เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 170

บทที่ 169 พบโอกาส

ตอนเสิ่นเฉียวมาถึงชั้นล่าง เห็นรถของเย่โม่เซิน เซียวซู่เห็นเธอยังทักทายเธอ

“ผู้ช่วยเสิ่น！”

เสิ่นเฉียวที่จริงก็ยังเกรงใจเธอ แต่ตอนนี้เธอกับเย่โม่เซินกำลังอยู่ระหว่างสงครามเย็น

ตอนนี้เห็นเซียวซู่ก็มีสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ ฉันแค่เหลือบมองเขาคร่าวๆ แล้วก็มองกลับไป จากนั้นอ้อมเขาแล้วก็ไป

เซียวซู่กุมขมับ เขาทำอะไรผิด?

หลังจากนั้นไม่นาน เย่โม่เซินก็ลงมา เซียวซู่ยิ้มต้อนรับเขา สุดท้ายเย่โม่เซินขนาดมองก็ไม่มองเขาสักตา เดินผ่านเขาไป

หรือว่าสองคนนี้เจอหน้าแล้วทะเลาะกันแล้ว?

วันที่สอง เสิ่นเฉียวหยุดงานไปโรงพยาบาลตรวจสุขภาพ

ได้ผลแล้ว หมอบอกเธอตำแหน่งของทารกในครรภ์ไม่มั่นคง บอกให้เธอพักผ่อนมากเยอะๆ อย่าทำงานหนัก

เสิ่นเฉียวจำไว้จากนั้นเก็บผลการตรวจแล้วเดินออกไปข้างนอก

เดินมาถึงข้างนอก ทันใดนั้้นเสิ่นเฉียวก็เจอรูปร่างที่คุ้นๆ ดูอย่างละเอียด นึกไม่ถึงว่าจะเป็นซูจิ่วบริษัทตระกูลหาน นั่นไม่ใช่เลขาของหานชิงหรอ? คิดถึงเมื่อก่อนพวกเธอกินข้าวบนโต๊ะเดียวกัน เสิ่นเฉียวยิ่งรู้สึกว่าตัวเองต้องไปทักทายถึงจะดี

เสิ่นเฉียวไปตบไหล่ซูจิ่ว

ซูจิ่วหันกลับไป “เสิ่น…..เฉียว”

“ใช่เธอจริงๆ อ่ะ เลขาซู ” เสิ่นเฉียวทำให้เธอมีรอยยิ้มออกมา “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ไม่ค่อยสบายหรอ? ”

เห็นเสิ่นเฉียว ซูจิ่วตกใจมาก แต่ยังไงเร็วๆ นี้เธอก็สืบหาข้อมูลของเสิ่นเฉียวมาตลอด จนถึงตอนนี้เห็นเธอปรากฏตัวต่อหน้าตัวเองความรู้สึกนี้ช่างพิเศษมากจริงๆ

“ไม่ใช่ฉัน ” ซูจิ่วค่อยๆ ยิ้ม : “คือประธานหาน”

ซูจิ่วนึกไม่ออกว่าหานชิงคิดยังไงกับเสิ่นเฉียว ถึงให้เธอไปสืบข้อมูลของเสิ่นเฉียว แต่ว่าประธานหานกลับไม่ได้มีจุดประสงค์อะไร เห็นท่าทางที่เขาทำกับเสิ่นเฉียวก็ค่อนข้างอึดอัด แต่ก็เหมือนอารมณ์ไม่ใช่แฟน

นอกจากความรักระหว่างชายหญิง…….หานชิงทำไมถึงทำท่าทางอึดอัดขนาดนี้ ไม่งั้นเพียงเพราะเธอคือเพื่อนของหานเส่โยว?

แต่ก็ไม่เห็นเขาสนใจน้องตัวเองขนาดนั้นอ่ะ…...

ไม่มีเหตุผล ไม่มีเหตุผลเอามากๆ!

ซูจิ่วเดาตั้งนานก็ไม่ได้คำตอบ หรือว่า…....วันนี้เสิ่นเฉียวสามารถให้คำตอบกับตัวเองได้แล้ว

“ประธานหาน？ เสิ่นเฉียวค่อนข้างประหลาดใจ “เขาก็อยู่”

“อืม ประธานหานไม่ค่อยสบาย มาตรวจๆ ดู ฉันกำลังจะไปเอายาให้เขา”

“โอ้ ” เสิ่นเฉียวคิดถึงอะไร : “ประธานหานของพวกเธอทำงานขยันมากไปแล้ว ก็ต้องให้เขาระวังสุขภาพหน่อย”

ได้ยินแล้ว ซูจิ่วค่อยๆ หัวเราะ : “ถ้าหากคำพูดพวกนี้ประธานหานสามารถได้ยินจากปากคุณหนูเสิ่นพูดเอง ต้องดีใจมากแน่เลย”

“อะไร? ” เสิ่นเฉียวอึ้งไปสักพัก คิดว่าตัวเองฟังผิดแล้ว

“ไม่มีอะไร ประธานหานก็ตกใจ คุณไปทักทายกับฉันสักหน่อยเถอะ ”

พูดจบก็ไม่รอเสิ่นเฉียวตอบสนองกลับมา ซูจิ่วก็จูงมือเธอเดินออกไปข้างนอก เสิ่นเฉียวให้เธอนำพาตัวเองไปข้างหน้า จนตอนถึงรถเสิ่นเฉียวถึงตอบสนองกลับมา

ซูจิ่วเคาะหน้าต่างรถ หน้าต่างรถสั่นสักพัก หานชิงดวงตาที่ลึกสบเข้ากับใบหน้าของเธอ

“ประธานหาน ฉันบังเอิญเจอกับคุณหนูเสิ่น อยากให้เธอนั่งรถตากลมของพวกเราสักครั้ง? ”

พูดจบ ซูจิ่วรู้สึกถึงสายตาของหานชิงดุเดือดนิดหน่อย ดูเหมือนจะตำหนิเธอสำหรับความคิดเห็นของเธอเอง ซูจิ่วเอวค่อยๆ ก้มลง ไม่กล้าพูดอะไร

เสิ่นเฉียวก็รู้สึกถึงการบังคับ เธอมองซูจิ่วอย่างอึดอัด แล้วพูดด้วยเสียงต่ำๆ : “ฉันก็แค่มาดูเฉยๆ ฉันยังมีธุระให้ไปทำอีก ก็คือไม่นั่งรถตากอากาศของประธานหานแล้ว ไปก่อนนะ”

“ขึ้นรถเถอะ”

เสิ่นเฉียวกำลังหันตัวกลับไป แต่เสียงที่เย็นชาของหานชิงก็ดังขึ้นมา ก้าวเท้าของเธอก็หยุดลง แล้วก็มองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกันแน่

เห็นๆ อยู่ว่าหนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้เขายังมีท่าทางที่จริงจังมาก เสิ่นเฉียวไม่อยากให้มาพัวพันด้วย แต่ว่าวินาทีต่อมา……เขากลับเรียกเธอขึ้นรถ