เมียนักเลง นิยาย บท 18

"หนูไม่กลัวเหมกระทืบหรอก เพราะเหมเก่งแต่ปาก ขู่ว่าจะกระทืบหนูหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่กระทืบจริงๆสักที" นาร์เนียกอดอกท้าทาย "แล้วหนูก็จะหาแฟนเป็นนักเลงเหมือนเหมด้วย ก่อนที่เหมจะไปกระทืบเขาหนูก็จะให้เขามากระทืบเหมก่อน หนูพูดจริงทำจริงนะจะบอกให้ กลัวไหม?"

"ก่อนจะไปหาแฟนใหม่มาเย้ยฉัน เดินออกจากห้องของฉันให้ได้ก่อนเถอะ" ท่อนแขนแกร่งกอดกระชับเด็กสาวให้แน่นขึ้นจนรู้สึกอึดอัด

"เหมปล่อยหนู! หนูไม่อยากอยู่กับคนใจร้ายอย่างเหมแล้ว เหมเอาแต่แกล้งหนู ด่าหนู ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของหนูเลย หนูจะไม่ทนแล้ว!" เธอพยายามดีดดิ้นเพื่อทำให้ตัวเองหลุดจากพันธนาการอ้อมแขนแกร่ง ปากก็พร่ำบ่นถึงสิ่งที่เหมราชทำให้น้อยอกน้อยใจ

"เออขอโทษ! พอใจยัง"

"..." แม้คำขอโทษที่เหมราชเอื้อนเอ่ยออกมาจะฟังดูไม่น่าประทับใจนัก แต่ก็สามารถทำให้หัวใจดวงน้อยของนาร์เนียกลับมาพองโตได้อีกครั้ง เธอคิดในใจว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้คนอย่างเหมราชยอมขอโทษเด็กอย่างเธอได้

"เหมขอโทษหนูจริงๆเหรอ หรือกลัวหนูกลับบ้านแล้วไม่มีใครดูการ์ตูนเป็นเพื่อน" เธอกลั้นยิ้มถาม พร้อมกับทิ้งศีรษะลงบนแผงอกแกร่ง มองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของเขาตาแป๋ว

"ถ้ายังไม่เลิกถามมากเธอจะได้กินไอติมแท่งแทนไอติมกล่องแล้วนะ"

"ไอติมแท่งหนูก็ชอบกินนะ แต่ถ้าของเหมหนูขอทำใจก่อน มันเอาเข้าปากไม่หมด" คนโดนยอกย้อนกลอกตาไปมาอย่างเอือมระอา เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำให้เสียอารมณ์เหมราชจึงเอื้อมมือไปหยิบกล่องไอศกรีมมาวางบนหน้าตักของเด็กสาว พร้อมกับปิดฝามันออก

"เหมมีเคราด้วย คิกคิก จั๊กจี้จัง" นาร์เนียหัวเราะคิกคักขณะใช้ริมฝีปากคลอเคลียเคราอ่อนๆตามกรอบหน้าของชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเหมราชไม่ได้แสดงท่าทางรำคาญจึงใช้มือเกาคางเขาเบาๆ

"เมื่อวานหนูไม่ได้สังเกตเลยว่าเหมมีเคราด้วย"

"เอามือออกไป" เจ้าของใบหน้าคมเข้มออกคำสั่ง ขณะเดียวกันก็ตักไอศกรีมขึ้นมาจ่อริมฝีปากของเด็กสาว ทว่านาร์เนียกลับซุกหน้าเข้าหาซอกคอหนา คลอเคลียมันราวกับแมวน้อยขี้อ้อน

เหมราชวางกล่องไอศกรีมที่เปิดแล้วไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ปล่อยให้เด็กสาวคลอเคลียอยู่อย่างนั้นเพื่อแลกกับการที่เธอจะไม่ถามคำถามน่ารำคาญอีก พร้อมกับหยิบรีโมตขึ้นมาเปลี่ยนช่องทีวี

"ทำอะไร" เขาขมวดคิ้วถามเมื่อรู้สึกเจ็บบริเวณลำคอ สัมผัสได้ถึงคมเขี้ยวที่กดลงมาบนผิวหนัง

"ทำเหมือนเหม~" เด็กสาวตอบเสียงเบา ด้วยกลัวว่าจะโดนดุอีก "เมื่อคืนเหมกัดหน้าอกหนู แล้วมันก็เป็นรอยเต็มเลย ตื่นมาตอนเช้าก็ไม่หาย หนูจะทำให้เหมบ้าง"

"ฉันดูด ไม่ได้กัด"

"สอนหนูดูดบ้างสิ หนูอยากทำให้เหมบ้าง" นาร์เนียผละใบหน้าออกมายิ้มหวาน แววตาเว้าวอนจนคนมองใจอ่อน

"อื้อ!!" ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนกระชากใบหน้าเข้าไปช่วงชิงลมหายใจอย่างอุกอาจ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวในตอนที่เหมราชแนบริมฝีปากลงมาบดขยี้อย่างดูดดื่ม เขายกตัวเธอขึ้นเล็กน้อยเพื่อจัดแจงท่าทางให้เธอนั่งคร่อมบนหน้าตัก

"อืม~" เหมราชมอบบทเรียนแรกให้เธอโดยการเกี่ยวพันเรียวลิ้นเข้าไปดูดดุน แล้วผละจูบออกเพื่อให้เธอผ่อนคลายขึ้นและเรียนรู้ที่จะตอบรับสัมผัสของเขา เสี้ยววินาทีต่อมาริมฝีปากหนาก็แนบลงมาบดขยี้อีกครั้ง