปนอนบนเบาะ เธอก็ไม่สามารถจะเคลื่อนไหวได้มาก จนกระทั่งเวลาผ่านไปสองชั่วโมงอย่างช้าๆ

มนต์ตรีไม่ออกมาเลย เหมือนนี่จะเป็นการลงโทษเธอ

จารวีรู้สึกทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก เกิดมาเธอไม่เคยนึกเลยว่ามนต์ตรีจะกลายเป็นโรคจิตถึงขั้นนี้

แดดเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อที่ไหลลงมาท่วมหน้าทำให้สายตาของเธอพร่ามัว

ทันใดนั้นจารวีก็คิดถึงยศพลเอามาก ๆ

ยศพล นายอยู่ที่ไหน

นายมันคนเลว ทำไมนายยังไม่มาช่วยฉันอีก!!!

สำหรับจารวีแล้ว วันนี้เป็นวันที่ทรมานที่ยาวนานที่สุด

เธอทั้งหิวทั้งกระหาย ตะวันจะลับฟ้า เธออยู่ในท่าเดิมไม่ได้ขยับไปไหนเป็นเวลาห้าถึงหกชั่วโมง

จนกระทั่งเธอรู้สึกได้ว่าตนกำลังจะเป็นลม

สายตาดำขลับราวกับหนังรองเท้าคู่หนึ่งก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ มนต์ตรีโน้มตัวลงมามองเธออยู่

"วีรู้มั้ย ว่าวีทำอะไรผิด"