เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 75

เกือบเที่ยงคืนกำลังจะล่วงเข้าวันใหม่ ภัทรพลหลับไปแล้ว ศศินาที่เอนตัวนอนหลับอยู่ข้างเขา ลืมตาขึ้นมามองชายหนุ่มผู้ที่รัดเธอไว้ด้วยอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น อากาศภายในห้องค่อนข้างเย็นเธอค่อยๆ ยกแขนที่พาดอยู่บนตัวออก หยิบหมอนข้างมาวางแทนที่ดึงผ้าห่มมาคลุมให้เขา แสงเลือนรางจากไฟสลัวในห้องน้ำทำให้มองเห็นซีกหน้าของคนที่กำลังหลับใหล เธออยากเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าเขา แต่ต้องชะงักมือไว้ เกรงว่าชายหนุ่มจะรู้สึกตัว ได้แต่พึมพำกล่าวลาแผ่วเบา

“ลาก่อนนะพีท นารักพีทนะ”

ศศินาอยากจะประทับจูบลงบนแก้มของภัทรพลแต่ได้แต่หักห้ามใจไว้ ตัดสินใจหันหลังเปิดประตูแผ่วเบาออกไปยังห้องนอนเล็ก เปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดเดินทางที่เตรียมไว้ หยิบซองจดหมายที่เขียนไว้มาวางที่โต๊ะกินข้าว เหลียวมองห้องที่เคยอยู่อย่างต้องการประทับความทรงจำเป็นครั้งสุดท้าย สูดหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกความเข้มแข็งก่อนตัดสินใจเดินออกจากห้องไปไม่เหลียวหลังกลับ

ภัทรพลตื่นตอนเช้าในเวลาปกติที่เคยตื่น เหลียวหาคนข้างกาย แต่ไม่มีร่องรอยมีเพียงหมอนข้างกับ ความเย็นชืดของที่นอนบ่งบอกให้รู้ว่าน่าจะลุกไปนานแล้ว

“นาไปทำงานเช้าจัง”

หวนคิดถึงคำสั่งเสียเมื่อคืนก็ไม่ได้เอะใจคิดว่าเธอมีนัดตอนเช้าตรู่ ภัทรพลเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำอย่างที่เคยทำ เดินผ่านวอล์คอินโครเซทแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้ศศินาไม่ได้เตรียมชุดทำงานไว้ให้ จวบจนเจ็ดโมงกว่าจึงเดินออกมาจากห้องนอน เดินไปหยิบกุญแจรถในที่เก็บกุญแจ คว้ากระเป๋าทำงานกำลังจะเดินออกจากห้อง เห็นจดหมายแปลกตาวางอยู่บนโต๊ะเลยคว้ามาดู

‘พีทที่รักของนา’

ลายมือน่ารักที่เขาคุ้นเคยดี เพราะอ่านสมุดจดเลคเชอร์ของเธอมาหลายปีตั้งแต่ตอนเรียน มือของเขาสั่นขณะแกะจดหมาย นึกถึงคำพูดและท่าทางแปลกๆ ของศศินาเมื่อคืนแล้วใจไม่ดี สั่นจนต้องสูดลมหายใจเพื่อตั้งสติ ไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อนในชีวิต พอแกะซองได้สายตาก็กวาดอ่านข้อความอย่างรวดเร็ว

พีทที่รัก ตอนแรกนาไม่แน่ใจว่าจะเขียนจดหมายฉบับนี้ดีไหม แต่นาไม่อยากให้เราจากกันโดยที่ไม่ได้ลา นาไม่สามารถบอกลาพีทด้วยตนเองได้ เพราะนายังเข้มแข็งไม่พอ แต่นาไม่อยากให้เรามีอะไรที่ต้องติดค้างต่อกัน นาขอบอกลาพีทตรงนี้ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ขอบคุณที่เป็นครอบครัวให้กับนามาโดยตลอด วันนี้นาขอคืนสัญญาทั้งหมดให้กับพีท ไม่ต้องเป็นครอบครัวให้กับนาแล้ว และไม่ต้องห่วงเพื่อนคนนี้ ขอให้พีทเดินต่อไปข้างหน้าใช้ชีวิตทุกวันให้มีความสุข ดูแลครอบครัวใหม่ของพีทให้ดี รักษาความรักครั้งนี้ให้ดีที่สุดอย่าทำให้เขาต้องเสียใจ การจากไปของนา เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่นาจะทำให้พีทเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ต้องตามหานา วันหนึ่งที่นาเข้มแข็งพอสามารถมองพีทอย่างเพื่อนได้จริงๆ เราคงมีโอกาสได้เจอกัน

                                                               นา

ทริปดำนาที่สิปาดัน ตามสัญญาที่นาเคยให้ ขอโทษที่คงไม่ได้ไปด้วย

‘เขาไม่เข้าใจ’ เขาอ่านทุกตัวอักษร แต่ไม่มีประโยคไหนเลยที่เขาเข้าใจ เขาอ่านมันซ้ำแล้วซ้ำอีก อ่าน อยู่หลายรอบแล้ว เขาก็ไม่เข้าใจ ศศินาคิดอะไรทำไมเธอทิ้งเขาไปแบบนี้ ท่าทีแปลกๆ ของเธอเมื่อคืนมันคือการบอกลาเขางั้นหรือ เธอจะทำแบบนี้กับเขาไม่ได้ ถามคำสักคำไหมว่าเขาอนุญาตให้เธอไปหรือเปล่า ภัทรพลหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกหาเธอหลายครั้งแต่ก็ไม่มีสัญญาน ศศินาไปไหนเขาพยายามคิดถึงที่ที่ศศินาจะไป

“บ้าน นาอาจจะไปที่บ้าน”

ภัทรพลขับรถไปที่คฤหาสน์พาณิชย์ศิริกุลด้วยความเร็วเท่าที่สภาพการจราจรในกรุงเทพช่วงเจ็ดโมงกว่าจะเอื้ออำนวย ขับรถไปถึงที่บ้านก็ดีใจที่เห็นรถของศศินาจอดอยู่

“นา นา นาอยู่ไหนออกมาคุยกับพีทเดี๋ยวนี้ นา นา”

“มาแล้วเหรอไอ้ตัวดี”

พ่อเขาเดินออกมาต้อนรับอย่างรู้ว่าเขาจะมา

“นาอยู่ไหนพ่อ เรียกนาออกมาคุยกับผม นาเขาทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง”