เมียเสี่ย นิยาย บท 72

ภายในร้านคึกคักมาก เพราะมีลูกค้านั่งเต็มทุกโต๊ะ สามีเธอช่วยรับออเดอร์ มีเธอกับลรินผลัดกันทำอาหาร และช่วยกันเสริฟ แม้จะทุลักทุเล แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี จนตอนนี้ของขายหมดเกี้ยง ภายในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง

“เหนื่อยอะ” อารยานั่งพักข้างลูกชาย ยิ้มให้สามีที่มาช่วยอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกขอบคุณ

“ถ้าเป็นของตัวเองจะไม่เหนื่อยใช่ไหม” อัครราชแซวภรรยาด้วยความรู้สึกเอ็นดู ยัยหนูนี่ก็ขยันทำนู้นทำนี่ บอกให้อยู่บ้านเฉยๆก็ไม่เคยฟัง

“ของตัวเองคงเหนื่อยกว่านี้”

“เอ่อ! รินขอบคุณทั้งสองคนนะคะที่มาช่วย ถ้าไม่ได้ไอซ์กับเสี่ย รินคงแย่ตั้งแต่วันแรก” ลรินวางน้ำผลไม้ลงบนโต๊ะ ให้ครบทั้งสี่คน ยิ้มให้หนูน้อยคิริน ด้วยความรู้สึกเอ็นดู ที่ยัยหนูยิ้มให้ก่อน

“นี่ของขวัญวันเปิดร้าน” อารยาวางของขวัญที่ลูกสาวตั้งใจเลือกลงบนโต๊ะ เธอหยิบมาด้วย แต่ซ่อนไว้ข้างล่วงใต้ที่นั่งของลูก ตอนนี้เหมาะเจาะที่จะให้พอดี

“ขอบคุณ” ลรินยิ้มเขิน ขนาดเธอทำเรื่องระยำไว้ขนาดนั้น ยัยไอซ์ยังหยิบยื่นน้ำใจให้เธอ เธอไม่น่าเผลอทำลายมิตรภาพที่อารยามีให้เลย

“ร้านปิดแล้วเหรอ” ปัญณิสากับสามีเพิ่งมาถึง เห็นป้ายด้านหน้าแล้ว แต่ไม่มั่นใจเลยเดินเข้ามาด้านใน และถามเจ้าของร้านด้วยความรู้สึกเสียดาย

“ของหมดแล้วจ๊ะไม่คิดว่าลูกค้าจะเยอะขนาดนี้” ลรินอายหนัก ไม่คิดว่าจะได้รับการทักทายจากปัญณิสา แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีของในร้านที่ยังเหลือ จึงเดินไปหยิบมา

“เค้กนี่รินลองทำ ว่าจะลองเอามาขาย ช่วยชิมหน่อยได้ไหมคะ”

ลรินถามทุกคน เธอถนัดทั้งอาหารคาวหวาน และชอบเค้กเป็นพิเศษ เวลาว่างเธอจะฝึกทำ ส่วนเค้กนี่ตั้งใจฝึกฝีมือไว้ทำเป็นของขวัญวันเกิดให้คิรินกับนคินทร์

ลรินเดินไปหยิบจานเล็กมายื่นให้อารยาที่ทำเหมือนจะเป็นคนตัดเค้กแบ่งทุกคน อารยาตัดแบ่งเค้กให้ครบทุกคน และเหลือไว้หนึ่งชิ้นให้ลรินด้วย เป็นชิ้นที่ใหญ่กว่าชิ้นอื่นๆที่ยื่นแยกจ่ายให้แต่ละคนไปแล้ว

“รินไม่ค่อยชอบของหวาน” ลรินยกมือปฏิเสธ แต่อารยาไม่ยอม ยัดจานใส่มือลริน พลางบุ้ยบ้ายไปทางแขกคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาเงียบๆ

ลรินมองตามสายตาของอารยาไปหยุดที่นายตำรวจแต่งตัวเต็มยศ ใบหน้าสวยดูแปลกใจนิดหน่อย ที่เขาส่งยิ้มให้ รอยยิ้มที่ไม่มากไม่น้อยไปบนใบหน้า แต่กลับทำให้หัวใจเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง

ผู้ชายคนนั้นยิ้มเป็นด้วยเหรอ เขายิ้มให้เธอ?

“มาช้านะยักษ์” อัครราชแซวเพื่อนที่เพิ่งมา ทั้งที่บอกว่าจะมาถึงพร้อมกัน ไม่รู้อิดออดอะไร แต่เขาเข้าใจว่าเพื่อนคงเขิน

“ว่าจะไม่มา” หิรัญพูดอย่างสับสน เขาว่าจะไม่มาจริงๆ ว่าจะไม่เจอด้วย เพราะป่วยการที่จะรู้สึกอะไรกับเธอ แต่มันห้ามร่างกายไม่ได้ สุดท้ายก็มาทั้งที่ไม่อยากมา

“รินควรให้โอกาสตัวเองนะ” อารยาลุกขึ้นยืนอยู่ข้างหลัง กระซิบเบาๆให้ได้ยินเพียงแค่สองคน เธอไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าระหว่างลรินกับเพื่อนของสามี มันมีความรู้สึกอะไรบางอย่าง

“คนแบบรินไม่ควรมีโอกาส ขอบคุณนะ แต่รินไม่กล้ารักใครอีกแล้ว รินกลัว”

ลรินหันหน้าหนีกลับมาคุยกับอารยาเสียงเบา เธอกลัวจริงๆนะ กลัวว่าความรักของเธอจะทำร้ายคนอื่นอีก เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเขาจะรับผู้หญิงแบบเธอได้หรือเปล่า

“อย่ากลัวเลยนะ ทุกคนผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น เราทุกคนควรเดินหน้า ปล่อยให้อดีตเป็นบทเรียนราคาแพงเถอะนะ”