เมียนักเลง นิยาย บท 39

"อื้อ~" ไอความร้อนจากร่างกายเปลือยเปล่าของเหมราชปลุกนาร์เนียที่กำลังนอนหลับให้งัวเงียตื่นขึ้นมาในช่วงกลางดึก ท่ามกลางความมืดสลัวที่ปกคลุมเธอปรือตามองใบหน้าหล่อเหลาของแฟนหนุ่มอย่างงัวเงีย พร้อมกับยกมือขึ้นมาอังหน้าผากวัดอุณหภูมิร่างกายของเขา

"เหม" เธอร้องเรียกเสียงแหบพร่า ตบแก้มสากเบาๆเพื่อปลุกเหมราชเมื่อเห็นว่าเขาไข้ขึ้น

"อื้อ~ มีอะไร" เขางัวเงียตื่นขึ้นมามองเธอด้วยสีหน้ารำคาญเมื่อโดนรบกวนเวลาพักผ่อน น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแหบพร่าจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ เหมราชซุกใบหน้าเข้าหาหน้าอกใหญ่เปลือยเปล่าเมื่อโดนไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศตกกระทบลงมาบนผิวหน้าจนรู้สึกหนาว

"เหมตัวร้อนมากเลย ต้องเป็นเพราะพิษแผลแน่ๆ เดี๋ยวหนูลงไปเอายาให้นะ"

"ไม่ต้อง" เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงเพื่อเพิ่มความอบอุ่นแก่ร่างกาย ท่อนแขนกำยำเกี่ยวรั้งตัวเด็กสาวเข้ามาแนบอก ไม่ยอมให้นาร์เนียผละตัวออกไป เหมราชหอบหายใจถี่ๆและแรงขึ้นเมื่อโดนพิษไข้เล่นงานจนหนาวสั่น

"เหมอย่าดื้อสิ ถ้าเหมไม่กินยาเหมก็ไม่หายนะ กินยาเสร็จแล้วหนูจะได้เช็ดตัวให้"

"ไปนานไหม" น้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ

"หนูจะลงไปเอายาให้ แป๊บเดียวเองค่ะ"

"อย่านานนะ" เหมราชบอกโดยไม่เปิดผ้าห่มออก น้ำเสียงของเขาฟังดูออดอ้อนจนหัวใจคนฟังสั่นไหว "อยากกอดเธอ"

นาร์เนียหลุดยิ้มเขินอายกับความขี้อ้อนของแฟนหนุ่ม มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเขาที่คงจะไม่มีใครเคยได้เห็นมาก่อน คงเป็นเพราะพิษไข้ที่ทำให้เขาเผลอแสดงตัวตนอีกด้านหนึ่งออกมา

เธอรีบหยัดกายลุกขึ้นหลังจากหลงเคลิบเคลิ้มกับความน่ารักของเหมราชนานนับนาที ทว่าในจังหวะที่สวมใส่เสื้อคลุมตัวบางเสร็จแล้วและกำลังจะเดินออกไป คนที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาก็ค่อยๆโผล่หน้าออกมาเล็กน้อย

"เดี๋ยวหนูมานะ" เด็กสาวบอกเมื่อเห็นว่าเหมราชไม่ได้พูดอะไร พร้อมทั้งเดินไปปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้อุ่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรีบวิ่งออกไปเพราะไม่อยากให้เหมราชรอนาน

"เหมตื่นก่อนสิ กินยาก่อน" เสียงใสๆแฝงด้วยความห่วงใยดังขึ้นข้างกกหูในตอนที่เหมราชกำลังจะเคลิ้มหลับไปอีกรอบ เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาสู้กับแสงสว่างจ้าจากหลอดไฟบนเพดาน แล้วรั้งตัวนาร์เนียเข้ามากอดแนบอก

"ไม่อยากกิน"

"เหมอย่างอแงสิ เดี๋ยวไม่หายนะ" นาร์เนียดุเบาๆ

"จะอ้วก" เหมราชซุกหน้าเข้าหาเนินอกอวบอิ่มเมื่อยาเม็ดสีขาวขนาดเท่ากับกระดุมเสื้อยื่นเข้ามาประชิดริมฝีปาก เพียงแค่กลิ่นของมันเตะจมูกก็รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียน

"เหมดื้อ" เมื่อเหมราชยังทำตัวดื้อรั้นไม่ต่างจากเด็กน้อยนาร์เนียจึงตัดสินใจคาบยาไว้ในปากตัวเอง ดันใบหน้าคมเข้มที่ตอนนี้แดงก่ำเพราะพิษไข้ออกห่างจากเนินอก แล้วประกบจูบทันทีโดยที่เหมราชยังไม่ทันตั้งตัว ขณะเดียวกันก็เปิดฝาขวดน้ำในมือไปด้วย

เหมราชไม่ได้ขัดขืนหรือดันใบหน้าของเด็กสาวออกห่าง เขายอมกลืนยาที่เธอป้อนให้ด้วยปากอย่างว่าง่ายแม้จะไม่ชอบรสชาติของมันก็ตาม

"เอาน้ำอีกไหม" นาร์เนียถาม พร้อมกับเช็ดปากให้ เมื่อเหมราชส่ายหน้าให้เป็นคำตอบจึงก้าวลงจากเตียงไปเตรียมอุปกรณ์เช็ดตัว โดยมีสายตาของเหมราชมองตามไป

"เหมลุกขึ้นก่อนสิ นอนมากๆเดี๋ยวปวดหัวนะ" ไม่นานนักเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับอุปกรณ์เช็ดตัวในมือ