เมียนักเลง นิยาย บท 69

@หนึ่งเดือนต่อมา

วันเวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ระหว่างเหมราชและนาร์เนียที่พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เรื่อยมาจนถึงวันนี้ที่เหมราชนับวันรอมาตลอดหนึ่งเดือน

"วันนี้ลูกชายของแม่หล่อที่สุดเลย หล่อกว่าทุกวันที่ผ่านมา" เหมราชยิ้มรับคำชมจากผู้เป็นแม่ที่กำลังเดินหน้าชื่นตาบานออกมาจากในบ้าน ขณะที่เขายืนพิงประตูรถลีมูซีนคันหรูรออยู่หน้าบ้าน

"หน้าตาทรงผมดูหล่อแล้วนะ แต่ไอ้เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์รัดติ้วนี่แม่ว่าต้องปรับปรุงนะ"

"นาร์เนียเคยบอกว่าชอบให้ผมแต่งตัวแบบนี้ครับ" รตีอมยิ้มเอ็นดูกับคำตอบของลูกชาย พร้อมกับเดินเข้าไปบีบแก้มสากเบาๆ

"แม่ภูมิใจในตัวเหมมากเลยนะที่เหมปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นได้ขนาดนี้ คงต้องขอบคุณหนูนาร์เนียด้วยที่เปลี่ยนแปลงลูกชายของแม่ได้" แววตาของรตีเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ

"ผมยังเหมือนเดิมครับ ยังเป็นเหมราชคนเดิม แม่ไม่ต้องภูมิใจในตัวผมขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ชอบแบกรับความหวังของใคร แล้วผมก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย" เหมราชแย้ง

"วันนี้วันดี ช่วยพูดจาให้เข้าหูแม่หน่อย แม่ไม่อยากด่าลูกในวันมงคล" รตีกอดอกทำหน้าเบื่อหน่าย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เดวิดเดินตามออกมาพอดี ในมือของเขาถือกระเป๋าใบใหญ่ที่ข้างในบรรจุเงินสินสอดไว้

"วันนี้เป็นวันที่พ่อภูมิใจในตัวแกที่สุดเลยไอ้ลูกชาย" เดวิดเดินเข้ามาตบบ่าลูกชายเบาๆ ซึ่งเหมราชก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่คำพูดถัดมาของเดวิดก็ทำให้รอยยิ้มนั้นหายไป "พ่อภูมิใจมากที่อย่างน้อยแกก็หาลูกสะใภ้ดีๆเข้าบ้านได้ ภูมิใจที่แกขายออกสักที ดีใจจนอยากจะแถมที่ดินร้อยไร่ให้หนูนาร์เนียเลย"

"ฉันเห็นด้วยค่ะ" รตีสนับสนุนความคิดของสามี "นอกจากหนูนาร์เนียแล้วก็คงไม่มีใครหลงผิดอยากมาเป็นสะใภ้บ้านเราแล้วล่ะค่ะ"

เหมราชกลอกตาไปมาพลางถอนหายใจหนักๆกับบทสนทนาของผู้เป็นพ่อและแม่ ก่อนจะเปิดประตูรถลีมูซีนคันหรู แล้วก้าวเข้าไปก่อน

"นี่คงเป็นบุญของเราที่ได้หนูนาร์เนียมาเป็นสะใภ้ แต่คงเป็นกรรมของบ้านนั้นที่ได้ลูกชายของเราไปเป็นลูกเขย"

"ผมซึ้งใจมากที่พ่อรักผมขนาดนี้" เหมราชประชด

"เราไปรับตัวลูกสะใภ้กลับบ้านกันเถอะค่ะ" รตีชวนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วก้าวเข้าไปนั่งข้างๆกับลูกชาย โดยมีเดวิดเดินตามหลังเข้ามา

@บ้านของนาร์เนีย

"มาแต่งหล่อหน่อยลูกชาย เดี๋ยวพ่อตาแม่ยายจะไม่ปลื้มเอา" ทันทีที่ก้าวลงจากรถลีมูซีนคันหรูรตีก็ช่วยจัดระเบียบเสื้อผ้าหน้าผมของลูกชายให้เรียบร้อย แต่เหมราชกลับทำหน้าเหนื่อยหน่าย

"มากันแล้วเหรอคะ" รตีผละตัวออกจากลูกชายเมื่อได้ยินคำทักทายจากเจ้าของบ้านที่เดินออกมาต้อนรับ เธอรีบเดินยิ้มแย้มเข้าไปหานภา

"เรามาช้าไปรึเปล่าคะ"

"ตรงตามเวลานัดพอดีเลยค่ะ" นภายิ้มตอบ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับรตี โดยมีเดวิดและเหมราชเดินตามหลังเข้าไป

"เฮียเหมของหนูหล่อที่สุดเลย" นาร์เนียกระซิบบอกหลังจากย้ายตัวเองลงมานั่งบนพื้นข้างๆเหมราช ซึ่งเหมราชก็ยิ้มรับคำชม

"ทุกอย่างพร้อมแล้วงั้นขอเปิดสินสอดเลยนะครับ" เดวิดวางกระเป๋าเงินลงบนโต๊ะกระจก พร้อมกับเปิดมันต่อหน้าไตรภูมิและนภา "นี่เป็นเงินสดสิบล้านบาท ค่าสินสอดที่เราตกใจกันไว้ครับ"

"ที่เราตกลงกันไว้คือเอาเท่าที่ฝั่งคุณเดวิดกับคุณรตีสะดวกนะ" ไตรภูมิแย้งเมื่อเห็นเงินสินสอด

"ใช่ค่ะ อันที่จริงมีแค่แหวนหมั้นก็พอแล้วค่ะ" นภาพูดเสริม

"อย่าหาว่าเราอวดร่ำอวดรวยเลยนะคะ แต่จะเป็นทองแผ่นเดียวกันก็ต้องให้เกียรติกัน ทางเราก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องสินสอดทองหมั้นอยู่แล้ว" รตีพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เช่นเดียวกับผู้เป็นสามีที่พยักหน้าให้กับคำพูดของภรรยา

"สวมแหวนเลยดีไหมคะ อยากรับขวัญลูกสะใภ้เร็วๆ" คำพูดของรตีเรียกรอยยิ้มขบขันจากไตรภูมิและนภา

"อะไรที่อยากพูดอยากบอกพ่อก็เคยพูดไปหมดแล้ว งั้นก็สวมแหวนเลยแล้วกัน สวมแหวนให้พี่เขาสินาร์เนีย" ไตรภูมิบอกลูกสาว ทำให้นาร์เนียรีบหยิบแหวนหมั้นออกมาสวมให้แฟนหนุ่ม โดยที่เหมราชเป็นคนยื่นมือให้เองอย่างเต็มใจ

"รีบสวมแหวนให้น้องสิตาเหม" รตีเร่งเร้าเมื่อเห็นลูกชายเอาแต่จ้องมองใบหน้าหวานของนาร์เนีย ทำให้เหมราชรีบหยิบแหวนเพชรเม็ดโตออกมาบรรจงสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายให้แฟนสาว พร้อมกับกุมมือเธอเข้ามาจูบเบาๆ

"ตอนนี้ไม่ใช่ว่าที่คู่หมั้นของเฮียแล้วนะ แต่เป็นคู่หมั้นของเฮียเต็มตัวแล้ว" นาร์เนียอายม้วนหน้าแดงกับคำหวานของคู่หมั้นหนุ่ม หัวใจดวงน้อยพองโตเมื่อความสุขมันเอ่อล้น