เมียนักเลง นิยาย บท 69

@หนึ่งเดือนต่อมา

วันเวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ระหว่างเหมราชและนาร์เนียที่พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เรื่อยมาจนถึงวันนี้ที่เหมราชนับวันรอมาตลอดหนึ่งเดือน

"วันนี้ลูกชายของแม่หล่อที่สุดเลย หล่อกว่าทุกวันที่ผ่านมา" เหมราชยิ้มรับคำชมจากผู้เป็นแม่ที่กำลังเดินหน้าชื่นตาบานออกมาจากในบ้าน ขณะที่เขายืนพิงประตูรถลีมูซีนคันหรูรออยู่หน้าบ้าน

"หน้าตาทรงผมดูหล่อแล้วนะ แต่ไอ้เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์รัดติ้วนี่แม่ว่าต้องปรับปรุงนะ"

"นาร์เนียเคยบอกว่าชอบให้ผมแต่งตัวแบบนี้ครับ" รตีอมยิ้มเอ็นดูกับคำตอบของลูกชาย พร้อมกับเดินเข้าไปบีบแก้มสากเบาๆ

"แม่ภูมิใจในตัวเหมมากเลยนะที่เหมปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นได้ขนาดนี้ คงต้องขอบคุณหนูนาร์เนียด้วยที่เปลี่ยนแปลงลูกชายของแม่ได้" แววตาของรตีเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ

"ผมยังเหมือนเดิมครับ ยังเป็นเหมราชคนเดิม แม่ไม่ต้องภูมิใจในตัวผมขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ชอบแบกรับความหวังของใคร แล้วผมก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย" เหมราชแย้ง

"วันนี้วันดี ช่วยพูดจาให้เข้าหูแม่หน่อย แม่ไม่อยากด่าลูกในวันมงคล" รตีกอดอกทำหน้าเบื่อหน่าย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เดวิดเดินตามออกมาพอดี ในมือของเขาถือกระเป๋าใบใหญ่ที่ข้างในบรรจุเงินสินสอดไว้

"วันนี้เป็นวันที่พ่อภูมิใจในตัวแกที่สุดเลยไอ้ลูกชาย" เดวิดเดินเข้ามาตบบ่าลูกชายเบาๆ ซึ่งเหมราชก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่คำพูดถัดมาของเดวิดก็ทำให้รอยยิ้มนั้นหายไป "พ่อภูมิใจมากที่อย่างน้อยแกก็หาลูกสะใภ้ดีๆเข้าบ้านได้ ภูมิใจที่แกขายออกสักที ดีใจจนอยากจะแถมที่ดินร้อยไร่ให้หนูนาร์เนียเลย"

"ฉันเห็นด้วยค่ะ" รตีสนับสนุนความคิดของสามี "นอกจากหนูนาร์เนียแล้วก็คงไม่มีใครหลงผิดอยากมาเป็นสะใภ้บ้านเราแล้วล่ะค่ะ"

เหมราชกลอกตาไปมาพลางถอนหายใจหนักๆกับบทสนทนาของผู้เป็นพ่อและแม่ ก่อนจะเปิดประตูรถลีมูซีนคันหรู แล้วก้าวเข้าไปก่อน

"นี่คงเป็นบุญของเราที่ได้หนูนาร์เนียมาเป็นสะใภ้ แต่คงเป็นกรรมของบ้านนั้นที่ได้ลูกชายของเราไปเป็นลูกเขย"

"ผมซึ้งใจมากที่พ่อรักผมขนาดนี้" เหมราชประชด

"เราไปรับตัวลูกสะใภ้กลับบ้านกันเถอะค่ะ" รตีชวนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วก้าวเข้าไปนั่งข้างๆกับลูกชาย โดยมีเดวิดเดินตามหลังเข้ามา

@บ้านของนาร์เนีย

"มาแต่งหล่อหน่อยลูกชาย เดี๋ยวพ่อตาแม่ยายจะไม่ปลื้มเอา" ทันทีที่ก้าวลงจากรถลีมูซีนคันหรูรตีก็ช่วยจัดระเบียบเสื้อผ้าหน้าผมของลูกชายให้เรียบร้อย แต่เหมราชกลับทำหน้าเหนื่อยหน่าย

"มากันแล้วเหรอคะ" รตีผละตัวออกจากลูกชายเมื่อได้ยินคำทักทายจากเจ้าของบ้านที่เดินออกมาต้อนรับ เธอรีบเดินยิ้มแย้มเข้าไปหานภา

"เรามาช้าไปรึเปล่าคะ"

"ตรงตามเวลานัดพอดีเลยค่ะ" นภายิ้มตอบ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับรตี โดยมีเดวิดและเหมราชเดินตามหลังเข้าไป