เมียเสี่ย นิยาย บท 56

“มีเมียมันดีจริงๆเหรอวะ ทำไมเราเห็นแต่หายนะและความพินาศ”

หิรัญทำท่าขนลุกขนพอง แม้จะอายุเลยเลขสามมานิดๆ แต่ยังไม่คิดจะมีห่วงผูกคอ ด้วยหน้าที่การงานที่เสี่ยงตาย และยุ่งวุ่นวายทุกวัน จึงไม่สนใจการแต่งงาน และโสดสนิทมาหลายปีแล้ว แต่เห็นขุนเขาแล้วรู้สึกอิจฉา แต่มันดีอย่างที่เห็นหรือเปล่าอันนี้ก็ไม่แน่ใจ

“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน!”

หิรัญสาวเท้าไปยังห้องทำงานของตัวเอง ได้ยินเสียงโวยวายแล้วปวดหัวหนัก โดนขนาดนี้ยังไม่สำนึกเลย เป็นผู้หญิงที่ดิ้นรนจนน่าเบื่อหน่ายจริงๆ

“เงียบ!” หิรัญเปิดประตูเข้าไป ตะโกนคำเดียวทั้งห้องก็เงียบสนิท เพราะแบบนี้ไงถึงไม่สนใจผู้หญิง น่ารำคาญ

“ฉันจะติดต่อให้คนมาประกันตัว” ลรินกำมือแน่น เพราะเธอไม่คิดว่าจะโดนเสี่ยขุนเล่นงานก่อน เธอถึงไม่ได้ทำลายหลักฐานที่มี ยิ่งอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เธอยิ่งโกรธเกลียดเขามากยิ่งขึ้น

“ไปหยิบโทรศัพท์มาให้เธอ” หิรัญสั่งคนของตัวเอง ลูกน้องใต้บังคับบัญชารีบไปหยิบมายื่นให้ และเขาก็เดินมายื่นให้เธอเองกับมือ พร้อมส่งสายตาเตือน ว่าอย่าทำอะไรตุกติกเป็นอันขาด

“ฉันขอคุยเป็นการส่วนตัว” ลรินกำมือแน่น สิ้นคำขอของเธอไม่นานทั้งห้องก็เงียบสนิท มือเล็กเลื่อนหาเบอร์ของบุพการี กดต่อสายแล้วนั่งรอเงียบๆ

[มีอะไร]

“แม่มาประกันตัวหลินหน่อยสิ” ลรินกำมือแน่น ถ้ามีทางเลือกเธอจะไม่ติดต่อไปหาผู้หญิงคนนี้แน่ๆ

[อีเวรนี่ สร้างเรื่องอีกแล้วใช่ไหม]

“ถ้าไม่มาจะด่าให้มากความทำไม รำคาญ” ลรินกดวางสายทันที กัดริมฝีปากแน่นจนเจ็บ เธอหวังอะไรจากผู้หญิงคนนั้นกันแน่

ลรินต่อสายอีกครั้ง คราวนี้เลือกโทรหาผู้ชายที่ไม่ต่างจากแม่เท่าไหร่ รอสายไม่นานก็มีคนรับ แต่กลับไม่มีคนพูดอะไร

“ขอสายพ่อหน่อย”

[ไม่ว่าง]

“มีธุระ”

[พี่ไกร ลูกพี่โทรมา]

ลรินกำมือแน่น ได้ยินเสียงกุกในโทรศัพท์ไม่นาน ก็มีเสียงตอบกลับมาอีกครั้ง

[มีอะไร]

“มาประกันตัวหลินหน่อย แล้วหลินจะไม่ไปยุ่งกับครอบครัวพ่ออีก”

[เธอกับแม่นี่ขยันสร้างเรื่อง ให้อยู่เงียบๆ มันอยู่ไม่ได้เลยหรือไง แล้วนี่สร้างเรื่องอะไรอีก]

“อย่าถามมากได้ไหม แค่มาประกันตัวเฉยๆ เดี๋ยวคืนเงินให้น่า”

[ก่ออะไรไว้ก็แก้เอง ฉันไม่ว่าง]

“พ่อ! พ่อ!”

ลรินกำโทรศัพท์แน่น เธอไม่น่าหวังอะไรกับคนทั้งสองเลย รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางที่คนเห็นแก่ตัวพวกนั้นจะสนใจเธอ แต่ก็ยังหวังว่าจะได้รับความสนใจบ้าง แต่ไม่มีเลย

ลรินเลือกต่อสายหาคนที่เธอไม่คาดหวังว่าเขาจะช่วยเธอได้ นั่งรอด้วยความสิ้นหวัง ไม่นานเปรมนัสก็รับสาย

[รินมีอะไรเหรอ]