เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 194

ตอนที่ 193 กลับไปเป็นคนรัก

มีเสียงหวาน ๆ เสียงหนึ่งดังออกมาจากหน้าต่างชั้นสองของคฤหาสน์

จารวีแหงนหน้าขึ้นไปมอง มีผู้หญิงที่ดูเสน่ห์แรงมีเสื้อผ้าน้อยชิ้น ทั้งตัวเธอมีแค่ผ้าปิดหน้าอกผืนเดียว ปล่อยผมยาวสยาย ตะโกนลงมาเรียกยศพล

ใบหน้าเล็ก ๆ ของจารวีค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีเทาเหมือนตายแล้ว

จารวีมองยศพลอย่างนิ่ง ๆ ความจริงมันช่างโหดร้าย แต่ในวินาทีนั้นหัวใจของจารวีได้ตายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

“ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลามาสิ้นเปลืองกับเธอตรงนี้แล้ว…”

ยศพลหันหลัง แล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขก

จารวีนิ่งไปเหมือนกับก้อนหิน เธอยืนอยู่ในที่เดิมเป็นเวลานานจึงจะหันหลังไปอย่างเงียบ ๆ

ใช่ จารวีรักเขามาก แต่ว่า เธอก็มีฐานะที่มีเกียรติและสูงส่ง

หลังจากที่ยืนยันได้แล้วว่าไม่ได้มีความเป็นไปได้ที่เขาจะทำอะไรผิด จารวีก็เดินหายไปเงียบ ๆ

ถึงจะรักเขาต่อไป เขาก็ไม่ได้เป็นของเธออีกต่อไปแล้ว

“คุณจารวี อยากให้ผมเรียกแท้กซี่ให้มั้ยครับ” บอดี้การ์ดเอ่ยถามอย่างหวังดี

เหมือนกับว่าจารวีจะไม่ได้ยิน เธอเดินอยู่ท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิดราวกับโดนผีสิง

ด้านหลังของเธอ มีเงาดำติดตามเธออยู่ไกล ๆ ซึ่งคอยรักษาระยะห่างระหว่างเขาและเธออย่างเหมาะสม เพื่อไม่ให้เธอรู้ตัว

“วี…”

บนถนน มีรถสีขาวคันหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้าของจารวี

มนต์ตรีเดินลงมาจากรถ

“วี วีเป็นอะไร”

จารวีเงยใบหน้าเล็ก ๆ ของตนขึ้นและมองมนต์ตรี เธอไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้มีน้ำตา มีเพียงแค่ความสิ้นหวัง ที่ทำให้เธอรู้สึกทรมานใจเหลือเกิน

“พี่มนต์ ช่วยส่งวีที่บ้านหน่อยค่ะ!”

“ได้ ขึ้นรถสิ!”

สายตาของคน ๆ นั้นมองไปที่ร่างของจารวีที่ขึ้นรถของมนต์ตรียศพลจึงจะหยุด

สองมือของเขาล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

คุณชายครับจะให้จัดการผู้หญิงที่อยู่ในห้องของคุณครับ" นิรันเอ่ยปากถาม

"ให้เงิน...แล้วไล่หล่อนไปซะ…."น้ำเสียงของยศพลเย็นชา

"แต่ว่า หล่อนบอกไม่ต้องการเงิน หล่อนจะรอให้คุณชายมาบอกลาครับ…"

"ไม่งั้นก็ลากหล่อนออกไปซะ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แค่นั้น เรื่องแค่นี้ต้องถามฉันด้วยเหรอไง"

ยศพลวางสายของนิรันอย่างเย็นชา ในตอนนั้น เขาอยากจะซัดคนมาก

ในห้องรับแขกบ้านตระกูลพูลสวัสดิ์ มนต์ตรีนำเอาเสื้อโค้ทยาวตัวหนึ่งห่มไหล่ของเธอ

"หิวรึยัง พี่จะไปอุ่นอาหารไว้ให้วีทาน!"

จารวีนั่งอยู่บนโซฟา เธอนั่งนิ่งมองตรงไปที่ความว่างเปล่าที่อยู่เบื้องหน้า

"วี…"

มนต์ตรีตะโกนเรียกไปสามครั้ง จารวีจึงจะได้สติกลับคืนมา

"พี่มนต์ ขอโทษค่ะ ตอนนี้สภาพจิตใจของวีไม่ค่อยดี วีรู้ว่าพี่มนต์ห่วงวีมาก แต่วีต้องการเวลาที่จะปรับตัวจริง ๆ ค่ะ"

"พี่ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนวี พี่ก็แค่อยากทำอะไรให้วีทานสักหน่อย"

มนต์ตรีมองเธอด้วยความกังวล เขาทำตัวดูหน้าสงสารและแสดงให้เห็นถึงความมีน้ำใจเล็กๆ น้อยๆตรงหน้าของเธอ

เขามองเธออย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะทำให้เธอโกรธ

"วีไม่เป็นไรค่ะ วีไม่หิว...จริงๆนะคะ ขอบคุณนะคะ พี่มนต์…"

มนต์ตรีขมวดคิ้วอย่างทุกข์ใจ เขาไม่ต้องการคำขอบคุณจากเธอ

ทันใดนั้น เสียงมือถือของมนต์ตรีก็ดังขึ้น

"มนต์ เธออยู่ไหน" สุรีย์วัลย์ถามด้วยน้ำเสียงที่หวาดระแวง

มนต์ตรีมองจารวีไปทีหนึ่ง แล้วหยิบมือถือ เดินไกลออกมาจากเธอ

"มีเรื่องอะไรเหรอ"

"มนต์ ฉันกลัวมาก เธอกลับบ้านเถอะนะ ฉันรู้ว่าเธออยู่บ้านจารวี แต่ว่า ฉันต้องการเธอมากนะ มนต์"

"วัลย์ เธอคิดมากไปแล้ว รีบนอนเถอะ!"

มนต์ตรีกดปุ่มวางสายอย่างเย็นชา ปล่อยให้สุรีย์วัลย์ตะโกนและร้องไห้อยู่อย่างนั้น เขาไม่ได้สนใจหรือใส่ใจเลยสักนิด

เขาหันกลับไป จารวีก็ยังคงมองเขาเหมือนเก่า

"กลับก่อนเถอะค่ะ พี่มนต์ คุณสุรีย์วัลย์รอพี่อยู่นะ"

"ไม่เป็นไรหรอก พี่อยู่กับวีอีกสักพัก อีกสักชั่วโมงนึงพี่ค่อยกลับ"

มนต์ตรีทำซี่โครงหมูตุ๋นอย่างง่ายให้จารวีชามหนึ่ง

"วีทานก่อนเถอะ! ดูจากสภาพของวี...น่าจะออกไปทานข้าวข้างนอกบ้านไม่ได้"

"อื้อ!"

"จริงสิ วี พี่มีเพื่อนคนนึงอยู่อเมริกา เขารู้จักคนที่เก่งเฉพาะด้านอยู่ บางทีเขาอาจจะรักษาวีได้ วีลองพิจารณาดูหน่อยนะ ไปรักษากับพี่ ปรับสภาพจิตใจของวีให้ดีขึ้นสักหน่อย"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่มนต์ แค่นี้วีก็รบกวนพี่มนต์มานานมากแล้ว"

จารวีใช้ตะเกียบเขี่ยๆ ก๋วยเตี๋ยวไปมาอย่างไร้อารมณ์ ในใจเธออึดอัดมาก จะมีอารมณ์กินข้าวได้ไง

"วีอย่าคิดแต่ว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่อยศพลสิ ในโลกนี้ยังมีผู้ชายดีๆ อีกเยอะแยะ"

จารวียิ้มออกมาอย่างขมขื่น "วีไม่สนเรื่องพวกนั้นหรอกค่ะ ตอนนี้หัวใจของวี..มันตายไปแล้วล่ะ"

"วี ฟังพี่นะ ถ้าวีตกลงที่จะไปรักษา รอให้วีหายดี ยศพลก็จะกลับมาหาวีแน่นอน" มนต์ตรีพูดออกมาอย่างยากลำบาก แม้ว่าเขาไม่ชอบใช้วิธีนี้โน้มน้าวใจจารวี

แต่ว่าตอนนี้..นอกจากวิธีนี้ เขาก็คิดวิธีอื่นไม่ออกแล้ว

จารวีกัดเส้นก๋วยเตี๋ยวไปคำหนึ่ง รู้สึกได้ถึงความยากลำบาก ในตอนนั้น...น้ำตาของเธอไหลลงไปรวมกับเส้นก๋วยเตี๋ยวแล้ว

“คุณสุรีย์วัลย์ คุณเข้าใจผิดแล้ว คนที่พี่มนต์รักก็คือคุณ…”

สุรีย์วัลย์ร้องไห้พลางส่ายหัว “เขาไม่เคยรักฉันเลย เขาไม่เคยรักฉันเลยสักนิด ฮือๆๆ พวกเราแต่งงานกันมานานแล้ว แต่เขาไม่เคยจะแตะตัวฉันเลย คนที่เขารักคือเธอ คนที่เขาคิดถึงก็คือเธอ เพื่อเธอแล้ว ไม่ว่าอะไรเขาก็ยอมทำ”

จารวีมองเธออย่างว่างเปล่า

“ที่เธอเลิกกับยศพล ก็เพราะเขา…”

“วัลย์ เธอมาทำอะไรที่นี่”

สุรีย์วัลย์ยังพูดไม่ทันจบ มนต์ตรีก็รีบร้อนเดินออกมา

สุรีย์วัลย์ยืนขึ้นมาทันที “มนต์ มนต์ เธอไม่ต้องการฉันแล้วใช่มั้ย เธออยากจะหนีไปกับหล่อนเหรอ”

“สุรีย์วัลย์ เธอช่วยดูกาลเทศะหน่อยได้มั้ย ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องอะไรอยู่”

“เธอโกหกฉัน เธอขายคฤหาสน์ตระกูลซัวแล้ว และยังขายบริษัทซัวกรุ๊ปจำกัดทิ้งไปแล้ว เป็นเพราะจะหนีตามผู้หญิงใช่มั้ย เธอจะไม่กลับมาอีกตลอดกาลแล้วใช่มั้ย เธอคิดว่าฉันโง่ใช่มั้ย มนต์ เธอจะทิ้งฉันไปไม่ได้นะ มนต์ ฉันจะไปกับเธอ…”

จารวีสับสนกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเธอ เธอลุกขึ้นยืนและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเวียนศีรษะและเธอจับหน้าผากของเธอและค่อยๆนั่งลง

พละกำลังทั้งหมดของร่างกายหมดลงและแล้วเธอก็หมดสติไป

จารวีค่อยๆ ตื่นขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว

เธอจำได้ว่าสติสัมปชัญญะเธอหายไปตอนอยู่ที่สนามบิน เธอนึกคำพูดของสุรีย์วัลย์ขึ้นมาได้ เรื่องที่เธอกับยศพลเลิกกัน มีส่วนเกี่ยวข้องกับมนต์ตรี

เธอตกตะลึงจนได้สติกลับคืนมา

เธออยากจะใช้มือพยุงตัวเองขึ้นมา ทันใดนั้นก็พบว่าทั้งสองมือสองเท้าของเธอขยับไม่ได้เลย

ความกลัวเข้าจู่โจมอยู่ภายใน เดิมทีอาการป่วยของเธอ มาถึงจุดที่สิ้นหวัง ไร้ยาที่จะรักษาได้แล้วเหรอ

"วี วีตื่นรึยัง"

ร่างของมนต์ตรีเดินเข้ามาจากข้างนอก เขาสวมชุดสูทสีขาว สีขับใบหน้าดูเด่น สภาพของเขาขาวซีดดูเหมือนผิดปกติ

"พี่มนต์ วีอยู่ที่ไหน"

มนต์ตรีพยุงเธอขึ้นมานั่ง จากนั้นก็นำหมอนมารองที่เอวของเธอ แล้วยื่นมือไปหยิบซุปถ้วยหนึ่งมา

"พวกเราอยู่ที่มัลดีฟส์แล้วล่ะ บนเครื่องวีหลับตลอดทางเลย พี่ไม่ได้ปลุกวีน่ะ"

"พี่มนต์ ส่งวีกลับไปได้มั้ย วีไม่อยากตายที่นี่ วีอยากเจอยศพล…"

บนใบหน้าของมนต์ตรียังคงมีรอยยิ้มเหมือนเก่า เขาเอาช้อนตักซุปร้อน ๆ ขึ้นมา แล้วนำช้อนที่มีซุปมาเป่าที่ปากของตน จากนั้นก็เอาช้อนนั้นไปใกล้ๆ ปากของจารวี

"ไม่ต้องกลัวนะ อาการป่วยของวีจะค่อยๆ ดีขึ้น พี่ให้คนเตรียมยาให้วีแล้วล่ะ..."

จารวีเบิกตากว้าง ไม่กล้าที่จะเชื่อคำพูดของเขา ในใจรู้สึกหวาดกลัวมากกว่าเดิม

"พี่นี่เอง ที่แท้พี่ใส่ยาบางอย่างลงไป"

"วี ทำไมวีถึงมองพี่ด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ พี่ดีกับวีขนาดนี้ หรือว่าพี่ยังดีไม่พอเหรอ นี่พี่กำลังช่วยวีอยู่นะ พี่ช่วยให้วีหลุดพ้นจากไอ้ชั่วยศพลนั่นไง…"

จารวีนึกย้อนไปถึงอดีต ถ้วยซุปในมือของมนต์ตรีถูกฟาดจนคว่ำ น้ำซุปหกเปื้อนอยู่ที่ผ้าห่ม…

"มนต์ตรี นายบ้าไปแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่านายจะวางยาฉัน ทำไมฉันถึงตาบอดแบบนี้ ทำไมถึงคิดว่านายเป็นคนดี ทำไมฉันถึงเชื่อคนอย่างนายได้ ..."