เมียนักเลง นิยาย บท 72

"เฮียเหมส่งหนูแค่นี้ก็พอค่ะ เดี๋ยวหนูเดินไปห้องเรียนเองก็ได้" นาร์เนียบอกเมื่อเห็นเหมราชแสดงสีหน้าไม่พอใจที่เห็นสายตาของผู้ชายคนอื่นมองมาที่เธอ วันนี้เป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่งของเธอ เธอไม่อยากให้เขามีเรื่องมีราวกับใคร

"เดี๋ยวเฮียไปส่ง" น้ำเสียงของเหมราชอ่อนลงจากเมื่อสักครู่เล็กน้อย เขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ พยายามระงับอารมณ์หึงหวง

"สัญญาก่อนว่าจะไม่หึงหวงจนทะเลาะกับคนอื่น หนูไม่อยากโดนแกล้งตอนรับน้องเพราะได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของเฮียเหมนะ" เธอยื่นนิ้วก้อยเรียวยาวไปตรงหน้า แต่เหมราชกลับแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อได้ฟังคำพูดของคู่หมั้นสาว พร้อมปัดมือเธอออก

"ถึงไม่ใช่คู่หมั้นของเฮียหนูก็โดนแกล้งอยู่แล้ว" เขาเสยผมลวกๆ แล้วจับมือเธอเดินออกมาจากตรงนั้นให้พ้นจากสายตาของผู้ชายคนอื่น ขณะเดียวกันก็คุยกับเธอไปด้วย "พวกรุ่นพี่มันชอบแกล้งเด็กน่ารัก ส่วนพวกพี่ว้ากมันชอบแกล้งเด็กอ่อนแอที่ดูเป็นจุดอ่อนที่สุด หรือไม่ก็แกล้งคนที่พวกมันหมายตาไว้ตั้งแต่แรก แล้วที่เฮียยกตัวอย่างมามันคือหนูหมดเลย"

"หนูจะฟ้องเฮียเหมถ้าหนูโดนว้ากแรงๆ"

"หึ" เหมราชหลุดขำกับคำพูดของเด็กสาว เขาเริ่มอารมณ์เย็นลงเล็กน้อย "จับไม้ไอติมแน่นๆแล้วตีปากมัน ถ้าสู้พวกมันไม่ได้ก็วิ่งมาฟ้องเฮียที่คณะฯ"

"หนูไม่ได้เอาไม้ไอติมมาค่ะ" นาร์เนียตอบอย่างใสซื่อแม้จะรู้ว่าเหมราชแค่พูดเล่น

"งั้นก็วิ่งสุดชีวิตมาฟ้องเฮียที่คณะฯ"

"แล้วถ้ามีคนมาจีบหนูล่ะคะ"

"มาบอกเฮีย เฮียจะพิจารณาเองว่าควรกระทืบมันหรือปล่อยให้มันตายตามอายุขัยดี"

"งั้นเฮียเหมก็กลับคณะไปได้แล้วค่ะ หนูอยากลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง มาเรียนวันแรกไม่มีใครจีบหนูหรอก" เด็กสาวดึงมือออกจากการเกาะกุมเมื่อเดินมาถึงอาคารเรียนใหญ่ในคณะฯ

"แน่ใจนะว่าไม่อยากให้เดินไปส่งถึงห้องเรียน"

"หนูอยากลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง เริ่มจากเดินไปห้องเรียนคนเดียว"

"เหมือนโดนหลอกด่าว่าชอบจุ้นจ้านเลยว่ะ" เหมราชเท้าเอวมองคู่หมั้นสาว เขาไม่ได้หึงหวงเธอจากสายตาของผู้ชายคนอื่นอย่างเดียว แต่ยังเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะโดนคนอื่นแกล้งด้วย

"เหมอย่าดื้อกับหนู" นาร์เนียทำเสียงแข็งเมื่อเหมราชยังดื้อดึงไม่ยอมเดินออกไป เขาทำหน้าเซ็งเมื่อโดนเธอทำเสียงแข็งใส่ พร้อมกับพ่นลมหายใจรดใบหน้าของเธอ

"ตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวตอนเที่ยงเฮียแวะมาหา"

"ค่ะ" เธอพยักหน้ารับ แต่เหมราชก็ยังลังเลที่จะเดินออกไป เขาขยี้ผมเธอเบาๆ ก่อนจะตัดใจเดินออกไปในที่สุด

"เด็กดื้อ" นาร์เนียพูดตามหลัง มุมปากบางยกยิ้มให้กับความขี้หึงเกินเหตุของคู่หมั้นหนุ่ม แต่ความขี้หึงของเขามันก็ทำให้เธอรู้ว่าตัวเองสำคัญสำหรับเขามากขนาดไหน

ปึก!

"โอ๊ย!" แรงกระแทกจากทางด้านหลังสร้างความตกใจให้นาร์เนียจนเผลอเปล่งเสียงอุทานดังลั่น ความคิดเมื่อสักครู่กระเจิดกระเจิงเมื่อโดนใครบางคนวิ่งชนจนเกือบล้มคะมำ

"ขะ..ขอโทษๆ เป็นอะไรไหม" เจ้าของแรงกระแทกกล่าวขอโทษเสียงกระท่อนกระแท่นพลางหอบหายใจ พร้อมกับเดินอ้อมมามองสำรวจร่างกายของเธอ ทำให้เธอได้เห็นใบหน้าสะสวยของหญิงสาวที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ แต่นั่นไม่สามารถบดบังความสวยของหล่อนได้เลย และเหมือนว่าหล่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าเธอ

"เฮ้! นี่คนหรือตุ๊กตาเนี่ย" นาร์เนียมองคนตรงหน้าตาปริบๆเมื่อจู่ๆหล่อนก็ยื่นมือเข้ามาบีบแก้มอย่างถือวิสาสะ ในขณะที่เธอยังตกตะลึงกับความสะสวยของหล่อน

"ทำไมเหรอ" นาร์เนียถาม พร้อมกับจับมือไพลินออก

"มันเหมือนเธอกำลังหลอกล่อฉันให้ตกหลุมรักยังไงก็ไม่รู้ แต่ฉันว่าสายตาของเธอน่าจะมีประโยชน์ตอนรับน้องอาทิตย์หน้านะ ถ้าเจอรุ่นพี่โหดๆก็มองมันตาแป๋วแบบนี้แหละ เดี๋ยวพวกมันก็ใจอ่อนเอง"

"เฮียเหมบอกว่าไม่ให้เราทำตาแป๋วเหมือนหมาน้อยใส่ใคร"

"เฮียเหมคือใคร พี่ชายเหรอ หรือแฟน" ไพลินขมวดคิ้วถาม

"คู่หมั้น" ยังไม่ทันที่นาร์เนียจะได้ตอบคำถามของไพลิน เสียงของใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นเสียก่อน ทำให้นาร์เนียและไพลินรีบมองไปยังต้นทางของเสียงอย่างพร้อมเพรียง

"เฮียเหม~" นาร์เนียเรียกคู่หมั้นหนุ่มเสียงหวานเมื่อเห็นเขาเดินทำหน้าเข้มมาหา ในขณะที่ไพลินยังตกตะลึงกับความหล่อเหลาของเหมราช เธอมองเขาไม่วางตาราวกับทุกส่วนของร่างกายหยุดทำงานไปชั่วขณะ

"โดนใครแกล้งไหม" เหมราชเดินเข้ามากอดคอคนรักหลวมๆ พร้อมกับหอมขมับบางของเธอ ทำให้ไพลินมีโอกาสได้มองใบหน้าหล่อเหลาของเขาในระยะประชิด

"ไม่มีค่ะ" เด็กสาวตอบด้วยรอยยิ้ม "เฮียคะนี่ไพลินเพื่อนใหม่ของหนูค่ะ ไพลินนี่เฮียเหมราช คู่หมั้นของเรา"

นักเลงหนุ่มมองหน้าเพื่อนใหม่ของคู่หมั้นสาวเป็นการทักทาย ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเขา ทว่าท่าทางน่าเกรงขามและสีหน้าดุดันของเขากลับทำให้ไพลินรู้สึกเขินอาย

"โคตรหล่อ" เธอหลุดปากชมต่อหน้า ก่อนจะรีบตะครุบปากตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป