เมียนักเลง นิยาย บท 68

@มหาวิทยาลัย

"อ้าวเหมเพื่อนรัก คืนดีกับน้องนาร์เนียแล้วเหรอวะ เห็นแบบนี้กูดีใจแทนเลย" บดินทร์ทักทายเพื่อนรักที่เดินจูงมือนาร์เนียเข้ามาในคณะฯด้วยสีหน้าปลาบปลื้มพลางยกมือทาบอก เช่นเดียวกับสหรัฐและต้นน้ำที่ปรบมือชอบใจอย่างมีจริต

"ดีใจด้วยว่ะที่มึงคืนดีกับน้องนาร์เนียแล้ว เมื่อคืนตอนกูเห็นมึงโผล่มาที่คอนโดไอ้บดินทร์กูตกใจแทบแย่ กลัวน้องจะโกรธพวกกูไปด้วย" ต้นน้ำที่นั่งอยู่ข้างๆบดินทร์ตีสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มหวานเมื่อเบนสายตาไปหานาร์เนีย ในขณะที่เหมราชยืนฟังเงียบๆ

"เห็นมึงเดินจับมือกับน้องมาแบบนี้กูก็ชื่นใจว่ะ ตอนแรกคิดว่าน้องนาร์เนียจะโกรธพวกกูไปด้วยที่มึงโผล่มาลากน้องกลับบ้าน แต่พอเห็นแบบนี้แล้วกูก็สบายใจ" สหรัฐยกมือทาบอกพลางทำหน้าปลาบปลื้มไม่ต่างจากบดินทร์ แต่คนฟังอย่างนาร์เนียกลับทำหน้ามุ่ย

"เฮียเหมสารภาพผิดหมดแล้วค่ะ" เธอปล่อยมือจากเหมราช แล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ว่าง ทำเอาสามหนุ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

"ไอ้ต้นน้ำเป็นคนคิดแผน พี่เตือนมันแล้ว" สหรัฐเอาตัวรอดด้วยการโยนความผิดให้ต้นน้ำ

"อ้าวไอ้เวร ได้ข่าวว่ามึงเป็นคนมอมเหล้าน้องนะ แถมเป็นคนไปซื้อเหล้าเองด้วย" ต้นน้ำแย้ง ไม่ยอมรับผิดคนเดียว ในขณะที่บดินทร์นั่งก้มหน้าสงบเสงี่ยม

"กับกูด่าเอาด่าเอา กับเมียกูหงอยเหมือนหมาโดนทิ้งเลยนะพวกมึง สองมาตรฐานฉิบหาย" เหมราชว่าให้เพื่อนรักทั้งสามคน พร้อมกับเดินเข้ามาอุ้มแฟนสาวลุกขึ้น แล้วก้าวเข้าไปนั่งแทนที่ ให้เธอนั่งลงบนหน้าตักอีกที

"แล้วเมื่อวานวันเกิดพี่บดินทร์จริงๆรึเปล่าคะ"

"มันเป็นแผนของไอ้ต้นน้ำคนเดียวนะ แต่เชื่อเถอะว่าพี่รู้สึกผิดมากถึงมากที่สุดที่ต้องโกหกน้องนาร์เนีย" บดินทร์เงยหน้าขึ้นมาตีสีหน้าสลด แต่ต้นน้ำกับสหรัฐที่ได้ยินอย่างนั้นกลับทำหน้าหมั่นไส้

"มึงอย่ามาตอแหล" ต้นน้ำด่าเสียงเกรี้ยว

"กูพูดความจริงกูผิดตรงไหน ใครจะเหมือนมึงล่ะ เห็นน้องเลียเป้ากางเกงไอ้เหมก็เป้าตุงแล้ว ไม่มีความสำนึกผิดเลยพวกมึงสองตัวน่ะ"

"โธ่ไอ้เวรตะไล อย่าคิดว่ากูไม่เห็นนะว่ามึงก็แอบกลืนน้ำลายเหมือนกัน แล้วทำมาเป็นรู้สึกผิด สำนึกผิด เดี๋ยวกูยันโครมให้"

บทสนทนาระหว่างบดินทร์และต้นน้ำทำนาร์เนียอายจนหน้าแดง เธอมองสองหนุ่มหน้ามุ่ยจนเขาสองคนยอมสงบปากสงบคำ ก่อนที่บดินทร์จะดึงมือบอบบางของเธอไปกุมไว้ต่อหน้าต่อตาเหมราช

"พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่เลยนะ ถ้าจะโกรธก็โกรธไอ้ต้นน้ำกับไอ้สหรัฐสองคนก็พอ เพราะพวกมันทำเลวกว่าพี่เยอะ" เขาตีสีหน้าสำนึกผิด

หมับ!

"โอ๊ยๆๆ! ไอ้เหมกูเจ็บ! เจ็บๆๆ!" บดินทร์ร้องลั่นเมื่อโดนเหมราชบิดข้อมืออย่างแรงจนต้องปล่อยมือของนาร์เนียออกจากการเกาะกุม เสียงร้องของเขาทำให้นาร์เนียและนักศึกษาหลายสิบคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลตกใจตามไปด้วย

"อย่ายุ่งกับว่าที่คู่หมั้นของกู"

"ว่าที่คู่หมั้น!" สามหนุ่มร้องขึ้นอย่างพร้อมเพรียงด้วยความตกใจเมื่อเหมราชลั่นประโยคนั้นออกมา ไม่ต่างจากนักศึกษาหลายสิบคนที่ต่างก็พร้อมใจกันหันมองมาที่เหมราชเป็นตาเดียว

"เออ ผู้หญิงของกูพวกมึงมีสิทธิ์มองอย่างเดียว ใครอยากแตะก็เตรียมหน้าไว้รอตีนกูด้วย"

"โธ่ไอ้เนรคุณ!" บดินทร์ตะโกนใส่หน้าหลังจากได้ฟังประโยคถัดมาของเพื่อนรัก "สำนึกไว้ด้วยว่ามึงได้คืนดีกับน้องเพราะใคร"

"มีบุญคุณกับกูไม่ได้หมายความว่าจะทำอะไรเมียกูก็ได้ แล้วก็ไม่ใช่ว่ากูจะไม่กล้ากระทืบด้วย" เหมราชตอบเสียงเรียบ ทว่าแววตากลับแข็งกร้าว

"เหมอย่าทำร้ายพี่บดินทร์~" นาร์เนียพูดขัดขึ้นเมื่อเห็นเหมราชแสดงความเกรี้ยวกราดใส่บดินทร์เพียงเพราะเขาจับมือเธอ

"เฮียเหมสัญญากับหนูแล้วนะว่าจะใจเย็นกว่านี้"

"นี่ก็เย็นมากแล้วนะ" นักเลงหนุ่มถอนหายใจหนักๆพลางเสยผมลวกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ให้เย็นลง

"คืนนี้หนูจะตีก้นเหม ลงโทษเด็กเกเร" เด็กสาวเอี้ยวหน้ากลับมากระซิบบอกข้างหู

"นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน นักเลงกลัวเมียนี่หว่า" สหรัฐทำหน้าล้อเลียนเมื่อเห็นเหมราชผ่อนคลายสีหน้าลงเพียงเพราะคำพูดแค่ไม่กี่คำของนาร์เนีย

"มึงก็ไปว่ามัน เกิดมันร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องเมียจะทำยังไงวะ" ต้นน้ำได้ทีทับถมเพื่อนรัก แต่นอกจากเหมราชจะเมินเฉยต่อถ้อยคำกระแนะกระแหนเหล่านั้นแล้ว เขายังให้ความสนใจกับคนบนหน้าตักแค่คนเดียว ทำเอาสามหนุ่มที่นั่งมองอยู่รู้สึกหมั่นไส้