เมียไร้รัก นิยาย บท 35

เมษา...

"อื้มมมม" ฉันรู้สึกถึงความนุ่มที่สัมผัสแผ่นหลังและอากาศที่เย็นผิดปกติ ฉันลืมตาตื่นเพราะห่วงลูกแกอาจจะหนาวเหมือนที่ฉันหนาวอยู่ตอนนี้แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมากลับพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องนอนเพียงลำพังคนเดียว ห้องที่คุ้นเคยมันคือห้องนอนที่บ้านของคุณพีเจฉันมองไปรอบๆห้องมองดูข้าวของทุกอย่างที่มันยังวางไว้ที่เดิม แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วลูกล่ะลูกอยู่ไหน ฉันดีดตัวลุกจากที่นอนแล้วเปิดประตูออกไปเพื่อตามหาลูก พอฉันเปิดประตูออกมาก็เจอเข้ากับคุณพีเจที่ออกมาจากห้องนอนของเขาพอดี

"น้องพอใจอยู่ไหนคะ"

"หลับอยู่ในห้อง"

"คุณช่วยอุ้มแกออกมาทีค่ะ"

"แล้วทำไมไม่เข้าไปอุ้มเอง"

"ฉันไม่อยากเข้าไปในห้องของคุณ"

"ฉันอนุญาตเข้าได้"

"ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่อยากเข้าไป"

"ทำไม อดีตมันยังฝังใจเธอหรือไง" 

".........." ฉันไม่ตอบเพราะสิ่งที่เขาพูดมามันคือความจริง ความจริงที่ว่าฉันยังจำภาพเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดีไม่เคยลืม

"ฉันขอโทษ" 

"คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษเพราะคุณไม่ได้ทำอะไรผิด"

"ผิดดิ ผิดที่ตอนนั้นเธอเป็นเมียฉันแต่ฉันกลับพาผู้หญิงคนอื่นมานอนแถมยังไล่เธอพูดจาดูถูกเธออีก" ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงพูดจาเหมือนสำนึกผิดรู้สึกผิดทั้งที่ผ่านมานานถึงสามปีแล้วแต่สิ่งที่ฉันอยากบอกกับเขาก็คือ...

"ฉันไม่ใช่เมียคุณค่ะ ตอนนั้นคุณบอกกับฉันเองว่าการแต่งงานของเรามันคือสิ่งที่คุณสร้างขึ้นมาเท่านั้นมันไม่มีอะไรที่เป็นความจริงเลยสักอย่างเดียวรวมถึงใบทะเบียนสมรสปลอมๆแผ่นนั้นด้วยเพราะถ้าในทางกฎหมายแล้วฉันถือว่าฉันไม่ใช่เมียของคุณ ฉันเป็นเพียงผู้หญิงโง่ๆคนนึงที่คุณหลอกให้รักซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่คุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเลย คุณเห็นฉันเป็นเพียงหมากตัวนึงที่เอาไว้ทำให้คุณไทด์รู้สึกเจ็บปวดเท่านั้น และการที่คุณจะพาใครมานอนที่ห้องมันก็เป็นสิทธิ์ของคุณเพราะคุณเป็นเจ้าของบ้าน ฉันมันก็แค่คนอาศัยเป็นแค่ที่ระบายความใคร่พอคุณเบื่อคุณก็เขี่ยทิ้ง"  ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองพูดเขาจะตั้งใจฟังไหม ฉันแค่อยากให้เขารู้ว่าฉันรู้สึกยังไงก็เท่านั้นเองฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษจากเขาเพราะมันไม่สามารถลบล้างความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในใจของฉันได้ต่อให้ผ่านมานานแค่ไหนก็ตาม

หลังจากที่เขาฟังฉันพูดเขาก็เงียบไปพักนึงฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่สักพักเขาก็เดินหันหลังเข้าไปในห้องแต่ฉันไม่ได้ตามเข้าไป ไม่ถึงสองนาทีเขาก็อุ้มน้องพอใจออกมาแต่แกยังหลับอยู่ ฉันก็เลยรับลูกมาอุ้มไว้ซึ่งสถานการณ์ตอนนี้มันทำให้เราใกล้ชิดกันฉันกับเขาสบตากันก่อนที่ฉันจะหลบสายตาแล้วอุ้มลูกมากอดไว้จนไม่ทันสังเกตว่าเขากำลังมองที่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉันอยู่

"ฉันเพิ่งสังเกตว่าเธอยังสวมแหวนวงนี้อยู่" แหวนวงนี้ที่เขาพูดถึงมันคือแหวนแต่งงานที่เขาขอฉันแต่งงานในคราวนั้น อยากจะบอกว่าฉันไม่เคยถอดมันออกเลยสักครั้งเพราะมันเป็นเครื่องเตือนใจให้ฉันรู้ว่าฉันต้องเจอกับอะไรมาบ้างเจ็บมาแค่ไหนกว่าจะถึงวันนี้

"ค่ะฉันใส่มันตลอดไม่เคยถอดเลยสักครั้งเพราะอะไรรู้มั้ยคะ เพราะว่ามันคือเครื่องเตือนใจให้ฉันรู้ว่ากว่าที่ฉันจะผ่านความเจ็บปวดมาได้ฉันต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนจนตอนนี้ฉันมองมันเป็นเพียงเครื่องประดับชิ้นนึง หรือคุณอยากได้มันคืนคะฉันจะถอดคืนให้ แต่คุณคงไม่ต้องการหรอกมังคะเพราะมันก็แค่แหวนวงละไม่กี่ร้อยที่คุณตั้งใจซื้อมาหลอกฉัน"