เมียเสี่ย นิยาย บท 71

“ฮือ”

มือเล็กเริ่มจิกลงไป ตามใบหน้า เพราะคุมตัวเองไม่ไหว ยิ่งคิด ความรู้สึกยิ่งดิ่งลงเหว การทำร้ายร่างกายคืออาการที่ตามมา

“นี่เธอ! หยุด” หิรัญร้องลั่น เลี้ยวรถเข้าข้างทางแทบไม่ทัน เมื่ออยู่ๆเธอก็หันมาทำร้ายร่างกายตัวเอง ใบหน้าสวยถูกเล็บกรีดจนเลือดซึม มือและแขนก็เริ่มมีบ้าง และคงหนักกว่านี้ ถ้าเขาคว้ามือเธอไว้ไม่ทัน

“ฮึกฮือ”

ลรินขนาดสติ ภาพตรงหน้าพล่าเลือน เหลือเพียงภาพในอดีตที่ชัดเจน ภาพแม่ ภาพพ่อ รวมทั้งภาพตัวเองที่ทำผิด ภาพในอดีตที่เธอไม่สามารถกลับไปแก้ไขมันได้อีก

“นี่! เป็นอะไร” หิรัญพูดเสียงอ่อนลง กอดเธอเข้ากับอก ไม่ให้เธอทำอะไรได้อีก กอดไว้แน่นจนเธอไร้แรงขัดขืน สะอื้นขึ้นลงในอ้อมอกเขา

เธอตัวเล็กมากถ้าเทียบกับขนาดตัวของเขา และยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งดูตัวเล็กเข้าไปอีก หิรัญลูบแผ่นหลังเธอขึ้นลง เขาคงไม่มีคำพูดดีๆไว้ปลอบโยนใคร เพราะถนัดด่าและพูดร้ายๆมากกว่า

กว่าคนในอ้อมกอดจะสงบและหลับไป หิรัญก็ค้างอยู่ท่านั้นเกือบสามชั่วโมง เอนเบาะลงจนสุด พยุงร่างคนที่หลับใหลลงไปช้าๆ เอื้อมไปเช็ดน้ำตาออกให้ ก่อนจะวนรถไปที่ร้านสะดวกซื้อ

หิรัญใช้น้ำเกลือที่ซื้อมาทำความสะอาดแผลบนใบหน้าและตามท่อนแขนให้อย่างเบามือ เขารู้สึกสงสารเธอขึ้นมานิดหน่อย และความสงสารนั่นทำให้เขาทิ้งขว้างเธอไม่ลง พากลับมาบ้านด้วย ทั้งยังให้นอนพักบนเตียงสุดหวงของตัวเอง

“ท่าจะเป็นเอามาก”

หิรัญมองคนที่นอนอยู่บนเตียง พลางสรุปสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองเสียงเบา หวั่นไหวกับใครก็ได้ แต่ไม่ควรเป็นเธอใช่ไหม

ลรินตื่นขึ้นมากลางดึก ด้วยอาการทุรนทุราย ปกติเธอจะกินยาก่อนนอน แต่วันนี้ไม่ได้กิน อาการหวาดกลัวจึงกำเริบ ร่างเล็กถีบผ้าห่มออก มือปัดป้องตัวเองพัลวัล ร้องเรียกให้คนเป็นแม่ช่วย เมื่อในความฝันนั้น เธอกำลังจะถูกข่มขืน

“แม่ขา ช่วยด้วย ช่วยด้วย”

หิรัญตื่นเต็มตา เดินมาคว้ามือเล็กที่กำลังปัดป่ายกลางอากาศมากุมไว้ เธอกำลังฝันอะไร ทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้

“ฮึกฮือ อย่า กลัวแล้ว ฮือ”

“เธอ”

หิรัญครางแผ่ว ตอนนี้เขาสงสารเธอสุดหัวใจ เธอเจออะไรมาบ้าง ทำไมถึงได้ดูบอบช้ำขนาดนี้ หิรัญกอดเธอไว้แน่น กอดของเขาทำให้เธอสงบลงโดยใช้เวลาเพียงไม่นาน และเขาไม่อยากปล่อยเธอไปไหนเลย ไม่กล้าคลายอ้อมกอดออกด้วย

หิรัญนอนกอดคนตัวเล็กไว้ทั้งคืน ไม่กล้าหลับตาลง กลัวเธอจะคลุ้มคลั่งอีก มองใบหน้าสวยเงียบๆ อยากจะกดริมฝีปากลงไป แต่ห้ามใจได้ทัน

กว่าหิรัญจะได้นอน ก็เกือบเช้า ปกติไม่นอนก็ได้ แต่เพราะเขาอดนอนมาสองวันเต็มเพราะเคลียร์คดี จึงเผลอหลับไป เพราะความนุ่มนิ่มของคนในอ้อมกอด

ลรินงัวเงียตื่นขึ้นเกือบเที่ยง รู้สึกดีนิดหน่อยกับความอบอุ่นของผู้ชายใจยักษ์ ผละออกจากอ้อมกอดที่กอดนอนทั้งคืนอย่างแผ่วเบา ทิ้งกระดาษพร้อมข้อความขอบคุณไว้ ก่อนจะหนีกลับไปเงียบๆ