เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 122

ศศินาเดินเข้าไปด้านในพบภัทรพลนอนเกือกกลิ้งอยู่กับพื้นขวดเหล้ากองอยู่ข้างตัว เสียงเขาละเมอพึมพำเรียกชื่อเธอ

“นา พีทรักนานะ นาให้โอกาสพีทเถอะนะนา”

คนเมานอนละเมอเกลือกกลิ้งเพ้อไม่ได้สติ ศศินาเดินไปทรุดนั่งข้างๆ เขย่าตัวแล้วร้องเรียก

“พีท พีท ทำไมเมาขนาดนี้เนี่ย”

ชายหนุ่มมองเห็นหญิงสาวผู้เป็นที่รัก จึงควานมือสะเปะสะปะ ไปคว้าตัวเธอเอาไว้

“นาจ๋า ที่รักนามาหาพีทแล้วเหรอ นายกโทษให้พีทแล้วใช่ไหม”

ภัทรพลพยายามพยุงตัวลุกขึ้นนั่งคว้าแขนเธอไว้จนเธอล้มลงไปนอนทับเขา เขากอดเธอไว้แน่นพร้อมพึมพำชิดริมหู

“นาครับ เมียจ๋าพีทรักนานะ กลับมาหาพีทเถอะเบบี๋”

ภัทรพลพึมพำอยู่ข้างๆใบหูหอมกรุ่นของเธอ แอบสูดกลิ่นที่คิดถึงจับใจไว้เต็มปอด พร้อมซุกไซ้ไปทั่วท้ายทอย ศศินาเอามือดันหน้าภัทรพลให้ออกห่าง

“เดี๋ยวก่อนพีท นาเหม็นเหล้า”

ศศินาทรงตัวลุกขึ้นยืนแล้วประคองภัทรพลให้มานั่งที่โซฟา เหลือบตามองที่กองขวดเหล้าสลับกับมองไปที่อดีตสามีที่เธอกำลังพิจารณาว่าจะบรรจุตำแหน่งให้ใหม่ดีไหม โดยเธอจะถามคำถามเขาสักสองสามคำถาม ก่อนพิจารณาเซ็นสัญญาจ้างตลอดชีวิต

“รอแป๊บนึง นาไปเอาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้”

ศศินาเดินเข้าห้องนอนเปิดตู้หยิบผ้าขนหนูออกมา กวาดตามองทุกสิ่งรอบตัว มันยังเป็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยน เหลือบไปทางโต๊ะเครื่องแป้ง เห็นกล่องน้ำหอมยี่ห้อที่เธอใช้วางอยู่นับสิบขวด มีทั้งที่แกะออกจากกล่องแล้ว และยังไม่ได้แกะศศินาหยิบมาดูแล้วอมยิ้ม เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวในที่ที่เคยเก็บ เสื้อผ้าข้าวของที่เธอทิ้งไว้ยังอยู่ครบ เธอเอื้อมมือไปสัมผัส หยิบมาดูได้กลิ่นของน้ำยาปรับผ้านุ่ม ที่แสดงให้เห็นว่ามันถูกเอามาซักอยู่เรื่อยๆ