เมียไร้รัก นิยาย บท 37

เมษา....

หลวงพ่อทำพิธีอะไรบางอย่างซึ่งฉันกับคุณไทด์ก็ทำได้แค่นั่งพนมมือแล้วมองเพราะน้องพอใจนั่งอยู่บนตักคุณพีเจตลอดเวลาหลังจากนั้นท่านก็เอาน้ำมนต์มาพรมให้น้องพอใจซึ่งฉันก็คอยสังเกตอาการของลูกแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแกก็ปกติดีฉันก็เลยเบาใจเพราะก่อนหน้าจะมาถึงที่วัดฉันคิดไปเรื่อยคิดไปต่างๆนาๆกลัวลูกจะเป็นนั่นเป็นนี่แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรฉันคงคิดมากไปเอง 

"เรียบร้อยแล้วนะไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว"

"เอ่อผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับหลวงพ่อ"

"จะถามอะไรอาตมาล่ะ"

"แม่ของผมท่านมาเกิดเป็นลูกของผมจริงๆเหรอครับ คือผมไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้จริงๆ"

"ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ล้วนเกิดจากกฎแห่งกรรมทั้งนั้นแล่ะโยม  แม่ของโยมตอนที่ท่านยังอยู่ท่านทำแต่ความดีท่านก็เลยไม่ต้องชดใช้กรรมนาน และที่ท่านมาเกิดเป็นลูกของโบมก็เพราะว่าท่านคิดถึงโยมท่านก็เลยอยากกลับมาอยู่กับโยม ต่อไปโยมก็ดูแลหนูน้อยคนนี้ให้ดีๆล่ะเพราะแกคือตัวแทนของคนที่โยมรัก" หลวงพ่อบอกกับคุณพีเจแล้วท่านก็หันมามองหน้าฉันแว๊บนึง

"ส่วนแม่ของลูกโยมอาตมาจะไม่บอกหรอกนะนะว่าโยมจะต้องทำยังไง เอาล่ะถ้าไม่มีอะไรอาตมาขอตัวก่อน" ฉันยอมรับว่าไม่เข้าใจที่ท่านพูดกับเขาเกี่ยวกับฉันแต่จะให้ฉันถามหลวงพ่อก็คงไม่ใช่ จากนั้นเราทุกคนก็ก้มลงกราบหลวงพ่อซึ่งน้องพอใจก็กราบด้วย

"ขอบคุณครับหลวงพ่อ"

"ขอบคุณค่ะหลวงพ่อ"

"ขอบคุณค่า" 

บอกตามตรงเลยนะฉันไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องพาลูกมาทำพิธีอะไรแบบนี้ คือตั้งแต่ฉันเลี้ยงน้องพอใจมาแกไม่เคยมีเรื่องที่ทำให้ฉันรู้สึกกลัวหรือแปลกใจหรือประหลาดใจกับการกระทำของแกเลย ยกเว้นก็แค่ตอนที่แกเริ่มหัดพูดที่จู่ๆแกก็เรียกชื่อของคุณพีเจขึ้นมาโดยที่ฉันไม่ได้สอน ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันอาจจะเผลอพูดชื่อของเขาแล้วแกได้ยินก็เลยพูดตาม แต่พอแกโตขึ้นมาอีกหน่อยแกก็เลิกพูดเหมือนกับว่าไม่เคยพูดคำนี้ออกมา  ที่ผ่านมาน้องพอใจแกก็จะเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใสดื้อซนไปตามวัยมันก็เลยทำให้ฉันรู้สึกเหลือเชื่อมากๆกับสิ่งที่เห็นในวันนี้ ไมว่าจะเป็นการที่แกไปที่ห้องนอนของแม่คุณพีเจแล้วบอกว่าแกเคยอยู่นี่ห้องนี้ แถมยังรู้รหัสเปิดเซฟอีกที่เด็กวันนี้ไม่น่าจะรู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะเปิดมันได้ไหนจะเรื่องพ่อของคุณพีเจอีกที่แกเอาแต่จ้องดูรูปถ่ายแล้วบอกว่ารู้จักและคิดถึง คือถ้าไม่เจอกับตัวไม่เห็นกับตาฉันก็คงจะไม่เชื่อสิ่งต่างๆเหล่านี้ที่บางคนอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลือเชื่อเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้และคิดว่างมงายจนกว่าเราจะมาเจอด้วยตัวเอง  แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นแล้วล่ะเพราะหลวงพ่อท่านบอกว่าท่านตัดกรรมให้แล้วต่อไปน้องพอใจก็จะไม่รู้สึกและคิดถึงเรื่องราวในชาติที่แล้วอีก  มีเพียงแค่คุณพีเจที่ฉันเห็นเขาอยู่ในอาการเศร้าไม่รู้ว่าเขาเศร้าเรื่องอะไร 

"เสร็จเรียบร้อยแล้วพี่ว่าเราไปดูบ้านเช่ากันเลยดีมั้ย" พอลงจากศาลามาคุณไทด์ก็เดินมาหาฉันเพื่อชวนไปหาบ้านเช่าแต่...

"เมษาจะไปทะเลกับลูกไม่มีเวลาไปหาบ้านเช่า" พ่อของลูกค่ะที่พูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วน

"ใช่ค่าคุณลุงไทด์ วันนี้คุณอาพีเจจะพาน้องกับแม่ไปเที่ยวทะเล คุณลุงจะไปกับพวกเรามั้ยค้า^^" เมื่อได้ยินลูกพูดแบบนั้นเขาก็ทำตาขวางใส่คุณไทด์ทันที เขาคงจะกลัวว่าคุณไทด์จะไปด้วยมั้ง แต่ฉันก็อยากให้คุณไทด์ไปด้วยนะเพราะฉันไม่อยากไปกับเขาตามลำพังถึงจะมีน้องพอใจไปด้วยก็ตาม 

"ไปด้วยกันมั้ยคะพี่ไทด์ เมอยากให้ไปด้วย"  พอฉันพูดจบประโยคเขาตวัดสายตามองมาที่ฉันแทนแต่ฉันไม่สนใจ

"พี่ว่าพี่ไม่ไปดีกว่าเพราะคนบางคนคงไม่อยากให้ไป  เอาไว้วันหลังก็แล้วกันเราไปเที่ยวเกาะสวยๆกันไปนอนสักสามวัน ก่อนพี่จะกลับฮ่องกงดีมั้ย"

"ดีค่ะ เมอยากไปเที่ยวเกาะเกิดมายังไม่เคยไปเลย ยังไงเมก็ขอบคุณพี่ไทด์ล่วงหน้านะคะ^^" ที่ฉันพูดฉันพูดจริงไม่ได้ประชดคุณพีเจเพราะไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนั้น

"ส่วนเรื่องบ้านเช่าไว้พรุ่งนี้พี่จะไปรับที่บ้านเวลาเดิมนะ"

"ได้ค่ะพี่ไทด์ ยังไงเมก็ขอโทษด้วยนะคะที่วันนี้ทำให้พี่เสียเวลา"

"ไม่เป็นไรหรอกเพราะวันนี้พี่ก็ได้มาทำบุญ"

"ถ้างั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ"

"ครับ พี่ไปนะ น้องพอใจครับลุงกลับก่อนนะครับ^^"

"ค่า สวัสีดีค่าคุณลุงไทด์^^"

"หึ ทีคุยกับมันนี่เสียงอ่อนเสียงหวาน หมั่นไส้ว่ะอยากจะอ้วก" เขาพูดจาก็หาเรื่องฉันทันทีที่ขับรถออกมานอกวัด ฉันรีบหันไปดูลูกทันทีเพราะกลัวว่าแกจะได้ยินแต่พอหันไปปรากฏว่าตอนนี้น้องพอใจหลับไปแล้ว คือพอเจอแอร์เย็นๆทีไรก็หลับทุกทีแต่ก็ดีแล้วค่ะฉันไม่อยากให้ลูกมาได้ยินอะไรที่ไม่ควรจะได้ยินเพราะเวลาเขาจะพูดอะไรเขาไม่คิด

"ก็พี่ไทด์เค้าเป็นคนสุภาพพูดจาดีจะให้ฉันพูดห้วนๆได้ยังไงฉันก็คนมีมารยาทนะคะ ใครพูดกับเราแบบไหนเราก็ต้องพูดจาแบบนั้นกลับไปไม่ใช่เหรอคะ"

"เธอกำลังจะพูดว่าฉันพูดจาไม่ดีกับเธอสินะเธอถึงชอบพูดจาไม่ดีกับฉัน"

"ใครจะไปกล้าพูดจาไม่ดีกับคุณคะ คุณเป็นใครฉันเป็นใครฉันไม่บังอาจหรอกค่ะ แต่ถ้าคุณจะคิดแบบนั้นฉันก็ช่วยไม่ได้"

"หึ ต่อปากต่อคำกับฉันนี่เก่งนักนะทีกับไอ้ไทด์นี่เมอย่างนั้นเมอย่างนี้เรียกมันพี่ทุกคำ พี่ไทด์คะ พี่ไทด์ขา"

ฉันไม่อยากเถียงกับเขาให้เสียสุขภาพจิตเพราะเถียงยังไงก็ไม่ชนะฉันจึงแกล้งหลับไปซะดื้อๆเขาอยากจะพูดคนเดียวก็ตามใจ

พีเจ....

ผมหันไปมองเมษาที่จู่ๆก็หลับทั้งที่เมื่อกี้ยังเถียงผมฉอดๆพอเห็นเธอหลับผมก็เลยเลิกสนใจระหว่างทางผมก็คิดอยู่ว่าจะพาลูกไปเที่ยวทะเลที่ไหนดีที่มันใกล้ๆจะได้กลับบ้านไม่ค่ำมากแต่พอได้ยินไอ้ไทด์พูดว่าพรุ่งนี้มันจะมารับเมษาไปดูบ้านเช่าผมคงต้องเปลี่ยนแผน เพราะถ้าเมษาได้บ้านเช่าหรือห้องเช่าเธอก็ต้องพาลูกไปอยู่ที่นั่นด้วยซึ่งผมจะไม่ยอมเด็ดขาดหลวงพ่อเพิ่งบอกว่าให้ผมดูแลลูกให้ดีเพราะแกคือตัวแทนของคนที่ผมรัก

ผมจอดรถเข้าข้างทางจากนั้นก็เสิร์ชหาที่พักบนเกาะที่ไหนสักที่ที่มันสวยที่สุดดีที่สุดและแพงที่สุดหลังจากได้สถานที่ที่ผมพอใจแล้วผมก็กดจองทันทีสามคืนหึ 

"คุณจะพาฉันกับลูกไปที่ไหนคะ" เมษาถามผมมาตลอดทางที่ลงจากรถแต่ผมไม่ตอบพอเธฮถามผมก็คุยกับลูกเหมือนไม่ได้ยินที่เมษาถาม จนกระทั่งเรามาถึงเรือเพราะเราต้องนั่งเรือข้ามไปยังบ้านพักบนเกาะที่ผมจองเอาไว้ซึ่งต้องใช้เวลานั่งเรือไปประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึง

"นี่เราต้องลงเรือด้วยเหรอคะ"

"แล้วเธอเห็นเป็นเครื่องบินหรือไง"

"ฉันถามคุณดีๆนะคะ"

"แล้วฉันตอบไม่ดีตรงไหน"

"คุณพีเจ!!!"

"แม่จ๋าทำไมพูดเสียงดังค้า น้องตกใจ" ผมอดขำไม่ได้ที่เมษาถูกน้องพอใจว่า

"แม่ขอโทษค่ะคือแม่กลัวคุณอาจะไม่ได้ยินเพราะเสียงคลื่นมันดังมาก"