เมียไร้รัก นิยาย บท 40

พีเจ....

"เธอได้ยินหรือยังว่าเสียงหัวใจของฉันเต้นแรงขนาดไหนมันบอกว่ามัน...รักเธอ"

"คุณพีเจคุณพูดอะไรของคุณ"

"พูดความจริงไง ความจริงที่ว่าฉัน...รักเธอ" ผมยอมรับว่าเขินที่พูดคำนี้ออกมาเพราะผมไม่เคยบอกรักผู้หญิงคนไหนเมษาเป็นคนแรก ถามว่าเพราะอะไรถึงกล้าพูดคำนี้เพราะผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วให้เธอเชื่อในสิ่งที่ผมพยายามสื่อออกไปเธอใจแข็งมากไม่ใจอ่อนไม่เชื่ออะไรง่ายๆโดยเฉพาะคำพูดของผมเธอไม่ใช่เมษาคนเดิมที่ผมเคยรู้จักนั่นเป็นเพราะผมเองที่ทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้ผมผิดเองที่เคยหลอกให้เธอรักทั้งที่ตอนนั้นผมไมไ่ด้รักแต่เธอก็เชื่อ แต่พอมาตอนนี้ที่ผมบอกว่ารักเธอดูเหมือนเธอจะไม่เชื่อ

"คุณอย่าเอาคำว่ารักมาหลอกฉันอีกเลยค่ะฉันไม่มีวันเชื่อคุณหรอก" นั่นไงผมนึกอยู่แล้วล่ะว่าเธอไม่เชื่อเพราะผมเคยพูดคำนี้พูดทั้งที่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นมันจึงไม่ผิดที่เธอจะคิดว่าผมโกหกแม้ครั้งนี้ผมจะพูดจริงก็ตามผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกแบบนี้กับเมษาตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ผมคิดว่าผมรู้สึกมานานแล้วแต่ไม่ยอมรับ ก็อย่างที่ผมเคยบอกว่าผมไม่อยากรักใครเพราะไม่อยากเจอกับคำว่าสูญเสีย ผมพยายามปิดกั้นตัวเองมาตลอดทำตัวเหี้ยๆทำตัวเลวๆเมื่อรู้ตัวเองกำลังเริ่มอ่อนแอเริ่มมีความรู้สึกกับคนตรงหน้า ถ้าตอนนั้นผมไม่อคติกับไอ้ไทด์ไม่พยายามเอาชนะมันยอมลดทิฐิลงแล้วมองความเป็นจริงว่าผมรู้สีกยังไงวันนี้ผมคงจะมีครอบครัวที่อบอุ่นที่ผมเคยฝันอยากที่จะมี แต่ผมมันโง่เองโง่ที่คิดว่าการกระทำของตัวเองมันดีที่สุดแต่เปล่าเลยมันกลับเป็นการทำลายและทำร้ายผู้หญิงคนนึงให้เจ็บปวด

"ฉันรู้ว่าเธอไม่เชื่อเพราะฉันเคยโกหกเธอมาก่อนแต่ฉันขอสักครั้งได้ไหมเมษาเธอเชื่อฉันอีกสักครั้งเถอะนะถ้าคราวนี้ฉันโกหกเธออีกขอให้ฉันมีอันเป็นไป..แค่ก แค่ก แค่ก" ผมพูดไปก็ไอไปเพราะรีบพูด

"คุณอย่าสาบานเลยค่ะเดี๋ยวมันจะเข้าตัว ฉันไม่อยากมีบาปติดตัวค่ะ"

"โธ่เมษาทำไมเธอไม่เชื่อฉันสักครั้งวะ" ผมเริ่มโมโหที่เธอไม่เชื่อผมพูดไปใจก็สั่นไปสภาพของผมตอนนี้เหมือนคนวิ่งมาหลายสิบกิโลเพราะอาการไข้ที่เป็น ผมเป็นไข้จริงๆไม่ได้สำออยให้เมษามาดูแลหรอกนะทุกคนอย่าเข้าใจผมผิดถึงผมจะเลวมามากก็เถอะคือผมไม่ได้นอนทั้งคืนมันเลยไม่แปลกที่ผมจะมีสภาพแบบนี้ผมยอมรับว่าผมคิดมากเรื่องที่เมษาพูดผมนั่งทบทวนความเลวของตัวเองจนถึงเช้า ตอนนี้ผมทั้งมึนหัวทั้งปวดหัวทั้งใจสั่นครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะตายยิ่งได้ยินเมษาพูดว่าไม่เชื่อเข้าไปอีกมันยิ่งทำให้อยากจะตายๆไปซะให้รู้แล้วรู้รอดไป ผมไม่ได้เวอร์หรือตอแหลนะผมจะตายจริงๆ แต่ก็คงจะตายไม่ได้ตอนนี้เพราะผมยังต้องมีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบ ผมยังไม่ได้บอกความจริงกับลูกเลยว่าผมเป็นพ่อผมจะยังตายไม่ได้

"คุณเลิกพูดเถอะ ฉันไม่อยากฟัง"

"แต่เธอต้องฟัง"

"คุณจะมาออกคำสั่งจะมาบังคับฉันไม่ได้นะฉันไม่ใช่ขี้ข้าไม่ใช่ลูกน้องไม่ใช่คนรับใช้บ้านคุณ"

"ก็รู้ว่าไม่ใช่เพราะเธอคือแม่ของลูก คือเมีย"

"ฉันไม่ใช่เมีย"

"ไม่ใช่เมียแล้วมีลูกด้วยกันได้ไงวะ"

"คุณรู้อยู่แก่ใจดีอย่าให้ฉันต้องพูด"

"เธอใจแข็งชิบหายเลยว่ะ"

"เพราะใครล่ะคะ"

"เพราะฉันเอง" ผมยอมรับไม่ปฏิเสธ

"ฉันว่าดูท่าอาการคุณก็คงไม่เป็นอะไรมากแล้วไข้ก็น่าจะลดลงแล้วฉันจะไปดูลูก ทิ้งแกไว้นานแล้วขอตัวก่อนนะคะ" ผมอยากรั้งเธอไว้นะแต่เธอจะไปดุลูกผมก็ปล่อยให้เธอไปทั้งที่ไม่อยากให้เธอไป

บ่ายวันนั้น...

หลังจากที่นอนพักไปครึ่งวันอาการไข้ของผมก็เริ่มดีขึ้นไม่ปวดหัวแล้วไข้ก็ลดลงจะมีแค่ไอนิดหน่อยเพราะเมื่อคืนนั่งตากลมทั้งคืน ผมลุกขึ้นอาบน้ำสระผมเพื่อให้ร่างกายสดชื่นก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปข้างนอกเพราะนัดกับลูกไว้ว่าจะพาแกไปเล่นน้ำทะเล

แต่พอผมเดินออกมาที่ห้องรับแขกผมก็เห็นว่าในบ้านไม่ได้มีแค่เมษากับลูกแต่มีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ด้วย ถ้าจำไม่ผิดมันคือผู้ชายคนเดียวกับที่เจอเมื่อคืนผมไม่รู้ว่ามันมาอยู่ในบ้านได้ยังไงแล้วเมษาทำไมถึงให้มันเข้ามาในบ้านหรือเมษารู้จักมัน

"คุณอาาาา" เป็นลูกที่สังเกตเห็นว่าผมยืนอยู่ตรงนี้เพราะแม่ของลูกกำลังนั่งคุยอยู่กับผู้ชายที่ผมไม่รู้จักว่ามันคือใครเป็นใครมาจากไหน และพอเมษาและไอ้หน้าจืดนั่นได้ยินน้องพอใจเรียกชื่อผมทั้งสองคนก็หันมา ผมไม่ได้มองหน้าเมษาแต่ผมมองหน้าไอ้ผู้ชายคนนั้น มันยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตรแต่ผมไมไ่ด้อยากเป็นมิตรกับมัน

"มึง..เอ่อนายเป็นใครมาทำไมที่บ้านของฉัน" ดีที่ผมยั้งคำพูดของตัวเองได้ทันเพราะนึกขึ้นได้ว่าผมไม่ควรพูดจาหยาบคายต่อหน้าลูก