เมียไร้รัก นิยาย บท 38

เมษา..

ฉันรู้ว่าตัวเองพูดแรงไปแต่ฉันจำเป็นต้องพูดเพื่อให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาเคยทำเคยพูดกับฉันในวันนั้นมันฉันยังจำมันได้ดีและมันก็เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง ฉันไม่รู้ว่าจะมีทางไหนที่จะทำให้ฉันลืมความรู้สึกเจ็บปวดนั้นได้ ฉันไม่รู้เลยจริงๆ

หลังจากที่ฉันกับเขาปะทะคารมกันเสร็จเขาก็เดินออกไปจากบ้านพักหายไปตั้งแต่เย็นจนตอนนี้ค่ำแล้วเขาก็ยังไม่กลับ ฉันหวังว่าเขาคงไม่ปล่อยฉันกับลูกไว้ที่นี่หรอกนะ

"แม่จ๋าคุณอาไปไหนค้า คุณอาสัญญากับน้องว่าจะพาน้องไปเล่นน้ำทะเล"

"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" ฉันตอบลูกไปตามตรงเพราะไม่รู้จริงๆว่าเขาหายไปไหน ฉันกับลูกก็เลยเดินหาเขาจนทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอ น้องพอใจตะโกนเรียกก็ไม่มีเสียงตอบรับจนแกเริ่มสะอื้น

"ฮึก ฮึก ฮือออฮือออ คุณอาไปไหนค้าแม่ ฮือออ คุณอาหายไปไหน ฮือออ" ฟ้าก็เริ่มมืดลงเขาก็ไม่รู้ไปอยูที่ไหนน้องพอใจก็เริ่มร้องไห้จนฉันเริ่มใจไม่ดี

"แม่จ๋า คุณอาไปไหนน้องห่วงคุณอาจังเลยค่า ฮึก ฮึก"

"เดี๋ยวคุณอาก็กลับมานะคะ แม่ว่าตอนนี้น้องไปกินข้าวก่อนดีกว่านะเพราะถ้าน้องกินข้าวไม่ตรงเวลาน้องจะปวดท้องแล้วทีนี้น้องก็จะไปเล่นน้ำทะเลกับคุณอาไม่ได้นะคะ"

"ก็ได้ค่า" ฉันยิ้มให้ลูกก่อนจะเดินจูงมือแกมาที่โต๊ะทานข้าวที่มีพนักงานของรีสอร์ตนำอาหารมาเสิร์ฟให้ตั้งแต่เย็นตอนแรกแกก็ค่อยกินตาแกมองไปที่ประตูหน้าบ้านตลอดเวลาจนฉันต้องขู่ว่าถ้าแกไม่ยอมกินข้าวฉันจะไม่ไปตามคุณอาให้แกก็เลยยอมกินแต่โดยดี หลังจากนั้นฉันก็พาแกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเข้านอนเพราะนี่มันก็สองทุ่มกว่าแล้ว ส่วนเสื้อผ้าของฉันกับลูกเขาคงจะแจ้งทางรีสอร์ตให้จัดการไว้ก่อนที่เราจะเดินทางมาถึงเพราะตอนที่เดินเข้ามาในห้องก็มีเสื้อผ้าของฉันกับลูกวางไว้บนเตียงหลายสิบชุดรวมถึงของเขาด้วย

"น้องนอนนะคะถ้าน้องนอนแม่จะได้ออกไปตามคุณอาให้น้อง" ฉันต้องหลอกล่อลูกด้วยวิธีนี้เพราะไม่งั้นแกจะไม่ยอมนอนง่ายๆ ดูเหมือนลูกจะติดเขาหนักมากเพราะอะไรๆก็คุณอาตลอดถามว่าฉันน้อยใจลูกไหมก็ไม่นะคะเพราะฉันรู้ว่าแกอยากมีพ่อและเขาก็ทำหน้าที่ของพ่อได้ดีแม้ลูกจะยังไม่รู้ว่าเขาคือพ่อก็ตามแต่ฉันมั่นใจว่าลูกรักเขามากและเขาก็รักลูกมากเช่นกันอาจจะเป็นสายสัมพันธ์ของพ่อกับลูกที่แม้ว่าจะเพิ่งได้เจอกันไม่นานยิ่งเขารู้ว่าลูกคือแม่ของตัวเองที่กลับมาเกิดฉันยิ่งมั่นใจว่าเขาจะรักและปกป้องดูแลลูกได้เป็นอย่างดีและดีที่สุด หลังจากกล่อมลูกจนแกหลับสนิทดีแล้วฉันก็ค่อยๆลงมาจากเตียงเดินออกมาจากห้องนอนของลูกอย่างช้าๆและเบาที่สุดเพราะกลัวแกจะตื่นเพราะกว่าแกจจะหลับไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันหาผ้าคลุมไหล่มาคลุมก่อนจะออกไปตามหาเขาอีกครั้งตอนนี้อากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น ฉันเดินออกมาจากบ้านพักแล้วเดินไปเรื่อยๆตามทางจนเห็นว่าตรงบริเวณชายหาดมีซุ้มมีแสงไฟสลัวๆเปิดอยู่เหมือนมีงานปาร์ตี้ริมชายหาดอะไรประมาณนั้นพอเดินเข้ามาใกล้ฉันก็เห็นว่ามีนักท่องเที่ยวนั่งอยู่ประปรายตามซุ้มที่ทางรีสอร์ตจัดไว้ให้เพื่อให้แขกที่มาพักได้นั่งชิวรับลมยามค่ำคืนโดยมีอาหารและเครื่องดื่มมากมายเอาไว้บริการแต่เท่าที่สังเกตก็มีนักท่องเที่ยวไม่มากเท่าไหร่และส่วนใหญ่จะเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติซะมากกว่าเท่าที่ทราบเกาะแห่งนี้ค่อนข้างเป็นส่วนตัวและจำกัดนักท่องเที่ยวที่มาพักถามว่าราคาแพงไหมฉันคิดว่าน่าจะแพงเพราะทั้งเกาะมีบ้านพักแค่ห้าหลังเท่านั้นซึ่งหลังที่ฉันอยู่ถือว่าใหญ่ที่สุดและวิวดีที่สุดซึ่งราคาก็น่าจะแพงเอาเรื่อง ฉันเริ่มมองหาเขาเผื่อว่าเขาจะอยู่แถวๆนี้จนกระทั่งมาเจอเขานั่งอยู่ตรงบาร์เหล้าแม้จะเห็นเพียงแค่ข้างหลังฉันก็จำเขาได้ฉันจึงรีบเดินไปหาเขาทันทีด้วยความดีใจที่เจอเพราะถ้าไม่เจอเขาที่นี่ฉันก็ไม่รู้จะไปตามหาเขาได้ที่ไหนแล้ว

"คุณพีเจ" ฉันเรียกเขาจากทางด้านหลังพอได้ยินเขาก็หันมาพอเห็นว่าเป็นฉันเขาก็หันกลับไปอย่างไม่สนใจไม่ใส่ใจแล้วดื่มเหล้าที่พนักงานนำมาเสริ์ฟแบบรวดเดียวหมดแก้ว

"คุณมานั่งดื่มตรงนี้ทำไมไม่บอกฉันคุณรู้มั้ยว่าคุณทำให้ฉันกับลูกเป็นห่วง"

"ห่วง?? ห่วงเพื่อ!!! คนอย่างฉันไม่ต้องการให้ใครมาห่วง"

"แต่ลูกเป็นห่วงคุณมาก แกร้องไห้หาคุณ"

"หึ ก็คงจะมีแค่ลูกที่เป็นห่วง ส่วนเธอคงไม่ห่วงฉันหรอกเพราะฉันไม่ใช่เทพบุตรแสนดีอย่างไอ้ไทด์ หึใช่ซี้ฉันมันไม่ดีไม่เป็นสุภาพบุรุษอย่างมันนี่เธอถึงไม่ห่วงฉันที่เป็นพ่อของลูกเธอ เธอคงอยากได้มันเป็นพ่อของลูกแทนฉันใช่มั้ย" ฉันไม่รู้ว่าเขาจะดึงคุณไทด์มาเกี่ยวทำไมแต่ก็ช่างเถอะเพราะตอนนี้เขาเมามากแล้วฉันว่าเขาควรจะกลับไปนอน

"คุณเมาแล้วกลับบ้านพักเถอะค่ะ" ฉันเข้าไปประคองเขาเพื่อจะพาเขากลับบ้านพัก

"อย่ามายุ่ง!!!" เขาสะบัดแขนฉันจนฉันเกือบล้มแต่โชคดีที่ไม่ล้มเพราะเหมือนมีใครบางคนมาประคองฉันจากทางด้านหลังพอดี

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" พอฉันหันไปปรากฏว่าเป็นชายหนุ่มคนนึงอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉันพอฉันตั้งสติได้ก็รับถอยออกมาเพราะตอนนี้เหมือนเขากำลังโอบกอดฉันอยู่

"เอ่อ ไม่เป็นอะ..."

"แล้วมึงมายุ่งอะไรห๊ะ" ฉันพูดไม่ทันจบประโยคคุณพีเจก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวแล้วดึงตัวฉันให้ไปยืนอยู่ข้างๆเขา

"ผมก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะครับถ้าผมไม่เห็นว่าเธอกำลังจะล้ม ว่าแต่คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ คุณ..." เหมือนผู้ชายตรงหน้าจะไม่ได้สนใจคำพูดของคุณพีเจเลยเขาหันมาพูดกับฉันแทน

"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยประคองฉันไว้" ฉันกล่าวของคุณผู้ชายคนนั้นตามมารยาทแต่ดูเหมือนคนข้างๆจะไม่พอ

"ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย คุณชื่ออะไรครับ"

"ฉันชื่อ...."

"จะบอกมันเพื่อ??? กลับ!!!" เขากระชากแขนฉันแล้วพาเดินออกมาด้วยสภาพเมาโซเซจนฉันกลัวว่าคราวนี้ตัวเองจะล้มจริงๆทั้งฉันและเขา

"คุณพีเจ คุณเดินช้าๆหน่อยสิคะจะรีบไปไหนเดี๋ยวก็ล้มหรอก" ฉันพยายามพูดกับเขาดีๆเพื่อให้เขาเดินช้าๆแต่เขาก็ไม่ฟัง

"จะเดินช้าๆแล้วรอให้ไอ้หน้าจืดนั้นมันเดินตามมาหรือไงห๊ะ อ่อมันยังไม่รู้จักชื่อเธอนี่ เธอคงอยากจะบอกทั้งชื่อทั้งที่อยู่เลยสินะ หึแล้วก็อย่าลืมบอกมันด้วยล่ะว่ามีลูกแล้วน่ะ!!!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงโมโหก่อนจะปล่อยมือฉันแล้วผลักออกอย่างแรงโดยที่ฉันไม่ทันระวังตัวทำให้คราวนี้ฉันล้มลงไปจริงๆจนทำให้ฉันโดนหินที่ชายหาดบาดเข้าที่แขน

"โอ๊ย!!!"

"เมษา!!! เธอเจ็บมากไหมฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอเจ็บ ฉันไม่ได้ตั้งใจผลักเธอ" เขาดึงแขนฉันไปดูจนเห็นว่าที่แขนของฉันมีเลือดซึมออกมา

"ไม่เป็นไรค่ะแผลแค่นิดเดียว" ฉันลุกขึ้นโดยมีเขาคอยพยุง

"เธอเดินไหวไหม" น้ำเสียงและแววตาห่วงใยของเขาทำให้ฉันต้องรีบหลบสายตาคู่นั้นเพราะมันเคยทำให้ฉันเจ็บมาแล้ว

"ฉันมีแผลที่แขนนะคะไม่ใช่ที่ขาทำไมจะเดินไม่ได้คะ" ฉันตอบโดยไม่มองหน้า

"ฉันว่าฉันอุ้มเธอไปดีกว่า"

"ไม่ต้อง.....กรี๊ดดดด คุณพีเจคุณวางฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะคะไม่ต้องอุ้มฉันเดินไหว ฉันอายคนดูสิมีแต่คนมอง"