เมียนักเลง นิยาย บท 67

"หนูเพิ่งรู้ว่าแฟนหนูอ้อนเป็นเหมือนกัน" หลายนาทีต่อมานาร์เนียค่อยๆเลื่อนใบหน้าออกจากซอกคอหนาอีกครั้ง ใช้ปลายจมูกเชิดรั้นคลอเคลียแก้มสากเบาๆเป็นการหยอกเย้า

"สงสัยติดโรคขี้อ้อนมาจากเด็กหื่นแถวนี้"

"หนูไม่ได้หื่นสักหน่อย เพราะเหมกับพวกพี่บดินทร์นั่นแหละที่ทำให้หนูเป็นแบบนั้น ถ้าหนูไม่เมาอย่างหวังว่าเมื่อคืนเฮียจะได้กินหนู"

"ไม่รู้เหรอว่าเหล้ามันทำให้คนมีความกล้ามากขึ้น แล้วสิ่งที่เราแสดงออกมาตอนเมามันก็เป็นตัวตนลึกๆของเราเองนั่นแหละ ยอมรับว่าเถอะว่าอยากกินไอติมกะทิคั้นสดของเฮีย" เหมราชอมยิ้มล้อเลียน ยิ่งเห็นใบหน้าหวานแต่งแต้มสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายก็ยิ่งนึกสนุกอยากกลั่นแกล้ง

"หนูไม่คุยกับเหมแล้ว หนูจะกลับบ้าน ป่านนี้คุณแม่คงเป็นห่วงมากแน่ๆเลย" นาร์เนียแสร้งทำหน้าเง้าหน้างอกลบเกลื่อนความเขินอาย พร้อมกับผละตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง

"ไปอาบน้ำแต่งตัวสิ"

"เหมไปอาบพร้อมกันสิ จะได้ไม่เสียเวลา"

"น่าจะเสียเวลามากกว่าเดิมนะ" นักเลงหนุ่มยิ้มกริ่ม รีบลุกขึ้นมาช้อนตัวนาร์เนียขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที

@บ้านของนาร์เนีย

"อ้าว กลับมาแล้วเหรอนาร์เนีย" เพียงแค่ก้าวเท้าพ้นกรอบประตูบ้านเข้ามาก็ได้รับคำทักทายจากผู้เป็นแม่ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา

"หนูขอโทษนะคะที่เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน แล้วก็ไม่ได้โทรบอกคุณแม่ก่อนว่าจะนอนกับเหม"

"เหมโทรมาบอกแม่ตั้งแต่ตอนบ่ายของเมื่อวานแล้วว่าเมื่อคืนจะให้ลูกนอนที่คอนโดก่อน" นภาละสายตาจากหนังสือพิมพ์ คลี่ยิ้มบางให้ลูกสาว

"หนูลืมไปว่าแฟนหนูเจ้าเล่ห์ขนาดไหน" เด็กสาวเหลือบมองแฟนหนุ่มที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆด้วยหางตา แต่เขากลับยกแขนขึ้นมากอดคอเธอไว้หลวมๆ แล้วเลื่อนใบหน้าลงมาจูบขมับบางหนักๆต่อหน้าแม่ของเธอ

"ฉันทำอะไรได้มากกว่านี้อีก" เขากระซิบ

"ถ้าหลอกหนูอีกหนูจะตีก้นลายเลย"

"หึ" เหมราชหลุดขำในลำคอเบาๆ ก่อนจะเดินกอดคอเด็กสาวเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา

"แม่จะว่าอะไรไหมครับถ้าผมอยากหมั้นกับนาร์เนีย ก่อนที่นาร์เนียจะเข้ามหาลัย"

"..!!" นาร์เนียทำหน้าตกใจสุดขีดกับสิ่งที่เหมราชเอื้อนเอ่ยออกมา ต่างจากนภาที่แสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มเปื้อนใบหน้า

"เลิกเป็นแฟนกันนะ" นักเลงหนุ่มหันไปหาคนข้างๆเมื่อเห็นว่าเธอยังอ้าปากค้างกับคำพูดของเขา พร้อมกับดึงมือบอบบางมากุมไว้ "เลิกเป็นแฟนแล้วมาเป็นคู่หมั้นของเฮียแทนได้ไหม"

"..." แต่ละถ้อยคำของเหมราชทำก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของนาร์เนียเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เธอมองเขาไม่วางตาด้วยสีหน้าหลากหลายความรู้สึก ทั้งตกใจและตื้นตันใจในเวลาเดียวกัน

"หนุ่มสาวสมัยนี้เขาคุยกันน่ารักดีนะ" นภาแสร้งกระแอมกระไอเบาๆ ทำให้นาร์เนียกำลังนิ่งอึ้งรีบดึงสติกลับมา

"แม่จะอนุญาตไหมครับ" เหมราชเบนสายตาไปหาว่าที่แม่ยายอีกครั้ง สีหน้ากับแววตาของเขาหนักหนาและจริงจังกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา "ผมพานาร์เนียไปเจอครอบครัวแล้ว พ่อกับแม่ดูชอบนาร์เนียมาก ถ้าแม่อนุญาตผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยหลังจากพ่อกลับมาครับ"

"แม่ว่าหมั้นกันไว้ก็ดีนะ เพราะนาร์เนียก็ไปอยู่กับเหมบ่อยๆ จะได้ไม่ตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน แล้วอีกอย่างเป็นคู่หมั้นเหมก็คงไม่มีผู้ชายคนไหนกล้ามายุ่งกับลูกสาวของแม่" นภาอมยิ้มอย่างรู้ทัน แต่นาร์เนียหลับอายม้วนหน้าแดง

"ถ้าจะหมั้นกันก็เอาฤกษ์สะดวกดีกว่า แม่ว่าอย่าเอาความรักไปผูกไว้กับเรื่องแบบนั้นเลย ตอนรักกันคบกันก็ไม่เห็นต้องดูฤกษ์อะไร แต่ถ้าครอบครัวเหมมีความเชื่อแบบนั้นจะไปดูเพื่อความสบายใจแม่ก็ไม่ว่าอะไรนะ"

"ฤกษ์สะดวกของผมคือเดือนหน้าครับ ก่อนนาร์เนียสมัครเข้ามหาลัยพอดี"

"งั้นก็ตกลงกับน้องให้เรียบร้อยก่อนนะ แล้วค่อยมาคุยกับพ่อกับแม่อีกที นี่สายมากแล้ว แม่ต้องรีบไปทำเค้กที่ร้านแล้ว"

"ครับ" เหมราชพยักหน้ารับ

"แม่ทำต้มจืดหมูสับกับทอดมันปลากรายไว้ให้ ถ้าจะออกไปไหนก็กินข้าวกันก่อนนะ แม่ขอไปที่ร้านก่อน" นภาบอกอย่างใจดี พร้อมกับหยิบกุญแจรถและกระเป๋าสะพายข้างที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก แล้วเดินเลี่ยงออกไป

"สอบเสร็จเมื่อไหร่ไปดูแหวนหมั้นกัน" เมื่อนภาเดินออกไปแล้ว เหมราชจึงอุ้มเด็กสาวขึ้นมาบนหน้าตัก กอดเอวเธอไว้หลวมๆ

"เฮียเหมเจ้าเล่ห์"

"มีเมียสวยต้องรีบตีตราจอง"

"ร้ายกาจที่สุดเลย"

"ตอนนี้เธอเป็นว่าที่คู่หมั้นของฉันแล้วนะ ไม่สิ พูดผิด" เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากสัมผัสกับใบหู "ตอนนี้หนูเป็นว่าที่คู่หมั้นของเฮียแล้วนะ"

"มะ..ไม่ต้องมาแกล้งให้หนูเขินเลยนะ ไม่คุยกับเฮียแล้ว ไปกินต้มจืดหมูสับดีกว่า" นาร์เนียแหวใส่ทั้งที่ใบหน้าแดงระเรื่อ รีบผละตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แล้ววิ่งเข้าไปในห้องครัวทันที โดยที่เหมราชยังนั่งอมยิ้มกับความน่ารักของแฟนสาว ก่อนจะเดินตามเธอไป