เมียนักเลง นิยาย บท 10

"เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไงวะ!" เขาคงไม่ได้หวาดระแวงเกินไปจนเห็นภาพหลอนใช่ไหมเนี่ย เหมราชชี้หน้าถามอย่างไม่ชอบใจที่เห็นเด็กสาวเข้านอกออกในพื้นที่ส่วนตัวของเขาตามอำเภอใจ แต่ในขณะที่เขากำลังตกใจกับการปรากฏตัวของเธอ เธอกลับตักไอศกรีมเข้าปากอย่างสบายใจเฉิบ ไม่ได้รับรู้ถึงอารมณ์ไม่พอใจของเขาเลย

"เมื่อวานก่อนกลับบ้านหนูเห็นคีย์การ์ดมันวางอยู่บนโต๊ะสองใบ หนูเลยแอบเก็บไว้ใบนึง เหมไม่โกรธหนูใช่ไหมคะ" นาร์เนียถามหน้าซื่อ พร้อมกับเดินดุ๊กดิ๊กราวกับเด็กน้อยเข้าไปนั่งข้างๆชายหนุ่ม

"มีสิทธิ์อะไรมาหยิบของๆฉันไปตามอำเภอใจวะ!" เหมราชตวาดเสียงถามอย่างเกรี้ยวกราด สายตาที่จ้องมองเด็กสาวราวกับมีดแหลมคมที่พร้อมจะหั่นร่างของเธอเป็นชิ้นๆ สร้างความหวาดกลัวให้นาร์เนียที่กำลังตักไอศกรีมคำโตเข้าปาก เธอมองเขาเลิ่กลั่ก ก่อนจะทำใจกล้ากระโจนขึ้นไปบนหน้าตักแกร่ง ริมฝีปากอวบอิ่มฉกลงแนบชิดบนริมฝีปากของชายหนุ่มอย่างเงอะงะ

"..!!" การกระทำอุกอาจของนาร์เนียไม่ได้สร้างความตกใจให้เหมราชเพียงอย่างเดียว แต่ร่างกายมันยังหยุดนิ่งไปชั่วขณะเมื่อของเหลวในปากของเด็กสาวค่อยๆไหลเข้ามาสัมผัสกับปลายลิ้น มีเพียงก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายที่เต้นระรัว

มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาโดนจู่โจมแบบนี้ ทำให้ผู้ชายดิบห่ามอย่างเขาที่ไม่ค่อยสันทัดเรื่องผู้หญิงแทบทำอะไรต่อไม่ถูก

"ทำบ้าอะไรของเธอวะ!" มือหนาดันศีรษะทุยเล็กออกห่างทันทีที่ได้สติคืนมา พร้อมทั้งเช็ดคราบไอศกรีมออกจากริมฝีปากลวกๆ รสชาติหวานละมุนของมันยังติดตรึงอยู่ในปาก

"เหมไม่ชอบกินไอติมเหรอ~ หรือน้ำลายของหนูไม่อร่อย?" เด็กสาวเอียงคอถาม "ถ้าเหมไม่ชอบกินไอติมงั้นบีบนมหนูเล่นเหมือนเมื่อวานไหม หนูให้เหมบีบเล่นก็ได้ถ้าเหมชอบ"

"..." เหมราชหอบหายใจหนักๆขณะมองเด็กสาวถอดเนกไทสีแดงออก บางอย่างที่กำลังโดนใจกลางความเป็นสาวบดเบียดมันค่อยๆขยายตัวจนคับแน่นภายในกางเกงยีนส์ตัวสวย

"ลงไป" เขาเบือนหน้าหนี ในขณะที่ร่างกายเริ่มสูญเสียการควบคุม "ลงไป ก่อนที่ฉันจะเอาไอติมของฉันยัดปากเธอ"

"เหมมีไอติมด้วยเหรอ มันอร่อยไหม แบ่งให้หนูกินบ้างสิ" นาร์เนียถามตาแป๋ว

"บอกให้ลงไปก็ลงไปสิวะ!"

"..." รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆจางหายไปเมื่อโดนตวาดเสียงใส่อีกครั้ง เด็กสาวทำหน้าเง้างอด แล้วตักไอศกรีมคำโตใส่ปากโดยไม่สนใจสีหน้าโหดเหี้ยมของเหมราช ขณะเดียวกันก็ก้มมองเป้ากางเกงของเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เหมซ่อนอะไรไว้ในกางเกงเหรอ ไอติมรึเปล่า? หนูเอามันออกมากินได้ไหม~" ไม่รอฟังคำตอบจากปากชายหนุ่ม นิ้วชี้เรียวยาวก็จิ้มลงบนเป้ากางเกงที่นูนขึ้นมาเบาๆ ทำเอาเหมราชหายใจไม่ทั่วท้องจนต้องยกตัวเด็กจอมจุ้นจ้านลงจากหน้าตักเอง

"เหมอย่าขี้งกสิ ขนาดหนูยังแบ่งติมของหนูให้เหมกินเลย" เธอมองเป้ากางเกงของเหมราชอย่างกดดัน

"เหมซ่อนไอติมไว้ในกางเกงในเหรอ หนูขอกินบ้างสิ"

"..."

"หนูจิ้มดูแล้วไอติมของเหมแท่งใหญ่มากๆเลย แบ่งให้หนูกินบ้างสิ มันเป็นไอติมแบบไหนเหรอ มีสอดใส้วานิลลาเหมือนที่หนูเคยกินรึเปล่า"

"..." น่ารำคาญ เด็กคนนี้โคตรน่ารำคาญเลย

"เอาไอติมไปแอบไว้ในกางเกงในแบบนั้นไม่เย็นเหรอ" ไม่ถามเปล่าแต่ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตายังเลื่อนเข้าไปประชิดเป้ากางเกงของชายหนุ่ม แต่ก็โดนมือหนาดันใบหน้าออกอย่างแรง

"เหมขี้งก!" เพราะโดนปฏิเสธถึงสองครั้งนาร์เนียจึงลืมตัวเผลอตะคอกเสียงใส่ "หนูกินติมของหนูก็ได้ ของเหมไม่เห็นน่ากินเลย เก็บไว้ในกางเกงในแบบนั้นคงไม่อร่อยแล้ว"

เหมราชเหลือบมองเจ้าของคำพูดแดกดันอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะเดินหนีเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องนอน พร้อมกับถอดเสื้อยืดและเข็มขัดออก ล้มตัวนอนบนเตียงที่มีกระเป๋านักเรียนของนาร์เนียวางอยู่พลางลูบหน้าเบาๆ

"เหมมมมม~" นาร์เนียที่เพิ่งเดินตามเข้ามาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเหมราชนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง สิ่งที่สะกดสายตาของเธอไม่ใช่ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของเขา แต่เป็นรอยสักบริเวณต้นแขนที่ลากยาวขึ้นมาบนจนถึงบ่าแกร่งของเขาต่างหาก