เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 80

หญิงสาวดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย ความห่วงใยต่อบิดาอัดแน่นอยู่เต็มอก น้ำตาอุ่นๆ ไหลซึมออกมา ขณะมองคนสารเลวใจดำด้วยความชิงชัง

“บอกมานะว่าแกทำอะไรพ่อของฉัน!”

อังเดรหัวเราะร่วน ใช้ปลายนิ้วคีบคางมนให้ยาหยีเงยหน้าขึ้นสบตา

“อยากเจอพ่อมากใช่ไหมแม่หนูน้อย”

ยาหยีพยายามสะบัดหน้าหนีแต่ก็ไม่หลุด

“เฮ้ย! เบรท ช่วยสงเคราะห์ให้พ่อลูกได้เจอกันหน่อย ไปลากมันมา!”

จอมมารผู้โหดเหี้ยมหันไปสั่งลูกน้องคนสนิท ก่อนจะหันมาแสยะยิ้มเลือดเย็นใส่หน้ายาหยีอีกครั้งหนึ่ง

“ขอบใจนะสำหรับการทรยศไอ้คอร์นเพื่อฉัน ป่านนี้มันคงคลั่งจนเลือดกระอักแล้วล่ะมั้ง”

หญิงสาวกัดปากแน่นน้ำตาไหลพราก เค้นเสียงเจ็บแค้นออกมา

“ฉันทำเพื่อพ่อ ไม่ได้ทำเพื่อคนหยาบช้าอย่างพวกแก!”

อังเดรแสยะยิ้มชั่วช้าใส่หน้ายาหยี คำด่าทอของเจ้าหล่อนไม่มีผลต่อตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว จากนั้นจึงหันไปสั่งลูกน้องเสียงทรงอำนาจ

“จับมันไว้ให้ดี อย่าให้มันหนีไปได้ล่ะ เดี๋ยวฉันไปทดสอบเพชรก่อน”

ประสบการณ์เพชรปลอมเมื่อวันก่อนทำให้เขาเลือกที่จะไม่สะเพร่าอีก

หญิงสาวมองตามร่างของอังเดรที่เดินหายเข้าไปในอีกห้องหนึ่งด้วยความชิงชัง ก่อนจะพยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการของพวกคนชั่ว แต่ก็ไม่สำเร็จ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลพรากอาบหน้า แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างแน่นิ่งของบิดาที่ถูกผู้ชายสองคนหามเข้ามา

“พ่อ!”

อ้าปากค้าง จ้องมองหน้าที่ซีดเผือดของพ่อด้วยความตกใจสุดขีด หญิงสาวรวบรวมแรงกายทั้งหมดสะบัดตัวสุดแรงเกิด และในที่สุดก็หลุดออกจนได้ ยาหยีวิ่งเข้าไปกอดร่างที่นอนนิ่งกับพื้นห้องของบิดาด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้างามซีดเผือดเมื่อรับรู้ถึงความเย็นเฉียบของผิวกายบิดา

“พ่อ...นี่พวกแกทำอะไรพ่อของฉัน พวกแกทำอะไร!”

“นายยอดชายผูกคอตายเอง พวกเราไม่ได้ทำ”

เสียงของคนที่อุ้มบิดาเข้ามาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิดเดียว

ยาหยีกอดพ่อแน่น ซบหน้าลงกับอกของพ่อ และก็ได้รู้ว่าหัวใจของบิดาไม่เต้นอีกต่อไปแล้ว

“พ่อจ๋า พ่อ...ทำไมถึงทิ้งลูกหยี ทำไมไม่พาลูกหยีไปด้วย พ่อ...ตื่นสิจ๊ะ ตื่นมาคุยกับลูกหยี”

สะอื้นไห้จนตัวโยน ความเสียใจที่คมยิ่งกว่ามีดพุ่งเข้าทิ่มแทงหัวอกจนเลือดสาด หล่อนอุตส่าห์ทำทุกอย่าง ทำทุกทาง แม้จะต้องทรยศต่อผู้ชายที่ตัวเองรักมากมายอย่างคอร์เนล แต่หล่อนก็ทำเพื่อพ่อ แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ไม่มีค่า ทุกอย่างไร้ผล เมื่อพ่อเลือกที่จะจบชีวิตลงโดยทิ้งหล่อนให้จมอยู่กับความเสียใจตามลำพังแบบนี้

“พ่อ...ทำไมทำแบบนี้...พ่อไม่รักลูกหยีเหรอ”

น้ำตาแห่งความเสียใจก่อตัวเป็นม่านหนาทำให้การมองเห็นอ่อนด้อยประสิทธิภาพลงอย่างน่าตกใจ หญิงสาวซบหน้าอยู่กับอกของยอดชายเนิ่นนานไม่ยอมห่างกายไปไหน กายสาวสั่นสะท้าน ร่ำไห้ปานจะขาดใจ

“แล้วต่อไปลูกหยีจะอยู่กับใคร...พ่อจ๋า...”

“ก็ไปอยู่ด้วยกันเสียสินังเด็กระยำ!”

“โอ๊ย! ปล่อยนะ”

ยาหยีร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกมือของอังเดรขยุ้มเส้นผมแรงๆ แล้วดึงให้หล่อนลุกขึ้นไปยืนเผชิญหน้า แต่ก่อนที่คนใจร้ายนั้นจะพูดอะไรออกมา มันก็ตบหน้าหล่อนจนหันอยู่หลายครั้ง

“แกเอาเพชรปลอมมาหลอกฉัน...นังเด็กเหลี่ยมจัด!”