เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 116

“มึงหาให้ที ว่าเมียกูอยู่ห้องไหน”

“เมียมึงใครวะ”

“ไอ้ห่าอย่าเพิ่งกวนตีน กูมีเมียคนเดียว ศศินา”

“คุณนาพักที่นั่นเหรอ”

“เออสิ กูขับรถตามเขามาจากร้าน เลยรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ จะขับรถตามขึ้นไป ติดว่าไม่มีการ์ด แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ห้องไหน”

“เออรอแป๊บ เดี๋ยวโทรไปบอก”

รอไม่ถึงสิบนาทีไอ้เต้ก็โทรมาบอก แถมมีคำสั่งให้นิติบุคคลโทรมาบอกรปภ. ให้ช่วยอำนวยความสะดวกกดลิฟท์ให้อีก วันนี้การง้อศศินาของเขาต้องคืบหน้า พรุ่งนี้บอกไอ้เต้หาห้องใกล้ๆนาให้ดีกว่าจะได้มาเฝ้าที่นี่เลย ง้อกลางวันกลางคืนจะไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไป เขาเดินไปตามทิศทางของห้องที่ศศินาพักอย่างดีใจ

“จะมีโอกาสได้เสียบไหมวะ”

ไม่ได้หื่นไม่ได้ลามก แต่จะบอกว่าไม่ได้ซักเครื่องมาเกือบเจ็ดเดือนแล้ว ในชีวิตความเป็นมนุษย์ผู้ชายตั้งแต่เอาผู้หญิงเป็น ไม่เคยเว้นมานานขนาดนี้มาก่อน นี่ซักมือมาจนตอนนี้ไอ้นั้นของเขาดูจะสีคล้ำขึ้นแล้ว แต่ก่อนห่างกันยังพอจะซักมือไปจินตนาการถึงศศินาไปด้วยได้ แต่ตอนนี้อยู่ตรงหน้าแต่ไม่มีปัญญากินโคตรทรมาน แค่คิดว่าจะขอเข้าห้องไปอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ถึงจะไม่ได้กินดมกลิ่นใกล้ๆก็ยังดี ก็แข็งชูชันไปหมดแล้วไอ้บิ๊กพีทก็คิดถึงรูอุ่นๆของศศินาใจจะขาด

ทุกวันนี้เศษซากขวดน้ำหอมของศศินาน่าจะปาไปเกือบสองโหล เขามีสำรองทั้งที่บ้านที่ทำงานและที่คอนโด เอาไว้ดมให้พอคลายคิดถึง

“1804 ห้องนี่ล่ะไม่ผิดแน่”

ภัทรพลกดกริ่งยืนรอด้วยความตื่นเต้น ทันทีที่ประตูเปิดออก

“เซอร์ไพรส์”

และคนที่เซอร์ไพรส์ก็เป็นเขา ไอ้ฝรั่งดองนี่มาอยู่ในห้องเมียเขาได้ยังไง เขาเหลือบตาเข้าไปในห้องขนาดหนึ่งห้องนอน มีพื้นที่แยกระหว่างโซนรับแขกกับห้องนอน

“คุณมาหานาน่าใช่ไหม”

ไอ้ฝรั่งดองที่สวมผ้ากันเปื้อนคาดเอวถามเขา มันมาทำอะไรที่นี่ เขามองเห็นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ อ้อคงมาทำอาหารให้นากิน ในชีวิตของเขาไม่เคยทำอาหารให้ศศินากินเลยสักครั้ง เพราะแม้แต่เจียวไข่เขายังทำไหม้ ตอนอยู่ด้วยกันศศินาทำให้เขากินตลอด ตอนนี้คงมีคนคอยทำให้เธอกินบ้างแล้ว

“ใครมาคะโรเบิร์ต”