เมียไร้รัก นิยาย บท 34

เมษา...

ฉันเข่าแทบทรุดเมื่อกลับมาเห็นสภาพบ้านของตัวเองที่ตอนนี้ไฟกำลังลุกไหม้อย่างหนักเพราะเป็นบ้านไม้ทั้งหลังโดยมีหน่วยกู้ภัยและเจ้าหน้าที่ดับเพลิงกำลังช่วยกันดับไฟอยู่ ชาวบ้านที่อยู่ละแวกใกล้เคียงก็ต่างมามุงดูกันเต็มไปหมดโชคดีที่เปลวไฟไม่พัดไปติดบ้านใครเพราะบ้านของฉันมันอยู่ในสวนห่างจากบ้านของชาวบ้านไกลพอสมควรซึ่งตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าไฟมันไหม้บ้านของฉันได้ยังไง ฉันมั่นใจว่าก่อนออกจากบ้านเมื่อเช้าฉันก็ดับไฟในครัวแล้วและไม่ได้เสียบปลั๊กอะไรทิ้งไว้เลย 

"ฮือออ ฮือออ  ไฟเต็มบ้านหมดเลย ฮืออออ ตุ๊กตาของน้องอยู่ข้างในด้วยฮืออออ" น้องพอใจร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อเห็นไฟไหม้บ้านของตัวเองตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อโชคดีที่คุณพีเจอาสาอุ้มลูกให้เพราะตอนนี้ฉันอุ้มแกไม่ไหวมันไม่มีแรงแขนขาหมดแรงไปหมดแล้วตอนนี้

"ไฟมันไหม้ได้ยังไงกัน" ฉันพูดคนเดียวแต่เขาคงจะได้ยิน

"เธอแน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้เสียบปลั๊กไฟหรือก่อไฟเอาไว้ก่อนออกจากบ้าน"

"ฉันมั่นใจค่ะ"

"ถ้าอย่างงั้นมันต้องมีคนทำเพราะจู่ๆบ้านเธอจะไหม้ได้ยังไง เอางี้ฉันจะให้ตำรวจช่วยสืบ"

"ฮือออ ฮือออแม่จ๋าแล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน ไฟไหม้บ้านเราหมดแล้วเราไม่มีที่นอนแล้ว ฮึก ฮึก ฮืออ ฮือออ"

"โอ๋ โอ๋ไม่ร้องนะครับคนดี ไม่ร้องน๊าาา" คุณพีเจปลอบลูกพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้แก

"แล้วน้องจะไปนอนที่ไหนค้า ฮือออ ฮืออออ"

ฉันสงสารลูกจับใจแต่คำถามที่ลูกถามฉันก็ยังไม่รู้จะตอบยังไงเพราะฉันเองก็ไม่รู้จะไปนอนที่ไหนในคืนนี้ เงินติดตัวก็มีไม่กี่บาท แต่นับว่าโชคยังดีที่ฉันไม่ไ่ด้เก็บเงินไว้ในบ้านเพราะฉันเอาเงินฝากธนาคารไว้ตลอดถ้าไม่อย่างงั้นฉันคงไม่เหลืออะไรเลย แต่โชคดียิ่งกว่าสิ่งอื่นใดก็คือตอนที่ไฟไหม้ฉันกับลูกไม่ได้อยู่ในบ้าน ฉันคิดในแง่ดีว่าฉันกับลูกยังปลอดภัยดีก็เพียงพอแล้ว

"เกิดอะไรขึ้นเมษา แล้วนี่ไฟไหม้บ้านได้ยังไง" ในขณะที่ฉันกำลังยืนมองดูไฟที่กำลังมอดลงทีละนิดเพราะเจ้าหน้าที่ควบคุมเพลิงไว้ได้แล้วคุณไทด์ที่วิ่งกระหืดกระหอบมาถามฉันด้วยน้ำเสียงตกใจ

"เมก็ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ" 

หลังจากที่ไฟดับหมดแล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจก็มาสอบปากคำฉันเพราะฉันอาศัยอยู่ที่นี่ ไม่นานคุณลุงเจ้าของสวนก็มาแกถามฉันด้วยความเป็นห่วงว่าปลอดภัยดีใช่ไหม ซึ่งตอนแรกฉันคิดว่าแกจะโกรธที่ฉันทำให้บ้านสวนของแกไหม้แต่เปล่าเลยแกบอกว่าเดี๋ยวแกจะให้คนมาสร้างบ้านให้ใหม่แทนหลังเก่าเพราะแกสงสารฉันกับลูกที่ไม่มีที่ไป ฉันไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณแกยังไงที่แกดีกับฉันขนาดนี้

เวลาต่อมา...

"แล้วนี่จะทำยังไงต่อไป" คุณไทด์ถามฉันหลังจากที่คุณลุงเจ้าของสวนกับตำรวจกลับไปกันหมด ส่วนน้องพอใจคงร้องไห้จนเหนื่อยแกหลับคาไหล่คุณพีเจไปแล้วค่ะ

"ฉันจะให้เมกับลูกไปอยู่ที่บ้านก่อน" 

"ไม่ไปค่ะ" ฉันรีบปฏิเสธคุณพีเจทันทีเพราะฉันไม่จะไม่กลับไปที่นั่นอีกเป็นเด็ดขาด

"ไม่ไปแล้วเธอกับลูกจะไปนอนที่ไหน" 

"ฉันจะไปเช่าโรงแรมนอนก่อนคืนนึง พอพรุ่งนี้เช้าฉันจะไปเบิกเงินที่ธนาคารแล้วไปหาห้องเช่าเล็กๆอยู่" นี่คือสิ่งที่ฉันคิดได้ตอนนี้แต่ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ

"เธอจะให้ลูกไปอยู่ห้องเช่าเล็กๆเนี้ยนะเอาอะไรคิดวะ เธอไม่สงสารลูกหรือไงให้ลูกอยู่ห้องเช่าเล็กๆแคบๆฉันทำใจไม่ได้" 

"แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง ให้ฉันไปอยู่ที่บ้านของคุณฉันไม่ไปเด็ดขาด"

"ทำไมมันเป็นยังไงทำเหมือนไม่เคยอยู่"

"ก็เพราะเคยอยู่ยังไงล่ะคะฉันถึงไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก" ฉันไม่อยากจะพูดว่าเพราะอะไร ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันยังไม่ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นั่น ยังไม่ลืมว่าเขาเคยทำอะไรกับฉันไว้บ้าง เขาอาจจะลืมมันไปแล้วแต่ฉันไม่เคยลืม

ผมขับรถพาเมษากับลูกมาที่บ้านโดยระหว่างทางเราไมไ่ด้คุยอะไรกันเลยเพราะพอขึ้นรรถมาปุ๊บเมษาก็หลับตามลูกไปผมก็เลยปล่อยให้นอนไปจนกระทั่งมาถึงบ้านก็ยังไม่มีใครตื่นทั้งลูกทั้งเมีย...เก่า ผมก็เลยตัดสินใจอุ้มน้องพอใจลงมาก่อน และพอผมอุ้มแกเข้ามาในบ้านแม่บ้านก็ต่างพากันเดินมาดูแล้วมองหน้าผมด้วยความสงสัยเพราะในอ้อมแขนของผมมีเด็กผู้หญิงตัวน้อยหลับอยู่

"คุณพีเจพาเด็กที่ไหนมาคะ หน้าตาน่ารักเชียว"

"ลูกผมเอง"

"ห๊ะ!!"

"ลูกคุณพีเจ??"

"คุณพีเจอำป้าหรือเปล่าคะ"

"ผมจะอำป้าเพื่ออะไร แกชื่อน้องพอใจเป็นลูกของผมกับ..เมษาน่ะ"

"หนูเมษาน่ะเหรอคะเป็นไปได้ยังไงกัน"

"เป็นไปแล้วครับ ว่าแต่ป้าอย่าเพิ่งถามอะไรมากป้าช่วยไปทำความสะอาดห้องนอนเก่าของเมษาให้ทีเพราะเดี๋ยวผมจะพาเมษากับลูกไปนอนที่ห้องนั้น"

"หนูเมษามาด้วยเหรอคะ"

"ครับ"

"แล้วตอนนี้หนูเมษาอยู่ไหนคะ ป้าคิดถึงจังเลยไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีตั้งแต่คุณพีเจไล่...อะ เอ่อออ เอ่อ ป้าว่าป้าขอตัวไปทำความสะอาดห้องหนูเมษาก่อนนะคะ" ป้าแม่บ้านพูดไม่ทันจบประโยคก็คงนึกขึ้นได้ว่ากำลังว่าให้ผมอยู่แกรีบสะกิดแม่บ้านคนอื่นๆให้รีบตามขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนของเมษา หลังจากนั้นผมก็พาลูกไปนอนรอที่ห้องของผมก่อนเพราะต้องรอให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องเมษาเสร็จก่อน  ทุกคนคงจะสงสัยว่าในเมื่อเมษาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วทำไมยังมีห้องของเธออยู่อีก ผมยอมรับว่าผมเองเป็นคนบอกให้แม่บ้านทิ้งห้องนั้นไว้แบบนั้นไม่ต้องขนย้ายอะไรออกมาไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้ากระเป๋าเครื่องประดับที่ผมซื้อให้เธอแต่เธอไม่เอาไปเลยแม้แต่ชิ้นเดียวผมก็เลยสั่งแม่บ้านว่าให้มันอยู่ที่เดิมแบบนั้น ทั้งที่รู้ว่าเจ้าของห้องคงไม่กลับมาที่นี่อีกเพราะผมเป็นคนไล่เธอไปเองแต่ผมก็ยังมีความคิดว่าสักวันเธอจะกลับมาทั้งที่มันเป็นไปไม่ได้ ตลกไหมล่ะความคิดผม อย่าถามเลยว่าเพราะอะไรผมถึงคิดแบบนั้นเพราะผมก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน