เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 116

“มึงหาให้ที ว่าเมียกูอยู่ห้องไหน”

“เมียมึงใครวะ”

“ไอ้ห่าอย่าเพิ่งกวนตีน กูมีเมียคนเดียว ศศินา”

“คุณนาพักที่นั่นเหรอ”

“เออสิ กูขับรถตามเขามาจากร้าน เลยรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ จะขับรถตามขึ้นไป ติดว่าไม่มีการ์ด แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ห้องไหน”

“เออรอแป๊บ เดี๋ยวโทรไปบอก”

รอไม่ถึงสิบนาทีไอ้เต้ก็โทรมาบอก แถมมีคำสั่งให้นิติบุคคลโทรมาบอกรปภ. ให้ช่วยอำนวยความสะดวกกดลิฟท์ให้อีก วันนี้การง้อศศินาของเขาต้องคืบหน้า พรุ่งนี้บอกไอ้เต้หาห้องใกล้ๆนาให้ดีกว่าจะได้มาเฝ้าที่นี่เลย ง้อกลางวันกลางคืนจะไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไป เขาเดินไปตามทิศทางของห้องที่ศศินาพักอย่างดีใจ

“จะมีโอกาสได้เสียบไหมวะ”

ไม่ได้หื่นไม่ได้ลามก แต่จะบอกว่าไม่ได้ซักเครื่องมาเกือบเจ็ดเดือนแล้ว ในชีวิตความเป็นมนุษย์ผู้ชายตั้งแต่เอาผู้หญิงเป็น ไม่เคยเว้นมานานขนาดนี้มาก่อน นี่ซักมือมาจนตอนนี้ไอ้นั้นของเขาดูจะสีคล้ำขึ้นแล้ว แต่ก่อนห่างกันยังพอจะซักมือไปจินตนาการถึงศศินาไปด้วยได้ แต่ตอนนี้อยู่ตรงหน้าแต่ไม่มีปัญญากินโคตรทรมาน แค่คิดว่าจะขอเข้าห้องไปอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ถึงจะไม่ได้กินดมกลิ่นใกล้ๆก็ยังดี ก็แข็งชูชันไปหมดแล้วไอ้บิ๊กพีทก็คิดถึงรูอุ่นๆของศศินาใจจะขาด

ทุกวันนี้เศษซากขวดน้ำหอมของศศินาน่าจะปาไปเกือบสองโหล เขามีสำรองทั้งที่บ้านที่ทำงานและที่คอนโด เอาไว้ดมให้พอคลายคิดถึง

“1804 ห้องนี่ล่ะไม่ผิดแน่”

ภัทรพลกดกริ่งยืนรอด้วยความตื่นเต้น ทันทีที่ประตูเปิดออก

“เซอร์ไพรส์”

และคนที่เซอร์ไพรส์ก็เป็นเขา ไอ้ฝรั่งดองนี่มาอยู่ในห้องเมียเขาได้ยังไง เขาเหลือบตาเข้าไปในห้องขนาดหนึ่งห้องนอน มีพื้นที่แยกระหว่างโซนรับแขกกับห้องนอน

“คุณมาหานาน่าใช่ไหม”

ไอ้ฝรั่งดองที่สวมผ้ากันเปื้อนคาดเอวถามเขา มันมาทำอะไรที่นี่ เขามองเห็นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ อ้อคงมาทำอาหารให้นากิน ในชีวิตของเขาไม่เคยทำอาหารให้ศศินากินเลยสักครั้ง เพราะแม้แต่เจียวไข่เขายังทำไหม้ ตอนอยู่ด้วยกันศศินาทำให้เขากินตลอด ตอนนี้คงมีคนคอยทำให้เธอกินบ้างแล้ว

“ใครมาคะโรเบิร์ต”

ไม่ดีกว่าไม่เห็นจะแคร์ ไหนบอกว่าจะทำทุกอย่างให้ได้เธอกลับไปไง แค่นี้ก็ถอดใจแล้ว

วันต่อมาศศินาคอยมองที่ประตูร้านอยู่ตลอดเวลา รอตั้งแต่เที่ยงยันบ่ายก็ไม่เห็นแม้เงาของภัทรพล ไปไหนนะคนบ้า แค่นี้ก็ท้อแล้ว แค่สองอาทิตย์เองนะ ทีนายังรอพีทได้ตั้งนาน

“คุณกำลังรอใครอยู่นาน่า ผมเห็นคุณมองประตูร้าน มาหลายรอบแล้ว”

โรเบิร์ตเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ว่าเธอจะตอบว่ายังไง

“เปล่าค่ะฉันแค่ดูว่าวันนี้ลูกค้าเยอะ กำลังคิดว่าจะอบขนมอะไรเพิ่มดี”

ศศินาตอบ โรเบิร์ตมองศศินาอย่างประเมิน

“ถ้าไม่สบายใจก็ไปง้อเขาเถอะ คุณรู้ใช่ไหมว่าจะตามเขาได้ที่ไหน”

“ถึงรู้ก็ไม่ตามค่ะ ถ้าแค่นี้ยังถอดใจเขาก็ไม่สมควรจะได้รับการให้อภัยหรอกค่ะ”