เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 193

ตอนที่ 192 เป็นเพียงแค่ของเล่น

ยศพลลากจารวีไปบนทางเท้า จากนั้นจึงปล่อยมือออกจากเธอ

“ใครมันจะว่างไปสะกดรอยตามเธอล่ะ ก็แค่บังเอิญผ่านมาทางนี้ แล้วเห็นคนแปลกหน้าอยากจะฆ่าตัวตาย ก็เลยดึงเข้ามาบนทางเท้าก็แค่นั้น มันก็คือจิตใต้สำนึกอ่ะนะ ถ้าเห็นคนจะตายก็ต้องช่วยมั้ย แน่นอนว่าถ้าเมื้อกี้นี้ที่จะถูกชนเป็นลูกหมา ฉันก็จะช่วย เธอไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันไปหล่ะ!”

ยศพลทิ้งคำพูดไว้ซะยาว จากนั้นก็เดินไปยังที่ที่จอดรถที่อยู่ห่างออกไปหลายเมตร

จารวีเชื่อคำพูดเขาซะที่ไหน เธอรีบวิ่งตามเขาไปทันที

“ยศพล ที่จริงนายกำลังเล่นอะไรอยู่อ่ะ เห็นชัดอยู่ว่านายตามฉันมา นายอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ เมื่อคืนนายปีนเข้ามาในบ้านฉันใช่มั้ย นายต่างหากล่ะ ยศพล...นายนั่นแหละที่ทิ้งฉันไม่ได้ นายต่างหากที่ปล่อยฉันไปไม่ได้…”

ยศพลหยุดเดิน แล้วหันมามองเธอด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม

“ขอทีเถอะ เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวในโลกนี้ซะหน่อย เธออย่าหลงตัวเองมากขนาดนั้นจะดีกว่านะ”

“อยากพูดอะไรก็พูดเลย ยังไงฉันไม่ต้องการที่จะเลิกกับนาย ยศพล นายอย่าเป็นแบบนี้เลยจะได้มั้ย พวกเราอย่าทะเลาะกันเลย พวกเรากลับมาดีกันเหมือนเดิมได้มั้ย”

จารวีก้าวออกมาแล้วยื่นมือของตนมา เธอคว้าเอามือใหญ่ๆ หนาๆ ของยศพลและจับเอาไว้แน่น

เธอเหมือนกับกระต่ายน้อยที่หลงทางที่จ้องมองเขาอย่างน่าสงสาร รอคำตอบจากการตัดสินใจของเขาด้วยแววตาที่วิงวอนขอความสงสาร

ยศพลจับมืออ่อนโยนของเธอเป็นเวลานาน คิ้วหนาของเขาขมวดแน่น แล้วใช้แรงสะบัดมือของเธอออก

“อย่ามารบกวนฉันได้มั้ย น่ารำคาญจริงเว้ย”

ยศพลเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก

“ยศพล อย่าไปนะ….”จารวีร้องไห้พลางตะโกนออกไป

ยศพลไม่หันกลับมาเลย เขาก้าวเท้ายาว ๆ เดินจากไป เขาพูดออกมาแบบนั้นเหมือนกับว่าไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว

“ยศพล นายมันคนเลว นายจะต้องเสียใจ…”

จารวีตะโกนออกมาจนสุดเสียง ตะโกนเสียงแหบแห้งยศพลก็ไม่หันกลับมา เขาไปแล้ว เขาเข้าไปในรถแล้วลอยหายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว

จารวีรู้สึกเหมือนกับว้าฟ้าถล่มลงมา เธอไม่มีแรงจะรับมันไว้ได้ เธอสั่นจนจะเป็นลมร่วงลงมา

มีสองมือหนา ๆ ที่มั่นคงพยุงตัวเธอไว้

“วี ทำไมวีต้องทนทุกข์กับเรื่องนี้ด้วย”

ร่างสูงของมนต์ตรีปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ เขาพยุงเธอแล้วพาเธอเข้าไปในรถ

เขามองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของจารวี ในใจของเขาก็เจ็บปวดมาก

“พี่มนต์ วีรักเขา วีรักเขามาก วีไม่มีวิธีที่จะทำให้วีไม่รักเขา พี่มนต์บอกวีที ว่าวีควรจะทำยังไง”

“ผู้ชายคนนั้นมีอะไรดีเหรอวี…”

“วีไม่รู้ ถึงเขาจะไม่มีข้อดีเลยสักข้อ แต่วีก็รักเขา วีแยกจากเขาไม่ได้จริง ๆ พี่มนต์ พี่บอกวีว่าเขามีบางอย่างที่ปิดบังซ่อนเร้นเอาไว้ ดังนั้นเขาก็เลยทิ้งวีไป วีรู้...วีรู้ว่าเขาทิ้งวีไม่ลงหรอก…”ดูเหมือนว่าจารวีต้องการจะโน้มน้าวใจ เธอเรียกร้องหาเหตุผลตรงหน้าของมนต์ตรี

มนต์ตรีมองเธออย่างเจ็บปวด

“วี เมื่อไหร่วีจะโตสักที ตอนที่วีรู้จักเขาก็ควรรู้ได้แล้ว ว่าเขานะเป็นคนเนื้อหอม มีแต่หญิงสาวมารุมล้อม เขาไม่มีทางจะรักผู้หญิงคนไหนได้จริงๆหรอก ทำไมวีโง่ขนาดนี้อ่ะ”

เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ยศพลทั้งรักและทำให้หล่อนเจ็บ เจ็บจนถึงกระดูก แต่ทำไมหล่อนถึงยังมีใจผูกพันกับเขาอีก

จารวียิ้มอย่างเจ็บปวด “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ เขาไม่ได้เป็นอย่างที่พี่พูดนะ”

“งั้นวีบอกพี่ เขามีเหตุผลอะไรที่ต้องทิ้งวีไป”

“มันก็คงเพราะว่าวีน่าเกลียดแล้วล่ะมั้ง!!” จารวีร้องออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาน

“วีต้องสวยกว่านี้ พี่มนต์ พี่บอกวีทีว่าทำยังไงผมถึงยาวขึ้นได้ ขอแค่ผมของวียาวขึ้น เขาก็จะต้องการวี!”

ในดวงตาของมนต์ตรีมีความสูญเสียอยู่ลึกๆ ซึ่งมองออกได้อย่างชัดเจน

“ให้พี่ส่งวีกลับบ้านเถอะ!”

มนต์ตรีเงียบไป ทันใดนั้นจารวีก็ร้องไห้ออกมาอย่างไร้เสียงและทุกข์ทรมาน

“วีทรมานเหลือเกิน พี่มนต์ วีรู้ว่าวีในตอนนี้ จะต้องน่าเวทนามากแน่ๆ แต่วีไม่มีวิธีแล้วจริงๆ วีรักเขา…”

ในตอนนั้น จากมุมที่จารวีมองไม่เห็น มีแววตาสีดำราวกับหินออบซิเดียนคู่หนึ่งกำลังจับจ้องเธออยู่

คนคนนั้นมองร่างสูงของมนต์ตรีที่ค่อยๆ ลากจารวีขึ้นรถ ทั้งสองมือของเขาคนนั้นกำหมัดแน่น จนทำให้เกิดเสียงกระดูกข้อต่อดังลั่นออกมา

มนต์ตรีขับรถพาจารวีเข้าไปในตัวเมืองอย่างช้า ๆ

สุดท้ายรถของเขาก็หยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่ง

“มา พวกเรากินข้าวกันเถอะ!”

มนต์ตรีพูดเบา ๆ กับเธออย่างอ่อนโยน แต่จารวีส่ายหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ไม่ ไม่เอา วีไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น….”

“วี ทำไมวีถึงดื้อแบบนี้ วีก็รู้อยู่ว่าเขาเป็นคนแบบนั้น แล้วทำไมยังไปหลงเขาหัวปักหัวปำแบบนั้น” น้ำเสียงของมนต์ตรีดูโศกเศร้าและเจ็บปวดเล็กน้อย

“พี่มนต์ จะให้ทำยังไง วีรักเขา…” ทันใดนั้นจารวีก็เงยหน้าขึ้นมามองมนต์ตรี เธอยื่นมือออกมาดึงชายเสื้อของเขา “พี่มนต์ พี่คิดว่าเขาลำบากใจอะไรรึเปล่า”

สีหน้าและแววตาของมนต์ตรีในตอนนี้มีแต่ความเย็นชา

“วี วีอย่าทำลายตัวเองแบบนี้สิ พอวีเป็นแบบนี้แล้ว มันทำให้พี่เจ็บกระดองใจมากเลยนะ”

“วีของโทษ พี่มนต์ แต่วีขาดเขาไม่ได้จริงๆ…”

จารวีผลักประตูรถออกไป แล้วเดินลงจากรถ

มนต์ตรีมองเธอที่เดินจากไปตามลำพังด้วยความเศร้าโศก หล่อนไม่รักเขา ในสายตาของหล่อนไม่เคยมีเขาอยู่เลย

ถึงเขาจะให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่เธอ แต่เธอก็คงไม่หันมามองและมีใจให้เขา

เขาไม่ยอมหรอก ยศพลรักจารวีไม่เท่าเขา แล้วทำไมเขาถึงไม่ได้รับความรักจากเธอหล่ะ

“วี…” มนต์ตรีขับรถช้าๆ ตามหลังจารวีไป

พอมองดูใบหน้าที่เจ็บปวดของเธอ หัวใจของเขาก็รู้สึกขมขื่น

โลกของเธอไม่มีแสงสว่าง โลกของเขาก็มืดหม่น

เช้าวันนี้ก็เห็นชัดอยู่ว่าเขาช่วยเธอ ถ้าเขาไม่รัก เขาจะทำแบบนี้กับเธอทำไม

ผืนฟ้าค่อย ๆ มืดลง ไฟรอบ ๆ คฤหาสน์ก็สว่างขึ้นมา

ทันใดนั้นจารวีก็สังเกตเห็นว่ามีรถโรลล์สรอยซ์สีดำอยู่ในโรงรถ

“ยศพล นายมันคนเลว นายออกมาหาฉันเดี๋ยวนี้นะ นายอย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนายนะ ฉันเห็นนายแล้ว ออกมาหาฉันสิ มาพูดกับฉันให้ชัดเจน...ยศพล ถ้านายไม่ออกมา ฉันก็จะยืนตะโกนอยู่ตรงนี้ ตะโกนจนกว่านายจะออกมาหาฉัน….ยศพล ยศพล นายมันคนเลว…”

จารวีตะโกนออกมาจนเสียงแหบแห้ง บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูก็ส่ายหัวไปมา พวกเขาเกิดมาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่หลงยศพลจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้มาก่อน

แต่ว่า วิธีการของจารวีได้ผลจริง ๆ เธอตะโกนแบบนี้อยู่สองสามที ยศพลก็เดินออกมาจริง ๆ

“ยศพล…”

เงามืดของยศพลค่อย ๆ เดินมา ใบหน้าอันหล่อเหลาเต็มไปด้วยความกังวล ร่างกายท่อนบนเขาสวมชุดสูทสบาย ๆ กระดุมเสื้อเชิร์ตยังคงเปิดอยู่ สภาพดูแยกไม่ออกว่าหลับหรือตื่นอยู่

“นายมันคนเลว ฉันตะโกนเรียกนายอยู่อย่างนี้มาตั้งนานแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่านายจะมีหน้ามาหลับอีกน่ะ…”

“ทำไมเธอวุ่นวายแบบนี้ห้ะ จารวี สติปัญญาของเธอโดนหมากินไปแล้วรึไง”

ยศพลพูดออกมาอย่างอดทนไม่ได้ “หน้าของเธอเนี่ยหนาจริง ๆ เลยนะ ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าเธอแล้ว เธอมาทำอะไรที่นี่ห้ะ!”

“ยศพล นายมันคนเลว นายมาบอกฉันให้ชัดเจนก่อนสิ ว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน” จารวีพูดจบ น้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลลงมาจากหางตาทั้งสองข้างของเธอ

“ฉันทำอะไรให้เธอเหรอ” ยศพลเลิกคิ้วสูง “ขอทีเถอะ เราก็โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว แค่เรื่องเลิกกันแค่นี้ก็ไม่เข้าใจอีกเหรอ เธออย่าทำตัวเหมือนผู้หญิงน่ารำคาญสิ”

“ไอ้ชั่ว นายมันไอ้สารเลว ฉันอยากจะได้ยินจากปากของนายเอง ว่านายไม่รักฉันแล้ว!”

เธอร้องไห้และตะโกนออกมา เธอไม่เชื่อ ให้ตายยังไงก็ไม่เชื่อว่ายศพลจะไม่รักเธอแล้วจริง ๆ

ยศพลจ้องมองด้วยดวงตาสีดำที่น่ากลัว ให้พูดว่าไม่รักเธอเหรอ เขาพูดออกมาไม่ได้

“นายพูดสิ ยศพล นายมันสันดานชั่ว ถ้านายจะเลิกกับฉัน ก็พูดออกมาสิว่าไม่ได้รักฉัน ฉันแค่อยากฟังประโยคนั้น ฉันก็จะออกจากชีวิตนายตลอดไป ฉันจะไม่กลับมาหานายอีก” จารวีร้องไห้ออกมาอย่างทุกข์ทรมาน

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

ยศพลลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่เขาก็ไม่ยอมพูดคำห้าคำนั้นออกมา

“ฟังนะ จารวี เธอยังจำที่ฉันเคยพูดไว้ได้รึเปล่า”

จารวีหยุดเขาร้องไห้แล้วจ้องมองเขานิ่งๆ ในสมองของเธอกำลังครุ่นนิดอย่างหนัก “พูดอะไร”

“ฉันบอกว่า วันนึงที่ฉันเล่นเธอจนเบื่อแล้ว เธอก็จะต้องออกจากชีวิตฉันไป...ตอนนี้ ก็เป็นตามนั้นแล้ว เธอเข้าใจมั้ย….” คำพูดของยศพลเหน็บแนมอย่างเหี้ยมโหด

เหมือนกับมีมีดแหลม ๆ แทงเข้าไปที่หัวใจของจารวี

ฉันเล่นกับเธอจนเบื่อแล้ว!!!!

ใช่ ตลอดมา...เขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนเธอเป็นสัตว์เลี้ยง และท้ายที่สุดก็ถึงเวลาที่เขาเบื่อ

ความหวังในใจของจารวีล้วนแตกสลายและกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย…

“เกลียดจริง ๆ ทำไมเตงยังไม่ขึ้นมาอีกอ่ะ เค้ารอเตงจนรอไม่ไหวแล้วนะ…”