เมียเสี่ย นิยาย บท 57

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

อัครราชได้รับบัตรเชิญไปร่วมงานการกุศลประจำจังหวัด เป็นงานที่จัดขึ้นเพื่อระดมทุนการศึกษาให้เด็กยากไร้ในจังหวัดที่ยังขาดแคลนทุนการศึกษา แม้จะมีหน่วยงานคอยสนับสนุนอยู่มาก แต่บอกได้คำเดียวว่ามันไม่พอ การระดมทุนจึงมีขึ้นบ่อยๆ แทบจะจัดทุกเดือนเลยก็ว่าได้

“ไอซ์เสร็จหรือยัง” อัครราชเปิดประตูห้องนอนใหญ่เข้าไปถามภรรยา เธอกำลังถูกช่างแต่งหน้าทำผมที่จ้างมาห้อมล้อมอยู่ ใบหน้าสวยที่ถูกแต่งแต้มเสร็จแล้ว หันมามองพลางเบ้หน้าใส่เขาเหมือนจะร้องไห้ เขาจึงต้องส่งยิ้มเป็นกำลังใจกลับไปให้เธอ

“ไม่ไปได้ไหมคะ เจ็บหัว” อารยารีบอ้อนสามี คำพูดของเธอทำให้ช่างที่กำลังทำผมอยู่หน้าซีดเผือด อารยาจึงต้องแก้ต่างคำพูดตัวเองใหม่ เดี๋ยวพี่ๆเขาจะเข้าใจผิด

“ไอซ์ไม่ค่อยได้ออกงานกับเสี่ยค่ะ ไม่ค่อยได้ทำผมแบบนี้ด้วย”

อารยายิ้มเขิน จริงๆเธอชอบปล่อยผมนั่นแหละ เพราะผมเธอยาว การมัดรวบหรือทำทรงแบบที่ทำอยู่มันเจ็บหนังศรีษะมาก เธอเลยไม่ค่อยชอบ ก็แค่นั้นเอง ไม่ได้หมายถึงพวกพี่ๆเขามือหนักเลยสักนิด

“พวกพี่นึกว่ามือหนัก” ช่างยิ้มด้วยความรู้สึกผิด ยอมรับว่าบางครั้งมือหนักจริงๆ เพราะคุณน้องเล่นสัปหงกตลอดเวลาเหมือนคนอดหลับอดนอน เวลาที่เธอสัปหงกก้มหน้าลง จึงไม่ต่างจากกระชากหนังหัวเมียเสี่ยขึ้นมาเลยสักนิด

“ก็นิดนึง” อารยาหัวเราะแหะๆ ก็จริงอะ ก็เจ็บจริงๆนั่นแหละ แต่ไว้หน้าพวกพี่เขา เดี่ยวเสี่ยโมโห

“สรุปว่ายัง?” อัครราชถามย้ำอีกครั้ง ทั้งยังมองนาฬิกาไปด้วย ก็มีเวลาเหลือเยอะอยู่ แต่เขาอยากอยู่กับเมียก่อนแล้วค่อยออกไป ถ้าช่างชักช้ามากไปกว่านี้ เขาก็อดลวมลามเธอนะสิ

“เสร็จพอดีเลยค่ะ” ช่างรีบตอบ เก็บเครื่องไม่เครื่องมืออย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของเสี่ย

“ครับ ผมโอนเข้าบัญชีแล้วนะ เดี๋ยวให้แม่บ้านลงไปส่ง”

อัครราชเดินไปส่งแขกหน้าของนอน ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ป้าแดงต่อ ปิดประตูลงอย่างเบามือ เดินมาหาภรรยาที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่เดิม

“ไอซ์ง่วงจังเลยค่ะ” อารยาพูดจบก็หาวหวอด เธอง่วงจริงๆนะ ทั้งที่นอนทั้งวันแล้วแต่ก็ยังง่วง

“ไม่ไปก็ได้นะ แต่อยู่บ้านก็คงไม่ได้นอนอยู่ดี” อัครราชมองหน้าเมียด้วยสายตากรุ้มกริ่ม เขากลับไปทำงานได้สามวันแล้ว หลังจากอู้งานไปนานหลายวัน ใช้เวลาอยู่กับเธอจนหนำใจ แต่พอกลับไปก็งานยุ่งทันทีจนไม่มีเวลาจู่จี๋กันเลย

“ไปดีกว่าค่ะ เนอะ” ระหว่างไปเดินหาวนอนที่งาน กับนอนครางใต้ร่างเสี่ย อารยาเลือกอย่างแรก ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากทำกับเสี่ยเลย เพราะช่วงที่เสี่ยหยุด เสี่ยจัดหนักกับเธอทุกวันจนเธอรู้สึกเหนื่อย เสี่ยพยายามที่จะมีลูกเธอรู้ แต่ไม่ดูสังขารเธอเลย ให้ตาย!

“ไม่ง่วงแล้วเหรอ” อัครราชมองตามคนที่ลุกขึ้นเดินไปหยิบชุดราตรีมาถือ ขยับตัวเดินไปใกล้ ปลดชุดเดรสของเธอออกไปช้าๆ เพื่อช่วยเปลี่ยนชุด

“เดี๋ยวค่อยกลับมานอนค่ะ” อารยาปล่อยหน้าที่ถอดชุดให้เป็นของสามี มองการกระทำของสามีผ่านกระจกเงาบานใหญ่ เมื่อก่อนเธออายที่ต้องเปลือยกายต่อหน้าเขา แต่เดี๋ยวนี้เริ่มจะชินแล้ว เพราะโดนเสี่ยทำแบบนี้ให้บ่อยๆ

อัครราชหยิบสร้อยเพชรเส้นเล็ก แต่เป็นเพชรน้ำดีที่สุด ที่แม่เขาฝากมาให้ลูกสะใภ้สุดรักของท่าน ออกมาสวมให้เธอ แสงแวววาวตกกระทบเหลี่ยมมุมของเพชร ไม่สวยเท่าความแวววาวของดวงตากลมโตที่เขามองอยู่

“สวยจังเลยค่ะ” อารยาตาลุกวาว นอกจากแหวนแต่งงานประดับเพชรที่สามีเคยสวมให้ นี่คือเครื่องประดับเพชรชิ้นที่สองที่เธอได้ ไม่รู้ว่ามันมีมูลค่ามากแค่ไหน แต่เม็ดใหญ่สวยถูกใจเธอมากทีเดียว

“เธอก็สวย สวยมากจนตกหลุมรักในชั่วพริบตา” อัครราชรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่เจอวันแรก ใบหน้าสวยๆนิ่งๆ ดูไม่ค่อยสนใจเขา แต่โคตรดึงดูดให้เขาเข้าหา

“ปากหวานจังเลยค่ะ สมแล้วที่ถูกเรียกเสี่ย” อารยาเอ่ยชม เสี่ยก็เหมาะสมกับคำที่คนเรียกขานซะจริง ทั้งนิสัยทั้งการกระทำ

“คนเขาก็เรียกไปเรื่อย ชื่อดีๆก็มี เรียกพี่ขุนได้นะ น่ารักกว่าเสี่ยเยอะเลย” อัครราชชักจะไม่อยากไปร่วมงานสังคมแล้ว การคุยเจ๊าะแจ๊ะกับเมีย ทำให้เขามีความสุขกว่าการนั่งคุยงาน หรือเรื่องซื้อขายทางธุรกิจซะอีก

“เรียกลุงได้ไหมคะ” อารยาแกล้งยั่วสามีให้โกรธ ขยับตัวออกเดินนำหน้า โดยมีสามีคว้ากระเป๋าหลุยส์วิ่งตามหลังมาด้วยใบหน้าขุ่นเคือง

“สงสัยไม่อยากไปงานจริงๆ อยากนอนครางอยู่บ้านเหรอคะ”

อัครราชคว้ามือคนที่เรียกตัวเขาว่าลุงมากุมไว้แน่น ออกแรงดึงเธอให้เดินเคียงข้าง ลงไปจนถึงลานจอดรถ เธอชอบล้อเรื่องอายุเขาตลอด จนเขาเสียความมั่นใจ ผู้หญิงอะไรชอบล้อผัว