เมียเสี่ย นิยาย บท 70

“มาขโมยของเหรอ” หิรัญขับรถผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังย้อนกลับมา เพื่อพูดอะไรแบบนี้กับคนที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าอาคารที่เป็นของเมียเพื่อน ไม่รู้เป็นห่าอะไร แต่ติดใจนักที่ได้พูดกับเธอ

“…” ลรินไม่ตอบ ลุกขึ้นยืนปาดน้ำตาออกจากหน้า และเดินจากไปเงียบๆ ไม่สนใจคุณตำรวจที่มองเธอเหมือนเป็นผู้ร้ายอยู่ตลอด

“นี่”

หิรัญเอ่ยรั้งคนที่เหมือนก่อสงครามประสาทกับเขาอยู่ จับคนร้ายมาเยอะ โดนเมินสารพัด โดนด่าก็เคย เรียกว่าโดนมาทุกรูปแบบ ก็ยังรู้สึกเฉยๆ แต่กลับผู้หญิงที่เขากำลังเดินตาม กลับไม่ ยิ่งเธอเดินหนีเหมือนไม่สนใจ เขายิ่งกระวนกระวายจนไม่เป็นตัวของตัวเอง

“คุณว่างเหรอคะคุณตำรวจ” ลรินหันกลับมาเผชิญหน้า คนที่เดินตามเธอมาไกล เหมือนคนว่างงาน เป็นถึงผู้การน่าจะยุ่งนะ แต่ตามเธอมาทำไมก็ไม่รู้ ถ้าแค่ต้องการกวนประสาท บอกเลยว่าไม่ต้องทำอะไร สีหน้ายียวนกับคำพูดของเขา กวนประสาทเธอตั้งแต่วันนั้นเมื่อหกปีก่อนแล้ว

“ไม่ว่าง กำลังปฎิบัติหน้าที่”

“ฉันไม่ใช่คนร้าย คุณไม่ต้องตามมาจับก็ได้ค่ะ ก็เห็นนี่นาว่าฉันเดินออกมาตัวเปล่า”

“ในถุงนั้นล่ะ อะไร” หิรัญเกลียดตัวเองตอนนี้นิดหน่อย ที่ทำตัวขี้สงสัย แม้กระทั่งถุงใส่ของใบเดียว

“หนังสือ” ลรินไม่เข้าใจนะ ว่าเขาจะอคติอะไรกับเธอนักหนา เดินไปหยุดตรงหน้าคนตัวโต ก่อนจะกางถุงใส่หนังสือออกกว้าง อยากจะกางออกให้เท่าหน้าเขา จะได้แหกตาดู ว่าเธอไม่ใช่ขโมย

“นั่นของน้องคีย์นี่” หิรัญมองกำไลข้อมือที่คิรินชอบพกติดตัวตลอด มองใบหน้าสวยด้วยดวงตาวาวโรจน์ พลางเอื้อมมือไป หวังคว้ากำไลนั่นออกมาจากถุงหนังสือ

“ไม่ใช่นะ อันนั้นของฉัน”

ลรินเบ้หน้า เมื่อถุงหนังสือถูกแย่งไปถือไว้ พร้อมกับกำไลข้อมือของเธอที่ถูกคว้าไปกำแน่น เธอซื้อมาสองอันเพราะลืมไปว่าลูกแฝดของอารยาเป็นแฝดชายหญิง จึงเก็บอีกอันไว้ใส่เอง แล้วมอบอีกอันให้ลูกสาวของอารยาไปพร้อมกับของขวัญอันใหม่สำหรับเด็กชายที่ชื่อนคินทร์

“เธอคิดจะกลับมาทำอะไรกันแน่ ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ไม่สำนึกเลยใช่ไหม” หิรัญยอมรับว่าไม่เชื่อ เธอเคยทำขนาดนั้นเพื่อทำลายครอบครัวของเพื่อน ให้เขาเชื่อเธอเหรอ ไม่มีทาง

“เอาคืนมานะ นั่นของฉัน!” ลรินตะโกนด้วยความโกรธ เธอผิดเธอรู้ แต่ก็สำนึกผิดและเปลี่ยนตัวเองแล้วไง คนที่เธอทำร้ายยังให้อภัยเธอ แล้วเขาเป็นใคร ถึงได้จงเกลียดจงชังเธอขนาดนี้ ทำเหมือนเป็นเรื่องของตัวเองงั้นแหละ

“นี่ของลูกฉัน!” หิรัญรักเด็กทั้งสองเหมือนลูก อะไรที่มันจะทำลายความสุขของลูก เขาต้องกำจัดทิ้ง

“นั้นของฉัน!” ลรินกำหมัดแน่น เธอคิดไว้ว่าจะไม่ตอบโต้ใครแบบเมื่อก่อนแล้วนะ แต่กับคนตรงหน้า เธอทนเฉยไม่ไหวแล้ว

พลั่ก! เร็วเท่าใจคิด ลรินผลักร่างสูงสุดแรงจนล้มหงายท้องนั่งกองอยู่บนพื้น ขึ้นไปนั่งทับเพื่อแย่งของในมือเขากลับคืนมา แต่มือหนากลับคว้ามือเธอไว้ พร้อมทั้งยกมือขึ้นสูง ไม่ยอมให้เธอคว้ามือถึงของที่ต้องการ

หิรัญเผลอมองใบหน้านองน้ำตาที่แสดงออกว่าโกรธมากอย่างลืมตัว ใบหน้าสวยแหงนเงยพร้อมกับคว้ามือแย่งของในมือเขาอย่างไม่ลดละ เพราะเธอสนใจเพียงกำไลที่เขาถือ จึงไม่รู้ว่ากำลังเปิดโอกาสให้เขาสำรวจเธอจนละเอียด

“ฮึก ฮือ เอามานะ” ลรินร้องไห้อย่างยอมแพ้ อย่าแกล้งเธออีกเลยนะ เธอเหนื่อยแล้ว รู้ว่าโดนเสี่ยขุนกลั่นแกล้งมาตลอดหกปี เธอก้มหน้ายอมเงียบๆ จนตอนนี้เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ

“ร้องไห้ทำไม เรื่องแค่นี้เอง” หิรัญตำหนิไม่เต็มเสียงนัก จะว่าใจอ่อนก็ไม่ใช่ หวั่นไหวก็ไม่เชิง แต่รู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่เจอหน้าเธอ

“ฮือ นั่นของฉันจริงๆ ฮือ”

“โอ้ยเลิกร้องสักทีรำคาญ” คนขี้รำคาญดึงเธอให้ลุกขึ้นจากตัก ไม่หนักหรอกกำลังดี นุ่มนิ่มด้วย แต่ไม่ชอบตรงเสียงร้องไห้นี่แหละ เขาว่าเสียงเธอร้องครางน่าจะเหมาะกว่า