เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 71

ศศินากลับมาถึงคอนโดก็เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเท่าที่จำเป็น ตรวจสอบเอกสารที่ต้องใช้แล้วนำกระเป๋าเดินทางไปใส่ไว้ในรถยนต์

เธอวางแผนว่าจะขับรถยนต์ไปจอดที่สนามบินแล้วให้เข้มไปรับกุญแจแล้วเอาไปจอดไว้ที่คฤหาสน์พาณิชย์ศิริกุล รถยนต์คันนี้ภัทรพลซื้อให้เธอเมื่อปีที่แล้วในวันครบรอบเจ็ดปี ศศินาเลือกเก็บไปเฉพาะของที่เธอซื้อเอง สิ่งใดที่ภัทรพลซื้อให้หญิงสาวไม่ได้นำไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กระเป๋าของใช้รวมไปถึงเครื่องประดับที่ภัทรพลเคยซื้อให้ในโอกาสต่างๆ เธอทิ้งไว้หมด เธอมองคอนโดที่ใช้เป็นรังรักอย่างอาลัยอาวรณ์อยู่ที่นี่มาสี่ปีนับตั้งแต่กลับจากอเมริกา ทุกมุมล้วนมีความทรงจำระหว่างเขาและเธอหญิงสาวมองรูปถ่ายที่วางไว้ที่ข้างหัวเตียงคิดจะเอาใส่กระเป๋าไปด้วยแต่สุดท้ายเธอก็วางไว้ที่เดิม เธออยากจะลืมเขาเพราะฉะนั้นเธอจะไม่เอาอะไรไป

'ที่ไหนมีพีทที่นั่นคือบ้าน'

ศศินานึกถึงวันที่ภัทรพลถามเธอว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่ไหนเมื่อกลับเมืองไทย แล้วทั้งคู่ก็เลือกอยู่ที่นี่เพราะอยู่ใกล้ที่ทำงานและเป็นส่วนตัว เหมาะกับการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสองคน เจ้าสัวอนันต์ชวนทั้งคู่ไปอยู่ที่คฤหาสน์พาณิชย์ศิริกุลด้วยกัน แต่ภัทรพลปฏิเสธพร้อมให้เหตุผลกับเธอว่า

'พีทอยากอยู่กับนาสองคน อยู่กันสองคนพีทอยากจะรักนาตรงไหนก็ได้ อยู่บ้านกับพ่อถ้าพีทอยากจะรักนาในครัว ป้าน้อมคงเป็นลม'

ศศินานึกถึงเรื่องราวในอดีตก็น้ำตาไหลออกมาอีกรอบ เหลือบตามองนาฬิกาใกล้เวลาเลิกงาน เธอเข้าครัวทำอาหารไว้รอเขา วันนี้คงเป็นอาหารเย็นมื้อสุดท้ายของเรา หลังจากนี้คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ภัทรพลเปิดประตูห้องเข้ามา เจอศศินาตั้งโต๊ะรอไว้แล้ว วันนี้ศศินาโทรมาบอกเขาว่าไม่เข้าออฟฟิศให้เขารีบกลับบ้านเลยเธอจะรอทานข้าว ศศินาจัดโต๊ะมีเชิงเทียน จัดแจกันมีถังไวน์พร้อมสเต็กปลาที่เขาชอบ

“นา จัดโต๊ะเนื่องในโอกาสอะไรจ๊ะ”

“พีทไปอาบน้ำก่อนนะ นารอ”

ภัทรพลแปลกใจที่เห็นคนรักแต่งตัวสวยพร้อมจัดอาหารจานพิเศษรอ ศศินาเดินมารับกระเป๋าจาก ภัทรพลแล้วบอกเขาไปอาบน้ำเธอจะรอทานข้าว และให้สวมชุดที่เป็นทางการเพื่อมานั่งทานข้าวกับเธอ

“พีทหล่อพอหรือยัง”

ศศินาเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้เขา พร้อมกดไหล่เขาให้นั่งลง เมื่อชายหนุ่มนั่งลงแล้วเธอก็เดินมานั่งฝั่งตรงข้าม

“นายังไม่ได้บอกพีทเลยว่าวันนี้ฉลองเนื่องในโอกาสอะไร ได้ลูกค้ารายใหญ่เหรอ”

ภัทรพลนึกได้ว่าศศินาไม่ได้เข้าออฟฟิศเพราะมีนัดกับลูกค้า เลยเข้าใจว่าปิดการขายได้

“เปล่าหรอก นาแค่อยากขอบคุณพีท”