เมียเสี่ย นิยาย บท 66

อยู่ๆบริเวณนั้นก็เงียบสนิท อัครราชไม่คิดว่าจะได้ยินชื่อนี้อีก หิรัญก็ไม่ต่างกัน เด็กน้อยทั้งสองก็เงียบตามผู้ใหญ่ ลรินที่โดนคนทั้งหมดจ้อง จำต้องลุกขึ้นเผชิญหน้าด้วยความกลัว

“คือ รินแค่จะเอาของขวัญแต่งงานมาให้ปราย กำลังจะกลับก็เจอเด็กคนนี้นั่งอยู่คนเดียว แล้วเด็กคนนั้นก็เข้ามา แล้วก็เขา แล้วก็อย่างที่เห็น” ลรินพูดทั้งน้ำตา เธอไม่ได้ตั้งใจมาเพื่อทำลายความสุขของใคร แค่มายินดีเงียบๆ แล้วก็จะไปเท่านั้น

“เอาไปให้เองสิ” อารยาไม่มองหน้าเธอ เพราะสายตาจดจ้องอยู่ที่เพื่อนอีกคน ที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหา โดยมีเจ้าบ่าววิ่งตามออกมา สีหน้าแตกตื่นทั้งคู่

“ไหนๆ ใครขโมยลูกเราไป” ปัญณิสาเข้าใจว่าแบบนั้น มองผู้หญิงที่ก้มหน้าอยู่ อย่างสงสัย ผู้หญิงคนนี้เหรอที่จะมาขโมยลูกของเพื่อนเธอ

“เรื่องเข้าใจผิดอะปราย แล้วนี่พิธีล่ะ” อารยามองเจ้าสาวที่ควรจะอยู่ด้านใน ตอนนี้พิธีฉลองมงคลสมรสกำลังดำเนินอยู่ เธอกับคุณนิษที่เป็นบ่าวสาว ออกมาทำอะไรที่นี่

“ช่างหัวพิธีก่อนไหม ลูกหายตั้งสองคน ใครมันจะไปใจเย็นยืนเฉยอยู่ได้”

ปณิธานเบ้ปากให้กับคำพูดของเจ้าสาวตัวเอง หาเรื่องหนีออกมาเอง ยังจะไปโบ้ยว่าออกมาตามหานคินทร์กับคิรินอีก

“ปราย คนนี้เขาเอาของขวัญมาให้ปราย” อารยาเดินไปคว้าข้อมือเล็กของลูกสาวมาจับไว้ ปล่อยให้คนที่เคยเป็นเพื่อนตัดสินใจเอง ว่าควรจะยืนเฉยอยู่อย่างนั้น หรือควรจะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง

“คือเราเอาของขวัญมาแสดงความยินดี แต่ขอโทษนะ ของข้างในคงพังหมดแล้ว”

ลรินถือกล้องที่สภาพไม่ดีเท่าไหร่ขึ้นมาถือ เดินมายืนตรงหน้าเจ้าสาว สีหน้าดูไม่ได้ เพราะกลั้นน้ำตาไว้อยู่

“แค่มาก็ขอบคุณแล้ว”

ปัญณิสาคว้าของขวัญมาถือไว้ ยื่นกล่องให้สามีที่จดทะเบียนเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อเช้าถือไว้ คว้ามือเพื่อนไปจับ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาลากเข้าไปในงาน

“เดี๋ยว! ปราย เราไม่กล้าเข้าไปหรอก ปล่อยเราเถอะนะ เราจะกลับแล้ว” ลรินร้องเสียงหลง เธอไม่กล้าเสนอหน้าอยู่ที่นี่นานหรอก เดี๋ยวเสี่ยขุนที่ยืนอยู่ตรงนั้น จะดุเอา

“อย่างน้อยก็ถ่ายรูปกันก่อน” ปัญณิสาเดินไปหยุดหน้าซุ้มดอกไม้ที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม สำหรับถ่ายรูป มองคนทั้งหมดที่เดินตามมา ก่อนจะพยักหน้าหน้าขึ้นลง

“ไปสิลูก”

คิรินมองเหมือนขออนุญาต อารยาจึงเอ่ยปากให้ลูกสาวไปร่วมถ่ายด้วย ซ้ำยัยหนูของเธอ ยังคว้ามือเธอไปยืนอยู่ข้างๆ โดยมีลรินอยู่ตรงกลาง และคิรินอยู่ด้านหน้าคนทั้งหมด

“จะถ่ายไหมคะ”

อารยาถามลูกชายที่ยืนลังเล นคินทร์เดินเข้ามายืนข้างน้องสาวฝาแฝด จับมือกันไว้ เตรียมตัวยิ้มให้กล่องที่คล้องอยู่ในคอคนเป็นพ่อ

“จะถ่ายไหมคุณ”

ปัญณิสาถามสามีที่เป็นเจ้าบ่าว ปณิธานเดินมายืนข้างๆ ไม่ได้ยิ้ม ยืนทำหน้านิ่งๆ ไม่ต่างกับพี่ชายที่ถือกล้องเตรียมถ่าย

“1 2 3”

แชะ! แชะ! แชะ!

อัครราชกดถ่ายรัวๆ โฟกัสสายตาให้มองเพียงแค่ลูกทั้งสอง เขาไม่รู้ว่าเธอกลับมาเพียงเพื่อแสดงความยินดีอย่างที่พูดหรือเปล่า ถ้าคิดจะทำอะไรอีก คราวนี้เขาไม่ปล่อยไว้แน่

“ขอบคุณนะ เรากลับแล้ว”

ลรินไม่กล้ายิ้ม ขยับตัวถอยห่าง อย่างกลัวทุกคนรังเกียจ หมุนตัวเดินออกไป ก้าวท้าวยาวๆ แต่กลับไปไหนได้ไม่ไกล