เมียนักเลง นิยาย บท 71

@สองเดือนต่อมา

"อ๊ะ..อ๊า..ฮะ..เฮียคะพอแล้ว..อื้อ!" เสียงครางกระท่อนกระแท่นของเด็กสาวเจ้าของใบหน้าหวานดังขึ้นเป็นระยะ ขณะที่โดนแก่นกายใหญ่อัดกระแทกกระทั้นถี่ๆจนร่างกายโยกคลอน กรอบหน้าและลำคอเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ไม่ต่างจากทุกส่วนของร่างกาย แม้ภายในห้องพักหรูหราจะปกคลุมด้วยไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความร้อนรุ่มเบาบางลงเลย

"อ๊า..ฮะ..เฮียคะวันนี้หนู..อ๊ะๆ..ระ..เรียนวันแรกนะ..อ๊า" เธอหอบหายใจถี่ๆประชิดใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงมาคลอเคลีย มือบางสั่นเทาพยายามดันหน้าท้องแกร่งไว้หวังให้คนข้างบนผ่อนแรงลง แต่เขากลับรวบสองแขนของเธอไว้เหนือศีรษะด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว

"ยอมให้แตกในจะหยุดเลย" เหมราชกระซิบขอประชิดริมฝีปากอวบอิ่ม แต่นาร์เนียกลับส่ายหน้าพัลวันจนผมยาวดำขลับสยายไปทั่วหมอน

"ไม่ให้แตกในก็ไม่ให้ไปเรียนเหมือนกัน"

"อ๊ะ..อ๊า..นะ..หนูเกลียดเฮียแล้ว" เด็กสาวทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนคู่หมั้นหนุ่มถาโถมแรงกายเข้าใส่ แต่เหมราชกลับแสยะยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับลุกขึ้นนั่งตรงๆ อัดกระแทกกระทั้นความใหญ่โตเข้ามาอย่างหนักหน่วง ก่อนจะรีบดึงมันออกมา

"อ๊าสสสสสส!" เขาเปล่งเสียงคำรามลั่นเมื่อได้ปลดปล่อยสายธารน้ำรักใส่หน้าท้องแบนราบของเธอ แต่เพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่ดึงออกมา เขาก็ดันมันเข้าไปในกายเธออีกครั้ง

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"ฮะ..เฮียคะ..อึก..อ๊า..วะ..วันนี้หนูเรียนวันแรกนะ" ความเสียวซ่านแล่นพล่านทั่วร่างเมื่อคู่หมั้นหนุ่มจงใจเล่นงานจุดกระสัน แรงกระแทกกระทั้นหยาบโลนของเขาทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง

"ไม่ให้ปล่อยในก็ไม่ต้องไปเรียนเหมือนกัน"

"นะ..นิสัยไม่ดี..อ๊า..ฮะ..เฮียแกล้งหนู"

"หยุดเรียนสักวันก็ดีเหมือนกัน" เหมราชพูดลอยๆ หากแต่มุมปากหนากลับยกยิ้มร้ายกาจ ความเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้นาร์เนียต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้

"กะ..ก็ได้..อ๊า..นะ..หนูให้ครั้งเดียวนะ"

"หึ" นักเลงหนุ่มกระตุกยิ้มพึงพอใจเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ เขาเร่งจังหวะการเคลื่อนไหวร่างกายเร็วขึ้นจนศีรษะของคนโดนรังแกกระแทกกับหัวเตียงครั้งแล้วครั้งเล่า หลายนาทีต่อมาจึงปลดปล่อยสายธารน้ำรักออกมาอีกครั้ง

"อ๊าสสสสสส!" เขาเปล่งเสียงคำราม พร้อมกับกระแทกสะโพกเข้าออกอีกสองสามครั้งเพื่อให้น้ำรักไหลเข้าไปในกายเธอทุกหยาดหยด

"เอาแต่ใจที่สุดเลย" กำปั้นน้อยๆกระหน่ำฟาดใส่แผงอกแกร่งไม่ยั้งอย่างนึกหมั่นไส้ แต่คนโดนกระทำกลับยกยิ้มชอบใจ แล้วโน้มใบหน้าลงมาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่

"ไม่ต้องมาหอมเลย หนูจะไปอาบน้ำแล้ว" เธอผลักคู่หมั้นหนุ่มออกห่างเมื่อเขายอมดึงแก่นกายออก แล้วค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น

"หนูจะรับน้องไหวเหรอ สถาปัตย์มันรับน้องโหดนะ แล้วเฮียก็ไม่ค่อยถูกกับคณะนั้นด้วย" เหมราชถามในตอนที่เด็กสาวกำลังจะก้าวลงจากเตียง

"ไม่ต้องมาชวนคุยเลย หนูจะไปอาบน้ำแล้ว"

"ที่ถามเพราะเป็นห่วงนะ มหาลัยนี้ที่รับน้องโหดที่สุดก็วิศวะฯกับสถาปัตย์เนี่ยแหละ"

"หลายคนผ่านมันมาได้ หนูก็ต้องผ่านได้เหมือนกัน" เธอตอบอย่างมั่นใจ

"หนูยังไม่ได้บอกเหตุผลกับเฮียเลยนะว่าทำไมถึงเลือกเรียนสถาปัตย์ มันหนักพอๆกับวิศวะฯเลยนะ" เหมราชหยัดกายลุกขึ้น โอบกอดคู่หมั้นสาวไว้จากทางด้านหลัง

"หนูตื่นเต้น หนูจะมีเพื่อนไหมคะ" เด็กสาวในชุดนักศึกษาถูกระเบียบเงยหน้าถามคู่หมั้นหนุ่มที่เดินมาส่งถึงในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์

เธออยู่ในชุดกระโปรงพลีทความยาวเสมอต้นขา และเสื้อนักศึกษาขนาดพอดีตัว รองเท้าถูกระเบียบตามกฎของมหาลัย ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ทุกอย่างในร่างกายของเธอช่วยขับให้เธอดูน่ารักมากยิ่งขึ้น

"คนอื่นเขาก็ไม่มีเพื่อนกันทั้งนั้นแหละ เขามาหาเพื่อนใหม่ที่มหาลัยทั้งนั้น"

"แล้วทำไมทุกคนมองเฮียเหมคะ พวกเขาไม่พอใจรึเปล่าที่เห็นเหมใส่เสื้อช็อปวิศวะฯเดินเข้ามา"

"แน่ใจเหรอว่าพวกมันมองเฮีย" คำพูดของเหมราชทำให้นาร์เนียกวาดตามองรอบข้างอีกครั้ง เธอมองเห็นนักศึกษาปีหนึ่งที่เพิ่งมาเรียนวันแรกเดินพลุกพล่านสวนกันไปมา และมองเห็นนักศึกษาชายหลายกลุ่มจ้องมองมาที่เธอกับเหมราช

"ทำไมทุกคนมองเราแบบนั้นคะ"

"เลิกมองพวกมันตาแป๋วแบบนั้นได้ไหมล่ะ" เหมราชสั่งเสียงแข็ง พร้อมกับขยี้ผมเด็กสาวแรงๆ

"เหมทำอะไร" นาร์เนียรีบปัดมือหนาออก เงยหน้ามองอย่างมึนงง

"เลิกมองแบบนั้นดิ๊"

"มองแบบไหน"

"เลิกทำตาแป๋วเหมือนลูกหมาสักที ห้ามมองคนอื่นแบบนั้นด้วย" เด็กสาวได้แต่กะพริบตามองอย่างไม่เข้าใจ พร้อมกับจัดทรงผมให้เป็นทรงเหมือนเดิม