เมียไร้รัก นิยาย บท 46

เมษา....

เช้าวันต่อมา....

ฉันฟื้นจากอาการไข้หลังจากที่คุณพีเจดูแลฉันอย่างดีทั้งคืนคอยเช็ดตัวป้อนยาป้อนข้าวจนอาการต่างๆ ก็ดีขึ้นพอฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อนแขนของเขาซึ่งน่าจะทั้งคืนฉันเงยหน้ามองเขาที่ยังหลับอยู่ฉันไม่คิดว่าเขาจะดูแลฉันดีขนาดนี้ดีจนฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขาใช่คุณพีเจจริงๆ หรือเปล่าหรือว่าฉันฝันไป อยากจะบอกว่าการกระทำของเขามันทำให้ฉันรู้สึกอ่อนไหวและอ่อนแออย่างไม่น่าเชื่อ หัวใจของฉันที่พยายามทำให้มันเข้มแข็งเมื่ออยู่กับเขาแต่ทำไมตอนนี้มันอ่อนลงไปเยอะมากเพียงชั่วข้ามคืนเพียงแค่เขาทำดีด้วยแต่ถึงยังไงใจฉันก็ยังกลัวอยู่ดี กลัวว่าพอนานวันไปเขาจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม

"มองอะไรนักหนาหื้มมมม หรือมองความหล่อของผัว ดีใจล่ะสิมีผัวหล่อ^^" น้ำเสียงอบอุ่นของเขาทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดและเห็นว่าเขากำลังจ้องฉันอยู่พร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่นไม่แพ้กับน้ำเสียงที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงจนฉันต้องหลบสายตาเพราะอายที่เขาจับได้ว่าฉันมองเขาอยู่

"อะ เอ่อออ ปล่าค่ะ คือเม เอ่อคือฉัน" ฉันถึงกับไปไม่เป็นเพราะฉันมองเขาจริงๆ และไม่รู้ว่าจะแทนตัวเองว่ายังไงเพราะเท่าที่จำได้เมือ่คืนฉันแทนตัวเองด้วยชื่อ

"แทนตัวเองว่าเมได้ไหมอ่ะอย่าแทนตัวเองว่าฉันเลยมันดูห่างเกินยังไงชอบกล"

"จะแทนตัวเองแบบไหนก็เหมือนกันนั่นแล่ะค่ะ"

"ไม่เหมือนหรอกฉันชอบให้เธอแทนตัวเองว่าเมแบบเมื่อก่อนเพราะมันทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอหายโกรธฉันแล้วและให้อภัยฉันแล้ว"

"เมบอกคุณไปแล้วนะคะว่าเมให้อภัยคุณแล้ว"

"แต่เธอก็พูดต่อว่าถึงเธอจะให้อภัยฉันแล้วแต่เธอก็ไม่เคยลืมสิ่งที่ฉันเคยทำ"

"ค่ะ เมยอมรับว่ายังไม่ลืมบอกตามตรงว่ามันลืมยากจริงๆ คุณเคยได้ยินมั้ยคะว่ารักมากก็เจ็บมาก เมรักคุณมากนั่นก็เท่ากับว่าเมเจ็บมากเช่นกัน"

"แล้วอีกนานไหมกว่าเธอจะลืม"

"ไม่รู้ค่ะ"

"ถ้าฉันอยากจะชดใช้ความเจ็บปวดด้วยการปรับปรุงจะทำตัวเป็นผัวที่ดีของเธอเป็นพ่อที่ดีของลูกเธอจะให้โอกาสฉันไหมเมษา"

"เมรู้สึกดีนะคะที่คุณอยากปรับปรุงตัวแต่...เมไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะลืมความเจ็บปวดพวกนั้นไปได้ เมเกรงว่าคุณอาจจะรอไม่ไหว"

"ไหวสิเธอจะให้ฉันรอนานแค่ไหนก็ได้จะให้รอทั้งชีวิตก็ยอมขอเพียงอย่างเดียวขอแค่เธอให้โอกาสฉันเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นฉันสาบานว่าจะทำมันให้ดีที่สุด" ฉันไม่รู้จะตอบเขายังไงเหมือนกันมันสองจิตสองใจใจนึงก็ไม่อยากให้โอกาสเพราะฉันกลัวเจ็บแต่อีกใจฉันก็ยอมรับว่ายังรักยังรู้สึกกับเขาอยู่ทั้งที่เขาทำให้ฉันเจ็บ ฉันจะทำยังไงดี

"เมขอเวลาตัดสินใจก่อนได้ไหมคะ" ฉันพูดออกไปตามที่ใจคิดได้ตอนนี้ ไม่อยากปฏิเสธแต่ก็ยังไม่อยากตกลง

"ได้แต่อย่านานนักนะคนรอใจมันจะขาด" น้ำเสียงออดอ้อนอย่างน่าสงสารทำให้ใจฉันวูบไหว

เวลาต่อมา...

ตอนนี้ฉันกับคุณพีเจเดินไปยังบ้านพักของคุณไทด์เพื่อไปรับลูกเพราะเราจะกลับกันแล้ว อ่อฉันเพิ่งรู้จากคุณพีเจว่าผู้ชายคนนั้นถูกจับไปแล้วพร้อมด้วยหลักฐานการสารภาพผิดที่คุณพีเจบันทึกเอาไว้เพราะภาพจากกล้องวงจรปิดถูกลบทิ้งไปแล้วนับว่าเขารอบคอบเพราะไม่อย่างนั้นคงไม่มีหลักฐานเอาผิดคนเลวคนนั้นอย่างแน่นอน

"แม่จ๋าาาา แม่มาแล้วววว" พอฉันเดินเข้ามาในบ้านน้องพอใจที่กำลังนอนดูการ์ตูนอยู่ก็รีบวิ่งมาหามากอดฉันฉันก็รีบกอดลูกหอมแก้มลูกด้วยความคิดถึงสุดหัวใจเวลาแค่สองวันมันเหมือนสองปีเลยสำหรับฉันเพราะฉันกับลูกเราไม่เคยแยกจากกันเลยแม้แต่วันเดียวแต่พอได้เห็นว่าลูกสบายดีฉันก็โล่งใจ

"ขอบคุณพี่ไทด์มากเลยนะคะที่ดูแลน้องพอใจเป็นอย่างดี"

"ไม่เป็นไรหรอกแกก็คือหลานของพี่แล้วอีกอย่างน้องพอใจก็เป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย สงสัยจะได้นิสัยของเมมา แต่ก็ดีแล้วล่ะเพราะถ้าเอานิสัยของพ่อมาคงจะเหนื่อยใจมากกว่านี้"

"ไอ้.." ฉันรีบหันไปมองหน้าคุณพีเจทันทีเพราะรู้ว่าเขากำลังจะอ้าปากด่าคุณไทด์โดยลืมไปว่าตอนนี้ลูกก็อยู่ตรงนี้

"น้องพอใจอยู่ตรงนี้นะคะจะพูดอะไรระวังด้วยค่ะ" ฉันกระซิบบอกเขาเพราะเกรงว่าลูกจะไดยิน

"ขอโทษครับเมีย ผัวลืมตัว"

"หึ ไม่คิดว่าคนอย่างพีเจจะกลัวเมีย"

"ไอ้..."

"คุณพีเจ" ฉันกดเสียงต่ำจนเขาต้องเงียบ

"ว่าแต่จะกลับกันวันนี้เลยใช่ไหม"

"ค่ะพี่ไทด์"

"เอ่อพี่ลืมไปพี่โทรคุยกับเจ้าของเกาะแล้วนะเขาฝากคำขอโทษมาถึงเมด้วยที่หุ้นส่วนของเขาก่อเรื่องเขาบอกว่าจะจัดการเรื่องนายเก่งให้ไม่ต้องห่วง

"หึจะจัดการยังไง พ่อแม่มันพี่สาวเป็นคนมีชื่อเสียงคงจะยอมปล่อยให้มันนอนอยู่ในคุกหรอก"

"คุณพีเจรู้จักครอบครัวของเขาด้วยเหรอคะ"