เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 137

เกือบสามทุ่มทางฝ่ายพิธีการก็มาตามเราไปที่ห้องหอ ไอ้เต้จัดพูลวิลล่าที่เป็นส่วนตัวให้กับผมและนาได้ใช้ในคืนส่งตัว พ่อผม ป้าน้อม และคุณหญิงรมณีย์เป็นคนมาให้พรผมกับนาให้ครองรักกันยาวนาน ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ผมจำได้อยู่อย่างเดียวคือคำสั่งพ่อที่ว่า

“รีบมีหลานให้พ่ออุ้มหลายๆคนนะพีทหนูนาพ่ออยากอุ้มหลาน”

ซึ่งผมจำขึ้นใจและยึดเป็นภารกิจที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดและดีที่สุด ทันทีที่ประตูห้องหอปิดลง ผมก็จัดการล็อกประตูเรียบร้อยถึงแม้ว่าจะมั่นใจว่าจะไม่มีใครเปิดเข้ามาแน่นอน แต่ผมเกรงว่าถ้านาร้องเสียงดังเกินไปอาจจะมีคนตกใจจนเปิดเข้ามาดู เลยต้องป้องกันไว้ก่อน

ทันทีที่ล็อกประตูเสร็จผมก็หันมาหานาเตรียมถอดชุดเจ้าสาวที่เล็งไว้แล้วว่าซิปมันซ่อนอยู่ทางข้างลำตัวด้านซ้าย

แต่พอหันมาก็ตกใจ เพราะนาถอดชุดออกไปเรียบร้อยแล้วและตอนนี้นอนชันตัวอยู่บนเตียงในชุดชั้นในลูกไม้สีขาวเกาะอกแบบบอดี้สูท มีสายรัดถุงน่องแบบลูกไม้ทอดกายอยู่บนเตียง

“นา”

ผมถึงกับกลืนน้ำลายกับภาพเมียตัวเอง ศศินาเป็นทุกอย่างที่เหนือความคาดหมายของผม เธอทำให้ใจผมกระเด็นกระดอนแทบจะเต้นออกมานอกอก

“พีทคนดี ชอบไหม”

“ชอบสีจ๊ะที่รัก”

เกิดมาไม่เคยถอดชุดแบบนี้มาก่อนมันต้องถอดยังไง แต่ถอดยังไงช่างมันก่อน เพราะตอนนี้อยากเดินไปหาเมียที่เตียงมาก ผมเลือกปิดไฟสว่างสีขาวที่กลางห้องแล้วเปิดไฟจากดาวน์ไลท์ที่ให้แสงนวลตามากกว่า ภาพศศินานอนทอดกายในชุดชั้นในแสนเซ็กซี่ท่ามกลางกลีบกุหลาบสีแดง เรือนร่างของเธอตกกระทบกับลำแสงสีนวลดูสวยบาดตา และเย้ายวนบาดใจ

ผมถอดเสื้อสูทตัวนอกโยนทิ้งไปเพราะใจเย็นเอาไปแขวนไม่ไหวจริงๆ ผมเดินตรงไปหาเธอ แล้วล้มตัวลงคร่อมทับเธอไว้ ทันที่ที่นอนคร่อมร่างเธอ ศศินาก็พลิกตัวมาคร่อมผมไว้ทันที เธอจับมือผมชูขึ้นเหนือศรีษะ แล้วหยิบริบบิ้นสีขาวที่วางอยู่ข้างเตียง ผมจำได้ว่ามันติดอยู่ที่ส่วนหนึ่งของชุดแต่งงานของเธอ แต่ตอนนี้เธอนำมันมาผูกที่ข้อมือสองข้างของผมเรียบร้อยแล้ว