เมียเสี่ย นิยาย บท 58

“ผมนึกว่าจะไม่ไป”

ปณิธานมองนาฬิกาอีกครั้ง พลางพูดแขวะพี่ชายที่ลงมาช้าเกือบสิบนาที ไปสายขนาดนี้ไม่ไปก็ได้นะ เขาจะได้แวะไปทำอย่างอื่น

“ตั้งแต่ได้ตำแหน่งใหม่ ปากกล้าขาแข็งนัก”

อัครราชตอบกลับด้วยคำพูดเหน็บแนมเช่นกัน นี่มันยังเห็นเขาเป็นพี่อยู่ไหม เหน็บแนมเก่งเหลือเกิน

“ก็สมควรไหม งานเริ่มหนึ่งทุ่ม ตอนนี้หกโมงครึ่งแล้ว ไม่คิดจะเผื่อเวลาให้ผมขับรถเลย”

ปณิธานบ่นกระปอดกระแปด เดินขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ พลางถอนหายใจ อีกไม่นานเขาก็ต้องแยกออกไปทำงานของตัวเองแล้ว เหงานิดๆแหละที่จะไม่ได้อยู่ฟังพี่ขุนบ่น แต่จะทำไงได้ เขาก็อยากก้าวหน้ากว่านี้ จะได้มีหน้ามีตาไปสู่ขอปัญณิสาได้ง่ายๆหน่อย

การมาถึงของเสี่ยขุนในวันนี้ สร้างเสียงฮือฮาได้ไม่น้อย ไม่ใช่เพราะหน้าตาที่ดูเด็กกว่าอายุจริงมากของเสี่ย แต่เพราะสาวสวยที่เสี่ยขุนควงมาด้วยต่างหาก

“คนมองเสี่ยเต็มเลยค่ะ” อารยารู้สึกประหม่ากับสายตาคนในงาน สะกิดสีข้างสามีที่เดินอยู่ข้างๆ ให้หันมองรอบตัว

“คนมองไอซ์ต่างหาก” เสี่ยขุนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ดึงมือเล็กมาจับประสานกับมือตัวเอง เพื่อแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของเธอ

“ไอซ์ดูตลกไหมคะ” งานนี้เป็นงานแรกที่เธอมาในฐานะเมียของเสี่ยขุน ก่อนหน้านั้นเธอปฏิเสธที่จะไปงานแบบนี้กับเสี่ย เพราะรู้ตัวว่าที่แบบนี้ไม่น่าจะเหมาะกับตัวเอง

“สวยมาก”

อัครราชกระซิบย้ำคำเดิมที่เคยพูดตอนอยู่บ้าน เธอสวยมาก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลดูซุกซน ขัดกับกิริยาที่ดูเรียบร้อย ชุดราตรีสีนู้ดขับผิวขาวๆ ให้ยิ่งขาวนวลรับกับแสงไฟจนดูเย้ายวน ผมยาวๆที่เคยปล่อยสยายถูกรวบทำทรงเปลือยลำคอ ยิ่งทำให้เธอดึงดูดสายตา ทุกอย่างที่เป็นอารยา เขายอมรับเลยว่าสวย อาจจะไม่ได้สวยที่สุดในสายตาคนอื่น แต่เธอสวยที่สุดในสายตาเขา

คนในงานแวะเวียนเข้ามาทักทายเสี่ยขุนกับภรรยาด้วยความสนอกสนใจ แม้เสี่ยจะถูกแซวว่าหวงเธอจนไม่ยอมพามาออกงานแบบนี้ แต่เขาก็ทำได้เพียงยิ้มรับ ไม่ได้ตอบกลับใครไป ได้แต่ปั้นหน้ายิ้มอย่างภูมิใจ ที่ได้เมียดี

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะขุน” กรรณิการ์เอ่ยทัก เธอมองคนทั้งสองมาสักพักใหญ่ๆ เมื่อสบโอกาศก็ตรงเข้ามาทักทาย เพราะมีเรื่องจะคุยกับเสี่ยขุนด้วย

“สวัสดีค่ะคุณกรรณิการ์” อารยาทักทายด้วยชื่อเต็ม ก็ไม่ได้สนิทกัน จะให้เรียกชื่อเล่นคงไม่เหมาะเท่าไหร่

“เรียกพี่กรีนก็ได้” กรรณิการ์ยิ้มขำส่งไปให้ เธอไม่ได้อะไรกับผู้หญิงตรงหน้า แค่หมั่นไส้นิดๆหน่อยๆ แต่ไม่ได้เกลียด ออกจะเอ็นดูด้วยซ้ำ ที่อารยาคนนี้ทำให้เสี่ยขุน อดีตคนที่เธอเคยรักเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

“ค่ะ”

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” อัครราชถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับรู้สึกหวาดกลัว วันนั้นกรีนเห็นเขาไปกับหลิน เขากลัวเธอจะพูดอะไรแปลกๆให้เมียเขาฟัง

“คือกรีนอยากคุยเรื่องบริษัท กรีนรอไม่ได้ ขุนว่างไหม” การระดมทุนจะเริ่มตอนสองทุ่มครึ่ง ตอนนี้เพิ่งจะสองทุ่ม เธอคิดว่าเขาน่าจะให้เวลาเธอได้

“หาที่เงียบๆดีไหม”

“ก็ดี”

“ป่ะ”

อัครราชคว้ามือภรรยาออกเดินนำ โอบรอบเอวเธอไว้ พร้อมกับดึงเธอมาใกล้ ยัยหนูนี่ก็นิ่งเกินไป ไม่เคยแสดงออกว่าโกรธหรือหึงเขาเลย เวลาที่เขาคุยกับผู้หญิงคนอื่น

“ก็ดีนะคะ พี่ๆเขาฝีมือดีกว่าไอซ์มาก”

“งั้นตกลงขายให้กรีนนะ กรีนอยากมีอะไรเหลือไว้ให้ลูกบ้าง” กรรณิการ์น้ำตาคลอ เมื่อนึกถึงดวงใจที่สามีเหลือทิ้งไว้ให้เธอดูแล

“เอาแบบนั้นนะไอซ์ เดี๋ยวสิ้นเดือนขุนเข้าไปคุยด้วยนะ” อัครราชนัดวันเวลากับกรรณิการ์อีกครั้ง สิ้นเดือนไม่เร็วและไม่ช้าไปสำหรับทุกอย่าง เขาจะได้เตรียมตัวไว้สำหรับหาที่ทางเปิดบริษัทให้เมียด้วย

เมื่อการเจรจาสัมฤทธิ์ผล กรรณิการ์ก็ไม่อยู่เป็นก้างขวางคอคนทั้งสอง จากที่ตั้งใจมาหาทุนให้เด็กยากไร้ เธอตัดสินใจกลับไประดมทุนในครอบครัวตัวเอง เพื่อมาซื้อบริษัทคืนจากขุนเขา

“เราไปหาทุนให้เด็กๆกันดีกว่า” อัครราชดึงมือภรรยาให้ลุกจากเก้าอี้ เดินเคียงข้างกันเข้าไปในงานอีกครั้ง เพราะพิธีกรเริ่มประกาศเรียกระดมทุนแล้ว

“ครั้งนี้เสี่ยจะบริจาคให้เด็กๆเท่าไหร่คะ” อารยารู้ว่าสามีมางานแบบนี้แทบทุกเดือน แต่ละครั้งเสี่ยบริจาคไม่เท่ากัน ครั้งนี้เธอเลยถามดู เพราะตั้งใจเอาเงินตัวเองมาบริจาคให้เด็กๆด้วย แม้จะไม่เยอะมากเหมือนเงินที่เสี่ยบริจาค แต่เธอภูมิใจที่ได้ทำแบบนี้ให้เด็กๆ

“สองแสน น้อยไปไหม” ทุกครั้งเขาบริจาคมากกว่านี้ แต่ครั้งนี้ภรรยามาด้วย เขากลัวว่าเธอจะไม่ชอบใจ ที่เขาเอาเงินที่หามาได้ มาทำแบบนี้

“แหม๋เสี่ย เงินก็มีตั้งเยอะแยะ ขี้งกจังเลยค่ะ” อารยาเบะปากให้สามี ก่อนหน้าที่เธอจะเข้างานมา รายชื่อเด็กที่ขาดแคลนทุนในหลายๆจังหวัดมีเกือบสามพันคน เฉลี่ยเงินแล้วได้คนละไม่กี่บาทเอง เงินแค่นั้นมันจะไปพออะไร

“แล้วเท่าไหร่ละคะ เมียถึงจะพอใจ” อัครราชยิ้มอย่างเอ็นดู ก้มหน้าถามพลางส่งเช็คเงินสดให้เธอถือ

“เอามาทำไมคะ”

“อยากให้เด็กๆเท่าไหร่ก็เขียนลงไปเลย ตัวเลขมีกี่หลัก เสี่ยจะหักจากหนูเท่านั้น” พูดจบอัครราชก็หัวเราะชอบใจที่แกล้งเมียได้ แอบเหล่มองตัวเลขที่เธอเขียนนิดๆ ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง เมื่อเธอชะงักค้างไว้เพียงแค่เลขสามหลักเท่านั้น