เมียขัดดอก นิยาย บท 13

เย็นวันเดียวกันนั้น..

เซอร์เวย์แทบจะทำงานไม่รู้เรื่อง วันนี้เขาก็เลยไม่รับเคสผ่าตัดด่วน ปล่อยให้หมอคนอื่นรับผิดชอบไป ทำอะไรก็ไม่เป็นอันจะทำชายหนุ่มก็เลยกลับขึ้นมาที่ชั้นบน

แกร็ก..

"คุณทำอะไร"

"ฉันไม่รู้ว่าคุณหมอจะขึ้นมาเร็วขนาดนี้ ขอโทษค่ะ" หญิงสาวที่อยู่ในผ้าเช็ดตัวเพราะเธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า

สายตาคมมองตามไป..ร่างกายของเขาเริ่มร้อนวูบวาบ เมื่อคิดว่าจะลองทำอะไรกับเรือนร่างของเธอดู

เท้าแกร่งเดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังเอื้อมมือขึ้นไปปลดเสื้อออกจากไม้แขวน

"อุ๊ยคุณหมอ" หญิงสาวตกใจ อยู่ดีๆ มือของเขาก็ยื่นมาแกะผ้าเช็ดตัวออก แต่เธอคว้ามันไว้ได้ทัน

ใบหน้าคมโน้มลงไปซอกคออีกฝ่ายจากทางด้านหลัง แล้วสูดดม

"คุณหมอ คุณจะทำอะไร"

"อยู่นิ่งๆ"

หญิงสาวที่ไม่เคยถูกชายใดสัมผัสร่างกายแบบใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆ ตามคำสั่งของเขา

ริมฝีปากหนาพรมจูบลงมาจนถึงแผ่นหลัง มือของเขาแนบไว้ที่หน้าอก ในใจหญิงสาวคิดไว้แล้วว่าวันนี้ต้องตกเป็นของเขาแน่ เรื่องนี้มันก็อยู่ในลายลักษณ์อักษรที่เธอได้เซ็นต์ลงไป ที่จริงเขาเขียนขึ้นมาโดยที่ไม่คิดว่าจะแตะต้องตัวเธอหรอก แต่อะไรมันก็ไม่แน่นอนเขาก็เลยมีข้อนี้เผื่อไว้ ซึ่งเธอก็ยอมเซ็นต์..นาทีนั้นไม่ว่าจะให้ทำอะไรเธอทำได้หมดขอแค่เขายอมผ่าตัดให้กับแม่

"ตามมาที่เตียง" ริมฝีปากหนากระซิบพูด โดยที่ยังคงสูดดมกลิ่นกายของเธออยู่

"คุณหมอจะไม่ไปอาบน้ำก่อนเหรอคะ"

"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น" หญิงสาวก็เลยต้องได้ทำตามโดยการเดินไปนั่งลงที่เตียง แต่มือของเธอก็ไม่ได้ปล่อยผ้าเช็ดตัวนั้นให้หลุดออกจากหน้าอก

มือแกร่งจับร่างบางให้นอนหงายลง และขณะนั้นเขาก็ได้ถอดเสื้อผ้าของตัวเองไปด้วยเพื่อสร้างอารมณ์

หญิงสาวค่อยๆ หลับตา และปล่อยมือออกจากผ้าเช็ดตัว อยู่มาตั้งหลายวันคิดว่าเขาจะไม่ทำอะไรแล้ว พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ หรือจะเป็นเพราะคุณหมอคนสวยนั่นไปพูดอะไร พวกเขามีปากเสียงกันหรือเปล่า ถึงได้ต้องการทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ

ผ้าเช็ดตัวที่เหน็บอยู่หน้าอกค่อยๆ ถูกแกะออกโดยฝีมือของอีกฝ่าย จนเผยให้เห็นเรือนร่างระหงที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าเช็ดตัวผืนนั้น

หญิงสาวหลับตาอยู่นานพอสมควร เขาก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ เธอก็เลยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง

"??" มองอีกทีก็เห็นว่าเขาถือผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว นี่อะไรกัน เขาเล่นตลกอะไรกับเธอ ไอยวริญรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเสื้อผ้ามาสวมใส่

ชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ใต้ฝักบัวเพื่อคุยกับตัวเองอยู่นานพอสมควร แล้วเขาก็เดินออกมาโดยที่ไม่ได้สวมใส่อะไรปิดบังร่างกายเลย

"คุณ?" หญิงสาวที่เผลอมองไปรีบหันหลังให้ คิดว่าเขาจะเปลี่ยนใจแล้ว "อืม" พอเขาเดินเข้ามาใกล้ริมฝีปากหนาก็โน้มลงมาแนบกับริมฝีปากของคนตัวเล็ก

"จูบผมหน่อย" วันนี้ยังไงเรื่องอย่างว่าต้องผ่านไปด้วยดี เพราะเขาไม่อยากให้อาการป่วยของเขาไปถึงหูอาจารย์หมอ กลัวว่าเรื่องทุกอย่างจะยุ่งยากมากขึ้น

"จูบ?" ในขณะที่พูดริมฝีปากของทั้งสองยังคงแนบชิดกันอยู่ ไอยวริญก็เลยกดริมฝีปากแนบเข้าไปอีก

"แบบนี้ไม่ได้เรียกจูบ" ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด

ถ้าแบบนี้ไม่เรียกจูบแล้วเขาเรียกอะไรล่ะ ใครจะไปจูบเป็น หญิงสาวทำได้แค่คิดอยู่ในใจ เธอก็เลยค่อยๆ เผยอริมฝีปากออกเล็กน้อย

เช้าวันต่อมา..

"เจ็บ" รู้สึกว่าปากตัวเองระบม เพราะเมื่อคืนนี้ทั้งสองจูบกันจนหลับไป เธอก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมเขาถึงไม่ทำอะไรมากกว่าการจูบ

แต่ความคิดนั้นต้องได้หยุดลง เมื่อมีคนมาเคาะประตูห้อง

หญิงสาวรีบเดินมาเปิดประตู และกำลังจะบอกคนที่มาหาว่าคุณหมอออกไปแล้ว

"วันนี้ฉันไม่ได้มาหาคุณหมอ แต่ฉันมาหาคุณค่ะ"

"มาหาฉันหรือคะ?"

"ฉันอยากรู้ว่าคุณคิดยังไงกับคุณหมอ" อย่างที่รู้กันอยู่สุพัตราเป็นหมอจิตเวช แค่มองดวงตาของอีกฝ่ายสุพัตราก็รู้แล้ว แต่อยากจะรู้ความคิดของผู้หญิงคนนี้ว่าจะสวนทางกับแววตาไหม

"ทำไมคุณไม่ถามคุณหมอเองล่ะคะ"

"ถามแล้วค่ะ คุณหมอบอกว่าคุณเป็นแฟน"

"ก็ตามที่คุณหมอพูดนั่นแหละค่ะ"