เมียไร้รัก นิยาย บท 41

เมษา...

หลังจากที่เดินออกไปส่งคุณเก่งที่หน้าบ้านแล้วเดินกลับเข้ามาในบ้านฉันก็เห็นคุณพีเจยืนกอดอกทำหน้าตึงใส่ฉันเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่างซึ่งฉันไม่ถามว่าเขาไม่พอใจอะไรเพราะไม่ว่าฉันจะทำอะไรหรือไม่ทำอะไรเขาก็จะชอบใช้สายตาแบบนี้มองฉันอยู่แล้วพูดตรงๆก็คือฉันชินสายตาและการกระทำของเขาแล้วนั่นเองฉันก็เลยไม่สนใจแล้วก็เดินผ่านหน้าเขาไปเพื่อไปหาน้องพอใจที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่ห้องอีกห้องแต่ก็ถูกเขารั้งแขนเอาไว้

"มีอะไรคะ" ฉันหันไปถาม

"ไม่ต้องไป"

"คะ??"

"ฉันบอกว่าเธอไม่ต้องไปงานปาร์ตี้คืนนี้"

"ทำไมคะทำไมจะไปไม่ได้"

"ฉันว่าไอ้นี่ท่าทางมันดูแปลกๆเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ไม่น่าไว้ใจ"

"คุณหมายถึงคุณเก่งเหรอคะที่ไม่น่าไว้ใจ"

"แล้วจะให้ฉันหมายถึงใครถ้าไม่ใช่มันน่ะห๊ะ!!" น้ำเสียงเขาเริ่มดังจนฉันต้องรีบหันไปดูลูกแต่ก็เห็นว่าแกไม่ได้สนใจอะไรก็เลยหันมาคุยกับเขาต่อ

"หมายถึงตัวคุณเองยังไงล่ะคะที่ไม่น่าไว้ใจ"

"............" เขาเงียบไปกับคำตอบของฉัน

"คุณเก่งเค้าก็ดูเป็นคนดีพอรู้ว่าคุณไม่สบายเค้าก็เดินมาถามอาการถึงที่บ้านทั้งๆที่เค้าเป็นถึงเจ้าของที่นี่เค้าไม่จำเป็นต้องมาเองก็ได้ให้พนักงานของเค้ามาถามอาการคุณก็ได้แต่นี่เค้าห่วงลูกค้าที่มาพักที่รีสอร์ทที่เกาะของเค้า" ฉันอธิบายคำตอบแต่ดูเหมือนฉันจะยิ่งทำให้เขาไม่พอใจหนักกว่าเดิม

"มันทำแค่นี้ก็คิดว่ามันเป็นคนดี??"

"แล้วเค้าไม่ดีตรงไหนคะ"

"ก็ตรงที่......" แล้วเขาก็เงียบไปเพราะไม่มีคำตอบตอบฉัน

"ตอบมาสิคะว่าคุณเก่งเค้าไม่ดีตรงไหน ถ้าคุณตอบไม่ได้คุณก็อย่ากล่าวหาคนอื่นว่าเค้าไม่ดีหรือไว้ใจไม่ได้"

"นี่เธอเห็นมันดีกว่าฉันงั้นดิ"

"ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณด้วยเรื่องไร้สาระหรอกนะคะ แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ไปฉันก็ไม่ไป"

"ตกลงเธอไม่ไปใช่ไหม" พอได้ยินแบบนั้นหน้าที่ตึงๆอยู่ก็เผยรอยยิ้มออกมา

"ไม่ไปค่ะ ฉันก็แค่รับปากคุณเก่งเค้าไปตามมารยาทเท่านั้นแล้วอีกอย่างฉันห่วงลูกไม่อยากพาแกไป" คือฉันคิดว่างานปาร์ตี้ที่จะจัดน่าจะเหมาะสำหรับผู้ใหญ่มากกว่าและคงจะมีการดื่มเหล้ากันด้วยฉันไม่อยากให้ลูกไปเจอไปเห็นสิ่งเหล่านั้นซึ่งมันคงจะดูไม่ดีสำหรับเด็กวัยนี้และอีกอย่างฉันเองก็ไม่ได้ชอบงานที่มีคนเยอะๆ

"แล้วไม่เป็นห่วงฉันบ้าง??"

"ห่วงคุณ?? ทำไมฉันจะต้องห่วงคุณด้วยคะคุณมีอะไรให้น่าห่วง"

"ก็ฉันไม่สบายอยู่"

"แต่ดูท่าทางตอนนี้คุณก็สบายดีแล้วนี่คะไม่อย่างงั้นคงไม่มีแรงลุกขึ้นมาหาเรื่องฉันกับคุณเก่งหรอก"

"ฉันไม่ได้หาเรื่องเธอ"

"ช่างมันเถอะค่ะ คุณไม่เคยรู้ตัวหรอกว่าตัวเองเป็นคนแบบไหนนิสัยยังไง"

"นี่เธอด่าฉันใช่ไหมว่าฉันนิสัยไม่ดี"

"ก็แล้วแต่คุณจะคิดเถอะค่ะฉันขอตัวไปดูน้องพอใจก่อนนะคะ"

พีเจ...

ผมมองตามหลังเมษาที่เดินผ่านหน้าผมไปอย่างไม่ใส่ใจกับคำพูดของตัวเองที่ว่าผมเถียงผมฉอดๆ คือเดี๋ยวนี้เธอไม่กลัวผมเลย ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ผมพูดผมว่าอะไรนิดอะไรหน่อยก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาพอโดนดุหน่อยก็จะร้องไห้ตัวสั่น แต่ก็ดีแล้วล่ะครับที่เธอเป็นแบบนี้เพราะนั่นเท่ากับว่าเธอเข้มแข็งขึ้นไม่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน

ตอนนี้ผมเดินออกมาที่ชายหาดตรงที่มีการจัดปาร์ตี้เพราะผมอยากรู้ว่าทำไมไอ้เก่งมันถึงอยากให้เมษามานัก ส่วนเมษากับน้องพอใจน่าจะเข้านอนแล้วเพราะนี่ก็เกือบห้าทุ่มผมก็เลยออกมาคนเดียวโดยไม่บอกให้เมษารู้ ผมเดินสำรวจไปรอบๆบริเวณงานที่มีนักท่องเที่ยวกำลังทยอยเข้ามาร่วมงานพร้อมกับมองหาไอ้เก่งแต่ก็ยังหาไม่เจอจนกระทั่งได้ยินเสียงพนักงานเสริ์ฟผู้หญิงสองคนคุยกันซึ่งผมจะไม่สนใจเลยถ้าพวกเธอไม่ได้เอ่ยชือของคนที่ผมกำลังมองหาอยู่

"นี่แกช่วยเอาไวน์ไปให้คุณเก่งที่บ้านพักทีสิ"

"ไม่เอาอ่ะ คุณเก่งเค้าใช้ให้แกเอาไปให้ไม่ใช่เหรอทำไมแกไม่เอาไปให้เองล่ะ"

"ก็ฉันกลัวนี่นาแกก็รู้ว่าถ้าเข้าไปตอนที่คุณเก่งเมาแล้วจะเจอกับอะไร"

"ฉันก็กลัวเหมือนกันกับแกนั่นแล่ะ"

"แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ ฉันไม่อยากเจ็บตัว" ระหว่างที่พนักงานสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่ก็มีผู้หญิงอีกคนนึงเดินเข้ามาซึ่งผมก็พอจะจำได้ว่าเธอคือผู้จัดการที่นี่เพราะตอนที่ผมมาถึงเธอก็เป็นคนต้อนรับ

"นี่เธอสองคนมัวยืนทำอะไรกันอยู่ทำไมไม่ไปดูแลแขกในงาน"

"คุณผู้จัดการคะ คือว่า.."

"อ้ำๆอึ้งๆอะไรแล้วนี่ขวดไวน์ของใคร"

"ของคุณเก่งค่ะคุณเก่งใช้ให้หนูเอาไปให้แต่หนูไม่กล้าไป หนูกลัว"

"หนูก็กลัวค่ะ"

"เดี๋ยวฉันจะเอาไปให้เองเอามานี่"

"ค่ะ ๆ"

หลังจากนั้นผมก็แอบเดินตามผู้จัดการรีสอร์ทมาถึงบ้านพักหลังนึงซึ่งอยู่ด้านหลังของเกาะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณเก่งคะ"

แอร๊ดดดดด

"ฉันใช้เด็กให้เอามาแล้วทำไมเธอถึงเอามาเอง"

"เด็กๆไม่กล้ามาหรอกค่ะ คุณเก่งก็น่าจะทราบว่าเพราะอะไร"