เมียไร้รัก นิยาย บท 39

พีเจ...

"ฉันกลัวว่าถ้าฉันรักใครแล้ววันนึงเขาคนนั้นจากฉันไปฉันต้องเจอกับความรู้สึกเดิมๆ นั่นก็คือความเจ็บปวดความเสียใจเธอก็เห็นว่าตอนนี้ฉันไม่เหลือใคร ทุกคนที่ฉันรักพวกเขาทิ้งฉันไปหมดไม่ว่าจะเป็นแม่ พ่อ หรือแม้แต่ย่า มันเจ็บปวดมากนะที่เห็นคนที่เรารักจากเราไปโดยที่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลยถึงจะมีเงินทองมากมายมหาศาลก็ไม่สามารถยื้อชีวิตยื้อความตายให้คนที่เรารักกลับคืนมาเพราะแบบนี้ฉันถึงกลัวฉันถึงไม่อยากรักใครไม่อยากรู้สึกอะไรกับใครเพราะถ้าเกิดวันนึงฉันต้องสูญเสียคนที่ฉันรักไปอีกฉันไม่รู้จะทนอยู่ได้ยังไงคนเดียวบนโลกใบนี้ ฉันก็เลยคิดว่าฉันจะไม่รักไม่รู้สึกอะไรกับใครอีกเป็นอันขาดจะใช้ชีวิตแบบไม่ต้องมีคนรักเพราะมันจะได้ไม่เจ็บปวดเสียใจอีก ตอนที่ไล่เธอออกไปจากชีวิตเธอคิดว่าฉันไม่เสียใจงั้นเหรอที่ทำแบบนั้นเธอคิดว่าฉันอยากทำหรือไงเพราะในตอนนั้นฉันเหลือแค่เธอเพียงคนเดียวไม่เหลือใคร แต่ด้วยความที่ฉันกลัวกลัวไปหมดทุกอย่างฉันถึงต้องทำแบบนั้น ฉันอาจจะโง่ที่ทำอะไรแบบนั้นลงไปทั้งที่รู้ว่าเธอต้องเจ็บปวดแต่ฉันก็ยังโง่ที่จะทำ พอเธอจากไปฉันก็พยายามทำใจให้ลืมไม่ให้คิดถึงเธออีกจนเวลาผ่านไปฉันคิดว่าฉันลืมเธอได้แล้วก็เลยกลับมาทำตัวเหี้ยทำตัวเลวเหมือนเดิมทำตัวให้มีความสุขในสิ่งที่ฉันเลือกเอง จนกระทั่งวันที่เรากลับมาเจอกันอีกครั้งฉันไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีเพราะความพยายามของฉันที่ต้องการลืมเธอมันไร้ความหมายลงทันที ยิ่งได้รู้ว่าเรามีลูกด้วยกันมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดและรู้สึกแย่ที่เคยทำให้เธอเสียใจ และยิ่งได้เห็นว่าเธอกับลูกลำบากมากแค่ไหนฉันยิ่งรู้สึกแย่ ฉันอยากจะชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างอยากเริ่มต้นใหม่แต่มันคงจะสายเกินไปเพราะเธอคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันแล้ว คำว่ารักที่เธอเคยพูดให้ฉันฟังมันคงไม่เหลือแล้ว

"คุณพี"

"เธออย่าเรียกชื่อฉันแบบนี้เพราะมันยิ่งทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองเคยเลวมากแค่ไหน แต่ฉันอยากจะบอกว่าทุกคำพูดที่ฉันพูดออกมามันคือความจริงจากใจคนเลวอย่างฉันเธออาจจะไม่เชื่อเพราะฉันเคยโกหกหลอกลวงเธอมาก่อน แต่ฉันสาบานว่าฉันไม่ได้โกหกถ้าที่ฉันพูดมามันไม่ใช่เรื่องจริงขอให้ฉันมีอันเป็นไปสามวันเจ็ดวัน"

"ไม่เอาค่ะอย่าพูดแบบนี้มันไม่ดี"

"แล้วเธอเชื่อที่ฉันพูดหรือเปล่า.."

"ฉัน..." ผมจ้องไปที่แววตาของเมษาแววตาของเธอมีความลังเลและหวั่นไหว ผมไม่รู้ว่าเธอจะเชื่อในสิ่งที่ผมพูดหรือเปล่า แต่ผมสาบานได้ว่าผมพูดความจริงทุกอย่างความจริงที่ไม่เคยพูดให้ใครฟังมาก่อน

"ว่าไงเธอเชื่อฉันหรือเปล่า" เมษาจ้องตาผมกลับแต่คราวนี้แววตาของเธอเปลี่ยนไป

"ฉันเชื่อค่ะ"

"แปลว่าเธอให้อภัยฉันแล้ว"

"เปล่าค่ะถึงฉันจะเชื่อในสิ่งที่คุณพูดแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะให้อภัยหรือลืมในสิ่งที่คุณเคยทำไว้เพราะความรู้สึกดีๆ ที่มันเสียไปแล้วยากที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ความรักที่ถูกทำลายโดยคนที่เรารักมันเจ็บปวดมากนะคะจะให้ฉันลืมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกลับมารักมารู้สึกแบบเดิมแบบที่ฉันเคยรู้สึกกับคุณฉันทำไม่ได้จริงๆ ฉันบอกตามตรงฉันกลัวค่ะ"

"เธอจะกลัวอะไร"

"กลัวว่าถ้าฉันให้อภัยคุณยอมยกโทษให้คุณง่ายๆ สักวันหนึ่งก็คุณอาจจะกลับไปทำแบบเดิมอีกคุณคิดว่าฉันจะต้องทำยังไงกับความรู้สึกของตัวเองถ้าถึงวันนั้น ฉันไม่อยากเชื่อใจคุณอีกแล้ว ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือลูก ฉันมั่นใจว่าคุณจะเป็นพ่อที่ดีของลูกได้ เราสองคนจะเป็นพ่อเป็นแม่ที่ดีให้กับลูก สถานะระหว่างเรามีเพียงเท่านี้"

"เมษา"

"ขอโทษนะคะ ฉันจะกลับห้องลูก" ผมไม่มีแรงที่จะรั้งเธอเอาไว้เพราะถึงเธอจะบอกว่าเชื่อแต่เธอไม่ให้อภัย

เมษา...

หลังจากเข้ามาในห้องแล้วฉันพยายามข่มตาหลับแต่ทำยังไงก็นอนไม่หลับสักทีเพราะเอาแต่คิดถึงสิ่งเขาพูดกับฉัน ถามว่าที่เขาพูดมาทั้งหมดฉันเชื่อไหมฉันเชื่อนะเพราะแววตาของเขาดูจริงจังมากกว่าครั้งไหนๆแต่จะให้ฉันให้อภัยเขาแล้วมาเริ่มต้นกันใหม่ฉันคงทำไม่ได้เขาอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าเคยทำอะไรไว้บ้างแต่ฉันไม่เคยลืมค่ะไม่ว่าจะเป็นคำพูดที่หรือการกระทำที่ทำร้ายความรู้สึกทำร้ายจิตใจของฉันฉันนอนมองหน้าลูกน้ำตาของฉันก็ไหล ฉันรู้สึกสงสารลูกที่ฉันไม่สามารถทำให้แกมีครอบครัวที่สมบูรณ์อยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกได้ ตอนนี้ฉันรู้สึกเกลียดตัวเองเหลือเกินว่าทำไมถึงอ่อนไหวและอ่อนแอง่ายดายขนาดนี้ฉันทำไมต้องร้องไห้เพราะเขาอีกในเมื่อฉันเคยสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าฉันจะไม่ร้องไห้เพราะเขาอีกแต่สุดท้ายฉันก็ทำไม่ได้ฉันยังร้องไห้ฉันยังหวั่นไหวกับคำพูดของเขาเมื่อครู่แต่ฉันต้องทำเป็นใจแข็งเพื่อปกป้องหัวใจตัวเองเพราะฉันเคยทำพลาดมาแล้วถึงสองครั้งฉันไม่อยากให้มันมีครั้งที่สามอีกและฉันคิดว่าที่เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้นั่นเป็นเพราะน้องพอใจถ้าไม่มีน้องพอใจเขาก็คงเป็นคุณพีเจคนเดิมที่ปากร้ายใจร้ายไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นแต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็แล้วแต่ฉันก็ไม่เคยลืมว่าเขาไม่เคยรักฉันเลยไม่เคยรักเลยและเขาก็ยังมองว่าฉันมันโง่

"คุณหลอกเมให้แต่งงานด้วยเพื่อแก้แค้นคุณไทด์เหรอคะ"

"เพิ่งจะมาฉลาด"

"คุณหลอกให้เมรัก คุณหลอกให้เมแต่งงานกับคุณเพียงเพราะคุณต้องการแก้แค้นคุณไทด์เพราะคุณรู้ว่าคุณไทด์คิดยังไงกับเมนั่นคือเหตุผลของคุณใช่ไหม"

"ใช่ เหตุผลมีแค่นั้น" เขาพูดอย่างไม่แคร์เลยสักนิด ทั้งน้ำเสียงทั้งสายตาที่เขามองมามันทำให้ฉันเจ็บ เจ็บจนพูดอะไรไม่ถูก

"คุณทำไมใจร้ายแบบนี้ คุณเล่นกับความรู้สึกของเมแบบนี้ได้ยังไง ฮึก ฮึก เมรักคุณด้วยใจจริง แต่สิ่งที่เมได้ตอบแทนคือการหลอกลวงงั้นเหรอคะ"

"ก็มึงมันโง่ไง ในสายของกูมึงมันก็แค่ขยะที่กูไม่มีวันเห็นค่า มึงคิดว่าที่กูแต่งงานกับมึงเพราะกูรักมึงจริงๆ งั้นเหรอห๊ะ"

ทุกคนพูดของเขาในวันนั้นฉันจำมันขึ้นใจทุกประโยค และที่เขาบอกกับฉันว่าเขารู้สึกฉันไม่รู้ว่าเขารู้สึกแบบไหนหรืออาจจะแค่รู้สึกผิดก็ได้แต่ไม่ได้รู้สึกรักเพราะถ้าเขารักฉันสักนิดที่ผ่านมาเขาคงไม่ใจร้ายกับฉันมากมายขนาดนั้น ฉันดึงลูกเข้ามากอดด้วยความรักสุดหัวใจเพราะแกคือสิ่งเดียวบนโลกใบนี้ที่ทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อได้ด้วยความหวังแกเปรียบเสมือนลมหายใจคือแรงกายแรงใจในการต่อสู้ชีวิต ฉันคิดว่าถ้ากลับไปฉันคงต้องหาอะไรทำสักอย่างเพราะถ้าให้อยู่เฉยๆเงินเก็บที่มีอยู่คงจะหมดในไม่ช้าอีกอย่างน้องพอใจก็จะต้องเข้าโรงเรียนในหน้าฉันยิ่งต้องรีบทำงานหาเงินเอาไว้ให้ลูกได้เรียนหนังสือ ฉันตั้งใจจะหาเงินส่งลูกเรียนด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองฉันคงไม่กล้าไปขอให้เขาช่วยเพราะลูกคือความรับผิดชอบของฉันถึงเขาจะเป็นพ่อแท้ๆของลูกแต่เป็นลูกที่เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้แกเกิดมา แค่ฉันคิดถึงวันที่แกต้องไปโรงเรียนฉันก็รู้สึกใจหายเพราะเท่ากับว่าฉันจะไม่ได้เจอหน้าลูกตลอดครึ่งวันฉันจะทำใจได้ไหมเพราะตั้งแต่แกเกิดมาจนอายุครบสามขวบเราสองคนไม่เคยแยกจากกันไปไหนเลยอยู่ด้วยกันทุกวันแค่คิดก็ใจหายแล้ว

"แม่ขา" เสียงงัวเงียของลูกทำให้ฉันตื่นจากความคิด

"ขาลูก"

"คุณอากลับมาหรือยังค้าแม่"  นี่คือคำถามแรกที่ลูกถามหลังจากที่แกตื่นนอนมาในตอนเช้า แกคงคิดถึงแล้วก็ห่วงเขามาก ฉันลูบผมลูกแล้วตอบ

"คุณอากลับมาแล้วค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นน้องไปหาคุณอานะคะ"

"แต่แม่ว่าอย่าเพิ่ง...." ฉันกำลังจะบอกกับลูกว่าอย่าเพิ่งไปเพราะตอนนี้มันยังเช้าอยู่มากเขาน่าจะยังไม่ตื่นแต่ไม่ทันเพราะแกกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันก็เลยต้องเดินตามลูกออกไปเพราะเกรงว่าแกจะไปรบกวนเขาที่กำลังนอนอยู่แต่พอฉันเดินตามลูกออกมาก็เจอเขากำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงดูเหมือนเขาจะยังไม่ได้อาบน้ำเพราะเขายังอยู่ในชุดเดิมที่ใส่เมื่อวานอยู่เลย

"คุณอาาาาา" ลูกวิ่งไปหาเขาพอเขาเห็นลูกเขาก็รีบดับบุหรี่ลงทันที

"ยังเช้าอยู่เลยทำไมถึงรีบล่ะครับ" เขาถามลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่เสียงเขาทำไมสั่นๆแหบๆอันนี้ฉันก็ไม่รู้

"ก็น้องเป็นห่วงคุณอา เมื่อวานคุณอาหายไปไหนมาค้า"

"อาไปทำธุระมาครับอาขอโทษนะครับ" เขาพูดขอโทษลูกโดยที่สายตาของเขามองมาทางฉัน

"ไม่เป็นไรค่า ว่าแต่วันนี้คุณอาจะพาน้องไปเล่นน้ำไหมค้า"

"ไปครับเดี๋ยวตอนบ่ายอาพาไปนะครับ"